Take A Chance 2

Minarapat nyang pumunta sa lugar na iyon nang mag-isa. Mabigat pa rin ang kanyang loob ngunit wala na syang magagawa kundi tanggapin ang bawat bagay na dumadating sa kanya. Mahigit isang taon na rin pala mula nang mawala ang kanyang ama.

Umupo sya sa damuhan at dinama ang lambot nito. Patuloy ang pagihip ng hangin na nagiging dahilan nang marahang pagsayaw ng mga puno. The view was picturesque. Kung nakikita lamang ni Coco ang tagpong ito bilang isang tagamasid ay makukuha nya itong ipinta. Ang luntiang damuhan, ang kahel na dapithapon at ang plethora ng mga kulay ng mga bulaklak. All were beautiful.

Inalis nya ang mga ligaw na damo at tuyot na dahon sa marmol na kinauukitan ng pangalan ng kanyang ama. Inilapag nya ang mga bulaklak na binili nya para rito. Nanatili syang nakatitig dito. Nagpakawala sya ng isang buntong-hininga.

“I was wondering kung paano ang buhay namin ngayon kung nandito ka pa, Dad. Maybe it was easier since you're there to guide me. Siguro mas masaya dahil nandyan ka pa rin to crack all those silly jokes. Siguro mas makulay dahil nandyan ka to lighten all dark moments. Siguro hindi kami masyadong malungkot. Pero alam ko naman na may dahilan lahat ng bagay. Nawala ka dahil dapat akong matuto sa sarili kong mga paa. Para akong napilayan ng mawala ka, pero ngayon, tignan mo, kinakaya ko pa rin.”

Patuloy ang pagdapo ng mga pipit sa mga puno. Ang kanilang matinis na pagawit ay isang nakakakalmang musika sa tainga ng bawat makakarinig.

“Dad, I know and i'm starting to accept that you are no longer with us. And I know that I have to take-over. I'm not blaming you dahil pinasa mo sakin ang mga bagay na dapat ikaw ang gumagawa, i'm thankful that I learned to stand on my own feet. I am helping mom, now. We learned to managed. Though mahirap at first. Nasanay na kami.”

Coco smiled. Naramdaman nya na masaya sya sa pakikipagusap sa kanyang ama, kahit na alam nyang hindi na ito muli pang sasagot.

“Dad, I miss you so much.”

Pinipigil nyang hindi umiyak.

“And Dad, please continue guiding us from above.”

Marahan syang tumayo mula sa pagkakaindian-sit.

“Dad, I love you. Sorry.”

The cold wind brushed his face. He smiled. The thought of his father sending the cold wind to brush his face touched his heart.

“Thanks, Dad. I know you're here.”

Marahan syang naglakad papalayo. Nang makita na malapit ng kumagat ang dilim ay nagmadali syang pumasok sa kanyang sasakyan. Kinalma nya ang kanyang sarili at agad na pinaandar ang makina ng sasakyan. Napadako ang kanyang mga mata sa bakanteng upuan sa tabi ng driver's seat at napahinto nang makita ang isang sketch.

It's nice to see you. It has been a while nang huli kitang makita.

I decided to sketch the scenery. Pangit ko na gumawa. Ilagay mo nalang yung sarili mo sa sketch ko. But that's how exactly it looked a while ago.  I know that you are thinking that i'm still mad at you, for what had happened to us. I'm no longer mad. I'd just show up kapag okay na okay na ako. Hindi na kita nilapitan dahil alam kong oras mo to para sa iyong daddy. I guess you know who I am? Alam mo ang sketches at handwriting ko. Take care, Juan Miguel.

“Rovi,” mahinang sabi nito.

Mabilis nyang kinuha ang cellphone at mabilis na dinial ang number ng unang lalaking kanyang nakarelasyon, si Rovi. It was ringing but the latter is not answering. He met him during his college days and he was amazed on how witty the latter could be. At first he was aloof dahil sa tingin nya ay intimidating ito ngunit nang naglaon, nang mas makilala nya ito ay hindi nya napigil ang humanga dahil na rin sa taglay nitong talino.

Coco tried to fight what he feels for Rovi but with the latter's such mysterious character, hindi nya na napigilan kundi umamin rito.

“Rovi, we need to talk.”

“And this is about what? Juan Miguel?”

Hindi nya maipaliwanag kung paano nya sasabihin ang nararamdaman nya rito. Tandang-tanda nya kung paano tumulo ang malamig na pawis sa kanyang noo.

“Ka-kasi..”

“Kasi?”

“Rovi..”

“I don't have much time. May meeting ako in 5 minutes and I need to rush, Juan Miguel.”

“R-r-rovi,” nauutal nyang sabi.

Nakita nya ang pagtaas ng kilay nito.

“I-I-I think,”

“What?”

“I'm in love with you,” namumulang sabi ni Coco.

Natameme si Rovi.

“There, I said it. I'm in love with you,” bigla syang napangiti.

Nakita ni Coco ang pamumula ng mukha ng isa. Hindi nya maipaliwanag kung ano ang sagot nito sa sinabi nya.

“But-but i'm not asking you to love me back. I just needed to tell you that. And I'm ready to-to-to face the consequences. If this will ruin, our friendship, it's okay. I'm willing to take a chance,” mahabang sabi nito.

Lumingon sa paligid si Rovi at nang makitang walang tao, ay kaagad syang tumitig kay Coco. Ang lakas ng tibok ng puso ni Coco nang mga oras na iyon. Parang gusto nyang maihi sa nerbyos. Nagulat sya ng hawakan ni Rovi ang kanyang mukha. Nagtama ang kanilang mga mata. Nangungusap. Nagsusumamo.

Hindi na rin napigil ni Coco ang kanyang sarili at hinawakan na rin nya ang mukha ng isa. He couldn't resist those seductive eyes. That sharp nose he has. And those lips. Coco wanted to kiss them but he's too afraid.

“Juan Miguel,” mahinang sabi ni Rovi.

“Yes,” nanghihinang tugon ni Coco.

“Are you sure you're in love with me?”

“I'm so sure. I am really in love with you,”

“What if i'm in love with you too?”

Nanlaki ang singkit na mata ni Coco sa narinig. Bago pa man sya makapagsalita ay naunauhan na sya ni Rovi.

“I need to rush. May meeting ako. Pick me up at 5. Dinner will do?”

Hindi na nakapagsalita si Coco. Nakaramdam sya ng sobrang saya at nais nyang magtatalon kung nasaan man sya noong mga panahong iyon. He was giddy with happiness. Muling nagtama ang kanilang mga mata at nakita nya ang pagkindat ni Rovi sa kanya at mabilis itong naglaho.

I love you, Rovi. I really do.

Jhacko was inside him. Slow strokes at first. When the latter finally adjusted to the pain, he kept going. Few slow strokes. Few slow strokes. Minutes after, Jhacko was no longer stoppable. Both of them were moaning in ecstacy. He was feeling him inside his body. He was feeling his hardness inside his body. He was tight. He was hot. And he was fucking him real good.

“Ahhhh!”

“Give it to me, Jhacko! More! More!”

Those sounded more of a command than a plea. Jhacko was giving him what he wanted. Naramdaman nya ang paglaki ng kanyang alaga sa loob ng kweba na yon. Alam nyang malapit na niyang marating ang rurok. Nakita nya rin ang isang pinapaligaya ang sarili.

“Malapit na ako,” his voice sounded so husky that sent the other to nirvana.

“Ako rin,”

Patuloy ang kanyang pagulos. Their moans were resounding.

“Fuck. Ahh fuck.”

Ilang ulos nalang ay ramdam na ni Jhacko at pagsabog.

Isa..

Dalawa..

Tatlo..

“Ahhhh.”

Isa.

Dalawa.

Tatlo..

“Ahhhh. Eto na malapit na ako. Lalabas na.”

Isa..

Dalawa...

Tatlo..

Bumukas ang pinto ng kwarto ni Jhacko at niluwa nito si Morris na sobrang hyper.

“Boss! Nakuha ko na! Nandito na ako!” masiglang bati nito.

Napahinto si Jhacko sa ginagawa. Ang kanyang partner ay napatakip ng unan. Si Morris naman ay nanlaki ang mata. All of them panicked. Mabilis na kinuha ni Jhacko ang kumot at nagmadaling itinakip ito sa kanyang harapan. Nanigas si Morris. Hindi nya alam ang gagawin.

“Putang-ina naman Morris. Hindi ka marunong kumatok?”

“So-sorry. Boss.”

Mabilis na sinara ni Morris ang pinto. Hindi sya makapaniwala sa nakita. Ilang segundo pa ay malakas syang napahalkhak.

“That was like, OMG, hahahahaha!”

Mabilis syang umupo sa sofa katapat ng kwarto ng among si Jhacko. Ito ang nagsilbi nyang ama-amahan sa larangan ng panggagancho. Ngunit hindi nya akalain na may pagkasilahis ito. Noong una ay chismis lang pero ngayon na nakita ng kanyang dalawang mga mata ay nakumpirma nya ang tunay na sexual preference nito.

Lumabas si Jhacko at tumitig kay Morris. Nakaramdaman ng kaba ang huli. Nakabihis na ito. Lumapit ito sa kanya at nagulat nalang sya nang bigla siya nitong batukan.

“Aray naman Boss!”

“Tangna ka. Panira ka eh.”

“Aba! Malay ko ba na may kalokohan kang ginagawa don!”

Natawa nalang si Jhacko sa sarili.

“Wag ka nalang maingay. May tiwala ako sayo. Alam kong di mo ako ilalaglag.”

Ngumisi si Morris. Ngising demonyo.

“Sure.”

Inabot ni Morris ang bubble wrap na kinalalagyan ng diamante. Abot-tainga ang ngiti ng amo.

“So, ayan na. Paano na ngayon?”

“Ipapadala ko sa account mo. Apat na beses ang laki sa napagusapan. May kasama pang bonus.”

Napangiti ang bata.

“Anong bonus?”

Pumunta si Jhacko sa tukador malapit sa pinto at may kinuhang bag na brown. Initsa nya ito kay Morris.

“Ano to?”

“Open it,” saad nito.

Nagulat si Morris sa nakita.

“Passport. Visa?”

“Magpahinga ka muna. Mainit siguro ang mga mata ng pulis sayo ngayon. Nakita ka ba sa camera?”

“Hindi ko alam.”

“Balitang-balita sa loob ng pulisya ngayon na may isang lalaki nga na pumasok sa isang mansyon sa village. Pero ang nakita sa camera ay matanda. Paano mo nagawa yun?”

“Disguise, malamang.”

“Mautak ka talaga.”

“Ofcourse.”

“So para saan ang passport at ang visa na to? At hindi ko pangalan to,” may pagtataka sa tono ni Morris.

Ngumiti si Jhacko.

“Ipapadala kita sa France. May papabantayan ako sayong tao. Kailangan mong mapalapit sa tao na yon at kailangan mo syang madala pabalik ng Pilipinas.”

Napaisip si Morris.

“Paano ang pamilya ko?”

“I'll take care of them.”

Tumayo si Morris at lumakad papunta sa pinto.

“Kailan to?”

“Next week.”

“Pagiisipan ko.”

“Grab it. Malaking pera pag nadala mo ang lalaking yon dito.”

“Sure.”

Nagpaalam na si Morris sa amo. Pero bago ito umalis ay nagbilin ito sa kanyang boss.

“Don't forget to lock your door next time.”

“Tarantado ka!”

Tawanan.

Take A Chance 1

“Welcome home,” mahina nitong pagbati sa kanya.

Hindi agad ito nakapagsalita. Parang nasemento ang kanyang mga paa sa bigat ng mga ito. Ni hindi rin sya makalakad ng maayos. Naramdaman ng kanyang ina ang kanyang pigil na mga hikbi. Napailing nalang ito.

“I said, welcome home, Coco,” malambing nitong sabi.

Tahimik syang pumasok sa loob ng bahay na iyon. Iginala nya ang kanyang mga mata rito. Nakita nya ang naibang kulay ng pader, nakita nya ang iba't-ibang frame ng cross-stitch na ginawa ng kanyang ina, nakita rin nito ang kanyang mga gawang paintings noong sya ay nag-aaral pa lang ng Fine Arts sa isang sikat na unibersidad.

Hindi sya makahinga. Totoo nga na nakabalik na sya sa kanilang tahanan. Napaluha siya nang makita ang kanilang family picture.

“Dad,” sabi nito nang makita ang larawan ng kanyang ama.

Naramdaman nya ang pag-akbay ng kanyang ina sa kanyang balikat.

“It's okay anak. You're dad understood.”

“I'm sorry, Mom.”

At hindi na napigil ni Coco ang pagtulo ng kanyang mga luha.

“It was my fault, mom. It was my fault.”

“It's not, Coco. Your dad wanted you to go to that university. It was our responsibility to send you to a good school. It was never your fault, Coco,” mahinahong paliwanag nito.

Unti-unting lumalakas ang pagiyak ni Coco.

“It was my fault mom. If it weren't for my high fees in school. Dad would have had the money for his operation. Sana nandito pa sya ngayon,” at patuloy na nitong hindi naitago ang galit na nararamdaman sa sarili.

Wala ng ibang nagawa ang kanyang ina kundi ang yakapin ang kanyang anak. Coco kept sobbing like a kid. He kept on ranting and blaming himself for his dad's death. His mom kept on comforting him but she knew that she can't stop him.

“Anak, walang magagawang maganda yan. Life has to go on. Ngayong wala na ang daddy mo, magsisimula na tayo ng bago. Tayo. Ikaw, ako, ang kapatid mong si Leonard at ang Lolo Eduardo mo. Dapat ay tulungan mo ako. Hindi ko to kakayanin ng ako lang, kailangan kita at ikaw ang panganay,” naiiyak na sabi nito.

Napahinto si Coco. Ngayon lang nya narinig na magsalita ang kanyang ina nang ganito. Buong buhay nito ay lagi nalang itong nakasang-ayon sa kung ano mang sasabihin ng kanyang ama. Hindi nya inakala na kakayanin nitong maging malakas.

“Anak. We need to help each other.”

“I will, Mom. Now that I have finished school, I will.”

Nagyakap ang mag-ina. Muli silang nakaramdam ng kapanatagan.

“I love you, Mom.”

“I love you too, Juan Miguel.”

Napangiti si Coco.

“Stop calling me my name, mom.”

Napangiti ang kanyang ina. Magkahawak kamay silang lumakad sa loob ng bahay.

* * *

Naramdaman na ng kamay ni Morris ang diamanteng iyon. May ngiti sa kanyang mga labi.

Tandaan mo, kapag naalis ang diamond ay tutunog ang alarm na konektado sa security ng buong village. Maging maingat ka, Morris. Tandaan mo rin na kapag nahuli ka ng mga pulis ay hindi kita tutulungan. Subukan mong pumiyok at papatayin ko ang pamilya mo.

“I told you. Makukuha ko to. Wala ka lang bilib eh.”

Ang code ay tulad ng nasa tower. Maging maingat ka at wag maglagay ng fingerprint. Sa oras na bumukas ang vault ay bibigyan ka lamang nito ng 60 seconds para makuha ang diamante at maisara ang vault. Kapag natapos ang oras ay magaalarm ang buong bahay. Bubukas lahat ng ilaw at for sure, patay kang bata ka.

Dahan-dahan nya itong inangat. Maingat na maingat. Nakaantabay ang kanyang kaliwang kamay para ilagay ang replika ng diamanteng kanyang ninanakaw. Tumutulo ang kanyang pawis at ang bilis ng tibok ng kanyang puso. Alam ni Morris sa kanyang sarili na kung hindi nya ito makukuha ay katapusan na ng kaniyang buhay.

He gently lifted the diamond and quickly placed the replica in its holder. Lumipas ang limang segundo ay walang alarm na tumunog. Nakaramadam si Morris ng ginhawa.

I made it.

Mabilis syang tumayo at kinuha ang bubble wrap at nilagay dito ang diamante. Tinignan nya ang paligid at nang mapuna na walang tayo ay marahan nyang tinahak ang pinto. Alam nyang walang tao sa bahay na kanyang pinasok at malayo ang iba pang bahay na katabi nito pero mas mabuti pa rin na magingat.

He sneaked to the back door and held the knob. Muli syang nagtapos ng tingin sa bahay at nang akmang papalabas na ay biglang bumukas ang lahat ng ilaw. Tumulo ang malamig na pawis sa kanyang mga noo at naramdaman nya ang malakas na pagkabog ng kanyang dibdib. Ilang segundo pa ay tumunog ang napakalas na alarm.

Putang ina. What went wrong. Putangina! Putangina!

Morris ran to the vault and figured what went wrong. Hindi nya masabi kung ano. Ilang segundo pa ay narinig nya ang sirena ng mga pulis na paparating. He ran to the back door and stopped. His mind totally went blank. Hindi na sya nakagalaw sa kanyang kinatatayuan.

Naalarma ang head ng security ng marinig ang alarm mula sa mansyon ng mga Ancheta. Alam nyang tumungo sa ibang bansa ang mga ito at ito marahil ang dahilan kung bakit ito pinagtangkaan ng mga magnanakaw.

Mark Kymn Flores was one of the security personnels on duty that night. Mabilis nilang pinasok ang bahay, kasama ang kanyang kabuddy na si RJ Luckyone. They went inside and saw nothing in the living room. Inikot din ni RJ ang mga kwarto sa taas at wala silang nakita. Magkasama nilang tinungo ang kusina at nakita ang bukas na pintuan.

“Nakalabas na ang magnanakaw!” bulalas ni Mark

Bago pa man sila makalabas upang habulin ang magnanakaw ay nakita ni RJ ang isang lalaking puno ng pasa ang mukha na nakahandusay sa sahig.

“Pare, may tao!”

Muling bumaling ang paningin ni Mark Kymn dito.

Sinuri nila ang nakadilat na lalaki at napuna nila na bumubula ang bibig nito.

“Pare, pare! Nalasan tong isang to. Bumubula ang bibig nya! Tumawag tayo ng ambulansya,” natataranta nilang turan.

Sa sobrang pagkataranta ay mabilis na lumabas ang dalawang pulis. Tumawag si Mark Kymn sa ospital habang si RJ naman ay tumawag sa mga Ancheta.

“Sir, magandang gabi po. Ikinalulungkot ko pong sabihin pero napasok po ang bahay nyo.”

“Ha? Ano? Paano? Anong nangyari? Ano?”

Patuloy na naghisterikal ang lalaking kanyang kausap.

“Sir. Yung kasambahay nyo po na lalaki ay nalason din. Binugbog po sya ng mga magnanakaw at nilason.”

“Ha? Sinong kasambahay?”

“Yung nasa loob po ng bahay nyo.”

“Wala akong kasambahay!”

Mabilis na tumakbo pabalik ng bahay si RJ at wala na ang lalaking nakahandusay sa sahig.

“Mark Kymn! Naisahan tayo!”




Morris was feeling giddy with excitement. Sino ba naman kasi ang makakaisip nun?

Well, i'm a bright guy. Ano pa ba?

The feeling was euphoric. Hindi nya mapaniwalaan kung paano nya naoutwit ang mga pulis. Was he such a great actor then? Siguro syang matutuwa ang boss sa kanyang nagawa. At malamang ay bigyan sya ng malaking bayad nito.

What did I just do? Did I just do con? Wow! Pwede pala ako maging con-artist.

Nakangiti syang sumakay sa taxi sa harap ng isang malaking mansyon sa village. Kinuha ang kanyang cellphone at tinawagan ang kanyang amo.

“Paano yan? Nakuha ko?”

“Edi maganda.”

“Maganda? Ibenta ko kaya to sa pawnshop?”

“Gago. Dalhin mo dito. Name your price.”

“Sure Boss Jhacko. Sure,” nakangisi nyang sagot.

The line went dead.

* * *

Itinupi nya ang papel sa apat at itinali ito sa lobo. Inangat nya ang bintana at pumasok ang malamig na simoy ng hangin sa kanyang kulob na kwarto. Iba ang moist na dala nito sa kanyang balat. Naramdaman ni Patrice ang ginhawa. Ngumiti sya at pinalipad ang lobo sa langit kasama ang kanyang sketch para sa namayapang minamahal.

Alam kong aabot yan sayo dyan. Sana kapag nakuha mo ang sketch ko ay maibigan mo ito.

Strikto at seryoso. Yan ang pagkakakilanlan ni Patrice Marco Valmer sa lahat ng kanyang mga Pranses na estudyante sa Sining. Siya lang ang bukod tanging Pinoy na guro sa departamentong iyon. Mahigit anim na taon na rin syang naninirahan sa Pransya. Hindi na rin nya nagagawang umuwi dahil na rin sa sobrang busy ng trabaho at sa halip na ipamasahe ang pera ay pinapadala nalang ito sa kanyang pamilya sa Pilipinas.

“Kailan ka ba uuwi Pat? Ang tagal ka ng hinahanap ng mga kapatid mo,” isa sa walang hanggang litanya ng kanyang ama.

“Pa, saka na. Kapag ayos na ang lahat.”

“Patrice, ayos naman ang lahat. Ikaw lang ang hindi. Hindi habangbuhay ay magtatago ka sa Pilipinas anak. Dito ka pinanganak at dito ka dapat mamatay.”

“Pa, alam ko. Hindi pa ako handa.”

Napabuntong-hininga ang kanyang ama sa telepono.

“Anak, kung iniisip mo pa rin ang nangyari sa inyo ni Aronn noon,”

“Pa, tama na..”

“Anak, magmove-on ka na. Wala na si Aronn. Wala na. Kaya tama na. Humanap ka ng babae dyan at magpamilya. Bigyan mo na ako ng apo.”

Pasok sa kanan, labas sa kaliwa.

“Pa, okay na ako. Marami lang akong inaayos kaya di ako makauwi. At isa pa, wala pa muna sa isip ko ang magpamilya. Masaya ako na natutulungan ko kayo. Yun nalang muna.”

“Ang gusto lang namin ng mga kapatid ay maging masaya ka. Anak, hindi lang si Aronn ang babae sa mundo...”

Bago pa man makapagpatuloy ang kanyang ama sa anu pa mang sasabihin nito ay binaba na nya ang telepono.

Tinungo nya ang salamin at tinignan ang sarili. He hasn't had his haircut for a while. Ang kanyang malago at wavy na buhok ay tumatakip sa kanyang kakisigan. Mayroon na ring 5o'clock shadow ang  kanyang mukha kaya naman minarapat na nyang magahit.

Habang nagaahit ay nakita nya ang larawan ng nagiisang babae nyang minahal. Iniisip nya kung kamusta na ba ito ngayon. Marahil nga ay tama ang kanyang ama, ito ay may asawa't anak na. Pero hindi nya maipaliwanag kung bakit ito pa rin ang hinahanap ng kanyang puso.

Siguro kailangan ko pa ng konting panahon. Panahon para makalimutan ka, mahal pa rin kasi kita, kahit na hindi na tayo magkakasama pang muli, parati kang nasa puso ko. At hindi ko kakalimutan na minahal natin ang isa't-isa noon.

Tumingin sya sa salamin at nakita ang sariling lumuluha. Ilang taon na mula nang mawala si Aronn dahil sa isang aksidente, ngunit hindi pa rin makarecover si Patrice dito. Ang pagkawala ng isa ay ang naging dahilan upang tanggapin ni Patrice ang pagkakataong makapagturo sa Pransya. Umaasa sya na kapag naroon na sya ay makakalimutan nya ito, ngunit sya ay nagkakamali.

Bumalik sya sa katinuan nang marinig ang malakas na katok sa kanyang pinto.

“Mr.Valmer, the school service is waiting for you outside, what would you want me to tell him?”

Oo nga pala, may trabaho nga pala ako.

“Tell him to wait for me. I'd be just fixing myself. Give me a minute.”

“Roger,”

Mabilis nyang inayos ang kanyang sarili, nagpalit ng damit at bumaba patungo sa pinto kung saan nagaantay ang driver ng service.

“Good Morning, Senior Valmer”

“Good Morning, I apologize for being late.”

He saw the man bowing his head.  He smiled. The guy then led him to the car. They are now driving to the university.

It's a new day. Maybe, I can take a chance to make it better.