Ang Mang-aagaw 8

Note: Para to sa mga nagrereklamo na maiksi. Hahaha! Salamat sa mga nagbasa at nagcomment! Sana sa mga susunod pa na parts nito ay ganun pa rin kayo! :)

P.I.T.O

Pumarada ang taxi sa harap ng bahay nila Roj. He once looked at his reflection in front mirror. He felt disoriented. Halatang apektado sya sa mga nangyari noong nakaraang gabi. He looked at his cellphone and saw a lot of messages coming from Gab. Napatigagal sya. Naisip nga nya na Gab ang pangalan ng lalaking kanyang kasiping kagabi. He was intoxicated.

“Sir. Dito na po ba kayo? Or magdadrive pa ako?” nalilitong tanong ng cab driver.

Nagitla si Roj. He's really out of his mind. Ni hindi nya natanadaang pinahinto nya ang taxi sa tapat ng kanyang bahay.

“Ahh. Ahh. Dito na po.”

He then reached for his wallet. He handed the driver a hundred.

“Salamat po Sir.”

He got out. The sun kissed his skin. Nairita sya sa sinag ng araw. Hindi nya mawari kung bakit naiirita sya. Parang hindi pa rin nawawala ang inis nya mula kagabi, dagdagan pa ng iritang binigay ni Gab sa kanya kaninang umaga.

Shit happens. I don't know what will happen.

Pumasok na sya sa loob ng kanilang 2-storey house at nakita nya ang kanyang ama at ina na kumakain ng agahan. Masigla syang binati ng mga ito. His mom asked if he wants to have breakfast, he politely refused and told them he's not hungry at all. Kinabahan si Roj. There's something wrong.

There's something wrong. There is really something wrong.

Hindi sila okay ng kanyang mga magulang kaya lagi nalang silang nagtatalo. Laking pagtataka ang bumalot sa kanya nang alukin sya ng breakfast. The way they treat each other is not really the ideal way on how you treat your family members. Business ang laging nasa utak ng mga ito. They never lack the finances to support and give Roj what he wants, but they never seemed to take care of all his emotional needs.

“Matutulog muna ako. Galing akong gimik.” kaswal nitong pagbati habang akmang aakyat sya sa hagdan.

“Roj, anak.” pagpigil ng kanyang ama.

Anak? When was the last time you've even called me anak? He told himself.

He gave his dad a questioning look.

“Pahinga ka na.”

“Thanks.”

Nahalata ng kanyang mga magulang ang pagtataka sa mukha ni Roj. His dad smiled. Mas lalong lumaki ang pagtataka sa mukha ni Roj.

What the hell's going on here? Flop na nga kagabi, hanggang ngayon, dito sa bahay adik pa ang mga tao? Give me some mercy!

Hindi nalang pinansin ni Roj ang kanyang mga magulang. He hurriedly climbed the stairs and ran to his room. Walang palit-palit ng damit, mabilis nyang binagsak ang kanyang katawan sa kanyang malambot na kama.

Kamusta na kaya si Philip? Nasaan na kaya yun? Galit kaya sya sakin? Sana marealize nya na hindi rin naman kasi tama yung ginawa nya kaya ako nainis.

Nagtaka si Roj kung bakit ganoon ang takbo ng mga bagay sa utak nya. Why does he have to check on Philip? Why does he have to consider him? Why? Dahil ba sa bestfriend nya ito? Or dahil nagseselos sya?

Argh!

Patuloy na nakipagtalo si Roj sa kanyang mga sentimyento. Hindi nya alam kung nagkakagusto ba sya sa kanyang best friend o brotherly lang talaga ang nararamdaman nya tulad ng dati?

He took a deep breath.

He forced himself to sleep.

He succeeded.

“Natawagan mo na ba?”

“Opo Kuya Philip.” sagot ni Dennis sa kabilang linya.

Philip flashed a smile. He knows that all of his plans are smoothly taking place.

“Very Good. Do it asap.”

“Sure ka po ba sa mga plano mo Kuya Philip?” nanginginig ng tanong ni Dennis

Philip sensed that Dennis feels a bit hesitant.

“Natatakot ka ba Dennis?”

Dennis swallowed hard. Hindi nya alam ang isasagot. Nagbubutil na rin ang pawis sa kanyang noo. Mahina syang sumagot sa telepono.

“Me-medyo po Kuya.” nangangatal nitong sagot.

Philip sighed. Alam nyang mabuting tao si Dennis at hindi nito kayang gumawa ng kagaguhan. He felt na dapat syang humanap ng ibang taong susunod sa lahat ng kanyang ipapagawa. Isang taong alam nyang mas halang ang bituka sa kanya. Isang taong alipin ng pera.

Alas! I have Eban Lopez!

“Sige Dennis. Wag mo na muna gawin. Ako nalang ang hahanap ng ibang tatrabaho. Basta patuloy mong gawin yung una mong assignment”

“Sige po Kuya. Salamat po.”

Nakahinga ng maluwag si Dennis. Philip ended the call. He's still considerate. He still has a heart.

Philip dialled a phonebook entry's number.

Wala pang tatlong ring ay sumagot agad ito.

“Kamusta ka Eban?”

He heard the guy on the other line clear his throat.

“Sino ka?” maangas na sagot nito.

“Philip.”

“Ohhh. Ikaw pala. Anong satin?” may sarkasmo sa kanyang tono.

Nakilala ni Philip si Eban sa baryong kanilang tinirahan dati. Eban is a tough guy. Maangas at mahilig sa bagas-ulo. Lumaking mahirap at gagawin lahat para lang makaahon sa kahirapan. Kilalang tulak sa kanilang nayon. Ilang ulit na itong nagpabalik-balik sa selda pero dahil na rin sa lakas ng koneksyon ay madali rin itong nakakawala.

“May ipapagawa ako sayo.”

“Bakit ako?”

“Eh gusto ko ikaw. Special request yan.” pamimilosopo ni Philip.

“Magkano?”

Napangiti si Philip sa narinig.

“Money is not an issue Eban. Magkita tayo at may ipapagawa ako.”

The conversation went on. Ilang minuto ang makalipas, it ended.

There was a smile on Philip's face.

Lumipas ang ilan pang mga araw at muling nanumbalik ang dating samahan nila Arvin at JD. They became too sweet. Sweeter than ever. Which JD finds a bit weird. Naniniwala sya na kapag sobrang tamis ng isang pagkain, nakakaumay. Arvin's sweeter now, ang tinitignan nyang dahilan ay bumabawi ito sa kalokohang nagawa ito noong nakaraang linggo.

“Hun, pupunta na ako sa factory ha? I love you.”

“I love you too.”

“Anong gustong pasalubong ng JD ko mamaya?” malambing na sabi nito.

“Kahit ano. Basta galing sayo.”

“Ang daming packages ng Qetesh na yan, hun. Sino ba yan?” pagtatanong ni Arvin

JD looked puzzled.

“I don't know eh. Puro nga pagkain nalang ang pinapadala.”

Arvin gave JD a kiss on the lips. T'was a French kiss. JD felt loved. Arvin imagined it was Philip whom he was kissing.

Philip! Umalis ka na sa utak ko!

Arvin left the house and drove to their factory.

JD started reminscing the years he's been spending with Arvin. Alam nyang mahal na mahal sya nito at ganun rin ang nararamdaman nya. Alam nyang normal sa mga magnobyo ang ganung mga bagay kaya dapat nya nalang intindihin ito.

He felt bored. Muli nyang binuksan ang bagong package na padala ni Qetesh.

Nakakatuwa naman, lagi nalang may package si Qetesh. Sana laging ganito.

He looked very pleased when he saw a lot of Godiva Chocolates inside the package.

Nagsimula na naman syang kumain.

Ang sarap talaga ng chocolates kahit kailan!

Patuloy sya sa pagkain. Nakaramdam sya ng hilo.

Isa? Dalawa? Tatlo? Higit pa. Naramdaman nya ang kanyang bilis sa pagkain. Hindi nya namalayan na halos kalahati na pala ng pack ng chocolates ang kanyang nasimulan.

“Qetesh, kung sino ka man, salamat sa Godiva Chocolates. Alam kong mahal to, pero salamat ng marami. I really love chocolates.” nakangiting wika ni JD.

Biglang naisip ni JD si Arvin. Alam nyang papagalitan sya nito kapag nalaman ng kumain na naman sya ng matamis. Mula kasi ng maospital sya dahil sa highblood ay naging mas partikular si Arvin sa kanyang mga kinakain. Pero parang adiksyon, hindi magawang maalis ni JD ang sobrang hilig sa pagkain. Hindi nya alam kung paano at bakit ito nagsimula, pero ramdam nya na sobra ang siba nya pagdating sa mga masasarap na pagkain.

Tumayo sya at mabilis na tinungo ang salamin sa kanilang kwarto.

Tumambad sa kanyang harapan ang kanyang sarili. Mataba, sobrang taba.

Napakunot ang kanyang noo.

Ganito na ba ako kalapad ngayon? Nasaan na ang dati kong katawan? I am no longer buff. Chub bordering to obese na ako.

Muli syang napaisip.

Eh bakit ba? Masarap kumain eh.

Bigla nyang naalala ang linya ng host na napanuod nya sa isang talk show.

“Mga misis, lagi kayong magpaganda para hindi maghanap si mister ng iba. Hindi masamang alagaan ang sarili.”

Inaalagaan ko naman ang sarili ko ah? Isa pa, alam kong mahal ako ni Arvin. Kahit pumangit pa ako at tumaba, mahal ako non. Alam kong hindi ako ipagpapalit non.

He yawned. Matapos kumain ng napakaraming chocolates ay nakaramdam sya ng antok which is weird. Alam nyang matamis ito kaya dapat ay hyper sya, for the first time, those chocolates had a reverse effect on him. Mabilis nyang tinungo ang kama at initsa ang katawan nya rito.

Muli syang natulog.

Charles was soundly sleeping. Yes. Philip had what he wanted. He had Charles for midnight snack and breakfast. Pinagmasdan ni Philip ang mukha ng isang ito. Sabihin na nating nagmature pero naroon pa rin ang tikas na kanyang nagustuhan noon. Philip had his fingertips running in Charles' body. Marahan nyang ginalaw ang kanyang daliri sa magandang katawan nito. The abs, nipples, the Apollo's belt, the face. Lahat. Lahat-lahat. Walang pinalampas na parte si Philip. Even the guy's sleeping soldier was caressed by his flirty fingertips.

Napuna nya ang pagiiba sa ekspresyon ng mukha ni Charles. Alam nyang half-awake ito at malamang nararamdaman ang mga kalokohang pinaggagawa niya.

Marahan nyang nilapit ang kanyang mukha sa tainga nito.

“I miss you so much, Charles.”  malandi nitong bulong.

His tongue touched the tip of Charles' left ear. It made his sleeping soldier hard.

Gotcha!

Charles opened his eyes. He beamed a very naughty smile.

“Wanna play?” nangaakit na tanong ni Philip.

Charles pulled Philip closer and gave him a wet kiss.

Philip was going loco. Pinilit nyang kumawala sa pagkakagapos sa kanya ni Charles.

“That kiss answered my question.”

Philip grabbed the piece of cloth near the lampshade. He grinned a devilish smile.

“Let's play. Let's play my game, Charles.”

Charles looked puzzled.

“Ha?”

Walang sinayang na panahon si Philip. Mabilis nyang ipiniring ang kanyang hawak na tela sa mata ni Charles. Charles got nervous. Hindi pa sya nakakaranas ng ganito dahil he's a fan of vanilla. Hindi nya alam ang tumatakbo sa utak ni Philip ngayon.

“A-anong gagawin mo?” nauutal nitong sagot.

Philip reached for his lips. They were kissing torridly while Charles was still on blindfold.

“Just wait. I'll take good care of you.”

Tumayo si Philip at tinungo ang kanyang cabinet.

“Are you ready, Charles my baby boy?”

“Yeah.” bruskong sagot nito.

“Let's begin.”

He slowly walked near his prey. Hawak-hawak nya ang kanyang mga props. He has handcuffs. May dala rin itong kandila at lighter. The finale, may hawak syang latigo.

 T O B E C O N T I N U E D . . .