Take A Chance 2

Minarapat nyang pumunta sa lugar na iyon nang mag-isa. Mabigat pa rin ang kanyang loob ngunit wala na syang magagawa kundi tanggapin ang bawat bagay na dumadating sa kanya. Mahigit isang taon na rin pala mula nang mawala ang kanyang ama.

Umupo sya sa damuhan at dinama ang lambot nito. Patuloy ang pagihip ng hangin na nagiging dahilan nang marahang pagsayaw ng mga puno. The view was picturesque. Kung nakikita lamang ni Coco ang tagpong ito bilang isang tagamasid ay makukuha nya itong ipinta. Ang luntiang damuhan, ang kahel na dapithapon at ang plethora ng mga kulay ng mga bulaklak. All were beautiful.

Inalis nya ang mga ligaw na damo at tuyot na dahon sa marmol na kinauukitan ng pangalan ng kanyang ama. Inilapag nya ang mga bulaklak na binili nya para rito. Nanatili syang nakatitig dito. Nagpakawala sya ng isang buntong-hininga.

“I was wondering kung paano ang buhay namin ngayon kung nandito ka pa, Dad. Maybe it was easier since you're there to guide me. Siguro mas masaya dahil nandyan ka pa rin to crack all those silly jokes. Siguro mas makulay dahil nandyan ka to lighten all dark moments. Siguro hindi kami masyadong malungkot. Pero alam ko naman na may dahilan lahat ng bagay. Nawala ka dahil dapat akong matuto sa sarili kong mga paa. Para akong napilayan ng mawala ka, pero ngayon, tignan mo, kinakaya ko pa rin.”

Patuloy ang pagdapo ng mga pipit sa mga puno. Ang kanilang matinis na pagawit ay isang nakakakalmang musika sa tainga ng bawat makakarinig.

“Dad, I know and i'm starting to accept that you are no longer with us. And I know that I have to take-over. I'm not blaming you dahil pinasa mo sakin ang mga bagay na dapat ikaw ang gumagawa, i'm thankful that I learned to stand on my own feet. I am helping mom, now. We learned to managed. Though mahirap at first. Nasanay na kami.”

Coco smiled. Naramdaman nya na masaya sya sa pakikipagusap sa kanyang ama, kahit na alam nyang hindi na ito muli pang sasagot.

“Dad, I miss you so much.”

Pinipigil nyang hindi umiyak.

“And Dad, please continue guiding us from above.”

Marahan syang tumayo mula sa pagkakaindian-sit.

“Dad, I love you. Sorry.”

The cold wind brushed his face. He smiled. The thought of his father sending the cold wind to brush his face touched his heart.

“Thanks, Dad. I know you're here.”

Marahan syang naglakad papalayo. Nang makita na malapit ng kumagat ang dilim ay nagmadali syang pumasok sa kanyang sasakyan. Kinalma nya ang kanyang sarili at agad na pinaandar ang makina ng sasakyan. Napadako ang kanyang mga mata sa bakanteng upuan sa tabi ng driver's seat at napahinto nang makita ang isang sketch.

It's nice to see you. It has been a while nang huli kitang makita.

I decided to sketch the scenery. Pangit ko na gumawa. Ilagay mo nalang yung sarili mo sa sketch ko. But that's how exactly it looked a while ago.  I know that you are thinking that i'm still mad at you, for what had happened to us. I'm no longer mad. I'd just show up kapag okay na okay na ako. Hindi na kita nilapitan dahil alam kong oras mo to para sa iyong daddy. I guess you know who I am? Alam mo ang sketches at handwriting ko. Take care, Juan Miguel.

“Rovi,” mahinang sabi nito.

Mabilis nyang kinuha ang cellphone at mabilis na dinial ang number ng unang lalaking kanyang nakarelasyon, si Rovi. It was ringing but the latter is not answering. He met him during his college days and he was amazed on how witty the latter could be. At first he was aloof dahil sa tingin nya ay intimidating ito ngunit nang naglaon, nang mas makilala nya ito ay hindi nya napigil ang humanga dahil na rin sa taglay nitong talino.

Coco tried to fight what he feels for Rovi but with the latter's such mysterious character, hindi nya na napigilan kundi umamin rito.

“Rovi, we need to talk.”

“And this is about what? Juan Miguel?”

Hindi nya maipaliwanag kung paano nya sasabihin ang nararamdaman nya rito. Tandang-tanda nya kung paano tumulo ang malamig na pawis sa kanyang noo.

“Ka-kasi..”

“Kasi?”

“Rovi..”

“I don't have much time. May meeting ako in 5 minutes and I need to rush, Juan Miguel.”

“R-r-rovi,” nauutal nyang sabi.

Nakita nya ang pagtaas ng kilay nito.

“I-I-I think,”

“What?”

“I'm in love with you,” namumulang sabi ni Coco.

Natameme si Rovi.

“There, I said it. I'm in love with you,” bigla syang napangiti.

Nakita ni Coco ang pamumula ng mukha ng isa. Hindi nya maipaliwanag kung ano ang sagot nito sa sinabi nya.

“But-but i'm not asking you to love me back. I just needed to tell you that. And I'm ready to-to-to face the consequences. If this will ruin, our friendship, it's okay. I'm willing to take a chance,” mahabang sabi nito.

Lumingon sa paligid si Rovi at nang makitang walang tao, ay kaagad syang tumitig kay Coco. Ang lakas ng tibok ng puso ni Coco nang mga oras na iyon. Parang gusto nyang maihi sa nerbyos. Nagulat sya ng hawakan ni Rovi ang kanyang mukha. Nagtama ang kanilang mga mata. Nangungusap. Nagsusumamo.

Hindi na rin napigil ni Coco ang kanyang sarili at hinawakan na rin nya ang mukha ng isa. He couldn't resist those seductive eyes. That sharp nose he has. And those lips. Coco wanted to kiss them but he's too afraid.

“Juan Miguel,” mahinang sabi ni Rovi.

“Yes,” nanghihinang tugon ni Coco.

“Are you sure you're in love with me?”

“I'm so sure. I am really in love with you,”

“What if i'm in love with you too?”

Nanlaki ang singkit na mata ni Coco sa narinig. Bago pa man sya makapagsalita ay naunauhan na sya ni Rovi.

“I need to rush. May meeting ako. Pick me up at 5. Dinner will do?”

Hindi na nakapagsalita si Coco. Nakaramdam sya ng sobrang saya at nais nyang magtatalon kung nasaan man sya noong mga panahong iyon. He was giddy with happiness. Muling nagtama ang kanilang mga mata at nakita nya ang pagkindat ni Rovi sa kanya at mabilis itong naglaho.

I love you, Rovi. I really do.

Jhacko was inside him. Slow strokes at first. When the latter finally adjusted to the pain, he kept going. Few slow strokes. Few slow strokes. Minutes after, Jhacko was no longer stoppable. Both of them were moaning in ecstacy. He was feeling him inside his body. He was feeling his hardness inside his body. He was tight. He was hot. And he was fucking him real good.

“Ahhhh!”

“Give it to me, Jhacko! More! More!”

Those sounded more of a command than a plea. Jhacko was giving him what he wanted. Naramdaman nya ang paglaki ng kanyang alaga sa loob ng kweba na yon. Alam nyang malapit na niyang marating ang rurok. Nakita nya rin ang isang pinapaligaya ang sarili.

“Malapit na ako,” his voice sounded so husky that sent the other to nirvana.

“Ako rin,”

Patuloy ang kanyang pagulos. Their moans were resounding.

“Fuck. Ahh fuck.”

Ilang ulos nalang ay ramdam na ni Jhacko at pagsabog.

Isa..

Dalawa..

Tatlo..

“Ahhhh.”

Isa.

Dalawa.

Tatlo..

“Ahhhh. Eto na malapit na ako. Lalabas na.”

Isa..

Dalawa...

Tatlo..

Bumukas ang pinto ng kwarto ni Jhacko at niluwa nito si Morris na sobrang hyper.

“Boss! Nakuha ko na! Nandito na ako!” masiglang bati nito.

Napahinto si Jhacko sa ginagawa. Ang kanyang partner ay napatakip ng unan. Si Morris naman ay nanlaki ang mata. All of them panicked. Mabilis na kinuha ni Jhacko ang kumot at nagmadaling itinakip ito sa kanyang harapan. Nanigas si Morris. Hindi nya alam ang gagawin.

“Putang-ina naman Morris. Hindi ka marunong kumatok?”

“So-sorry. Boss.”

Mabilis na sinara ni Morris ang pinto. Hindi sya makapaniwala sa nakita. Ilang segundo pa ay malakas syang napahalkhak.

“That was like, OMG, hahahahaha!”

Mabilis syang umupo sa sofa katapat ng kwarto ng among si Jhacko. Ito ang nagsilbi nyang ama-amahan sa larangan ng panggagancho. Ngunit hindi nya akalain na may pagkasilahis ito. Noong una ay chismis lang pero ngayon na nakita ng kanyang dalawang mga mata ay nakumpirma nya ang tunay na sexual preference nito.

Lumabas si Jhacko at tumitig kay Morris. Nakaramdaman ng kaba ang huli. Nakabihis na ito. Lumapit ito sa kanya at nagulat nalang sya nang bigla siya nitong batukan.

“Aray naman Boss!”

“Tangna ka. Panira ka eh.”

“Aba! Malay ko ba na may kalokohan kang ginagawa don!”

Natawa nalang si Jhacko sa sarili.

“Wag ka nalang maingay. May tiwala ako sayo. Alam kong di mo ako ilalaglag.”

Ngumisi si Morris. Ngising demonyo.

“Sure.”

Inabot ni Morris ang bubble wrap na kinalalagyan ng diamante. Abot-tainga ang ngiti ng amo.

“So, ayan na. Paano na ngayon?”

“Ipapadala ko sa account mo. Apat na beses ang laki sa napagusapan. May kasama pang bonus.”

Napangiti ang bata.

“Anong bonus?”

Pumunta si Jhacko sa tukador malapit sa pinto at may kinuhang bag na brown. Initsa nya ito kay Morris.

“Ano to?”

“Open it,” saad nito.

Nagulat si Morris sa nakita.

“Passport. Visa?”

“Magpahinga ka muna. Mainit siguro ang mga mata ng pulis sayo ngayon. Nakita ka ba sa camera?”

“Hindi ko alam.”

“Balitang-balita sa loob ng pulisya ngayon na may isang lalaki nga na pumasok sa isang mansyon sa village. Pero ang nakita sa camera ay matanda. Paano mo nagawa yun?”

“Disguise, malamang.”

“Mautak ka talaga.”

“Ofcourse.”

“So para saan ang passport at ang visa na to? At hindi ko pangalan to,” may pagtataka sa tono ni Morris.

Ngumiti si Jhacko.

“Ipapadala kita sa France. May papabantayan ako sayong tao. Kailangan mong mapalapit sa tao na yon at kailangan mo syang madala pabalik ng Pilipinas.”

Napaisip si Morris.

“Paano ang pamilya ko?”

“I'll take care of them.”

Tumayo si Morris at lumakad papunta sa pinto.

“Kailan to?”

“Next week.”

“Pagiisipan ko.”

“Grab it. Malaking pera pag nadala mo ang lalaking yon dito.”

“Sure.”

Nagpaalam na si Morris sa amo. Pero bago ito umalis ay nagbilin ito sa kanyang boss.

“Don't forget to lock your door next time.”

“Tarantado ka!”

Tawanan.