Minarapat
nyang pumunta sa lugar na iyon nang mag-isa. Mabigat pa rin ang
kanyang loob ngunit wala na syang magagawa kundi tanggapin ang bawat
bagay na dumadating sa kanya. Mahigit isang taon na rin pala mula
nang mawala ang kanyang ama.
Umupo sya sa damuhan at dinama ang
lambot nito. Patuloy ang pagihip ng hangin na nagiging dahilan nang
marahang pagsayaw ng mga puno. The view was picturesque. Kung
nakikita lamang ni Coco ang tagpong ito bilang isang tagamasid ay
makukuha nya itong ipinta. Ang luntiang damuhan, ang kahel na
dapithapon at ang plethora ng
mga kulay ng mga bulaklak. All were beautiful.
Inalis nya ang mga
ligaw na damo at tuyot na dahon sa marmol na kinauukitan ng pangalan
ng kanyang ama. Inilapag nya ang mga bulaklak na binili nya para
rito. Nanatili syang nakatitig dito. Nagpakawala sya ng isang
buntong-hininga.
“I
was wondering kung paano ang buhay namin ngayon kung nandito ka pa,
Dad. Maybe it was easier since you're there to guide me. Siguro mas
masaya dahil nandyan ka pa rin to crack all those silly jokes. Siguro
mas makulay dahil nandyan ka to lighten all dark moments. Siguro
hindi kami masyadong malungkot. Pero alam ko naman na may dahilan
lahat ng bagay. Nawala ka dahil dapat akong matuto sa sarili kong mga
paa. Para akong napilayan ng mawala ka, pero ngayon, tignan mo,
kinakaya ko pa rin.”
Patuloy ang pagdapo
ng mga pipit sa mga puno. Ang kanilang matinis na pagawit ay isang
nakakakalmang musika sa tainga ng bawat makakarinig.
“Dad,
I know and i'm starting to accept that you are no longer with us. And
I know that I have to take-over. I'm not blaming you dahil pinasa mo
sakin ang mga bagay na dapat ikaw ang gumagawa, i'm thankful that I
learned to stand on my own feet. I am helping mom, now. We learned to
managed. Though mahirap at first. Nasanay na kami.”
Coco smiled.
Naramdaman nya na masaya sya sa pakikipagusap sa kanyang ama, kahit
na alam nyang hindi na ito muli pang sasagot.
“Dad,
I miss you so much.”
Pinipigil nyang
hindi umiyak.
“And
Dad, please continue guiding us from above.”
Marahan syang
tumayo mula sa pagkakaindian-sit.
“Dad,
I love you. Sorry.”
The cold wind
brushed his face. He smiled. The thought of his father sending the
cold wind to brush his face touched his heart.
“Thanks,
Dad. I know you're here.”
Marahan syang
naglakad papalayo. Nang makita na malapit ng kumagat ang dilim ay
nagmadali syang pumasok sa kanyang sasakyan. Kinalma nya ang kanyang
sarili at agad na pinaandar ang makina ng sasakyan. Napadako ang
kanyang mga mata sa bakanteng upuan sa tabi ng driver's seat at
napahinto nang makita ang isang sketch.
It's nice to see
you. It has been a while nang huli kitang makita.
I decided to sketch the scenery. Pangit ko na gumawa. Ilagay mo nalang yung sarili mo sa sketch ko. But that's how exactly it looked a while ago. I know that you are
thinking that i'm still mad at you, for what had happened to us. I'm
no longer mad. I'd just show up kapag okay na okay na ako. Hindi na
kita nilapitan dahil alam kong oras mo to para sa iyong daddy. I
guess you know who I am? Alam mo ang sketches at handwriting ko. Take
care, Juan Miguel.
“Rovi,”
mahinang sabi nito.
Mabilis nyang kinuha ang cellphone at mabilis na dinial ang number ng
unang lalaking kanyang nakarelasyon, si Rovi. It was ringing but the
latter is not answering. He met him during his college days and he
was amazed on how witty the latter could be. At first he was aloof
dahil sa tingin nya ay intimidating ito ngunit nang naglaon, nang mas
makilala nya ito ay hindi nya napigil ang humanga dahil na rin sa
taglay nitong talino.
Coco tried to fight what he feels for Rovi but with the latter's such
mysterious character, hindi nya na napigilan kundi umamin rito.
“Rovi, we need to talk.”
“And this is about what? Juan Miguel?”
Hindi nya maipaliwanag kung paano nya sasabihin ang nararamdaman nya
rito. Tandang-tanda nya kung paano tumulo ang malamig na pawis sa
kanyang noo.
“Ka-kasi..”
“Kasi?”
“Rovi..”
“I don't have much time. May meeting ako in 5 minutes and I need to
rush, Juan Miguel.”
“R-r-rovi,” nauutal nyang sabi.
Nakita nya ang pagtaas ng kilay nito.
“I-I-I think,”
“What?”
“I'm in love with you,” namumulang sabi ni Coco.
Natameme si Rovi.
“There, I said it. I'm in love with you,” bigla syang napangiti.
Nakita ni Coco ang pamumula ng mukha ng isa. Hindi nya maipaliwanag
kung ano ang sagot nito sa sinabi nya.
“But-but i'm not asking you to love me back. I just needed to tell
you that. And I'm ready to-to-to face the consequences. If this will
ruin, our friendship, it's okay. I'm willing to take a chance,”
mahabang sabi nito.
Lumingon sa paligid si Rovi at nang makitang walang tao, ay kaagad
syang tumitig kay Coco. Ang lakas ng tibok ng puso ni Coco nang mga
oras na iyon. Parang gusto nyang maihi sa nerbyos. Nagulat sya ng
hawakan ni Rovi ang kanyang mukha. Nagtama ang kanilang mga mata.
Nangungusap. Nagsusumamo.
Hindi na rin napigil ni Coco ang kanyang sarili at hinawakan na rin
nya ang mukha ng isa. He couldn't resist those seductive eyes. That
sharp nose he has. And those lips. Coco wanted to kiss them but he's
too afraid.
“Juan Miguel,” mahinang sabi ni Rovi.
“Yes,” nanghihinang tugon ni Coco.
“Are you sure you're in love with me?”
“I'm so sure. I am really in love with you,”
“What if i'm in love with you too?”
Nanlaki ang singkit na mata ni Coco sa narinig. Bago pa man sya
makapagsalita ay naunauhan na sya ni Rovi.
“I need to rush. May meeting ako. Pick me up at 5. Dinner will do?”
Hindi na nakapagsalita si Coco. Nakaramdam sya ng sobrang saya at
nais nyang magtatalon kung nasaan man sya noong mga panahong iyon. He
was giddy with happiness. Muling nagtama ang kanilang mga mata at
nakita nya ang pagkindat ni Rovi sa kanya at mabilis itong naglaho.
I love you,
Rovi. I really do.
Jhacko was inside
him. Slow strokes at first. When the latter finally adjusted to the
pain, he kept going. Few slow strokes. Few slow strokes. Minutes
after, Jhacko was no longer stoppable. Both of them were moaning in
ecstacy. He was feeling him inside his body. He was feeling his
hardness inside his body. He was tight. He was hot. And he was
fucking him real good.
“Ahhhh!”
“Give it to me, Jhacko! More! More!”
“Give it to me, Jhacko! More! More!”
Those sounded more of a command than a plea. Jhacko was giving him
what he wanted. Naramdaman nya ang paglaki ng kanyang alaga sa loob
ng kweba na yon. Alam nyang malapit na niyang marating ang rurok.
Nakita nya rin ang isang pinapaligaya ang sarili.
“Malapit na ako,” his voice sounded so husky that sent the other
to nirvana.
“Ako rin,”
Patuloy ang kanyang pagulos. Their moans were resounding.
“Fuck. Ahh fuck.”
Ilang ulos nalang ay ramdam na ni Jhacko at pagsabog.
Isa..
Dalawa..
Tatlo..
“Ahhhh.”
Isa.
Dalawa.
Tatlo..
“Ahhhh. Eto na malapit na ako. Lalabas na.”
Isa..
Dalawa...
Tatlo..
Bumukas ang pinto ng kwarto ni Jhacko at niluwa nito si Morris na
sobrang hyper.
“Boss! Nakuha ko na! Nandito na ako!” masiglang bati nito.
Napahinto si Jhacko sa ginagawa. Ang kanyang partner ay napatakip ng
unan. Si Morris naman ay nanlaki ang mata. All of them panicked.
Mabilis na kinuha ni Jhacko ang kumot at nagmadaling itinakip ito sa
kanyang harapan. Nanigas si Morris. Hindi nya alam ang gagawin.
“Putang-ina naman Morris. Hindi ka marunong kumatok?”
“So-sorry. Boss.”
Mabilis na sinara ni Morris ang pinto. Hindi sya makapaniwala sa
nakita. Ilang segundo pa ay malakas syang napahalkhak.
“That was like, OMG, hahahahaha!”
Mabilis syang umupo sa sofa katapat ng kwarto ng among si Jhacko. Ito
ang nagsilbi nyang ama-amahan sa larangan ng panggagancho. Ngunit
hindi nya akalain na may pagkasilahis ito. Noong una ay chismis lang
pero ngayon na nakita ng kanyang dalawang mga mata ay nakumpirma nya
ang tunay na sexual preference
nito.
Lumabas si Jhacko at tumitig kay
Morris. Nakaramdaman ng kaba ang huli. Nakabihis na ito. Lumapit ito
sa kanya at nagulat nalang sya nang bigla siya nitong batukan.
“Aray naman Boss!”
“Tangna ka. Panira ka eh.”
“Tangna ka. Panira ka eh.”
“Aba! Malay ko ba na may
kalokohan kang ginagawa don!”
Natawa nalang si Jhacko sa
sarili.
“Wag ka nalang maingay. May
tiwala ako sayo. Alam kong di mo ako ilalaglag.”
Ngumisi si Morris. Ngising
demonyo.
“Sure.”
Inabot ni Morris ang bubble wrap
na kinalalagyan ng diamante. Abot-tainga ang ngiti ng amo.
“So, ayan na. Paano na ngayon?”
“Ipapadala ko sa account mo.
Apat na beses ang laki sa napagusapan. May kasama pang bonus.”
Napangiti ang bata.
“Anong bonus?”
Pumunta si Jhacko sa tukador
malapit sa pinto at may kinuhang bag na brown. Initsa nya ito kay
Morris.
“Ano to?”
“Open it,” saad nito.
Nagulat si Morris sa nakita.
“Passport. Visa?”
“Magpahinga ka muna. Mainit
siguro ang mga mata ng pulis sayo ngayon. Nakita ka ba sa camera?”
“Hindi ko alam.”
“Balitang-balita sa loob ng
pulisya ngayon na may isang lalaki nga na pumasok sa isang mansyon sa
village. Pero ang nakita sa camera ay matanda. Paano mo nagawa yun?”
“Disguise, malamang.”
“Mautak ka
talaga.”
“Ofcourse.”
“Ofcourse.”
“So para saan ang passport at
ang visa na to? At hindi ko pangalan to,” may pagtataka sa tono ni
Morris.
Ngumiti si Jhacko.
“Ipapadala kita sa France. May papabantayan ako sayong tao. Kailangan mong mapalapit sa tao na yon at kailangan mo syang madala pabalik ng Pilipinas.”
Napaisip si Morris.
“Paano ang pamilya ko?”
“I'll take care of them.”
Tumayo si Morris at lumakad
papunta sa pinto.
“Kailan to?”
“Next week.”
“Next week.”
“Pagiisipan ko.”
“Grab it. Malaking pera pag
nadala mo ang lalaking yon dito.”
“Sure.”
Nagpaalam na si Morris sa amo.
Pero bago ito umalis ay nagbilin ito sa kanyang boss.
“Don't forget to lock your door
next time.”
“Tarantado ka!”
Tawanan.
