Kung Kaya Mo ng Sabihing Mahal Mo Ako (Chapter 2 and 3)

Chapter 2

CAN YOU HANDLE WHAT I’M ABOUT TO DO? I’M HERE FOR YOUR ENTERTAINMENT…. -Adam Lambert CHAPTER 2 Hindi inasahan ni Pancho na isang makisig na lalaki ang kanyang susunduin. Hindi niya kasi ito nakita kahit sa larawan man lang. Pinagmasdan niya ito ng husto habang may kausap ito sa cellphone nito. Hindi nakaligtas sa kanya ang panaka-nakang pagsulyap nito sa kanya partikular sa pagitan ng kanyang mga hita. Alam na niya ang ibig sabihin nun at hindi siya tanga para hindi mahinuhang isa itong bading. Walang kabakas-bakas sa mukha nito na maaari itong magkagusto sa kapwa lalaki. Paano’y napakaraming babae ang na-link na dito. Patunay lamang nun ang kausap nito ngayon na sa balita niya ay siyang pakakasalan nito. Ah, marahil ito ay isang silahis. Marami na siyang na-engkwentro na katulad nito. Mayroong hayagan ang pang-iimbita sa kanya at ang iba ay talagang hanggang tingin lamang ang paanyaya. Hindi sa pagmamayabang ay may hitsura naman kasi talaga siya. Siya raw ang epitome ng tall, dark and handsome. Hindi niya alam kung paano iyon pakikitunguhan sa simula ngunit nabatid niyang sa adbentahe niya na rin ang pagkakaroon ng isang magandang mukha. He had tan skin na sa pagkabilad niya madalas sa araw ay hindi nasusunog ng husto. Mapalad siguro siya. Ang katawan niya ay alaga sa gym at sa pagbabanat ng katawan simula pagkabata. Ngunit ang pinaka asset niyang matatawag ay ang kanyang kulay tsokolateng mata. Marami ang nagsasabing ang mga mata pa lang niya can speak volume of expressions just by staring to anyone in particular. Pwede na niyang iparating agad ang ibig niyang makuha sa titig pa lamang. Subalit ang pinakasentro ng pansin niya ngayon ay kung paano maisasagawa ang kanyang plano laban sa kapatid ng katabi. Siya si Ito. Panchito ang kanyang tunay na pangalan. Ngunit sa paghahanap niya kay Elric na siyang sumira sa buhay ng kanyang kapatid na naging sanhi ng maagang kamatayan nito ay nagpalit siya ng pangalan. Madali lang sa kanya ang gawin iyon. Isa sa mga ugali ni Elric ang maging mapagtiwala sa mga aong kinabibiliban nito. Ginusto na niyang saktan ito pagkakita pa lamang niya rito. Ngunit sa kasamaang palad. Naisip niya na mas magandang pagdusahin ito ng matindi para sa kapatid. An eye for an eye ika nga. Nang makatapos siya ng kolehiyo ay may ipinagtapat sa kanya ng kanyang Tatay Ben ang tunay na pangalan ng kanyang ama. Buhay pa pala ito at nasa Japan lang kasama ng bagong pamilya. Sinulatan niya ito at hindi inaasahang sasagot kaagad. Nagpadala ito ng emisaryo at inayos ang papeles niya upang mapasunod siya ng mabilis sa Japan. Naka-alis siya ng bansa at nag-aral habang nasa piling ng ama. Ang kanyang madrasta ay isang purong haponesa na napakabait at talaga namang inacknowledge siya ng husto. Hindi niya inaasahan iyon bagamat walang anak ang mga ito sa panahon ng pagsasama. Nakapagtapos siya sa Japan at pinagtrabaho ng ama sa car dealership business nito. Mayroon iyong limang sangay sa buong metro ng bansang iyon at limang sangay rin sa Pilipinas. Tatlo sa Luzon at dalawa sa Cebu. Nang mamatay ang ama ay ipinamana sa kanyang lahat ang mga iyon at hindi kinontesa ng madrasta. Nararapat daw iyon sa kanya dahil matagal siyang napabayaan ng ama. From time to time ay binibisita na lang niya ang kanyang madrasta kapag kinakailangan niyang asikasuhin ang mga negosyo sa Japan. Hindi siya umalis bilang Chief Mechanic ni Elric. Hindi porke’t naging maalwan na ang buhay nila ng Tatay Ben ay kakalimutan na lang nila ang bagay na ginawa nito. Hinding-hindi. Lalo na siya. Nasobrahan yata siya sa pag-iisp at hindi napansin na napabilis na sila ng takbo. Muntik na niyang hindi mapansin ang nag-overtake na truck kaya nag-swerve ang kanilang sasakyan pakanan. Mabilis niyang naapakan ang preno tiyempong wala silang kasunod. “What the… Anong klaseng pagmamaneho ba ang alam mo? Hindi mo ba alam na maari tayong mapahamak sa kapabayaan mo?” nanggagalaiting sigaw sa kanya ni Gboi. Namumula ang mukha nito sa galit at bahagyang takot na nakita niyang gumuhit sa mga mata nito. “Ipagpaumanhin mo Sir. Medyo wala pa kasi akong tulog at hindi ko napansin na bumubilis na pala tayo. Huwag kang mag-alala at hindi na mauulit.” Maamong sagot niya rito sabay ngiti ng pagkatamis-tamis. Ipinasya niyang huwag patulan ang paninigaw nito sapagkat maaring hindi makapag-pigil ang isa sakanila at magkasakitan sila. Ayaw niyang ibuko ang sarili ng ganito kaaga. Tutal, alam naman niyang isa itong “pa-mhin”, agamitin na lang niya iyon sa kanyang bentahe. Napansin niyang napalunok ito. At napatingin sa mga labi niya. “Ayos!!” napapangiting sabi niya sa isip. Hindi ligtas sa appeal niya ang isang ito. Mukhang may naisip na siyang magandang gawin para gantihan si Elric. “Ayos ka lang ba Sir?” sabay hawak sa balikat nito at ininspeksiyon ang katawan nito. “May masakit ba sayo?” may papisil-pisil pa siyang nalalaman. Naaliw na tiningnan niya ito sabay sabing, “Okay ka naman pala. Huwag kang mag-alala Sir, kapag ako ang kasama mo hindi ko hahayaan na may mangyaring masama sa’yo.” Sabay kindat dito. Napamaang na lamang ang amo. “What the heck is that?” sigaw ng isip ni Gboi. Hindi niya mapaniwalaan na ganoon na lamang ang mangyayari pagkatapos niyang sigawan ito kanina. Nakahanda na siyang sapakin sana ito ngunit napigil iyon ng ngumiti at humingi ng pasensiya. Buti na lang at tapos na siyang makipag-usap kay Katrina sa cellphone niya kaya hindi na nito narinig pa ang pagmumura niya. Nakakalito rin ang mga sinabi ng Panchong ito sa kanya. “Huwag kang mag-alala Sir, kapag ako ang kasama mo hindi ko hahayaan na may mangyaring masama sa’yo.” Was it a come on? How come it did not sounded gay? Did he see through him? Alam kaya nito na silahis siya? Ahhh!! Napapasigaw na siya sa frustration sa isip niya. Ang dami niyang tanong. Ngunit hindi maaring hindi niya malaman kung bakit ganoon ang aktwasyon nito sa kanya. Kailangan niyang malaman kung lumalandi ito sa kanya, one way or another. Ipinasya na lang niya na gawin ang naiisip. “Bakit mo naman nasabi yan? Ano ka super-hero ko?” nakakalokong tiningnan niya ito. Naglapat ng isang linya ang mga labi nito habang tutok na tutok sa daan ang mga mata. “Dahil ayokong makitang may nasasaktan na katulad mo.” Walang lingong tugon nito sa kanya. An “O” formed his lips. Bahagya pa siyang napatulala rito. Hindi siya makapaniwalang itutugon nito ang eksaktong inaasahan niyang sagot. Bago pa siya makapag-salita ulit ay inunahan na siya nito. “Alam ko kung ANO ka. Pero huwag kang mag-alala at safe ang sikreto mo sa akin.” Nakangiti na ito ngunit hindi pa rin ito tumitingin sa kanya. A mutter of expletives should be going out of his mouth right now kung hindi lang siya nag-alala na lingunin ang kasama nilang si Britney na sa kabutihang-palad ay nakatulog nap ala sa likuran. Tiningnan niya ng masama si Pancho sabay sabing. “Anong pinagsasasabi mo dyan? Anong alam mo tungkol sa akin?” Mapanganib ang tono niyang ginamit ditto. Mahina lang iyon bagama’t tiniyak niyang maipararating niya rito ang lahat ng ibig niyang sabihin sa katanungan niyang iyon. Tumaas lang ang kilay nito at walang anu-ano’y inihinto ang sasakyan sa isang tabi. Pinindot nito ang signal para sa Hazzard at binalingan siya. “Gusto mo bang ipaliwanag ko pa sa’yo Sir kung ano ang ibig kong sabihin? Alam natin pareho na ang umbok sa pagitan ng mga hita ko ang tintingnan mo kanina sa airport. Alam ko ang uri mo Sir, bagama’t hindi isang masamang bagay iyon ay ikinabigla kong malaman.” Sagot nito sa kanya sa napakalapit na posisyon ngmukha nito sa mukha niya na hindi niya kailanman inaasahan. Napatingin agad siya kay Britney at mukhang tulog pa rin. Ibinaling niya agad ang mata pabalik rito at hindi inatrasan ang nanghahamong tingin nito at nang-uuyan na ngiti. “Alamin mo kung saan ka nakalugar Pancho. Bagama’t wala akong alam na ginawa para malaman kung paano mo nalaman ang pagkatao ko ay isina-suggest kong manahimik ka na lang tungkol rito.” Walang paki-usap sa tinig na sabi niya. Wala ring silbi kung itatanggi niya dahil kung ng itinago niya ay nalaman pa rin nito. Ano pa kaya kung inihantad niya. “Maari ba, Pancho?” dugtong niya ng hindi ito tuminag. Nagbago ang ekspresyon nito at ngumiti ulit at nagwika ng “Nasa sa iyo yan Sir. Kung hindi ka magiging pasaway sa akin, baka hindi ako magsalita.” Nakakalokong sagot nito. Napailing siya sa sagot nito. “Hindi iyan ang inaasahan kong isasagot mo Pancho.” Nagsimula na itong paandarin ang sasakyan ulit. Tiningnan siya nito ng hindi inaalis ang ngisi sa labi. Ngali-ngaling sapakin na talaga niya ito. “Sige.” “Hindi ko ipagsasabi, nangangako ako. Pero..” nakabitin ang hininga niya sa isinagot nito. Akala niya okay na, may pahabol pa pala. Kaasar. “Pero ano?” sagot niya. “Pero, di ko ipapangakong hindi na kita lalapitan at kukulitin. Kasalanan mo kasi, ang cute-cute mo!” sinserong pahayag nito habang nakatingin ng diretso sa daan. Again, an “O” formed his lips. He ought to say something. But. That rendered him speechless!!! Itutuloy…..

Chapter 3

Isang nakaka-binging katahimikian ang namagitan sa kanilang dalawa ni Gboi. Alam na niyang nakuha niya ang atensyon nito ng husto. Hindi niya akalaing ganoon kadaling makakapag-establish siya ng panibagong plano para sirain ang kapatid nito. Kailangang magbayad si Elric sa kahit na anong paraan.

“Ay!! Aym su-re Ser por ay hab islep her. Ay dedn’t min tu bi isleyping her.” Tinig iyon ni Britney mula sa likuran. Muntik ng makapag-preno ng wala sa oras si Pancho kung hindi niya naalala na kasama nila ang talipandas na iyon sa likuran.

“Ano ka ba naman Britney! Nakakagulat ka! Sa susunod, mag-inat ka naman muna.” Naiiling na sambit ni Pancho. Tiningnan ni Gboi ang bading sa likuran. Mukhang pinagprituhan na ng itlog ang mukha nito. Bahagya tuloy siyang napangiwi sapagkat sa kanya ito nakatingin.

“Haw ar yu ser?” nakangiting sabi nito sa kanya. Napansin niya ang bahagyang pagsulyap ng katabi niya sa kanya kaya hindi niya maangilan ang nagsalitang monster.

“I’m okay, Britney.” At bahagya itong nginitian bago umayos ng upo.

“Ser, wud yo like to eat? Ayl by Mcdu.” Biba pa nitong pakikipag-usap muli sa kanya.

“No, I’m okay.” At bahagya lang itong nilingon. “Sigi na Ser. Ayl buy Mcdu por yo.” Muli nitong paanyaya.

Sasagot sana siya kung hindi lang siya inunahan ng nagmamaneho. “Hindi kumakain si Sir ng Mcdo, Britney.” Nang-iinis na wika nito. Hindi niya pinatulan ang pang-iinis sa kanya nito at sinagot si Britney. “No, I’m still full Britney. And besides, He’s right. I don’t eat fastfood. But, maybe next time.” Sabay ngiti rito.

Nakita pa niya ang bahagyang pagsinghap nito sa pagngiti niyang iyon. Noon niya naunawaan na nagpapa-cute ito at mayroong crush sa kanya.

Tiningnan niya si Pancho na katabi niya. Nakita niya ang pagtaas ng sulok ng labi nito na parang sa isang nang-uuyam na ngiti. Hindi niya napigilang punahin iyon. “What is your problem?” nakakunot-noong tanong niya rito.

Nilingon siya nito ng nakangiti pa rin. “Wala po akong problema Sir. Bakit kaya parang mainit ang dugo mo sa akin Sir?” tanong nito sa kanya kapag-kuwan.

Hindi siya naka-imik sa naging tugon nito sa kanya. OO nga naman? Bakit nga ba siya masyadong apektado sa mga kilos nito. Pinili niya ang manahimik na lang.

Maya-maya lang ay nasa bahay na nila sila sa Quezon City. Iyon ang lumang mansion nila sa New Manila. Ilan sa mga naunang residente doon ang pamilya nila. Iginala niya ang paningin sa buong paligid. Wala pa ring nagbago sa lugar na iyon. Maliban sa ibang renovation na ginawa, walang naging malaking pagbabago ang lugar na kinalakihan niya.

“Magandang araw po Senyorito Gboi.” Bati sa kanya ng mayordoma. “Magandang araw din Manang Mercy. Kamusta nap o kayo rito?” nakangiti niyang sabi then looked at the old woman fondly. Isa ito sa mga naunang katiwala doon.

“Ay, okay lang ako at ang mga kasama ko rito Senyorito Gboi. Maayos naman ang lahat. Umakyat na muna kayo sa library at nandoon ang inyong Papa. Nagbilin siya na doon kayo dumiretso pagkarating ninyo.” Sabay talikod nito sa kanya.

Pagpasok niya ay nagging nostalgic na naman ang kanyang pakiramdam. Iginala niya ang kanyang paningin at hinanap ang paboritong lugar sa mansion. Nakita niya ang portrait ng kanyang Mama. Hindi niya maiwasang ang pagpapakawala ng isang mahabang buntong-hininga.

“So the prodigal son is back!” Isang tinig na punong-puno ng sarkasmo ang kanyang narinig. Mula iyon kay Mildred. Ang kanyang madrasta. Nakangiti ito ngunit batid niyang peke ang ngiting iyon na maaring ihalintulad sa isang bulok na mansanas. Pula sa labas. Brown sa loob. Tiningnan niya ito hanggang sa makababa sa grand staircase nila.

Donyang-donya na ang hitsura nito samantalang 15 years ago ay napaka-submissive ng dating nito at hindi makabasag-pinggan kasama ang dalawang anak nito sa unang asawa. Isa itong dating manggagawa sa kanilang kumpanya. Bagamat ikinagulat ng lahat ang pagpapakasal nitong muli matapos mabiyuda sa kanyang ina ay walang ni isa man ang tumutol sa naganap.

“I’m glad you’re here to welcome my return Tita Mildred. Had I known that you’ll be taking the time to come down here and talk to me, I should’ve chosen to stay in a hotel than to suffer the intolerable minutes talking to you.” Mahaba ngunit banayad niyang pagkakasabi bagaman nakaplaster ang kanyang ngiti sa mga salitang iyon.

Naningkit ang mga mata nito sa sinabi niyang iyon. “Kahit kalian talaga, bastos ka Gboi. You always talk like you’re some drag queen who is always trying to make ends meet. Nakakatawang isipin na ganoon ka umakto sa harap ng pamilya. Nakakahiya ka!” magkadikit ang labing wika nito. Halos ayaw iparinig ang nais iparating. Hindi maiwasang maamuse siya sa sinabi nito.

“Oh! Now I’m a drag queen. You see tita, you can brand me everything you want, But, Frankly my dear. I don’t give a damn. Mas gugutuhin ko pang kausapin ang mga katulong sa mansiyon na ito kaysa ang makipag-plastikan sa inyo. Baka kasi makalimutan kong “asawa” kayo ng Papa ko.” Mas maanghang na wika niya rito sabay talikod paakyat ng hagdanan.

Through the years ay nadevelop na niya kung paano tatapatan ang kawalang-hiyaan ng mga ito sa kanya kapag siya lang ang kaharap.

Nang-uuyam na muling nagsalita ito. “So, you’ve suddenly developed an instant affection to the hired help here. Hindi ko alam na mahilig ka palang makipag-usap at kinaaliwan mo ang mga hampas-lupa.” Nakataas-kilay na salita nito.

Nilingon niya ito ng akmang hahakbang na sana siya paakyat sa library. Tiningnan n’ya ito mula ulo at paa at binalikan ang mukha nito sabay sabi kalakip ang mas nang-uuyam na ngiti. “Sa totoo lang, Ikaw lang ang hampas-lupang hindi ko kailanman kaaaliwan.” Sabay talikod sa madrasta.

Narinig pa niya ang mahinang pag-singhap nito sa likuran niya bago ipinagpatuloy ang pag-akyat. Mukhang magiging napakahirap ng pagbabalik niyang iyon.

“Dad, I’m here.” Kasunod ng isang mahinang katok niya sa pintuang iyon ng kanilang library. “Come in.” boses iyon ng kanyang ama.

“Welcome back Gboi” pagbati sa kanya ng kanyang ama kasabay ng isang mahigpit na yakap sa kanya.
Tinapatan niya iyon ng mas mahigpit na yakap. “Kamusta kayo Papa?” tanong niya sa ama.

“I’m good. I’m perfectly fine, hijo.” Nakangiti siya nitong iginiya sa isang mesa doon. “Bakit dito ninyo ako pinapunta agad Papa? May sasabihin ka bang importante?” bungad niya rito ng maka-upo.

Napatingin ito sa kanya. Napa-iling. “Ha, ha.. Talagang kilala mo ako Gboi. Alam mo kung kailan kita kakausapin ng seryosohan. Pasensiya na kung hindi kita mapapag-pahinga muna. The Menandrez are asking kung kailan nga ba ang kasal ninyo ni Katrina. You see, you’ve been engaged for more than eight years now. When do you plan to tie the knot?” tuloy-tuloy na sabi nito.

Bagaman at alam niyang iyon ang maririnig niya sa ama ay hindi pa rin siya makasagot dito ng kongkretong kasagutan. Hindi sa wala siyang planong pakasalan si Katrina. In fact, ito lang ang nakikita niyang babaing pwedeng pakasalan niya. They’re even good in bed. Dahil nasubukan na nilang minsan ang magniig. Ang tanging pumipigil sa kanya ay ang dahilan sa pagpapakasal nilang iyon.

“Some mergers happen in Church, son. Hindi kayo ang unang gagawa noon. Besides, She’s a perfect catch for you.” May kasama pang panunudyo ang pangungumbinsing iyon ng kanyang ama. Napabuntong-hininga siya sa narinig. Parang nabasa pa nito ata ang naisip niya.

Damn! Sabi ng isip niya. “Okay Papa. Gagawin ko. I think it’s time na rin para tuldukan na ang katanungan ng lahat at ang kanilang paghihintay. May be we can marry in December. Tatanungin ko si Katrina mamaya.” Sabi niya sa ama. Mas maganda ng ganito. At least. Teka? Bakit parang ang sarili niya ang kinukumbinsi niya?

Napahugot na naman siya ng hininga.

“Magaling. Sabagay, naghahanda na sa ibaba ang lahat para sa Welcome party mo. Magpahinga ka muna hijo. May sorpresa pa ako sa iyo mamaya. Pupunta rin dito sina Katrina mamaya. Get yourself a rest. And, Welcome back ulit hijo!” Bakas ang katuwaan sa mukha nito. Iyon ang matagal na niyang inaasam. Ang matuwa ang ama sa kaniya. Nagpaalam na siya rito pagkabitiw nito sa kanya.

Habang nasa silid ay hindi mapigilan ni Gboi ang mapag-isip. Sumasaglit sa isipan niya ang ibang mukha. Imbes na ang kay Katrina ang kanyang makita ay ang mukha ni Pancho ang nakikita niya.

“Shit!” sambit niya. Kailangan alisin ang talipandas na iyon sa kanyang isipan. Nasaan na nga pala iyon? Pagkababa niya ng sasakyan kanina ay hindi na niya ito tiningnan pa. Dumiretso na siya pagpasok at iyon nga ay nagka-iringan sila ng madrasta.

Pinili na lang niyang mahiga at magpahinga. Ipinikit niya ang mata at salamat sa malamig na klima ng kwarto ay nakatulog na siya pagkalapat ng kanyang likod sa higaan…

Itutuloy….