KAHIT SANDALI: Part 11

Habol habol ang hiniga ko nang marating ko ang information desk ng ospital. Daig pa ng puso ko ang tambol sa lakas ng kabog nito. Pinaghalong kaba at takot ang nararamdaman ko nang mga oras na iyon. Takot na mawala sa akin ang pinakamahalagang tao sa buhay ko.


Agad kong tinanong ang nurse sa information desk kung nasaan ang kwarto ng anak ko. Nang maibigay niya sa akin ang impormasyon ay dali-dali kong tinakbo ang pasilyo patungo sa mga elevator. Nang makasakay ay paulit-ulit kong pinagdarasal na sana'y 'wag mawala sa buhay ko si Jake.


Bumukas ang pintuan ng elevator at kasabay sa pagbukas nito ang pagbagsak ng mga luha kong kanina pa nagbabadyang tumulo. Lumabas ako ng elevator at tinungo ang silid ng anak kong mula sa elevator ay nasa ikawalong kwarto sa kaliwang pasilyo.


Nang marating ko ay napatigil ako sa harapan ng pintuan. Pinunasan ko ang mga luhang dumaloy sa pisngi ko.


ISA...


DALAWA...


TATLO...


I readied myself for what I might see. Then, I opened the door.


Nakita kong nakatayo si ninong sa may paanan ng kama kung saan nakahiga si Jake. Naisara ko na ang pintuan nang napansin nitong dumating na ako.


"Hijo, nandito na ka pala.", sabi nito habang lumalapit sa akin.


"Kamusta siya ninong?", tanong ko sa kanya pagkatapos kong magmano.


"He's stable. The impact of the car crash caused him to lose his consciousness dahil sa pag-untog ng ulo niya sa dashboard. Maswerte pa rin siya at iyan lang ang naging damage. Mabuti nalang at naprotektahan siya ng driver before the crash.", paliwanag nito.


"I should've been there."


"Don't be too hard on yourself. You never wanted this. None of us did. Accidents happen hijo."


"How about the other party?"


"Everything is being taken care of. Nag-iimbistiga pa ang mga pulis. Just be happy that your son is ok. Hijo, mauuna na ako. I still have an eight A.M. meeting tomorrow."


"Sige po ninong. Maraming salamat."


Lumapit ako sa kama kung saan mahimbing ang tulog ni Jake. Pinagmasdan ko ang mukha nito. May benda ito sa kanang bahagi ng ulo niya, may mga pasa sa kanang braso. I couldn't bear seeing him like that. At muling tumulo ang luha ko.


"Pasensya ka na anak ha. I should have been right there for you."


Isang halik sa noo ang iginawad ko kay Jake.


♫♪♪ Nais kong liparin ang himpapawid
at maabot ang ulap at langit
Nais kong marating ang asul na dagat alamin ang kanyang rikit
Nais kong mahiga sa kandungan ni ina at lasapin ang kanyang mga haplos
Nais kong marating ang paraiso
upang doon ay mamahinga
itong pagod kong puso
Sa pangarap lang makakamtam ang inaasam
Sa pangarap lang malalasap ang saya nitong aking buhay
Sa pangarap lang maghihintay
Sa pangarap lang aking mahal
Doon ako'y maghihintay
Aking mahal….♫♫♪


I fell asleep.


"Al..." narinig kong tumatawag sa akin.


"Al...."


"Al......"


"Huh?"




"Al.."


And then I realized who the voice belonged to. It was....


"Eric..."


Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Sobrang saya. Ngunit may halong pagtataka.


"How is this possible? You're gone.. What..."


"Shh.. Makinig ka muna. I here to tell you that everything's gonna be ok. You know, I really missed your smile. Baka naman gusto mong ngumiti dyan."


Napangiti naman ako.


"You still know how to get me.."


"How can I forget. Mahal na mahal kita Al. But you have to move on with your life. There will be someone who will love you as much as I do. Maybe even more. I'm okay with that as long as you don't get hurt. Kaya nga ako nandito ngayon. I'm here to tell you, our baby is gonna be okay. Gagaling si Jake. Wag kang mag-alala."


"I miss you Eric."


"I miss you too. Now, wake up. Magigising na rin si Jake. You have to be there for him when he wakes up. Kailangan ka niya. Now more than ever. I love you."


"Eric wait!!!"


But it was too late. Biglang nawala si Eric sa harapan ko. Then I felt a movement. Nagising ako.


"Da-Daddy."


"Jake."


Niyakap ko si Jake.


"Nandito na si Daddy anak. What do you need. Tubig? Are you hungry?"


Naramdaman kong may pumatak sa leeg ko. Humiwalay ako sa pagkakayakap sa anak ko.


"Why are you crying anak? Shh... Don't cry. Everything's okay."


"Daddy. I'm scared."


"Shhh. Don't be. Guess what."


"What po?"


"I talked to your Daddy Eric. And he said that everything is gonna be okay."


"Daddy Eric? But he's dead na diba Daddy?"


"He showed up in my dream. More handsom and dashing than ever. And he wishes us well. He told me that we should keep on living our lives even though someone we love so much can't be with us anymore. Kasi, may mga tao parin na nagmamahal sa atin. That's why, pagkalabas na pagkalabas mo dito sa ospital anak. We'll go shopping. We'll do all the things that you want together. Okay ba yun?"


Isang ngiti lang ang isinukli ni Jake.


"Bakit anak? May problema ba?"


"Daddy, can we invite someone to come along?"


"Sure anak. Whatever you want."


"Talaga po?"


"Oo naman."


Ngumiti naman ang bata. Marami kaming napag-usapan ni Jake. Mga lugar na gusto naming puntahan, at mga bagay na gusto naming gawin hanggang sa dalawin na kami ng antok. Kung kanina ay hindi ako mapalagay, sa pagkakataong ito, panatag na ang loob kong matulog. Dahil alam kong binabantayan kami ni Eric mula sa kinaroroonan niya.



Itutuloy....

(thonat19@gmail.com)
JiJei