Ang Mang-aagaw 8

Note: Para to sa mga nagrereklamo na maiksi. Hahaha! Salamat sa mga nagbasa at nagcomment! Sana sa mga susunod pa na parts nito ay ganun pa rin kayo! :)

P.I.T.O

Pumarada ang taxi sa harap ng bahay nila Roj. He once looked at his reflection in front mirror. He felt disoriented. Halatang apektado sya sa mga nangyari noong nakaraang gabi. He looked at his cellphone and saw a lot of messages coming from Gab. Napatigagal sya. Naisip nga nya na Gab ang pangalan ng lalaking kanyang kasiping kagabi. He was intoxicated.

“Sir. Dito na po ba kayo? Or magdadrive pa ako?” nalilitong tanong ng cab driver.

Nagitla si Roj. He's really out of his mind. Ni hindi nya natanadaang pinahinto nya ang taxi sa tapat ng kanyang bahay.

“Ahh. Ahh. Dito na po.”

He then reached for his wallet. He handed the driver a hundred.

“Salamat po Sir.”

He got out. The sun kissed his skin. Nairita sya sa sinag ng araw. Hindi nya mawari kung bakit naiirita sya. Parang hindi pa rin nawawala ang inis nya mula kagabi, dagdagan pa ng iritang binigay ni Gab sa kanya kaninang umaga.

Shit happens. I don't know what will happen.

Pumasok na sya sa loob ng kanilang 2-storey house at nakita nya ang kanyang ama at ina na kumakain ng agahan. Masigla syang binati ng mga ito. His mom asked if he wants to have breakfast, he politely refused and told them he's not hungry at all. Kinabahan si Roj. There's something wrong.

There's something wrong. There is really something wrong.

Hindi sila okay ng kanyang mga magulang kaya lagi nalang silang nagtatalo. Laking pagtataka ang bumalot sa kanya nang alukin sya ng breakfast. The way they treat each other is not really the ideal way on how you treat your family members. Business ang laging nasa utak ng mga ito. They never lack the finances to support and give Roj what he wants, but they never seemed to take care of all his emotional needs.

“Matutulog muna ako. Galing akong gimik.” kaswal nitong pagbati habang akmang aakyat sya sa hagdan.

“Roj, anak.” pagpigil ng kanyang ama.

Anak? When was the last time you've even called me anak? He told himself.

He gave his dad a questioning look.

“Pahinga ka na.”

“Thanks.”

Nahalata ng kanyang mga magulang ang pagtataka sa mukha ni Roj. His dad smiled. Mas lalong lumaki ang pagtataka sa mukha ni Roj.

What the hell's going on here? Flop na nga kagabi, hanggang ngayon, dito sa bahay adik pa ang mga tao? Give me some mercy!

Hindi nalang pinansin ni Roj ang kanyang mga magulang. He hurriedly climbed the stairs and ran to his room. Walang palit-palit ng damit, mabilis nyang binagsak ang kanyang katawan sa kanyang malambot na kama.

Kamusta na kaya si Philip? Nasaan na kaya yun? Galit kaya sya sakin? Sana marealize nya na hindi rin naman kasi tama yung ginawa nya kaya ako nainis.

Nagtaka si Roj kung bakit ganoon ang takbo ng mga bagay sa utak nya. Why does he have to check on Philip? Why does he have to consider him? Why? Dahil ba sa bestfriend nya ito? Or dahil nagseselos sya?

Argh!

Patuloy na nakipagtalo si Roj sa kanyang mga sentimyento. Hindi nya alam kung nagkakagusto ba sya sa kanyang best friend o brotherly lang talaga ang nararamdaman nya tulad ng dati?

He took a deep breath.

He forced himself to sleep.

He succeeded.

“Natawagan mo na ba?”

“Opo Kuya Philip.” sagot ni Dennis sa kabilang linya.

Philip flashed a smile. He knows that all of his plans are smoothly taking place.

“Very Good. Do it asap.”

“Sure ka po ba sa mga plano mo Kuya Philip?” nanginginig ng tanong ni Dennis

Philip sensed that Dennis feels a bit hesitant.

“Natatakot ka ba Dennis?”

Dennis swallowed hard. Hindi nya alam ang isasagot. Nagbubutil na rin ang pawis sa kanyang noo. Mahina syang sumagot sa telepono.

“Me-medyo po Kuya.” nangangatal nitong sagot.

Philip sighed. Alam nyang mabuting tao si Dennis at hindi nito kayang gumawa ng kagaguhan. He felt na dapat syang humanap ng ibang taong susunod sa lahat ng kanyang ipapagawa. Isang taong alam nyang mas halang ang bituka sa kanya. Isang taong alipin ng pera.

Alas! I have Eban Lopez!

“Sige Dennis. Wag mo na muna gawin. Ako nalang ang hahanap ng ibang tatrabaho. Basta patuloy mong gawin yung una mong assignment”

“Sige po Kuya. Salamat po.”

Nakahinga ng maluwag si Dennis. Philip ended the call. He's still considerate. He still has a heart.

Philip dialled a phonebook entry's number.

Wala pang tatlong ring ay sumagot agad ito.

“Kamusta ka Eban?”

He heard the guy on the other line clear his throat.

“Sino ka?” maangas na sagot nito.

“Philip.”

“Ohhh. Ikaw pala. Anong satin?” may sarkasmo sa kanyang tono.

Nakilala ni Philip si Eban sa baryong kanilang tinirahan dati. Eban is a tough guy. Maangas at mahilig sa bagas-ulo. Lumaking mahirap at gagawin lahat para lang makaahon sa kahirapan. Kilalang tulak sa kanilang nayon. Ilang ulit na itong nagpabalik-balik sa selda pero dahil na rin sa lakas ng koneksyon ay madali rin itong nakakawala.

“May ipapagawa ako sayo.”

“Bakit ako?”

“Eh gusto ko ikaw. Special request yan.” pamimilosopo ni Philip.

“Magkano?”

Napangiti si Philip sa narinig.

“Money is not an issue Eban. Magkita tayo at may ipapagawa ako.”

The conversation went on. Ilang minuto ang makalipas, it ended.

There was a smile on Philip's face.

Lumipas ang ilan pang mga araw at muling nanumbalik ang dating samahan nila Arvin at JD. They became too sweet. Sweeter than ever. Which JD finds a bit weird. Naniniwala sya na kapag sobrang tamis ng isang pagkain, nakakaumay. Arvin's sweeter now, ang tinitignan nyang dahilan ay bumabawi ito sa kalokohang nagawa ito noong nakaraang linggo.

“Hun, pupunta na ako sa factory ha? I love you.”

“I love you too.”

“Anong gustong pasalubong ng JD ko mamaya?” malambing na sabi nito.

“Kahit ano. Basta galing sayo.”

“Ang daming packages ng Qetesh na yan, hun. Sino ba yan?” pagtatanong ni Arvin

JD looked puzzled.

“I don't know eh. Puro nga pagkain nalang ang pinapadala.”

Arvin gave JD a kiss on the lips. T'was a French kiss. JD felt loved. Arvin imagined it was Philip whom he was kissing.

Philip! Umalis ka na sa utak ko!

Arvin left the house and drove to their factory.

JD started reminscing the years he's been spending with Arvin. Alam nyang mahal na mahal sya nito at ganun rin ang nararamdaman nya. Alam nyang normal sa mga magnobyo ang ganung mga bagay kaya dapat nya nalang intindihin ito.

He felt bored. Muli nyang binuksan ang bagong package na padala ni Qetesh.

Nakakatuwa naman, lagi nalang may package si Qetesh. Sana laging ganito.

He looked very pleased when he saw a lot of Godiva Chocolates inside the package.

Nagsimula na naman syang kumain.

Ang sarap talaga ng chocolates kahit kailan!

Patuloy sya sa pagkain. Nakaramdam sya ng hilo.

Isa? Dalawa? Tatlo? Higit pa. Naramdaman nya ang kanyang bilis sa pagkain. Hindi nya namalayan na halos kalahati na pala ng pack ng chocolates ang kanyang nasimulan.

“Qetesh, kung sino ka man, salamat sa Godiva Chocolates. Alam kong mahal to, pero salamat ng marami. I really love chocolates.” nakangiting wika ni JD.

Biglang naisip ni JD si Arvin. Alam nyang papagalitan sya nito kapag nalaman ng kumain na naman sya ng matamis. Mula kasi ng maospital sya dahil sa highblood ay naging mas partikular si Arvin sa kanyang mga kinakain. Pero parang adiksyon, hindi magawang maalis ni JD ang sobrang hilig sa pagkain. Hindi nya alam kung paano at bakit ito nagsimula, pero ramdam nya na sobra ang siba nya pagdating sa mga masasarap na pagkain.

Tumayo sya at mabilis na tinungo ang salamin sa kanilang kwarto.

Tumambad sa kanyang harapan ang kanyang sarili. Mataba, sobrang taba.

Napakunot ang kanyang noo.

Ganito na ba ako kalapad ngayon? Nasaan na ang dati kong katawan? I am no longer buff. Chub bordering to obese na ako.

Muli syang napaisip.

Eh bakit ba? Masarap kumain eh.

Bigla nyang naalala ang linya ng host na napanuod nya sa isang talk show.

“Mga misis, lagi kayong magpaganda para hindi maghanap si mister ng iba. Hindi masamang alagaan ang sarili.”

Inaalagaan ko naman ang sarili ko ah? Isa pa, alam kong mahal ako ni Arvin. Kahit pumangit pa ako at tumaba, mahal ako non. Alam kong hindi ako ipagpapalit non.

He yawned. Matapos kumain ng napakaraming chocolates ay nakaramdam sya ng antok which is weird. Alam nyang matamis ito kaya dapat ay hyper sya, for the first time, those chocolates had a reverse effect on him. Mabilis nyang tinungo ang kama at initsa ang katawan nya rito.

Muli syang natulog.

Charles was soundly sleeping. Yes. Philip had what he wanted. He had Charles for midnight snack and breakfast. Pinagmasdan ni Philip ang mukha ng isang ito. Sabihin na nating nagmature pero naroon pa rin ang tikas na kanyang nagustuhan noon. Philip had his fingertips running in Charles' body. Marahan nyang ginalaw ang kanyang daliri sa magandang katawan nito. The abs, nipples, the Apollo's belt, the face. Lahat. Lahat-lahat. Walang pinalampas na parte si Philip. Even the guy's sleeping soldier was caressed by his flirty fingertips.

Napuna nya ang pagiiba sa ekspresyon ng mukha ni Charles. Alam nyang half-awake ito at malamang nararamdaman ang mga kalokohang pinaggagawa niya.

Marahan nyang nilapit ang kanyang mukha sa tainga nito.

“I miss you so much, Charles.”  malandi nitong bulong.

His tongue touched the tip of Charles' left ear. It made his sleeping soldier hard.

Gotcha!

Charles opened his eyes. He beamed a very naughty smile.

“Wanna play?” nangaakit na tanong ni Philip.

Charles pulled Philip closer and gave him a wet kiss.

Philip was going loco. Pinilit nyang kumawala sa pagkakagapos sa kanya ni Charles.

“That kiss answered my question.”

Philip grabbed the piece of cloth near the lampshade. He grinned a devilish smile.

“Let's play. Let's play my game, Charles.”

Charles looked puzzled.

“Ha?”

Walang sinayang na panahon si Philip. Mabilis nyang ipiniring ang kanyang hawak na tela sa mata ni Charles. Charles got nervous. Hindi pa sya nakakaranas ng ganito dahil he's a fan of vanilla. Hindi nya alam ang tumatakbo sa utak ni Philip ngayon.

“A-anong gagawin mo?” nauutal nitong sagot.

Philip reached for his lips. They were kissing torridly while Charles was still on blindfold.

“Just wait. I'll take good care of you.”

Tumayo si Philip at tinungo ang kanyang cabinet.

“Are you ready, Charles my baby boy?”

“Yeah.” bruskong sagot nito.

“Let's begin.”

He slowly walked near his prey. Hawak-hawak nya ang kanyang mga props. He has handcuffs. May dala rin itong kandila at lighter. The finale, may hawak syang latigo.

 T O B E C O N T I N U E D . . .

Ang Mang-aagaw 7

NOTE: More comments please? :) I love you all.

A.N.I.M

Roj woke up. He was then surprised to see someone lying with him. Luminga-linga sya at hindi nya kwarto ang lugar na ito. He was then alarmed. Hindi nya alam kung nasaan sya. He looked at the room. He saw how the white paint created an illusion on how big the room was.

He gazed at the guy hugging him. The guy looked so cute and angelic. Pero hindi nya matandaan kung sino ito. Was he too drunk last night for him to forget whom he had sex with? This isn't him after all.

Marahang inalis ni Roj ang yakap ni Gab sa kanya. He was moving very quietly, trying not to interrupt him as he still explores dreamland. Patayo na sya nang naalimpungatan si Gab.

“Roj. Saan ka pupunta?” garalgal na sabi nito.

Bakit nya ako kilala? Ano bang pangalan nito?

“Ahh. Going home.” He responded, trying to sound casual.

Gab did some stretching. Inilatag nya ang kanyang likod sa headboard ng kama. He was now facing Roj who looked so puzzled.

“Home? Why? Let's have breakfast muna, baby.”

He then drew his body near to Roj and gave him a quick kiss on the cheek.

Baby? Oh my God! What have I done last night? Shit!

“Baby?” he uttered.

Tuluyan ng niyakap ni Gab si Roj na nakaupo sa edge ng malambot na kama.

“Yes Baby?”

Kinilabutan si Roj sa narinig. The thought of him being tied to someone freaks him out.

“I-I have to g-go.” nauutal nitong sagot.

Gab hugged him tighter.

“No. Don't. We still have the rest of the day to be together.”

Nanlaki ang mata ni Roj.

He stood up as quickly as he could. Hinanap nya sa kwarto ang kanyang mga damit na nagkalat. Mabilis pa sa alas-quatro, he's now dressed.

“Where are you going, baby?” nagtatakang tanong ni Gab.

“Home.” maiksi at kabadong sagot ni Roj.

“No. You're not going home.” sagot ni Gab.

“I have to. I need to work. I need to go to work today. May pasok ako.” pagsisinungaling nito.

Gab looked in disbelief.

“Ha? Bakit parang ewan ka ngayon? Kagabi naman sobrang lambing mo sakin noong nasa bar tayo. Sobrang lasing ka lang ba kagabi kaya sumama ka sakin ngayon?” pagpuna ni Gab dito.

“Nope. Nope. I really have work today. I'll go back here soon. You have my number naman eh. Magtext nalang tayo.” pagpapalusot nito.

“Work on a Sunday?” pagtatanong niya kay Roj.

Namutla si Roj.

“Isa pa you told me you don't work. Your family runs a business at yun na. That's what you've said last night!”

“I-i have to go.”

Mabilis na tinungo ni Roj ang pinto. Bago pa man sya makalabas, muling nagsalita si Gab.

“Ganyan naman kayo! Lahat kayong mga lalaki, porke't mga gwapo kayo ganyan na kayo! Sex and go! Tinikman mo lang ako. Masama ang ugali mo! Malibog ka! Callboy!” pagsigaw nito kay Roj.

Roj got furious. Nilingon nya si Gab na kanina pa daldal nang daldal.

“Anong tinitingin-tingin mo? Umalis ka ng bahay ko! Wala kang modo! Sex lang ang habol mo sakin! Akala ko pa naman iba ka!” dagdag pa nito.

Roj got even more furious.

“Mister, ayoko na sanang magsalita pero iniinis mo ako.”

He tried to breathe properly.

“Maybe, just maybe, pwede mong ilagay sa utak mo na hindi lahat ng nagsasabi sayo ng cute ka, eh gusto ka. Ilagay mo rin sa kukote mo, na hindi lahat ng lalaking maikakama mo, o lahat ng lalaking kakama sa'yo eh magiging boyfriend mo. There is a thing called “One Night Stand.”

Napatahimik si Gab.

“Thanks for the good sex by the way. “ Roj Added.

He opened the door and slammed it after he got out.

Pathetic. Argh! Pathetic! Tangina! Pathetic!

Mabilis na nakalabas si Roj sa building na yon. He hailed a taxi. He then went home.

Arvin started cleaning their house while JD's sleeping. Their house is in turmoil. Nagkalat ang gamit dahil na rin sa pagbabatuhan nila nito noong nakaraang gabi. Nagaway sila nang makita ni JD si Arvin at Philip na naghahalikan sa coffee shop. That was the first time na naging ganoon kagrabe ang pagtatalo nila. He even accidentally hit JD.

He sighed. He tried to clean the house as fast as he could.

When he finished cleaning the house, he took a shower.

I feel so sorry. Nagaway kami ni JD at nasuntok ko sya for the first time. Alam kong mali po ang ginawa ko. Alam na alam ko pero ewan ko ba, bakit ako nagpahalik kay Philip. At sobra kong naenjoy. Hindi ko maipaliwanag. Hindi ko masabi kung anong mga dahilan.

He thought of Philip. The way his tongue played with his when they were kissing. The way their lips fought. He's beginning to have a boner. Ibinukas nya ang shower at masayang humalik ang lukewarm water sa kanyang balat.

Kailan ko kaya mahahalikan si Philip? Err! Ano ba tong iniisip ko? Bakit ako nagkakaganito?

His erection couldn't deny that he's got an attraction to Philip. Hindi nya na napigil ang kanyang sarili. He thought of him and Philip “doing” it. He started touching himself. He imagined himself fucking Philip. It made him hornier. Naging mabilis ang pagsilindro ng kanyang kamay sa kanyang kaibigan. He felt he's cumming. Naging mas bayolente ang kanyang pagsalsal.  He then reached heaven. Narating nya ang glorya, iniisip na kasama nya ang lalaking kanyang iniwan years ago.

Natapos ang kanyang paliligo at nakapagbihis na rin sya. Pabalik na sya sa loob ng kwarto nila ni JD when he heard the door bell ringing. Nagtataka syang pumunta ng pintuan. He opened it and found no one. He looked down at nakita nya ang isang kahon.

Someone sent us a package? Sino?

Kinuha nya ang kahon.

He looked at the note, it read “To:JD, From:Qetesh.”

Sino si Qetesh?

He took a deep breath. He got in their room and left the box on the sofa.

T o b e c o n t I n u e d . . .

NGITI

“Saan ka na naman pupunta.”, takang tanong ni Mama nang makitang naghahalungkat ako ng maisusuot.

“Ma, alam mo namang reunion namin di ‘ba? Nagpaalam na ako sa’yo nito eh.”, sagot ko.

“Alam ko naman ‘yon pero akala ko ay titigil ka muna dito sa bahay kahit ilang oras lang. Hindi yung ganyang kararating mo palang, aalis ka na.”, may himig ng pagtatampong sabi nito.

Kararating ko palang sa munting baryo namin galing sa Maynila. Ilang taon na rin akong hindi nakakauwi sa amin dala ng pagiging abala ko sa trabaho kung kaya’t hindi ko naman masisisi ang Mama kung ganoon ang naging reaksyon niya.

Pinagmasdan ko ang mukha ng aking ina.

Mababakas na rito ang katandaan. May mga kulubot na ang mukha nito at unti-unti na ring namumuti ang mga buhok. Sa edad nitong singkwenta y dos ay maihahalintulad na ito sa isang sisenta anyos na babae.

“Ma naman, babalik din naman ako bukas eh.”, paglalambing ko rito. “Promise, bukas, buong araw nyo akong makakasama.”, sabi ko sabay taas ng kaliwang kamay na parang bata.

Umiling na lang ito tanda ng pagsuko.

“Maling kamay.”, ani nito.

“Ay!”

Dali-dali kong pinalitan ang kamay ko at saka binitawan ang isang pagkatamis-tamis na ngiti.

Tinawanan nalang ni Mama ang ginawa ko saka lumabas ng kwarto.

“Basta’t mag-iingat ka ha.”, sabi pa nito bago pa man makaabot sa pintuan ng kwarto ko.

“Opo.”

Isang green na v-neck t-shirt ang napili kong isuot. Pinarisan ko ito ng itim na slightly fitted na pantalon at pinatungan ng blazer. Puting sapatos naman ang isinuot ko para bumagay sa suot ko.

“Handa na ako.”, sabi ko sa sarili.

Dali-dali kong hinanap ang susi ng motorsiklong ipinabili ko kay Papa gamit ang ipinadala ko ritong pera. Nang makita ay nagpaalam na ako kay Mama at sa apat kong kapatid saka umalis.

Habang nasa daan patungo sa lugar kung saan ipagdadaos ang reunion ng aming barkadahan ay hindi ko mapigilang hindi kabahan. Pitong taon na kaming hindi nagkikita. Pitong taong walang komunikasyon, walang balita sa isa’t-isa. Kamusta na kaya siya? Ano kayang ipinagbago niya? Ano kayang magiging reaksyon niya sa muli naming pagkikita?

Sa isiping iyon ay dali-dali kong pinaharurot ang motorsiklo upang mas mabilis na marating ang pupuntahan.

Nasa labas palang ng resort ay maririnig na ang tawanan.

“Mga balahura talaga patawanin tong mga to.”, naiiling kong sabi sa sarili ko.

Hindi pa rin talaga nagbabago ang mga kaibigan ko.

Pumasok na ako ng resort.

“Haay! Sa wakas! Dumating na ang dalaga natin.”, biro ni Jim na may hawak na bote ng RH.

Tumawa naman ang lahat.

“Syempre, ganun talaga kaming magaganda.”, sagot ko naman.

“Hanep, hindi pa rin talaga nagbabago, ang kapal pa rin ‘di lang ng mukha, pati yata baga makapal na rin eh, anlakas ng hangin.”, pambabara ni JV.

“Oo, nakakaitim kasi ang init ng panahon ngayon, kaya kailangan kong lakasan ang hangin. Baka kasi tuluyan kang mangitim eh, di ka pa makilala ni Cass.”, balik pambabara ko rito.

Tumawa nalang si Cass. Si Paul at si Dennis nakikitawa lang rin kasama si Che at Kassy na kani-kaniyang mga girlfriend. Isa-isa kong binati ang mga tao sa loob. Nandoon ang lahat ng mga kaklase namin. Ang iba, may mga batang dala. Ang iba, asawa ang bitbit. Nakakapanibago. May kani-kanya na kaming mga buhay. Napangiti ako.

“Jhay.”, ani ng isang tinig sa likuran ko.

Agad akong kinabahan. Biglang natahimik ang barkada ko. Bago lumingon ay humugot muna ako ng malalim na buntong-hininga.

“Ahem….”, panunukso ni Jim.

“Natahimik kayo diyan? May artista bang dumating.”, sabi ko nalang para mawala ang tensyon saka humarap sa pinanggalingan ng tinig.

Wala pa ring pagbabago. Iba pa rin ang epekto sa akin ng boses niya. Boses na kahit saan ay hinding-hindi ko maaaring ipagkamali sa iba.

“Kamusta ka na?”, tanong nito nang makaharap ako sa kanya.

Isang ngiting alanganin ang nakapaskil sa mga labi niya. Dala marahil ng kaba.

“Kaba? Bakit naman siya kakabahan?”, protesta ng pasaway kong utak.

“Ayos naman. Heto, matanda na.”, sagot ko sabay bitaw ng isang ngiti.

Ngumiti siya. Gwapo pa rin talaga. Sa suot nitong dark pink na polo shirt ay mas lalo itong pumuti. May bago sa kanya. Ano nga ba? Tumaba ito ng kaunti. Mabuti naman.

Ganun pa rin ang gamit niyang pabango. Bench iRock. Ang binigay ko sa kanya bago kami maghiwalay.

Lahat ng ala-ala naming dalawa ay nanumbalik sa isang iglap. Simula sa unang halik hanggang sa kung paano namin ipinaglaban ang relasyong “kasalanan” ang turing ng karamihan lalo na sa harap ng mapanghusgang mata ng simbahan. Kasabay ng mga magagandang ala-ala ay nanumbalik rin ang sakit at pait ng paghihiwalay namin at kung paano at gaano katagal bago ako nakapagmove-on.

“Mabuti naman. Anu na nga pala ang trabaho mo?”, tanong nito.

Napansin kong unti-unting nawala ang kaba niya. Naging normal ang takbo ng aming pag-uusap. Kamustahan, palitan ng mga biro at konting asaran ang naganap. Nang tumagal ay nakisabay na rin kami sa buong barkada. Halos hindi na naming namalayan ang oras at nang mapansing pagabi na ay nagkayayaan nang umuwi. Nagpasya na rin akong umalis para hindi gabihin sa daan habang ang iba naman ay nagpa-iwan sa resort para makapag-overnight.

Inistart ko na ang motorsiklo matapos magpaalam sa mga nagpa-iwan. Akmang aalis na ako nang may tumawag sa akin. Nang lingunin ko ay nakita ko siyang tumatakbo papalapit sa akin. Nang makalapit na ay nagsalita ito.

“Can I ask you for a favor?”, tanong niya.

“Sure. Ano ba yun?”

“P-Pwede mo ba akong ihatid sa amin?”, nahihiyang sabi nito.

Medyo nagtaka ako sa pabor nito. Ang pagkakaalam ko kasi ay may boyfriend ito na magsusundo sa kanya.

“Okay lang naman. Baka nga lang magalit ‘yung boyfriend mo ha.”, seryosong tugon ko.

“Hindi raw makakarating eh.”,

“Kaya pala.”, pabulong kong sabi.

“Ha?”, tanong niya.

“Ahh, sabi ko tara na. Hindi ko alam, bingi ka na rin pala ngayon bukod sa pagiging teacher?”, biro ko.

“Utot mo Jhay!”

Nagkatawanan kami.

Habang nasa biyahe ay walang usapang namagitan sa amin. Tahimik siyang nakayakap sa akin mula sa likuran. Tila ba walang pakialam sa iisipin o sasabihin ng mga taong makakakita sa amin.

“Matagal-tagal na rin akong hindi nakakapunta dito ahh. Na-miss ko to.”, basag ko sa katahimikan nang marating namin ang lugar nila.

“Araw-arawin mo kasi pagpunta mo dito.”

“Sus! Baka naman di mo na ako ma-miss nyan.”, sabi ko sabay ngiti na may pataas-taas pa ng kilay.

Ngumiti siya.

“Pasok ka muna.”, aya nito.

Sumunod naman ako.

“Nay, Ate, nandito si Jhay.”, tawag nito sa nanay at ate niya.

“Oh, Jhay! Kamusta ka na? Tagal mong hindi nakabisita rito ahh.”, excited na sabi ng ate niya.

Medyo humaba ang usapan namin nga ate niya. Napag-alaman ko ring may pinuntahan palang lamay ang kaniyang ina kaya wala ito sa kanila. Natuwa rin ako nang makitang malaki at nagdadalaga na ang mga pamangkin niya. Si Kaye na dating bibong-bibo pag bumubisita ako ay tahimik ngayon at halos hindi umiiimik. Nahalata ko ring kanina pa ito nagnanakaw ng tingin.

Nang napansin kong mejo lumalalim na ang gabi ay nagpaalam na akong umuwi. Inanyayahan naman ako ng ate niya na doon nalang magpalipas ng gabi at aabutin pa ng dalawang oras ang biyahe mula sa kanila hanggang sa amin ngunit tumanggi ako dahil na rin sa napag-usapan namin ni Mama. Nagpaalam na ako at umalis.

“Sandali lang Jhay, ihahatid na kita sa may labasan.”, pahabol niya nang makalabas ako sa pintuan ng bahay ng ate niya.

Tahimik lang akong sumunod sa kanya hanggang sa marating namin ang kinaroroonan ng aking motorsiklo.

“So I guess, this is goodbye once again?”, sabi ko.

“I really wish it isn’t.”

Nakita kong bahagyang lumongkot ang ekspresyon nito.

“Jhay…”

“Hmm? Ano yun?”, sagot ko.

“Pwede bang maging tayo ulit?”

Hindi ko inaasahang ganun ang sasabihin niya kung kaya hindi ako agad nakahuma.

“Talagang nagsisi ako ng husto nang maghiwalay tayo. Sa ilang taong hindi tayo nagkita o nagkausap man lang, halos araw-araw kitang naiisip. Tinatanong ko lagi ang sarili ko kung okay ka pa kaya, kung ano na ang ginagawa mo o kung may bago ka na ba. May mga oras nga na pag tulog ako, naririnig nalang ako ni ate na tinatawag ang pangalan mo. Halos mabaliw ako Jhay.”

Tahimik lang ako.

“M-M-May iba na ba?”, nag-aalangang tanong niya nang hindi ako sumagot.

Ngumiti ako.

“Wala.”

Ngumiti siya.

“Handa ka na ba?”, tanong ko.

“Handa sa?”

“Handa ka na bang ipagpalit at isuko ang lahat-lahat para lang sa akin gaya ng ginawa ko noon para sa’yo? Kaya mo na ba akong mahalin nang walang pag-aalinlangan? Kaya mo na bang maging tapat at totoo? Kung hindi pa, hindi pa ngayon ang tamang oras para sa atin. Magkakasakitan lang ulit tayo pag pinilit natin ang mga sarili natin.”

Sa sinabi kong iyon, isang matamis na ngiti ang namutawi sa kanyang mga labi.

WAKAS

Cub Scout

Note:Personal. :)

***

Nangangatog kang naglalakad pauwi sa inyong mumunting tahanan. Suot ang iyong makutim na uniporme, kita sa iyong mga mata ang labis na pagkabagabag. Hindi mo alam pero patuloy kang nilalamon ng takot. Ayaw mong umuwi sa iyong tahanan.

Makakasalubong mo ang isa sa iyong mga kamagaral. Kinakausap ka nya ukol sa inyong takdang aralin ngunit walang pumapasok sa iyong sistema. Sumisimangot na siya sayo ngayon at iniiisip na wala ka sa sarili. Naglalakad na sya papalayo sa'yo. Hindi mo namamalayan na nakalagpas na pala sayo ang iyong kaklase.

Tumitingin ka sa kalangitang patuloy na pinipintahan ng kahel na dapithapon. Nagbubuntong-hininga ka. Alam mong ayaw mong umuwi sa inyong tahanan pero dapat.

Nangingilid ang luha sa iyong mga mata. Kulang nalang ay maihi ka sa shorts na iyong suot. Inaayos mo ang kalabaw na nagsisilbing panali sa telang nakakabit sa iyong leeg dahil ngayon ay araw ng Biyernes, araw para manumpa ang mga gaya mong cab scout.

Nakikita mong papalapit sayo ang iyong kinatatakutan. Nananatili kang nakatayo, hindi dahil sa inaantay mo sya makalapit sayo, kundi dahil hindi ka makakilos dahil sa takot na nararamdaman mo.

Tulad ng iyong inaasahan, nararamdaman mo na ang mga kamay na yon. Patuloy ka nyang pinipingot habang siya ay naglalakad patungo sa inyong bahay. Wala kang ibang magagawa dahil kung lalaban ka, alam mong mabigat ang kamay nito. Kayang-kaya ka nyang suntukin. Tinitiis mo lahat ng pingot. Tinitiis mo lahat ng mga matang nakatingin habang hawak nya ang mumunti mong tainga. Pinipigilan mong umiyak. Isa kang Cab Scout. Ang mga Cab Scout ay matapang, at hindi umiiyak.

Naririnig mong binubukas nya ang kahoy na pinto ng inyong bahay. Nararamdaman mo ang kanyang mga kamay sa iyong katawan. Tinutulak nya ang iyong katawan papasok sa loob.

Pinapaulanan ka nya ng suntok. Hindi ka lumalaban. Sumasayad ang kanyang matigas na kamao sa iyong sikmura. Napapaigtad ka sa sakit. Nararamdaman mo na ang pangingilid ng luha sa iyong mga mata.

Hindi mo na napipigilan. Tumutulo na ang iyong mainit na luha. Nabawasan ang iyong pagiging Cab Scout. Umiiyak ka na.

Hindi pa sya nakukuntento. Kinukuha nya ang kahoy na panungkit ng mga sinampay. Nakikita mo ang isang demonyo sa kanyang mga mata. Hindi mo pa ring magawang lumaban. Nararamdaman mo ang pagtama ng kahoy sa iyong katawan, sa iyong tagiliran, sa iyong ulo, sa iyong mga binti, sa iyong labi. Nararamdaman mo ang matinding sakit at panghihina. Tumutulo pa rin ang iyong mga luha.

Naririnig mo ang kanyang mga hiyaw. Alam mo na nakikinig ang mga kapitbahay. Nakakaramdam ka ng sobrang panlulumo at panliliit, alam mo na paguusapan na naman nila ang iyong pasaang katawan at mukha.

Sumisigaw siya. Palakas ng palakas. Hindi mo na naririnig lahat ng kanyang sinasabi. Bumabaha na ng luha ang iyong mga mata.

“Bakla! Bakla! Salot!”

Inaangat ka nya mula sa iyong pagkakadapa sa sahig. Hinang-hina ka na. Banaag sa iyong mga mata ang malaking pagtataka at galit. Makikita rin dito ang lungkot.

“Tama na po, Kuya.”

Mahina mong sinasabi.

“Bakla! Mamatay ka! Bakla!”

“Ma-masakit po. Ta-tama na.”

Dumadaing mong sabi.

Tumititig sya sakin. Nakikita mo na paparating ang kanyang matigas na kamao. Tumatama ito sa iyong kanang mata. Nawawalan ka na ng malay.

Nararamdaman mo ang malamig na semento sa iyong bubot na katawan. Ang iyong makutim na uniporme ay nahahaluan na ng sariwang dugo mula sa duguang labi.

Isa kang Cab Scout. Matapang. Lumuluha pero kahit kailan hindi sumusuko.

W A K A S

I Don't Wanna Be Your Friend: Stanza 4

One small gesture can change a huge part of your life like the way a pebble makes gigantic ripples in the water.

“Oh god, I’m so sorry.” Nasabi ko nalang nang kumawala si Matt sa halik. Ang sarap ng halik ng ungas. Di naman siya makatingin ng maayos sa akin.

Makalipas ang ilang minute ay hindi pa rin umimik si Matt. Sa halip, tumayo lang ito at bumalik sa loob ng bahay. Sumunod naman ako. Gusto kong magpaliwanag, pero di ko alam kung pano eh. Tahimik nalang akong sumunod sa kanya. Hinintay siyang magsalita.

Narating naming ang bahay nang hindi nagkikibuan. Naupo siya sa sofa, habang naiwan akong nakatayo sa tabi. Nang hindi na ako makatiis ay nagpaalam na akong aalis.

“Aalis na ako Matt. I’m sorry, about Dianne, at ang nangyari kani-kanina lang.” iyon lang at tumalikod na ako at naglakad patungo sa pintuan. Saktong iikutin ko na sana ang doorknob ay biglang may humablot sa akin pabalik. At saktong pagharap ko nagdikit ang mga labi namin ni Matt.

I didn’t want the kiss to end. Pero syempre, hindi natupad yun. Humiwalay sa akin si Matt. Magkalapat ang aming mga noo.

“’Wag ka munang umalis. Please.” Pagmamakaawa nito. “I need someone to talk to.” Pagpapatuloy pa niya.

“Shh. I’m here.” Sagot ko naman at niyakap siya at hinaplos ang likod.

3:50 PM

“Nagugutom na ako Matt.” Sabi ko na ikinatawa naman nito,

“Haha! Kahit kelan talaga napakapatay-gutom mo!” tukso niya.

“Ahh ganon!” sagot ko naman sabay pitik sa tenga nito na agad naming namula.

“Aray! Ulol! Masakit kaya!” reklamo nito

“O, sino ngayon ang patay – gutom?!” sabi ko.

Biglang sumeryoso ang anyo ni Matt. Tumayo siya at nag-ayos ng damit, sabay sabi ng “IKAW!!” at binuntunan ng tawa saka tumakbo sa likod bahay.

Hinabol ko siya hanggang makarating sa may ilog. At dahil medyo may kalaliman iyon na hanggang dibdib, hindi makakatawid si Matt.

“May sinasabi ka?” natatawa kong tanong nang makitang wala na siyang mapupuntahan.

“Ah eh, sabi ko, napakagwapo ng bespren ko.” Sabay ngiti.

“Ahhh, iyon naman pala eh.” Sabi ko naman.

“Ba’t ka tumatawa? Sabi ko, gwapo pero patay-gutom!” kantiyaw ulit nito.

Dahil dun, sinugod ko siya papunta sa may ilog.

“O, o, teka lang, wala akong…” hindi na natapos pa ni Matt ang sasabihan dahil sabay na kaming nahulog sa may ilog. Nagpambuno kami sa may tubig. Nagkatawanan. Maya – maya pa ay nagtama ang paningin naming ni Matt. Parang biglang tumigil ang mundo ko, and then something from somewhere seemed to pull my face closer to his. At sa isang iglap, nagdikit ang aming mga labi. Hindi naman pumalag si Matt, bagkus, gumaganti rin ito ng halik. Isang halik na pinangarap kong sana’y hindi na matapos.

Nang matapos ang halik ay hindi ako makatingin ng deretso sa mga mata ni Matt. Hindi ko rin maipaliwanag ang nararamdaman ko. Am I still just comforting him? Am I gay? I’ve had girlfriends before and I’ve had sex with them before, pero iba ang nararamdaman ko para kay Matt. It’s like I don’t wanna lose him.

Napansin ko ang tension sa aming dalawa. Walang nagdare na magsalita sa amin kaya ako na ang bumasag sa katahimikan.

“Nagustuhan mo ang halik ko no?” tukso ko sa kanya.

“Tang ina mo! Kapal ng mukha, ni hindi ka nga marunong humalik eh.” Balik pang-aasar niya sa akin.

“Ahh ganun, eh di ulitin natin.” Paghahamon ko.

Akmang hahalikan ko na siya nang pigilan niya ako.

“O sige na, ikaw na.” sabi nito sabay tawa. Maya – maya pa ay naghubad ito ng damit.

“O anong ginagawa mo?” taking tanong ko naman.

“Ano ba sa tingin mo, eh di naghuhubad.” Pilosopong sagot niya.

“Alam kong naghuhubad ka, ang tanong ko bakit.” Sabi ko naman.

“Eh, total basa na rin lang tayo, ba’t hindi nalang tayo maligo diba.” Sabi nito saka tinapon ang hinubad na damit sa may tabing-ilog. Maya-maya pa ay pantalon naman ang hinubad nito, at hinagis na rin. Ginawa ko naman ang ginawa niya hanggang boxer shorts at brief nalang ang natira sa aming dalawa.

Naligo kami, naglaro, nagkantyawan. We enjoyed ourselves hanggang gumabi na. Kaya naisipan na naming bumalik ng bahay.

“Pano ngayon to?” tanong ko habang hawak-hawak ang basing pantaloon at sando.

“May mga damit ako sa taas. Teka kukunin ko lang.” sabi naman ni Matt.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nang makuha ay agad kaming nagbanlaw at nagbihis. Napagdesisyonan rin naming sa labas nalang kumain. Napagkasunduan din naming isama sila Jason at Andrew. We decided to eat sa paborito naming kainan malapit sa school. Masarap kasi doon kahit pa sabihing cheap lang ang pagkain.

“Ang tagal naman nila Jason.” Sabi ni Matt.

“Oo nga eh. Kanina pa tayo nagtext di ba?. Hindi ka ba tinext?” tanong ko.

“Di eh. Hintay nalang tayo konti.”

Bago pa ako makasagot ay nakita kong pumarada ang sasakyan ni Andrew sa harap ng restaurant. Bumukas ang pintuan ng sasakyan at iniluwa nito sina Andrew at Jason and one unexpected person. Si Michelle.

TO BE CONTINUED….

By: Ji Jei (kill_joy145@yahoo.com.ph)

I Don't Wanna Be Your Friend: Stanza 3

For a few minutes you made me feel as though I actually meant something to someone.

Natulala kaming dalawa ni Matt nang makita namin si Andrew at Jason. Nilingon ko si Matt upang makita reaksyon nito na muntik ko nang ikatawa. Paano kasi, nakanganga, tapos dilat na dilat ang mata. Yun bang kapag ginulat mo, siguradong dedbol kaagad.

Ibinalik ko naman ang atensyon ko sa dalawang nasa sahig at nagsalita.

"Sa susunod kasi, i-lock nyo ang pinto." pagbibiro ko para mabawasan ang tensyon.

"Ulol! Ano ba sa akala mo ang ginagawa namin ha?!" sagot naman ni Drew.

"Aba malay ko, kayo ang nagyayakapan diba?" sabay tawa.

"Gago ka talaga Brix no?" sabat naman ni Jason. "Nag-aagawan kami ng remote. Eh ayaw ibigay ni Drew, kaya sinugod ko, hanggang nagwrestling na kami dito." pagpapaliwanag pa nito.

Sa pagkakataong ito ay sumagot na si Matt. Siguro nahimasmasan na.

"Jason, EXCUSES." sabi nito sabay tawa.

"Ah ganon?" si Drew sabay tayo at sugod sa amin ni Matt, na agad namang inilapag ang mga dala at nilabanan si Drew. Ako naman ang humarap kay Jason nang makita kong pasugod na rin ito.

Syempre pa, nagpambuno kaming apat. Tawanan. Panandaliang kinalimutan na lahat kami ay 21 years old na. Nang mapago ay nagpahinga kami ng kaunti at nang magutom na ay nagdesisyong magluto. Ako at si Matt ang nagluto. Si Jason ay nagpunta ng bangko upang magwithdraw ng pera. Si Andrew naman ay naligo.

Ginigisa ko na ang sibuyas at bawang nang lumabas si Drew mula sa CR. May habit itong nakabrief lang 'pag lumalabas ng CR pagkatapos maligo. at ang tuwalya ay nakapatong lang sa ulo habang maiging pinapatuyo ang buhok.

"Anong niluluto niyo?" tanong nito.

Humarap naman ako sa kanya para sagutin pero natigilan ako nang makita ang katawan nito. Maganda ang build ng katawan. Iyong, tamang-tama lang. Kung ikukumpara ko sa katawan ni Matt, mas defined ang muscles ni Matt kahit na mas malaki ang katawan ni Drew, habang ang pangangatawan naman ni Drew yung tipo na pag kinurot mo, may makukurot ka pa dahil hindi naman ito nagwowork-out. Natural lang ang katawan.

"NO WONDER GIRLS FALL HEELS OVER HEAD FOR THIS BRUTE" naisip ko nalang

"Hoy!" sita nito sa akin. "Yung laway mo o, tumutulo, pwede mo naman ko tikman eh, sabihin mo lang." at binuntunan ng tawa.

Nakitawa naman ko saka nagsalita. "Naalibadbaran lang ako, akala ko kasi may kalabaw sa harap ko." sabay halakhak.

Napansin ko namang parang dumilim ang mukha ni Matt.

"Sabihin mo, gusto mo lang akong tikman." pang-aasar pa ni Drew.

"Alam mo, gutom lang yan eh." sagot ko naman. "'Wag ka mag-alala, tapos na naman ang fettucine eh, sandali nalang tong sauce. Makakakain ka na, para naman hindi puro hangin yang laman ng utak mo. Nililipad ako eh." sabi ko naman.

Hindi na sumagot si Drew. Tumawa lang ito at pumunta na sa kwarto upang magbihis. Napa-iling nalang ako. Napansin ko naman ang pananahimik ni Matt.

"Hoy! Ba't di ka nagsasalita dyan ha?" tanong ko sa kanya.

"Ah, wala. Naalala ko lang 'yung kagabi." sagot nito.

Alam kong nagsisinungaling lang si Matt. Kilala ko na yan eh. Hindi talaga magaling magsinungaling. Pero hindi ko nalang rin pinahaba pa ang usapan.

Nang matapos kami sa pagluluto ay nagprepare na rin kami ng lamesa. Sakto namang dumating si Jason. Pero nagulat kami nang makitang may kasama ito. Si Dianne!

"Hey guys." sabi nito.

Napatingin naman ako kay Matt. Hindi maipinta ang mukha nito. Sakto namang lumabas si Drew sa kwarto.

"Oh, Jason, nandito ka na pala." at sabay tingin kay Dianne. "O Dianne, ikaw pala. Kamusta ka na? Halika, kain tayo." nakangiting bati nito kay Dianne.

Sa tono ng pananalita nito, halatang hindi niya pa alam ang nangyari sa pagitan nito at Mark. Pero si Jason, sa tingin ko ay nasabi na ni Dianne sa kanya.

"Hindi na Drew, hindi rin naman ako magtatagal dito eh. May sasabihin lang ako kay Matt." sabi nito sabay tingin kay Matt.

Tumayo naman si Matt at nagpunta sa terrace. Sumunod naman rito si Dianne at isinara ang pinto ng terrace.

"Uhh, am I missing something here?" takang tanong ni Drew.

"They broke up." maikling sagot ko.

"Holy, when?" gulat na tanong nito.

"Last night."

"Sayang ang three years. Anong dahilan?" dagdag na tanong pa nito na sinagot naman ni Jason.

"Si Matt na siguro ang bahalang magsabi Drew. It's not ours to share." si Jason.

Nanahimik naman si Drew.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

"Anong ginagawa mo dito?" si Matt

"Please, at least let me explain." si Dianne

"What else is there to explain?! You've made it very clear last night!" di mapigilan ni Matt ang pagtaas ng boses. Dahilan upang tumulo ang mga luha ni Dianne.

"Oh god. 'Wag mo akong iiyakan Anne. Hindi ako ang may kasalanan nito." si Matt ulit.

"I'm sorry Matt. Hindi ko sinasadya."

"Hindi mo sinasadya?!" pagsigaw ni Matt. "For three years Anne, nagpakatanga ako. Hindi ito ang unang beses na niloko at sinira mo ang tiwala ko. But i let it all pass. I loved you. I still do, pero hindi ko na kayang ipagpatuloy ang kagaguhang ito." sabi nito sabay talikod.

"You know what, for a moment, you actually made me feel as though I actually meant something to someone. I guess I'm wrong." dagdag pa ni Matt.

"I'm sorry."

"I'm sorry too. For myself." sagot naman ni Matt. Dagliang pumasok sa flat. Tinungo ang kwarto, kinuha ang wallet at umalis.

Dali-dali ko namang kinuha ang wallet ko at hinabol ito.

"Kayo na ang bahala rito. He needs us now, more that ever. Baka kung ano ang gawin nun." sabi ko naman kay Jason at Drew. Tumango naman ang dalawa.

Dali-dali akong bumaba ng flat ngunit paglabas ko, nakita kong nakasakay na ng taxi si Matt. Naghintay akong may dumaang taxi ngunit wala. Kaya sinubukan kong tawagan nalang ito. Pero hindi nito sinasagot. Nang tawagan ko ulit, nakapatay na ang cellphone nito.

"Damn it Matt!" naibulalas ko nalang nang may dumaang taxi. Agad kong pinara at itinuro ang direksyon kung saan papunta ang sinakyan ni Matt.

Lahat ng naisip kong maaaring puntahan ni Matt ay pinuntahan ko, ngunit walang Matt akong nakita. I almost gave up nang maalala ko ang minsang sinabi niya sa akin.

"ONE DAY, DITO AKO TITIRA." si Matt

Agad kong sinabi sa driver kung saan pupunta. Nang marating namin ang lugar, nakita kong bukas ang gate. Nabuhayan ako ng pag-asa. Agad kong binayaran ang driver, not bothering na kunin pa ang sukli at pumasok sa bahay. I checked each room pero wala siya. kung kaya pumunta ako sa likod kung saan may ilog sa di kalayuan. At hindi nga ako nagkamali. Nakita ko si Matt sa tabing-ilog nakaupo.

Nakahinga naman ako ng maluwag. Lumapit ako sa kanya ngunit hindi ito nagsalita. Minabuti kong maupo sa tabi nito. Hinayaan kong umiyak si Matt. Sabi ko nga di ba. I'm not good at comforting people. Kung kaya't hanggang haplos lang sa likod ang ginawa ko.

"Can you sing to me again?" sabi ito sa gitna ng pag-iyak.

Huminga ako ng malalim at sinunod ang gusto nito.

I can hear the truck tires coming up the gravel road

And it's not like her to drive that slow, nothing's on the radio

Footsteps on the front porch, I hear my doorbell

She usually comes right in, now I can tell

Here comes goodbye

Here comes the last time

Here comes the start of every sleepless night

The first of every tear I'm gonna cry

Here comes the pain

Here comes me wishing things had never changed

And she was right here in my arms tonight

But here comes goodbye

I can hear her say "I love you" like it was yesterday

And I can see it written on her face that she had never felt this way

One day I thought I'd see her with her daddy by her side

And violins would play Here Comes The Bride

But here comes goodbye

Here comes the last time

Here comes the start of every sleepless night

The first of every tear I'm gonna cry

Here comes the pain

Here comes me wishing things had never changed

And she was right here in my arms tonight

But here comes goodbye

Why's it have to go from good to gone?

Before the lights turn on

Yeah, and you're left alone

Oh! But here comes goodbye! Oh!

Here comes goodbye

Here comes the last time

Here comes the start of every sleepless night

The first of every tear I'm gonna cry

Here comes the pain

Here comes me wishing things had never changed

And she was right here in my arms tonight

But here comes goodbye, ooh

http://www.youtube.com/watch?v=HIczlV9bjpY

Nang matapos ako sa pagkanta, napansin kong hindi na humuhikbi si Matt. Iniangat ko ang mukha nito at tumingin naman siya sa akin.

"Hey, it's gonna be okay." sabi ko naman. "We're here for you. I'm here for you."

"Thanks." sagot naman niya.

At that point nagkatitigan kami. Gusto kong umiwas ng tingin pero hindi ko magawa. Hindi ko na namalayan ang paglapit ng aming mga mukha. At sa isang iglap, isang halik ang pinagsaluhan namin.

Then it hit me - "WHAT AM I DOING?!!!"

ITUTULOY...

_________________________________________________________________________

by: JiJei (kiLL_joy145@yahoo.com.ph)
(thonat19@gmail.com