Kamusta po muli sa lahat? ^_^
Una sa lahat, syempre hihingi po ulit ako ng pasensya sa bagal ko magpost. Sana maintindihan nyo po ang pagkabusy ko sa trabaho. Mahal ko lang po talaga ito kaya sinisingit ko sa aking schedule. Pagpasensyahan nyo na po talaga. Salamat din po sa mga taong di nagsasawang sumuporta sa akin. Kahit pa sa comments sa posts, msgs sa fb, lahat po yun ay ikinatutuwa ko.
Pangalawa po, pagpasensyahan nyo na kung di ako nakapagreply sa comments nyo like I usually do. Nawalan lang po talaga ako ng time this week kaya pagpasensyahan nyo na po. Maraming salamat po.
Pangatlo, Gusto ko po din pasalamatan unang una ang Bembem ko na laging andyan para sa akin all the way! Kay Jojie na syang gumawa ng cover, Kay Zeke, at kay Erwin F. Syempre po kay --makki--,demure, ivan d., MaRIOnE, jemryo,mc ern james, Tommy,J, iamronald, cuirous19,youcancallmeJM, Roan,anton, kyle from clark, ANDY, robertmendoza94@yahoo.com, _rayne, Riley, Jeh (Thanks uli!), Rovi Yuno, j20green, Heaven, j.v, erion, price arl, Mark Jayson Pionela, Judaskyle13, JD Javra,Jasper, ZROM60, kapitanismo, Eiji_monster, =dereck=, Riley, Chris, Lei, arvie04,John Gino Basinang, Red of Singapore, Josue Altoveros, Nico, kean tongol, ryan lee, Anthon Gonzales, Edward, Christian, arljhay, hula_boy, 21, totix, erickvladd, calvin, PIP, J, -London-, Down D. Line, ,Mel Gibson, jrvr, vinz_uan, mon, Queckenstedt, kean tongol, Atsea, Bonzai, ryan lee, -rob-, IAN, JM MJ, Jay-Ar, robert, Ryvis Tan, vincent28, Jhumer Andres, shane, Nico, Bonzai, dhyames, wexersz_15, Ras, EUS, Iamrex, LordPauldemort, itsmethirdy, ryan lee, shane, Jhumer Andres, Hiya!, Jay-ar, renxz, pangz, jaymefrompalawan, Ryvis Tan, jamespott, Rez of Bacolod, Silent_al, ariel loniga, jheyjhey javier, maybe, g, patryckjr, Enrique, iRead,wil, jae.jae, RGEEE, Jim of Pangasinan, xheanne, eric sioson, Cloyd, LEI, Moon Sung-Min, meloh, _june_, JD Javra, d^,^b camotes \m/hunk, nam, itsmethirdy, =jess=, Marcanthony, knight_in_shining_armor(hehehe), nam, Danielle, alejojohn, at kay Kuya Mike. At syempre sa mga anonymous at silent readers po. :)
Ayaw ko na masyado mag-ingay. Enjoy na lang po!!
COMMENTS AND VIOLENT REACTIONS HIGHLY APPRECIATED
“Ryan…”, mahinang sabi ni Larc.
“Oh, hi there Larc.”, biglang litaw ng isang boses mula sa aking likuran. Mukha namang nagulat si Larc.
“Karen?”
“Yeah, ako nga! Oh my gawd! How are you?”, magiliw na sabi ni Karen kay Larc. Lumapit pa sya kay Larc para bumeso.
“Wow! It really is you! Dito ka na ba magaaral?”, gulat na tanong ni Larc.
“Yeah! Kakatransfer ko lang! Wow! Magkakasama na tayo ulit tatlo! Nakakatuwa, noh?”, masayang sabi ni Karen. Napatingin lang ako kay Karen. Pero sa loob loob ko ay parang, “What the hell are you doing Karen?”
Napatahimik lang si Larc at ngumiti kay Karen.
“Oh, Larc, what’s wrong? Hindi ka ba masaya na magkakasama na tayo ulit?”, may tonong tanong ni Karen.
“I am.”, casual na sagot ni Larc.
“OH Really? Hey! Nakita kong dumaan na yung mga friends mo, ah. Why are you still here?! SIguro naman since you’ve been such an asshole, you wont mind if bigla na lang kami magwalk out nitong KAIBIGAN ko, diba?”, nakangiting sabi ni Karen sabay hablot sakin ni Karen.
Tulala lang ako habang hablot hablot ni Karen.
“Why did you do that? You don’t need to save me from him naman.”, takang tanong ko. Huminto sya sandal at tumingin sakin.
“Hahaha. Huwag ka ngang patawa! I wasn’t trying to save you from him. I was trying to save you from yourself.”, sarkastikong sabi ni Karen.
Hinatid ako ni Karen hanggang sa klase ko. Sabay paalam na rin nya at sabing babalikaan nya si Chelsea at they have some catching up to do. Ngumiti naman ako at nagpasalamat muli. She just smiled back at bineso pa ako.
Nagfocus lang ako sa klase ko pero may mga sandali na napapatulala lang ako at naaalala si Larc. Ngayon, mas ramdam ko na ang barrier between us. Napakahirap.
Natapos na nga ang klase ko for the whole afternoon. Agad naman akong sinundo nila Chelsea at Karen.
“Oh, pano, uwi na tayo?”, bungad k okay Karen.
“Not really. May pupuntahan muna tayo.”, ngiting sabi nila Chelsea at Karen.
Nagpunta kami sa mall at sinamahan ang dalawa na magpunta sa mga bilihin ng damit. Sobrang namiss talaga din nila ang isa’t isa. Gusto malamang mag girl bonding kaso di lang ako maiwan. Nagulat na lang ako ng biglang hilahin at….
“Ano ba tong pinaggagawa nyo sakin?”
Larc Casanova
Nagulat ako sa mga katagang iniwan ni Karen bago nya biglang hinablot si Ryan palayo. Malamang alam na ni Karen ang nangyari. Napabuntong hininga ako. We need to talk.
Pumasok ako kasunod ng mga naunang kaibigan papasok sa cafeteria. Nakita ko silang nakaupo at hinihintay ako.
“Oh pre, mukha kang nakakita ng multo dyan.”, pagbibiro ni Kulas.
“Ah, wala.”, tugon ko.
Napaupo lamang ako habang nagkwekwentuhan ang tropa. Hindi ko masyado inintindi ang usapan. Nakikitawa lang ako pag tumatawa ang lahat. Tungkol ata sa nangyari sa sem break ang kwentuhan. Wala naman ako maidagdag. Ang natatandaan ko lang kasi sa sembreak ay katahimikan. Hindi ako lumabas upang gumala. Nasa bahay lang ako. Feeling guilty sa nangyari samin ni Ryan. Araw araw na pinagsisisihan ang nangyari.
Nagpaalam ako sa barkada na hahanapin ko lang si Karen. Tinanong nila sino si Karen. Sabi ko yung babaeng kasama ni Ryan kanina. Sinabi ko na dati naming kaskwela si Karen. Nagtawanan at naglokohan sila at sinabing ipakilala daw sila kay Karen. Tumawa lang ako sabay alis.
“Malamang hinatid ni Karen si Ryan sa klase nya.”, sabi ko sa loob loob ko. Kaya naman naghintay ako sa baba ng building kung nasaan ang klase ni Ryan. Maya maya din ay agad kong nakita si Karen pababa.
“Karen…”, nahihiya kong tawag sa pangalan nya.
“Oh, Larc?! Anong atin?”, casual na sabi nya.
“Pwede ba tayong mag-usap?”, nahihiya kong sabi.
Nakita kong paiwas si Karen sa sinabi ko kaya hinarang ko ang daan nya.
“Please.”, pagmamakaawa ko.
I saw Karen grabbed her phone. May kinausap sya sandali. Sabi nya sa kausap nya na maykakausapin lang sya sandali at hintayin sya.
“Ok, but not here.”, mataray na sagot nya.
Naglakad kami papunta sa mini park. Kinakabahan ako. Feeling ko nasa presinto ako at paaminin sa kasalanan ko. Yun talaga ang pakiramdam ko. Pagdating namin sa mini park ay naupo agad si Karen at nag cross legs.
“Ok. Talk.”, cold na sabi ni Karen.
“Karen… Alam kong alam mo na ang nangyari…”, panimula ko.
“Of course alam ko na, so cut the bullshit and go straight to the point.”
“Nagsisisi na ako at I am very sorry for what I did. Alam kong nasaktan ko si Ryan…”, nahihiyang sabi ko.
“Nagsisisi? Sorry?! Cmon! You had two weeks para hanapin sya! Itext o tawagan! Pero may ginawa ka ba? And don’t you dare tell me na kaya mo ko kinausap dahil gusto mo ng tulong ko! Dahil the answer is a straight NO.”, matigas na sabi ni Karen. Para naman akong pinagsasampal sa sinabi nya.
“Look, alam ko mali ko, ok?! Hindi mo na naman kailangan ipamukha pa sakin yun, eh!”
“Alam mo naman pala eh! So wag mo ko tataasan ng boses. Ikaw ang lumapit para makipag usap sakin. Wag mo kalimutan yan.”, mataray na sabi nya.
Napatahimik ako sa sinabi nya.
“Alam mo Larc, I used to admire you two. I mean the bond between you two. Natatandaan mo ba dati? Grabe ang rumors tungkol sa inyong dalawa dahil pinagkakamalan kayong magjowa?! Pero dedma lang kayo and you kept the bond stronger. Pero anong ginawa mo?”
“Karen.. I wasn’t thinking..”
“Obviously. Duh!”
“Wala akong maidedepensa sayo dahil alam kong mali ko.”
“Yun lang ba sasabihin mo? Gusot mo to Larc, kaya ikaw ang gumawa ng lusot mo. Walang nagsabi sayo na gawin mo to. Ikaw ang nagdesisyon dyan. Kaso ito ang resulta ng desisyon mo, kaya panindigan mo.”, mataray pa ring sabi ni Karen sabay tayo at walk out.
Nakita ko si Karen na nagwalk out sabay tigil at tumingin sakin.
“Alam mo, akala ko malakas ka na, eh. I mean after ng nangyari sayo nung elementary kayo. Akala ko nakabangon ka na. Hindi pa pala. Mahina ka pa din, Larc.”
“What do you mean?”
“Hindi ka lang pala mahina. Tanga ka pa. At manhid.”
“Hindi ko maintindihan.”
“Honestly ha, ang insensitive mo. Dahil kung titingnan mo, ha. Kahit siguro ako ang maging bestfriend mo since birth, once na malaman kong ipinagpalit mo ko over anything, hindi ko ipagsisiksikan ang sarili ko sayo! Pero why do you think ginawa at tiniis ni Ryan yun?”
Nashock ako sa sinabi ni Karen. Anong ibig sabihin nya sa sinabi nya ngayon lang? Could it be…?
Could it be…? Nararamdaman din nya ba ang nararamdaman ko para sakanya…?
Ryan Pabalan
“Ano ba tong pinaggagawa nyo sakin?”, inis na tanong ko sabay labas ng maliit na kwarto.
“O.M.G”, sabay na sabi nila Chelsea at Karen.
“Ano?!”, inis na tanong ko.
“Mission Accomplished.”, sabay apiran ng dalawang babae.
I looked at myself in the mirror. Mismong ako ay namngha sa aking nakita. I looked… different. Hindi ko alam na pwede palang magbago ng ganito ang ichura ko.
“Ang gwapo mo bes…”, dahang dahang lapit ni Karen.
“Now, its time for your haircut!”, magiliw na sabi ni Chelsea.
Make-over. Yan pala ang plano nila all along. Or should I say nirenovate nila ang ichura ko. Alam kong it took them a lot of effort para mabago ng ganito ang ichura ko.
“Hindi ako kumprotable sa ichura ko. Ichurang… Ichurang.. Hmmm.. mayaman.”, nahiyang sabi ko sa dalawa. Nagtawanan naman sila.
“Bes, you asked for my help, diba? Kaya wag kang magreklamo dyan. Now we have to work on your attitude!”, matigas na sabi ni Karen.
“Hala! Bakit, di naman masama ang ugali ko ha!”, natawa naman si Chelsea.
“Sweetie, ang ibig sabihin nya is iimprove natin pa. MEdyo mahiyain ka kasi pa, lagi ka pang naka kuba maglakad. Hmmm.. Ano bang tamang term? AH! Personality Development!”, ngiting sabi ni Chelsea.
Kinabukasan ay naiilang at nahihiya akong pumasok sa school. Alam kong napansin ni Karen yun. Kaya naman inakbayan nya ko.
“It’s okay. Andito lang ako.”, paninigurado ni Karen.
Sa paglalakad naming sa campus ay napansin ko naman ang karamihan na napapatingin sa akin. Yung iba ay ngini ngitian pa ko. Nakakapanibago.
Sa paglalakad naman naming ay nakasalubong naming si Andre.
“Uy, Andre!”, masiglang bati ko. Bigla naman itong napatingin at parang nagulat sa ichura ko.
“Tol! Uy! Ang gwapo natin, ha! Ibang iba ichura mo! Astig, pre ha!”, ngiting sabi ni Andre.
“Talaga?”, masayang tugon ko.
“Hmmm. Oo. Pero alalay ka pa rin para sakin.”, masayang biro nito. Ngumiti lang naman ako.
“Hahaha! Ewan ko sayo!”, birong tugon ko din naman.
“Ahem! Excuse me guys, ha. May pupuntahan pa kasi kami ni Ryan, eh.”, biglang singit ni Karen.
“Sige, tol, una muna kami.”, pagpapaalam ko.
“Sige.”, pag ngiti ni Andre.
Habang naglalakad naman kami ni Karen ay hindi ko natiis magsalita.
“Salamat.”, seryosong sabi ko.
“Ikaw lang, eh!”, ngiting tugon nya.
Habang naglalakad naman kami ay nakasalubong namin si Chelsea na patakbo papunta samin.
“Ohmygawd! Grabe, parang biglang ibang tao ang nasa harap ko, ah! I really admire our work bakla!”, sabay apir ni Chelsea kay Karen.
“I know right?!”, sabay tawanan ng dalawang babae.
“So here’s the plan for this week…”, pagpapaliwanag ni Chelsea. Naguluhan naman ako bigla.
“Teka, teka. Anong plan?”, takang takang tanong ko.
“Kung ipa explain mo muna kaya ako. Kaya nga sasabihin ko diba? Para di ka magtanong?”,
pamimilosopo ni Chelsea. Natawa naman ako.
“Ay? Vice Ganda? Heheheh.”, natawa din naman sya.
“Hahaha! So eto na nga. Now you have to make friends. Mukha ka namang friendly, at sa kwento nito ni bakla, magaling ka naman makisama. At dyosko! Kahit naman ata di nya ikwento pa, yung nalaman ko lang yung kamartyran na ginawa mo, swak na para malaman ko na..”
“Oh, sige teh! Ichika mo uli para madepress ulit toh!”, inis na sabi ni Karen kay Chelsea.
“Ay Sorry! Daldal ko kasi ihh..”, nahihiyang sabi ni Chelsea.
“Buti alam mo! Baklang toh..!”, dagdag pa ni Karen.
“Hindi, okay lang…”, pagsingit ko.
Habang nagdadaldalan naman ang dalawa eh biglang nagvibrate ang phone ko. Nakita kong may isang message ito kaya agad kong binuksan at binasa ito.
“You really look good today! :)”, txt ni Andre.
Hindi ko alam pero napangiti ako sa simpleng txt message nay un.
“Talaga? :)”, reply ko naman.
“Yeah… Seriously… :)”
Napangiti muli ako.
“Hoy! Nakikinig ka ba? Sino ba yang nagtext at ngi-ngiti ngiti ka dyan?!”, biglang tanong ni Karen. Bigla naman ako parang nagising.
“Hah! Wala. Ano nga ulit yun.”, tanong ko.
“Susme! Ieexplain ko nanaman? Ang sabi ko isasali kita sa pageant, ha! Kaya magrehearse ka mamaya.”, dahan dahan pero iritableng explain ni Chelsea.
“Hah?!”, halos himatayin naman ako sa gulat.
“I know right?! Exciting, diba?”, masayang sabi ni Chelsea.
“Gaga! Hindi yan ang “hah” ng excited. Nagulat yan. Nagulat!”, biro ni Karen. Nagtawanan naman ang dalawa.
“Isasali nyo ko sa pageant?!”, tanong ko muli.
“Alam mo, hindi ko alam kung di ka nakikinig talaga o tanga ka. Paulit ulit ba ang explain dito? Kaloka ka friend, ha!”, pangaasar ni Chelsea.
“Hala! Hindi ko alam ang gagawin dyan!”, pagrereklamo ko.
“Don’t worry. Kaya nga ako andito. I’ve been doing this since high school kaya sanay na ko sa mga ganto. Tutulungan kita!”, ngiting pilya na sabi ni Chelsea.
Parang ang bilis ng mga pangyayari. Everyday, I’ve been making new friends, marami ng bumabati sakin, ang dami nakikipagkilala. Basta ang daming bago. Parang nahahwa na ko sa kasikatan ni Chelsea at mga kaibigan nya. Pinapakilala kasi ako ni Chelsea sa lahat lahat lahat ng kakilala nya sa University namin. And I must say, dahil nga sa pagiging captain nya ng pep squad ay sobrang kilala sya. Ultimo sa mga geeks hanggang sa mga sikat sa school.
Ang nakakatuwa sa lahat ng ito ay mas nakilala ko si Chelsea. Hindi nga totoo nga ang mga rumors tungkol sakanya na bitchy attitude sya. Marami lang din sigurong insecure sakanya. Kasi I can see na she is nice, bubbly, at napaka totoong tao. Medyo shunga nga lang minsan. Hehehe.
I was feeling happy for a while. Halos araw araw ay tumataas ang confidence ko sa sarili. Idagdag mo pa dyan ang pagsali ko sa pageant. Cinocoach din kasi ako ni Chelsea at ng mga friends nya sa mga dapat gawin. Sila pa nga ang pumili sa mga isusuot ko para sa pageant. Pero di dahil maraming nagbabago sakin ay kinakalimutan ko na ang pagaaral ko, ha. Syempre top priority ko pa rin yun.
Pero ang isa pang nakakagulat ay unti unti akong pinapansin pati ng mga kaibigan ni Larc. Minsan ay nakikipagbiruan sila sakin pag nakikita nila ako. As in biro lang, ha. Hindi lait. Pero ito rin ang pinaka masakit na eksena para sakin. Dahil pagnakikita ko ang mga kaibigan ni Larc ay nakikita ko din sya. At andun lang sya, nakatingin. Walang sinasabi. Araw araw namimis ko pa din sya. Ang dami kong gustong ikwento sakanya. Tulad ng mga bagong nangyayari sakin, gusto ko malaman how he thinks sa bagong ichura ko. Kung gwapo din ba ako sa paningin nya. Lahat namimis ko na tungkol sakanya. Pati yung tipong ipagluluto ko sya sa umaga ng almusal, mga pagsusuyuan naming pag may tampuhan, at syempre ang mga kulitan at asaran. At ang pinakamasakit sa mga tagpong nagkikita kami ay ang napapatulala na lang kami sa isat isa, hanggang sa maramdaman ko ang pamumuo ng mga luha ko…
Isang araw, medyo late na natapos ang rehearsal para sa pageant. Pagod man ay masaya ako. Mababait din kasi ang ibang contestant kahit pa baguhan ako at makakalaban nila sa pageant. Tsaka hindi naman cguro ako threat din sakanila. Kita naman siguro nila yun.
Matapos ako makapag ayos ng gamit ko ay naghanda na ako sa pag uwi. Peron g palakad na ko sa labas ng auditorium kung san ginanap ang practice ay nakatanggap naman ako ng isang text.
Beep. Beep.
“Meet me sa front gate.”
Hala.
Dali dali akong nagpunta sa front gate. I was wondering kung anong kailangan sakin ng nagtext. Hindi naman talaga ako kinakabahan. I was just curious.
“Oh, anong problema?”, agad kong bungad ng makita ko ang nagtext sakin. Si Andre.
“Samahan mo ko, please.”, malungkot na sabi nya.
“Huh? Anong nangyari?”, alalang tanong ko.
“Explain ko na lang sayo sa daan. Tara na.”, pagmamadaling sagot ni Andre. Medyo naguluhan naman ako at nagalala. Ngayon ko lang kasi nakitang ganto si Andre.
Habang nasa loob naman kami ng sasakyan ay tahimik lang kami. Halata ang pagkabagabag sa mukha ni Andre. Hindi ko tuloy maiwasan magalala at mangamba. Kaya naman ng di ako makapagtimpi ay nagsalita na ako.
“Andre, ano bang problema. Ok ka lang ba?”
“Hindi mo naiintindihan Ryan..”, malungkot na sagot nya.
“Ang alin..? Sige, nakikinig ako. Ano bang problema?”, pagtatanong ko. Mas kinabahan ako.
Hindi sumagot si Andre. Nagdrive lang sya ng drive. Hindi ko naman alam ang sasabihin para sabihin sakin ni Andre kung ano man ang problema nya. Hindi din tuloy ako mapakali.
Nagdrive lang ng drive si Andre. Hanggang makarating kami sa isang pamilyar na lugar. Sa parke. Nagpark sya at nakaupo lang. Tahimik.
“Ah, Andre. Ano bang problema talaga…?”, alalang tanong ko. Tumingin sakin si Andre. Ngayon ko lang naagmasdan ang mukha nya talaga. Makakapal na kilay. Mahahabang pilik mata, brown eyes, matangos na ilong, at mapupulang labi. At ang napaka masculine na hugis ng mukha nya.
“Kasi Ryan…”, seryosong tugon nya.
“Ano… Sige, sabihin mo..”, sinabi ko sa paniniguradong boses.
Tumingin lang sya sa akin. Seryoso. Seryoso. Sabay bigla syang tumawa ng malakas. Naguluhan naman ako bigla.
“Ang seryoso mo naman!”, sabay pakawala nya ng malakas na tawa. Naguluhan naman ako.
“Huh?!”, gulat na tanong ko.
“Hahahaha! Gusto lang kita yayain dito. Namis ko kasi kumain ng fishball ni manong.”, sabay pakawala nya muli ng masiglang tawa.
“Hmm! Ugok ka!”, sabay batok sakanya. Mas lalo naman syang tumawa.
“Hahaha! You shoulde seen the look on your face! EPIC!!”, sabay tawa nyang muli.
“Buang ka! Nagalala pa man din ako! Akala ko kung ano na! Sira ka talaga.”, medyo inis kong sabi. Pero nakahinga naman ako ng maluwag kahit papano. Atleast alam kong okay lang sya.
“Hahaha. Halata nga eh. Uuuy! Concerned sya sakin!”, pangaasar nya.
“Lul! Hindi ah!”, inis kong sagot. Parang bigla naman syang natahimik.
“Ay. Kala ko pa naman…”, sabay tingin sakin ng malungkot. Nagulat ako bigla. May naalala ako sa mga tingin nay un. Ganun na ganun tumingin sakin si Larc pag inaamo ako pag nagkakatampuhan kami. Totoo ngang para kaming magjowa pag nagaamuhan. Mas namis ko tuloy si Larc.
“Tingnan mo to. Ako tong inaasar mo, tapos ikaw ang pikon. Tara na nga! Kumian na tayo. Pero treat mo, ha! Ikaw nangaladkad sakin dito eh!”, sabay bigay ng isang ngiti sakanya. Bigla namang bumalik ang mga ngiti sakanya.
“Aba! Maka utos tong alalay na to!”
“Bay an! Luma na yang joke nay an, eh! Wala bang bago?!”, pangiinis ko.
“Aba! Porket gwapo ka na ngayon, marunong ka na mang asar, ha!”, pagtawa nya.
Tumawa lang ako sabay bumaba na kami sa sasakyan at hinanap si manong fishball. Natatandaan ko, dito din kami unang nagkakilanlan ni Andre. Nagulat pa ako dahil akala ko gang gumising sakin noon. Kaso nagtaka ako dahil kung guard yun, bat ako inenglish? Sosyalan si manong guard, ha!
Bumili kami ng fishball at iba pang street food sabay naupo muli sa isa sa mga bench doon. Tulad nung huli kaming andito. Kaso tahimik lang si Andre. Nakatitig sakin habang kumakain kami.
“Ano bang tinitingin tingin mo dyan? Nakakailang ka na, ha. Type mo ko noh?”, pagbibiro ko sabay tawa. Hinihintay ko naman ang biro nya dahil nasa mood ako makipag asaran ngayon.
“Paano kung oo…?”
No comments:
Post a Comment