Ang Mang-Aagaw 18

There was an awkward silence. Hindi nila alam kung sino ang mauunang magsalita. With Kenji's face painted in deep rep, Jhaspher could easily tell that he was surprised with what he heard. Hindi maipaliwanag ni Jhaspher ang sarili. Para bang ang dali sa kanyang sabihin ang lahat ng yon, kung tutuusin ay wala pa silang ilang buwan na magkasama pero tila ba ay napakagaan na ng pakiramdam nya. Hindi nya rin masabi kung bakit parang napakalakas ng atraksyon na kay Kenji, ito kaya ang patunay na isa syang beki bago pa man mawala ang kanyang ala-ala? Bigla nalang syang napangiti nang pumasok sa kanyang kukote ang hinuhang ito:

Kapag ang bakla ba nagkaamnesia, bakla pa rin?
Muli syang napatulala kay Kenji.

“So-sorry,” nauutal nyang sabi.

“So-sorry saan?”

“Sa na-nasabi ko,” at bigla syang napayuko.

Kenji finally got to his feet again. He was like a curious kid rooting for all explanations Jhaspher has to give him. Does the latter really have to explain himself? Or he just wants to be sure to avoid assuming?

“A-anong ibig mong sabihin sa nasabi mo na..”

“Na?” pagputol ni Jhaspher.

Their eyes met. Kenji wants to faint. Ang lamig ng bahay nya pero nagpapawis sya sa init, pakiramdam nya'y umiiyak na ang kanyang kilikili.

“Na gu-gusto mong..,” nanginginig nitong sabi.

“Inaalagan kita?” Dugtong ni Jhaspher.

“O-oo,” sagot nya sabay tanong.

Tumahimik si Jhaspher.

“Yes. Hindi ko alam kung sino ako or ano ako in the past maliban sa mga sinabi mong nagtatrabaho ako sa LVC at ang pangalan ko ay Jhaspher. Pero alam ko, sa ilang buwan na pamalalagi ko sa bahay mo, na masaya ako. Masaya ako sa mga simpleng bagay na ginagawa mo at sa mga nagagawa ko para sayo,” mahinang sabi ni Jhaspher.

“Ba-bakit ka masaya?”

Kenji fished for more. Hindi nya alam pero parang lullaby na nagduduyan sa kanya para managinip ang mga salitang iyon ni Jhaspher. Kenji was panting. Jhaspher was also flushing in deep red despite his sexy chocolate complexion.

“Da-dahil gu-gusto kita kasama,” nahihiyang sabi nito.

“Ba-bakit mo ko gusto kasama?”

“Hi-hindi ko rin alam,”

Kenji let a sigh. He was then again, panting.

“Dahil mabait ka. Dahil inaalagaan mo ako. Dahil nandyan ka lang para sa akin,” dagdag ni Jhaspher.

“Dahil lang ba don?” tanong ni Kenji

“A-ano bang gusto mong marinig?” tanong ni Jhaspher.

Kenji spoke no more. He was then staring at Jhaspher's eyes.

“No-nothing,” sagot ni Kenji.

Jhaspher smiled.

“Oo,” sagot nito.

Nabalot ng pagtataka si Kenji sa OO na iyon ni Jhaspher. He doesn't know what he means. He frowned.

“Oo, nandito ako kasi gusto kita kasama. At gu-gusto kita,” Jhaspher then fainted in deep red.

Kenji couldn't help but to flash a smile. Seconds after, they found themselves kissing.

Huminto sila at nagtitigan. Naglock ang kanilang mga kamay. Ramdam nila sa kanilang mga sarili ang malakas na pagpintig ng kanilang mga puso.

“It feels so good,” sabi ni Kenji.

Tumango si Jhaspher. “Does that mean gusto mo rin ako?”

“From the start,” tugon ni Kenji.

They both grinned. Alam nila na sobrang kilig ang kanilang nararamdaman.

“I'm thinking what I have to be here and deserve you,” Jhaspher replied while having his hand brushing Kenji's hair.

“What you deserve? Everyone deserves to be happy. Yun ang alam ko. Maybe, you deserve this time, I mean we deserve to be happy this time,” naiiyak na sabi ni Kenji.

They kissed again. Tumayo sila at magkahawak kamay na tinungo ang kwarto. Mabilis nilang itong isinara. Kenji grabbed Jhaspher and kissed him torribly. They could feel each other. Ramdam nila ang kanilang mga laway na napapasa sa isa't-isa. They felt passion. They were burning. Jhaspher instantly grabbed Kenji's arms and pushed him to the door.

“Hindi ko alam, Bem. Basta ang alam ko, this feels to good to stop. Hindi ko alam kung hanggang saan ang kaya kong ibigay, just hold me at makikita natin kung hanggang saan tayo aabot. Basta ang alam ko lang gusto kitang makasama. Ngayon, hanggang sa pagtanda,” pabulong na sabi ni Jhaspher.

Tumulo ang kanilang mga luha. Muling nagtama ang kanilang mga labi.

“Gustong-gusto kong hinahawakan mo ako. I feel like a woman. Hindi ko alam. Just keep on holding me, and never let me go,” malanding sabi ni Kenji.

Mabilis na inangat ni Jhaspher ang mga kamay ni Kenji at matagumpay nyang naalis ang damit nito. He's on working on his pants. Hindi sya huminto hanggang sa malaglag lahat ng tela sa katawan nito.

“I won't let this go,” at nagtama ang kanilang mga labi.

“Kalbo! May bisita ka!” sigaw ng warden.

Mabilis syang lumabas at nakita si Aldrin na nakaupo sa visitor's area.

“Sir Charles..”

“A-Aldrin.”

Aldrin eyed his former boss. Kita ang pagpayat nito. Hindi nya alam kung bakit pero hinuha nya na maaring dala lang ito ng stress.

“Ka-kamusta ka po, Sir?”

“Bu-buti naman nadalaw ka, eto hindi ako okay. Ang pamilya ko hindi pa nakakarating. Ilang linggo na rin ako rito,” nangingiyak na sagot nito.

Nakaramdam si Aldrin ng guilt.

“A-ano po bang nangyari Sir? Nagulat nalang ako nang malaman ko na nandito kayo. At sa akin na po nila ibinigay ang pagmamanage ng restaurant. Ang bilis po ng mga pangyayari,” sagot nito.

Napabuntong hininga si Charles.

“Hindi ko rin alam pero pauwi ako, may pulis na humarang sa akin at puno na ng shabu ang bag ko. Malinaw to, naset-up ako. Kailangan ko ng tulong,” may pagmamakaawa sa kanyang tono.

“A-anong tulong po?”

“Yung CCTV. Narecord ng CCTV lahat. So ibig sabihin lahat ng pumasok sa locker natin ay kita. Makikita don kung sino ang naglagay ng shabu at nagset-up sa akin. Tulungan mo ako Aldrin, kailangan kong makalaya.

Nagitla si Aldrin sa narinig. Kung sakaling makuha ang CCTV ay lalabas na sya nga ang naglagay ng shabu sa bag ni Charles. Tiyak na malilintikan sya. Mabilis na gumana ang kanyang utak. Hindi sya nagpahalata.

“Yun nga po ang problema, Sir. Ang totoo po ay hinanap ko ang CD. Pero sa hindi malamang dahilan ay wala po ang CD para sa araw na yon,” pagsisinungaling ni Aldrin.

Napapalatak nalang si Charles.

“So set-up talaga. Hindi ko na alam ang gagawin ko.”

Makalipas ang ilang minuto ay nagpaalam na rin si Aldrin. Kailangan nyang makuha ang CD para hindi masira ang kanyang ginawa.

Mabilis nyang kinuha ang kanyang cellphone. He instantly called someone.

“Hello?”

“Hello, si Aldrin po to. Nakalimutan ko pong sabihin na may CCTV sa locker.”

“Putangina naman. Ang tanga mo. Sana una palang sinabi mo agad para di na umabot sa ganito!”

Napalunok si Aldrin.

“Ms.Dalisay, gagawan ko po ng paraan,”

“Dapat lang Aldrin. Kung di mo aayusin yan at magkaroon ng bistuhan, sinisiguro ko sayong wala kang tulong na makukuha sa amin ni Philip,” may pagbabanta sa boses nito.

“O-opo. Ga-gawan ko po ng paraan,” namuo ang pawis sa kanyang ulo.

Muli syang napalunok.

“You have to do this for the family, Roj.”

“Dad! I won't,” pagmamatigas nito.

“Anak, you have to do this. Alam mo ang stocks ng kumpanya.”

“Ano ako? Alahas? Na isasangla nyo para lang kumita? Para lang magkapera?”

“Think of the long term benefits na magagawa nito para sa atin, isipin mo kami ng Mama mo, Roj. Wag matigas ang ulo!” nagsisimula ng magalit ang kanyang ama.

“How about me? Paano naman ako sa bargain na yan? Kayo ang magbebenefit tapos ako ang kawawa?”

“It's about time you get married anak. Di ka rin bata. And Adia is a very beautiful lady,” pagkumbinsi sa kanya ng kanyang ina.

“I won't. Hindi ako business. Anak nyo ako. Tao ako! Kaya wag na wag nyong sabihin sa akin kung paano ko papatakbuhin ang buhay ko!”

Mabilis na tumayo si Roj sa kanyang kinauupuan.

“Wala kang kwentang anak!”

Nagpantig ang tenga nya sa narinig.

“Mas wala kang kwentang ama!”

Mabilis na nadampot ng kanyang ama ang baso at inihagis sa kanya. Mabuti nalang at may taglay syang liksi kaya nakaiwas ito.

“Wala kang kwentang ama! Puro pangsariling sarap lang ang nasa utak mo! Hindi nyo iniisip kung sasaya ba ako sa kasal na yan!”

Mabilis syang umakyat ng kwarto.

“Sa ayaw at sa gusto mo! Ikakasal ka kay Adia sa mas madaling panahon!”

He slammed the door.

He tried to call Philip, but the latter didn't answer. Patuloy nalang syang umiyak.

Itutuloy...

Ang Mang-Aagaw 16

Gab was left in the coffee shop. Hindi na rin sya nakapagreact ng tama sa mga nangyari. People there were all eyeing him. Hindi nya maipaliwanag ang lungkot at galit na nararamdaman.

Why did he fool me? Akala ko ba ako lang? Then all of a sudden i'll find out that he has another guy again. Paano na ba yun?

He took his last sip. Then closed his eyes. Nakita nalang nya ang pagharurot ng sasakyan na kinalalagyan ni Roj at Philip.

“Fuck.”

“Sakay!”

Getting so furious, Roj got in the car.

He sat there, not talking. Hindi nya alam kung ano ang dapat maramdaman. Must he be happy dahil sa nakita nya muli si Philip or must he be really sad that the latter busted his plans of dating Gab? Hindi nya alam. Nakita nya nalang ang pagpasok ni Philip sa loob ng sasakyan, shutting the door.

“Kuya, sa bahay tayo,” nakangiti nitong sabi.

Naginit ang ulo ni Roj nang makita ang pagngiti ni Philip.

“What the hell did you do?”

Philip was then alarmed to hear Roj's voice. Alam nya sa tono nito ang galit. Pinilit nyang wag magpaapekto.

“Trying to save you, I suppose,” tahimik na sagot nito.

“Save me fro what?”

Ramdam pa rin ni Philip ang irita sa paraan ng pagtatanong na yon ni Roj. He drew himself closer to him and let him smell his masculine scent. Umaasa sya na tatalab yon para kumalma ang isa. Roj looked more pissed. Kinuha nya ang kamay nito. Pinilit na ilock sa kanya. Naramdaman nya ang mariin nitong pagtanggi.

“You're mad, Roj?”

“Very. I am very mad at you.”

Natahimik si Philip. Para syang nabuhusan ng malamig na tubig.

“You must not be,”

“Why?”

“Because he's not gonna love you, the way I will,”

Philip was then alarmed with what he said. Hindi nya alam ang dahilan kung bakit nalang nya biglang nasabi yon. Yun ba talaga ang nararamdaman nya? O gusto nya lang muling laruin ang litong isip ng kanyang kaibigan?

Roj was dumbfounded after hearing Philip. Pakiramdam nya ay parang nakuryente sya sa mga linyang yon. Those words sent tons of electrical waves to his system. Hindi nya na alam ang sasabihin. Pakiramdam nya sya ay nanlalambot.

“S-stop playing with me,” nauutal na sagot ni Roj.

“I ain't,” seryosong sagot ni Philip.

Nautal na si Roj. Right then and there, alam nyang lalambot na ito. Mabilis nyang kinuha ang mga kamay nito and made it locked in his. And he was right, they were now holding each others' hands.

“So who is he, Roj?”

“He-he's someone special.”

“Special. Now that's new. Becoming a retired playboy, eh?”

“I-i think so,”

Mas hinigpitan ni Philip ang pagkakahawak sa kamay ni Roj.

“Where did you meet him and why do you like him?”

Fuck. Why I was asking him these questions? Am I really interested? Am I really into my bestfriend? Philip thought

“Somewhere. I like him because he likes me,” nauutal pa rin nitong sagot.

“Drop it. You're just needy for affection.”

Napailing si Roj. Tama nga si Philip. Gusto lang nya ng affection pero hindi nya talaga alam kung kaya nyang panindigan si Gab. He knew to himself that he is a person that doesn't know what contentment is and he's a playboy but hindi lang nya maipaliwanag kung bakit parang hooked na hooked sya kay Philip. Hindi kaya ngayon lang yan pero kapag nakuha na nya ito ay mawala na rin ang matinding atraksyon?

“Because you're not giving me any,” sagot nito.

Fuck. Why did I just say that? Anong iisipin ni Philip ngayong narinig nya na I want his affection? Baka isipin nya naghahabol ako. Baka isipin nya na gusto ko sya at magpapakagago ako. Baka isipin nya na i'm playboy-no-more? That can't happen. Roj thought

Philip smiled after hearing those words. Hindi nya alam kung bakit at parang nakaramdam sya ng saya nung narinig ang mga salitang yon. Could it be that he's falling for him too? Or he likes his bestfriend so much?

“Anong hindi? I do, ikaw lang tong di namamansin,” sagot ni Philip sabay ngiti.

They both became silent. Awkward.

Fine. Fine. I have to do this. To set things straight.

Fine. Dapat malinaw to kung ano ba to.

Philip looked at Roj. Gumanti ito ng tingin sa kanya. Mas naging madiin ang pagkakakapit ng kanilang mga kamay. Dahan-dahang nilapit ni Philip ang kanyang mukha, nagtama ang kanilang mga ilong. Naamoy ni Roj ang mabangong hininga ni Philip. He felt his heart thumping so hard. Parang gustong sumabog ng kanyang dibdib sa sobrang kilig. Ganun din si Philip. Hindi na sya nakapagpigil at dumampi na ang kanyang labi kay Roj. He felt how soft those lips are.

It was a smooch. They let go. It was a sweet kiss. Nagtitigan silang dalawa. Sa hindi mapaliwanag na dahilan ay pareho silang nangiti. Pareho na sila ng nararamdaman?

Inangkla ni Roj ang kanyang mga kamay sa leeg ni Philip, making him drew closer to him. Walang pagtangging sumunod si Philip. He was making his face closer to Roj when the latter quickly pulled him and give him a kiss. This time, it was wilder yet passionate. They could feel their lips fighting. Ramdam rin nila ang kanilang mga impit na paghinga. Philip was biting his lower lips sa sobrang panggigil that brought him to a state of euphoria. The second kiss was way longer than the first one.

“Sir, nandito na po tayo sa bahay nyo,” sabi ng driver.

Nagulat sila sa narinig. They got so carried away to the point that they actually forgot that they are making out in the car.

“Ah. O-okay kuya. Sa-salamat,” nahihiyang sabi ni Philip.

Namula rin ng husto ang mukha ni Roj sa nangyari.

“Sir bababa na po ako.”

Seconds after, naiwan nalang silang dalawa sa loob ng sasakyan. They bursted a heartily laugh. Then there's silence.

“Ga-galit ka pa ba sakin, Roj?”

“Galit saan?”

“Sa-sa ginawa ko sa coffee shop with Arvin at sa ginawa ko sa coffee shop with Gab?”

Napabuntong-hininga si Roj.

“Wa-wala na tayong magagawa ron eh. Tapos na,”

Philip gave him a quick kiss on the cheeks.

“Pwede bang bumawi sayo?”

Napalunok si Roj sa narinig.

“Paanong pagbawi naman yan?”

Ngumiti sa kanya si Philip.

“At bakit ka babawi?”

“Dahil gusto ko? At gusto kitang makasama ng mas matagal?”

Nakaramdam ng kilig si Roj ngunit hindi nya pinahalata. He let a smile.

“Does that smile mean a yes?”

“I suppose,” nakangiting sagot ni Roj.

“You look more handsome when you smile. Please always do that for me,”

Nanlaki ang mata ni Roj sa narinig. Inside him, he was actually wanting to explode. Hindi nya na mapigilan ang kanyang nararamdamang kaligayahan. Finally, nakasama nya na ulit si Philip. Ang lalaking dahilan ng kanyang kalungkutan at pagkabalisa these past few days, ang kanyang bestfriend, at malamang, ang kanyang minamahal.

“Yes,” tugon nya.

“Last favor.”

“And that is?”

“Can you make some lugar for me?”

“Why?”

“I'm a bit sick. Pwede na ring magpaalaga Roj?”

“Fine,” he smiled.

Philip gave him a kiss. A sweet one.

“Nasasanay ka ng halik ng halik ha?”

“Ayaw mo ba?”

“Gu-gusto,” nauutal nyang sagot.

Philip gave him one more. Then they held each others' hands as they got in the house.

Charles kept on finding his stuff.

Shit. Where did I put that stuff? Hindi pwedeng mawala sa bulsa ko yun. Hindi pwede makita ng ibang tao yun.

He was then very mad.

Where did I put that? Alam ko nasa bulsa ko lang yun. Pero bakit ganun? Bakit wala na?

Nagisip sya sa mga nangyari. Everything went normal. Kung iisipin nya kung sino ang mga taong nakahawak sa kanyang katawan ay sila Dalisay at Philip lang yun. He remember Dalisay touching his ass commenting on how round those are. He then remembered Philip and him making out on the comfort room.

Could it be Philip? Impossible, dahil we were so hot at alam kong hindi gagawin ni Philip na kunin yun. At isa pa, wala syang idea na nagdadrugs ako.

He was already on his way home. Kahit gaano karami ng tao sa lugar na yon ay di pa magambala ang kanyang pagiisip.

Si Dalisay kaya? Pero impossible namang makuha nya yon habang hinawakan nya pwet ko? Mararamdaman ko yun.

He took a deep breath.

Hindi kaya nalaglag ko somewhere? If yes, sino ang nakakuha?

Lumiko sya papasok sa kanto malapit sa kanyang bahay. He felt a hand on his shoulder. Nagulat sya sa nakita.

“Mr.Despabiladeras?”

Nagpawis siya ng malamig. Butil-butil ito sa kanyang noo.

“Ba-bakit po?”

Bakit may pulis? Could it be?

“Gusto po sana namin kayong imbitahan sa presinto,”

“Para saan?”

“Para po sa laman ng bag na dala nyo ngayon,”

Charles looked so nervous.

“Gamit ko ang laman ng bag ko,”

“Maari po ba nating tignan?”

Binuksan ng dalawang pulis ang laman ng bag. Charles went to his knees. Puno ng shabu ang kanyang bag.

“Hi-hindi akin yan! Wala akong alam! Hindi akin yan! Maniwala kayo sakin! Naset-up ako! Naset up ako!”

“Sa presinto na po kayo magpaliwanag.”

The policemen had his arms cuffed. Sinakay na sya sa mobile.

Itutuloy..

Ang Mang-Aagaw 15

Kenji made a quick turn to the left and find himself parking at the side of Chef & Brewer in Ortigas.

With his heart thumping, he looked at his rear mirror and see himself looking so tensed and nervous.

This is not right. Maybe I need to calm down. Was it because of the incident? Sana magising agad si Jhaspher. Hindi ko naman sinasadya lahat. Hindi ko alam na may motor. God knows how careful I am as a driver.

Muli syang nagpakawala ng isang buntong-hininga. Alam nya sa sarili nya na nanghihina sya. Konsensya pa nya kung matuluyan si Jhaspher.

Isinandal nya ang kanyang likod sa upuan. Pinilit pakalmahin ang sarili. Inalis ang seatbelt at nagpakawala ng isang sigaw sa loob ng kanyang sasakyan.

Okay. I somehow felt better.

Lumabas na sya at tinungo ang restaurant. He eyed everyone inside until he saw that familiar face. Napangiti sya nang makita ito. Napuna rin nya ang mga kasama nito and he noticed that they are having a real good time.

Okay. I'll forget what happened muna and i'll enjoy this thing. Once in a while lang naman to eh.

Lumapit sya sa table na kinauupuan nila Philip. Philip was then euphoric upon seeing his little brother. Mabilis nya itong niyakap at gumanti rina ng isa in return.

“Mama Dalisay, Dhenxo, I would like you to meet Kenji. Sya yung gusto kong ma-meet nyo kanina pa,” entra ni Philip.

Dalisay gave Kenji a quick beso on the cheek. Dhenxo shook his hand. Kenji felt comfortable in an instant. The night went on and they had a couple of nice laughs. Napagusapan ang mga gagawin in the future para sa paghihiganti ni Philip. Dhenxo was feeling skeptical at nakakaramdam ng konsensya. Dalisay was worried. Kenji agreed on what Philip said. Alam nyang panahon na ito ng kanyang kuya para gumanti sa lahat ng nangloko sa kanya dati pa.

“This will be a great comeback for me,” masayang sabi ni Philip.

“Cheers!”

“Let's drink to that!,” ani Dalisay.

They shared a toast.

For Philip's anticipated victory.

Gab was feeling a bit beaten. Tama nga naman si Roj. Alam nya na ganun, na minsan nga ay sex lang talaga at walang emotional investment, pero he doesn't know what made him more hooked on Roj.

Roj made me feel so special and wanted tapos all of a sudden, he'll treat me like trash. Hindi ko sya maintindihan. I guess I have to win him again. I like Roj so much. I really do.

He grabbed his phone and started dialling Roj's number again.

Wala pang apat na ring ay may sumagot na agad sa linya.

“Roj,” mahinang sagot nito.

“Why?” halata ang pagkairita sa boses ni Roj.

“I just wanted to say Sorry for my behavior,” nahihiyang sabi ni Gab sa kabilang linya.

Napabuntong hininga si Roj. He was actually feeling low and Gab isn't the one he's expecting to call. He knows he wants Philip to call, not this guy. But somehow, the gesture was appreciated.

“Okay,” matipid nitong sagot.

Napangiti si Gab sa kabilang linya.

“Baby, does that mean we are already okay?”

Sa hindi maipaliwanag na dahilan ay napangiti si Roj sa narinig na endearment.

“Yes, baby,” sagot nito.

Napangiti si Roj muli. Bakit nga naman hindi nya hayaan si Gab na mahalin sya? Kailangan nya ngayon ng affection, at magkaaway sila ni Philip. Hindi rin naman sya dadamayan nito dahil napakalaki na ng pinagbago ng ugali nito. Hindi namans siguro masama kung hahayaan nya nalang ito na maging sweet sa kanya. But he has to know his limits, ofcourse.

“Baby Roj,” paglalambing ni Gab.

“Yes po?” Roj answer, sounding more calm.

“Can we meet tonight? I feel like having coffee,” kinikilig na aya nito.

“Hmmmm...”

“Please? My treat, I want to make it up. Pwedeng bumawi?”

Nadala si Roj sa lambing ni Gab. He found himself smiling. Parang eraser ang lambing nito na nagbura ng inis at kalungkutang nararamdaman nya.

“Okay.”

“Sige sige. Maliligo na ako. Sa dati tayo.”

“See you in an hour.”

The call ended.

Nakarating ng maayos si Philip at Kenji sa ospital. Mabilis silang pumunta sa kwartong kinalalagyan ni Jhaspher.

“Kuya, sya yung nabangga ko.”

Napabuntong-hininga si Philip.

“What the hell had happened ba? Was it your fault?”

“I made a sudden right sa kalsada and then sumalubong sya. Ayun, late na para makapagpreno agad, I saw his body wala ng malay. Ang bilis ng mga pangyayari.”

“It's no your fault, techinically. At kung susumahin sya pa ang dapat magbayad sa damage na ginawa nya sa isa mo pang car. But yes, buhay ang usapan dito sa let's disregard the money thingy.”

“It's not about the money kuya. I don't care. Dapat mabuhay sya.”

Napangiti si Philip. Mabilis nitong ginulo ang buhok ni Kenji, naglalambing.

“You're not into people Kenji.”

“What do you mean Kuya?”

Muli itong ngumiti.

“Dalawang bagay. It's just concerned ka lang talaga or gusto mo tong lalaking to,” malisyosong sabi ni Philip.

The statement caught Kenji off-guard.

“Pero infairness, cute tong nabangga mo ha? Medyo moreno tapos nakabraces. Pwede na,” pagbibiro ni Philip.

Kenji flushed in deep red.

“Ku-kuya talaga!”

Philip chuckled.

“Fine. Fine. I'll help. Anong plano mo sa kanya?”

“I-I actually don't know. Ang mahalaga as of now eh dapat magkamalay na sya.”

“He'll be fine. Don't think too much,” there's assurance in Philip's tone.

“Sana nga kuya. Sana nga po.”

Yumakap si Kenji kay Philip. Ah, yes. Hindi nya alam ang kanyang gagawin without his kuya. Nakaramdam sya ng kapanatagan at security. Alam nyang hindi sya nito papabayaan. Kasabay ng pagkalmang iyon ay ang pagsuri nya kay Jhaspher. Tama ang kanyang Kuya Philip, gwapo nga ito. At nangangamba syang tama ulit ang kanyang kuya na gusto nya ito, sya ay napabuntong hininga.

“I better get going, Kenji. Inaantok na ako. I might get some coffee first.”

“Ingat ka kuya.”

Muli silang nagyakap. Philip gave the kid a sweet kiss on his forehead. Ilang segundo pa ay nawala na sa paningin ni Kenji ang kanyang kuya. He was then left alone with the still, unconscious Jhaspher.

Umupo sya sa tabi nito, pinagmasdan ang maamo nitong mukha at sa hindi malamang dahilan ay hinawakan nya ang kamay nito. Ramdam nya ang lambot ng mga kamay na yon, at hindi nya alam kung bakit hindi nya ito mabitawan.

“Sana magising ka na Jhaspher. Hindi ko sadya yung nangyari. Nagulat nalang ako may motor at nabangga na kita. Sorry, pero wala talaga akong alam.”

Muli syang napabuntong-hininga. Inangat nya ang kanyang tingin at nakita nyang nakadilat na si Jhaspher.

“Gising ka na! Gising ka na!”

Jhaspher remained silent. Nanatili lang itong nakatingin sa kanya.

“Nurse! Nurse! Gising na si Jhaspher! Nurse!

“Na-nasaan ako?”

Philip was seated comfortably at the back of his black car. Nakaramdam na sya ng pagod sa haba ng araw na hinarap nya. He had to report in his office and submit all requirements before the deadline.

Ang hirap maging busy. Buti nalang I still find time for precious people in my life.

Matapos magflash ng term na precious sa kanyang utak ay naalala nya ang kanyang bestfriend na si Roj.

Kamusta na kaya yun? Is he doing okay? Ano na kayang balita sa kanya? I kinda miss him.

Ah yeah. Atlast, naamin rin ni Philip sa kanyang sarili na namimiss nya ang kanyang bestfriend. Pero bakit nga ba? Ano ba ang dahilan at namimiss nya ito?

Oh well.

He instantly reached for his phone and dialled Roj's number.

I know he's still mad at me. Maybe it's about time na suyuin ko na sya ulit? I think...

No one answered.

He dialled the number again.

C'mon. Answer the phone. Maiinis na naman ako kapag di mo sinagot.

Then again, no one answered.

Fine.

“Kuya, park ka dyan sa coffee shop. Let's buy coffee.”

“Sir Philip ano pong coffee ang bibilhin ko?”

“Ahh Kuya ako na po. Just wait for me here nalang.”

Bumaba sya ng sasakyan at pumasok sa loob ng coffee shop along the way.

The smell of roasted coffee beans tickled his senses. Pakiramdam nya ay nabuhay syang muli sa nakakarelax na amoy nito. He eyed everyone in the coffee shop, wala pang sampu ang tao. But there was a couple na talaga namang kinagulat nya. It was Roj.

He then saw Roj with a guy with braces. Philip felt so pissed. Hindi nya namalayan na mabilis na pala syang naglalakad patungo sa kinalalagyan ng dalawa.

Roj then saw him approaching. Roj felt surprised, at the same time, nervous. Gab became clueless.

“Phi-Philip?”

Philip then grabbed the chair and sat in front of them.

“Baby,” sagot ni Philip.

Gab looked alarmed with what he heard.

“I'm sorry, Baby. Si-sino sya?” nauutal nitong tanong.

“Ohh. Baby? Baby ang tawagan nyo rin?”

Roj looked confused. Namutla rin ito.

“Philip stop it!”

“I won't stop Roj. Ang sabi mo sakin di ka na mangangaliwa? Tapos ngayon? Eto na naman?”

Nagulat si Gab at Roj sa narinig. Gab looked so angry.

“What does this mean? At sino kang putangina ka?” galit na sabi ni Gab.

“Philip stop toying me!”

“Putangina ka rin baklang parang espasol na may barbed wire sa nguso. If you don't know who the hell I am, ako lang naman ang boyfriend nyang lalaking kasama mo. You got that?”

Philip snapped.

Nangilid ang luha ni Gab.

“Anong ibig sabihin nito Roj?”

Before Roj could start speaking, Philip cut him off..

“Ang ibig sabihin lang nyan ay umuwi ka na at wag na wag na wag ka nang magpaparamdam at lalandi sa boyfriend ko. Did you understand?”

Gab and Roj were speechless.

Philip grabbed Roj by the arm.

“Let's go.”

Bago sila umalis ay tumingin muli si Philip kay Gab at nagtaas ng kilay.

“Don't dare bad mouth me again. Do it again and i'll make sure abo na ang bahay na uuwian mo.”

Philip dragged Roj out of the coffee shop. Nakalimutan nyang bibili pala sya ng kape.

I t u t u l o y . . .

Ang Mang-Aagaw 14

“Ang tagal ha!” singhal ni Dalisay habang patuloy na naghihintay sa loob ng restaurant.

Napalakas yata ang kanyang sinabi kaya't nagtinginan ang mga tao sa kanya.

Sya ay nagtaas ng kilay.

“And why are you looking at me? All of you! Get out!”

Mas nagulat ang mga tao sa kanyang sinabi. All eyes are glued on her. Pakiramdam nya ay para syang hinuhusgahan.

“Joke lang. Kayo naman mga friends, keme lang yun.”

Binaling nalang nya ang kanyang tingin sa labas. Binilang ang mga nagdaang mga kotse. Makalipas ang limang minuto ay wala pa rin ni isa sa kanyang mga kasama. She grabbed her cellphone and dialled Dhenxo's number. It was out of coverage.

She started feeling irritated.

Imbyernadette Sembrano. Ang tagal naman ng mga beki. Kumuda pa kaya?

Pinilit nyang kumalma. Alam nyang maari syang makadama ng sobrang stress kung iisipin pa nya ang pagiging late ng kanyang mga kasama.

Ilang segundo pa ay nakita na nya ang humahangos na si Dhenxo. Kita ang pagkabagabag sa mukha nito. Mabilis sya nitong niyakap.

“Anong problema Dhenxo?”

Rinig ni Dalisay ang paghinga nito. Iregular.

“Okay. Kalma lang Dhenxo. Kalma okay?”

“Mama. Tama ang hinala natin.”

“Tungkol saan?”

There goes Philip. Masaya itong lumapit sa dalawa at binigyan ang mga ito ng isang halik sa pisngi. Naputol ang kanilang pag-uusap. Nagbigayan silang dalawa ng mga makabuluhang tingin. Pinilit kumalma ni Dhenxo.

“Sorry, I'm late. Medyo natraffic lang,” magiliw na bati ni Philip sa dalawa.

“A-ayos lang. Kakarating lang nga halos nitong si Dhenxo,” sagot ni Dalisay.

“Shall we order?”

“Not until you tell me why Charles is not here. Anong ginawa mo sa kanya ha?” nang-aasar na sagot ni Dalisay.

Nanatiling tahimik si Dhenxo. Nakikinig lang sa usapan ng dalawa.

“You haven't seen him yet? He's actually here Mama D. He'd take our order.”

“Ohhh. Now that's interesting.”

Philip gave him a wink. She then saw Charles walking their way. He looked in pain. Nagtaka si Dalisay.

Why does Charles look like in pain? I mean body pain? If he went to the gym, hindi ganyan ang mukha nya. Mukha syang namimilipit.

“Hello. I'm gonna take your order now.”

“Not too cordial, Honey,” sabat ni Philip sabay hipo sa crotch ni Charles.

Huli na para makaiwas si Charles. Nadakma ni Philip iyon at Dalisay started giggling, natawa nalang rin si Dhenxo sa nakita.

“Kuya ang wild mo,” sabat nito.

Nangiti si Philip.

“If only you know what we did last time. Right honey?” Baling nito kay Charles.

“Naughty, honey,” pagsagot nito sa kanyang mga patutsada.

“Give us the same set. And I want you to sit with us here. You understand?” there's authority in Philip's voice.

“I can't. Maraming tao. I have to command my people,” magiliw na sabi ni Charles.

“Well, just go on our table once in a while, Charles. It'd be great to talk to you,” ani Dalisay.

Muli itong ngumiti sa kanya. He then headed to the kitchen. Philip eyed him heading to the comfort room. Muling pumasok ang kalokohan sa isip nito.

“I have to use the powder room.”

Ngiti ang tugon ni Dhenxo dito.

“Go,” sagot ni Dalisay.

He hurriedly went to the comfort room. Nakita nyang nagchecheck ng mga urinals si Charles. Maybe checking if all were clean. Nabigla si Charles nang makita sya. He grinned.

“What are you thinking?” kabado ang tono nito.

“Doing what we want,” malanding sabi nito.

He then grabbed Charles by the neck and started kissing him. Mas kabado si Charles dahil baka may makakita sa kanila but he was too aroused to think. Philip was wy too aggressive. Alam nyang nadadala nya si Charles sa mga halik na kanyang pinapalasap dito.

Pinilit kumalas ni Charles, his face painted in deep red.

“Not now, Philip. Please,” pakiusap nito.

“Your hard-on can no longer wait, honey,” sabat ni Philip sabay dakma sa harap ni Charles.

Mabilis na natanggal ni Charles ang kamay ni Philip. Mabilis na inilagay ni Philip ang kanyang kamay sa pwitan nito. Pinisil nya ang mga ito. Hindi namalayan ni Charles na may nalaglag mula sa kanyang bulsa.

“I-i have to go,” nagmamadaling sabi nito.

Mabilis itong lumabas sa banyo at naiwan si Philip mag-isa. Napangiti nalang sya sa kalokohang ginagawa nya para lang makaganti.

I'm so much willing to do everything para lang makaganti.

Aksidenteng tumama ang kanyang mata sa sahig at nakita ang isang pakete. Mabilis nyang dinampot ito. Nanlaki ang mata sa nakita. Napangiti syang muli. Hindi nya inaasahan na mas mapapadali ang ganting gagawin nya rito.

Sinong mag-iisip na mas mapapadali lahat to?

Nakangiti syang lumabas ng banyo.

“Doc, kamusta na po sya?”

“Still unconscious.”

“Ka-kailan po sya magigising?”

“We are monitoring him still, Mr.Oya. Masyadong malakas ang impact nang tumama ang kanyang ulo,” mahinahong paliwanag nito.

Napabuntong hininga si Kenji sa narinig. He tried looking for identification sa kanyang nabangga. Tanging Company ID lang ang meron ito. Jhaspher Jocson. Tinawagan nya ang mga numero sa ID nito at napagalaman nya na ulilang lubos na ito kaya wala syang matawagan na immediate family.

“I'll take full responsibility of everything, Doc. Wala na akong makontak na kamag-anak nya. I guess alagain ko sya hanggang sa maging totally recovered na sya.”

Tumango ang doctor.

“Doc, i'll be leaving my number sa mga nurses. May importante lang akong aayusin at mabilis akong babalik dito.”

“Sige Mr.Oya. Ibibigay namin lahat ng gamot na kakailanganin at mga tests na kailan pa nyang tapusin. Then i'll give you an update.”

Sila ay nagkamay. Mabilis nyang tinungo ang parking lot at nagmaneho papunta sa restaurant na pinag-usapan nila ni Philip.

Mabilis nyang tinawagan si Philip.

“Kuya, I'm on my way. May nabangga ako. And I need help Kuya,” naiiyak na sabi nito.

“What? Sino ang nabangga mo? Saang ospital yan?”

“Kuya iniwan ko sya. Babalikan ko mamaya. Papunta na ako sa usapan natin. Kailangan ko ng tulong,” sagot nito.

“Sige sige. Be quick.”

“Thanks Kuya.”

“Nakabangga raw ang isa ko pang alaga. Pero papunta na raw sya,” pagkuha ng atensyon ni Philip sa nakatulalang si Dalisay.

“Sino Kuya?” tanong ni Dhenxo.

“Someone you'll meet later.”

Dinukot ni Philip ang napulot na plastik sa banyo at palihim na inabot kay Dalisay.

“Mama D, can you tell me what this thing is?”

Sinuri ni Dalisay ang laman ng plastik at labis itong nagulat.

“Zsazsa? Nagsazsazsa ka?”

“Not me, Mama.”

“Shabu to Philip,” naging mas mahina ang boses nito.

Nagulat si Dhenxo.

“Hindi sakin yan Mama. Guess kung kanino galing?”

“No idea.”

“Kay Charles.”

“He's using it?” nagtatakang tanong ni Dhenxo.

Philip nodded.

“Sana nga nagaassume lang ako. Pero nung hinawakan ko yung likod nya eh biglang lumaglag yang plastic na yan? Di na nya ata namalayan,” mahinahong sabi nito.

“Jesus Christ. Don't go near him anymore, Philip. He might be a very dangerous guy.”

“Kuya, stay away from him.”

Umiling si Philip.

“I won't. I'll use this as a bait.”

Napangiti siya sa kanyang sinabi.

Napailing muli si Dalisay.

Itutuloy...

Ang Mang-Aagaw 12

D.O.S.E

“Huhubaran mo ba ako? O ako ang maghuhubad ng damit ko sa harap mo?”

Napalunok si Roj.

“A-ahhh..”

* * *

Philip looked at Roj. Napangiti ito ng makita nyang nagpapawis ito. Alam nya na tensyonado ang kanyang bestfriend. Alam rin nya na naapektuhan sa kanya ito.

“A-ahh.”

“Anong ahh Roj? I said hubaran mo ako.”

There's authority in his tone.

“Ba-bakit kita huhubaran?”

“Just do it.”

Muling ibinagsak ni Philip ang kanyang katawan sa kama. Ibinuka nya ang kanyang mga hita, wari ba'y inaaya si Roj na tanggalin ang kupas na maong na suot nito. Kita rin ni Roj ang pagtitig sa kanya ni Philip. He sensed vulberability and longing in his eyes. Alam rin nito na pinapasakay sya ng kanyang matalik na kaibigan.

Roj smiled.

You want to play? Let's see who plays better. Roj thought.

Marahang tumabi si Roj kay Philip sa kama. Napangiti si Philip. Kinuha nito ang kamay ng isa at marahang pinisil ito.

“Sabi na nga ba di mo ako matitiis eh.”

Mas naiging malambing ang tono nito. Napangiti nalang si Roj sa inasal ng kaibigan.

“Oo. Ikaw lang naman ang nakakatiis sa ating dalawa eh,” pabiro nitong sabi.

Dahil na rin sa hawak na ni Philip ang kamay ni Roj, naging madali para rito ang hatakin ito papalapit sa kanya. He then pulled him quickly na tunay ngang kinagulat ng huli. Napahiga na rin ito sa dibdib ni Philip. Roj felt so hot feeling Philip's hot body.

“Anong ako ang nakakatiis? Ikaw diba?” pabulong na sabi ni Philip.

The way Philip sounded turned Roj on. His voice was very husky then. Dahil na rin siguro sa puyat at pagod na nararamdaman nito. Marahan nyang inangat ang ulong nakadikit sa dibdib ni Philip. Nakita nya kung gaano ito kadesperado sa kanya. Maybe it's just me pero noong panahon na yun ay naramdaman nya na kailangan talaga sya ng kanyang bestfriend.

“Ako? Paano kita tiniis? Ikaw nga tong hindi makaalala dahil nakita mo lang yung ex mo sa coffee shop eh,” parang batang usal nito.

Nakita nya ang paglitaw ng linya sa noo ni Philip. Sumimangot ito.

How could he still be so damn cute while frowning? Sabi ni Roj sa sarili.

“Eto naman nagtampo pa. Kaya nga ako rito eh, babawi ako sayo,” nagpapacute na wika ni Philip.

“I doubt if it'll work on me,” pagyayabang ni Roj.

Philip smiled. Alam nyang makukuha niya si Roj. Ramdam nya sa kanyang mga kilos na game rin ito sa kung anumang trip nya.

“It will. Trust me.”

“Don't think of yourself as one mighty guy Philip. Never.”

Roj smiled. Muli nyang inihiga ang kanyang ulo sa dibdib ni Philip. Nagtama ang kanilang mga mata. Rinig nya ang mabilis na tibok ng puso nito. Nagsimula syang mag-alala.

“Then why are you palpitating Philip?”

Ngumiti ang isa. Inayos nito ang sarili at isinandal ang likod sa headboard ng kama. Umupo nalang si Roj sa gilid habang patuloy na nakatingin kay Philip.

“My heart beats faster when you're near,” mahina at nang-aakit na sabi ni Philip.

Hindi maiwasan ni Roj ang mamula. Sa lahat ng narinig nyang pambobola sa mga lalaking nakadaupang-palad nya ay ang mga sinabing iyon ni Philip lang ang tumalab at nagbigay kilig sa kanyang sistema.

Hindi sya nakaimik. Napatitig lang sya kay Philip na kanina pa rin nakatingin sa kanya.

“Why speechless?”

Umiling lang si Roj. Tila pipi at hindi makausal ng kahit anong salita.

“I meant it. I may not always text or call you, but that doesn't mean I no longer want to see you. In fact, I want to. Pero alam mo naman na marami pa akong binabalikan.”

Those words sent shiver down his spine. Hindi sya makapaniwala na ang kanyang bestfriend ay parang umaamin at nagtatapat na ng pag-ibig sa kanya. Pag-ibig nga ba o talagang nag-iilusyon lang sya? Nanatili syang tahimik. Ramdam na ramdam nya ang mabilis na tibok ng kanyang puso, tila ba'y gusto nitong kumawala mula sa kanyang katawan.

“After everything's over, I promise you, i'll spend most of my time with you.”

Ngumiti si Philip. Muling nalito si Roj.

“I-I don't understand what you're saying,” napailing na sabi nito.

Pinikit ni Roj ang kanyang mga mata. He's too overwhelmed to think. Ang alam lang nya ay nagagalak sya sa kanyang mga naririnig. Hindi nya alam kung saan napunta ang lakas nya para makipaglaro kay Philip. Pakiramdam nya ay nakahanap na sya ng katapat. At alam nya sa sarili nya na hindi nya dapat laruin ang kanyang bestfriend.

“I-I don't get it,” halata ang confusion sa boses ni Roj.

Marahan nyang binuksan ang kanyang mga mata. Laking gulat nya nang makitang magkalapit na ang mukha nila ni Philip.

“You don't have to understand. You just have to feel it,” mapang-akit na sabi ni Philip.

Bago pa man makapagsalita si Roj ay nahawakan na ni Philip ang kanyang ulo at nagtama na ang kanilang mga labi. Naramdaman nyang muli ang lambot nito. Amoy nya ang yosi at alak. Iba ang naging dating nito sa kanyang katawan. Naghalikan sila na parang walang bukas. Huminto sila para huminga. Pareho silang naghabol nito.

“P-Philip..”

“Shhhh. I'm here. I'm not gonna live.”

Muli, nagtama ang kanilang mga labi, kasunod nito ang pagtama ng kanilang mga dila...

“Oh? Anong balita?”

“Walang bago.”

“Ang mga pulis?”

“Patuloy pa rin sa pagiimbestiga.”

“Nangangamoy ba ang kademonyohang ginawa mo?”

“Kilala mo ako. Malinis akong kumilos.”

“Alam ko. Kaya nga ikaw ang pinagawa ko ng bagay na iyon.”

Tumawa ang nasa kabilang linya.

“Antayin mo ang premyo mo. Hanggang sa susunod.”

“Salamat boss.”

Naputol ang tawag. Parehong namutawi ang ngiti sa kanilang mga labi. Isa dahil sa pera, isa dahil sa isa sa mga tinik na nabunot sa kanyang lalamunan.

Patuloy ang pagdating ng mga packages sa bahay nila Arvin at JD na nagmula sa isang taong nakatago sa pangalang Qetesh. Linggo-linggo kung ito ay magpadala. Noong una, ay madalas na narereceive ang mga ito pero nitong mga nakaraan ay walang sumasagot sa bahay sa t'wing pumupunta ang delivery man dito.

“Tao po?”

“Tao po?”

Walang sagot na naririnig.

“Tao po?”

Napakamot sa ulo ang delivery man ng LVC Reyna ng Padala na si Jhaspher Jocson. (Maraming H yung name talaga). Binalot sya ng matinding pagtataka. Kung dati ay mabilis pa sa alas-quatro kung lumabas ang mga tao rito, ngayon ay kabaligtaran na. Infact, pang-ilang package na nga rin nya ang

hindi nareceive nitong mga nagdaang linggo.

Marahan nyang inangat ang kanyang mala-giraffe na leeg at sinilip ang bahay pero sa kasamaang-palad ay tila ba walang tao rito.

“Tao po?”

“Taoo poooo!”

Nakita nya ang doorbell sa gilid at naiinis na pinindot ito nang paulit-ulit.

Bad trip naman oh! Ang init-init tapos wala pang tao!

Muli syang tumingkayad at tinitigan ang kabuuan ng bahay.

Te-teka? Tao ba yun?

Nanlaki ang kanyang mga mata nang makita ang isang lalaking nakadapa sa sahig, tila ba natutulog. Pinilit nya pa ring inaninag ito kahit hirap sya dahil na rin sa layo at sa liwanag na nagmumula sa araw na tumatama sa salamin ng bahay. Nakaramdam sya ng saya ng makita ang lalaki.

Siguro nga tulog lang to.

“Tao po! Tao po!”

Wala pa ring sumasagot. Nilingon nya ang paligid. Wala masyadong kapitbahay at napakatahimik ng lugar.

Kung pumasok kaya ako sa loob mismo ng bahay?
Marahan nyang kinapa ang bukasan ng gate at ilang segundo pa ay nabuksan na nya ito. Tinantya muna niya ang paligid, pinakiramdam nya kung may makakakita ba sa kanya na maaring mag-isip na isa syang dorobo. Marahan nyang narating ang pinto at laking gulat nya ng nakita nya itong nakabukas.

Hinatak nya ang aluminyong screen. Pinihit nya ang knob at tinulak ang pintong mahogany. Napatakip nalang sya ng ilong dahil sa kakaiba at masangsang na amoy na bumungad sa kanya.

Shet ang baho. Parang naagnas.

“Sir good morning po. May package po para sa inyo.”

Pumasok sya sa loob ng bahay. Mas naging kakaiba ang amoy nito. Nilapitan nya ang lalaking nakadapa.

“Sir, gising po kayo. Kanina pa po ako tumatawag sa labas, pasensya na po kung pumasok nalang ako bigla. May package po kayo.”

Kinalabit nya ang lalaki at laking gulat nya ng maramdaman nya ang lamig nito. Pinilit nyang i-ayos ito ng pwesto at nagimbal sya sa nakita. Nakanganga at nakadilat ang lalaki. Then again, alam nyang patay na ito. Hindi sya makakilos ng maayos. Tila ba nanigas sya sa lugar na iyon. It took him seconds to grab his phone and call the police.

“Sir, may patay po rito.”

Nanginginig syang nakipag-usap sa mga pulis. Matapos nyang ibigay ang detalye ng lokasyon ay mabilis syang tumakbo papalayo sa bahay na iyon at iniwan nya ang package. Nanginginig nyang pinaandar ang kanyang motor.

Ramdam ni Roj ang tamis ng mga halik ni Philip. Hindi nya inaasahan na magiging ganito ang tagpo nilang dalawa. Ramdam nya ang katawan ni Philip na bumabalot sa kanya habang ang kanilang mga labi ay patuloy na magkahinang. Naramdaman nya na nagiging mas malikot ang mga kamay ni Philip. Kanina ay nasa likod lang nya ito ngunit ngayon ay nararamdaman na nya ang mga ito sa pisngi ng kanyang likuran. Nakaramdam sya ng ibayong kiliti at hindi nya napigilan ang umungol.

Napangiti si Philip.

“Gusto mo yan?” saad nito na tumutukoy sa pagpisil nito sa likuran ng isa.

Napatango si Roj.

Siniili ni Philip ng halik ang isa at naramdaman nyang bumubundol sa kanyang tiyan ang katigasan nito. Patuloy sa sa paglamutak ng pwet nito, ngayon, may halo ng panggigigil. Pinagalaw nya ang kanyang mga daliri. Natagpuan nito ang kanina pa nito ginagagap. Nagsimulang laruin ng hintuturo ni Philip ang butas ni Roj. Napaigtad ang isa. Ngunit dahil sa mas malakas ang isa, hindi na sya nakapalag rito. Nung una ay ayaw ni Roj pero nung tumagal na ay nadala na siya sa eksena. Ramdam nya ang kahabaan ng daliri ni Philip na pumapasok sa kanyang kaibuturan. Patuloy ang pagsiil sa kanya nito ng halik. Ibang-iba ang kanyang naramdaman.

“Tuwad ka Roj, please.”

Nagulat siya sa narinig.

'A-ano?”

“Sabi ko tuwad ka.”

“Ha?”

“Tuwad.”

Rinig nya ang sobrang despair sa boses ni Philip. Naramdaman nalang nyang tumutuwad ang kanyang katawan para pagbigyan ang isa sa gusto nitong mangyari.

To be continued..