Ang Mang-Aagaw 11

Note: Alam ko pong sobrang tagal na ng huli kong update nito maging ang Unbroken 2.0. Humihingi po ako ng paumanhin dahil naging sobrang abala po ako gawa na rin ng libro na ilalabas namin kasama ng aking mga kaibigan sa MSOB. Sana po ay patuloy nyo pa ring suportahan ang akda kong ito maging ang ilalabas naming Book Anthology. Maraming Salamat po sa mga magbabasa at magbibigay ng kanilang komentaryo ukol sa update na ito. :)

O.N.S.E

Roj woke up. Mabigat ang kanyang ulo. Hindi nya alam kung dala ba ito ng alak na kanyang nilaklak o dala lang ng init ng panahon. Nanatili syang nakahiga. Tinitigan nya ang blankong kisame. He was then amazed with the way the color white created an illusion.

Iba ang nagagawa ng kulay puti sa interior designing. Kung maliit ang bahay mo at gusto mo itong magmukhang malaki, go for the color white. Roj told himself.

Natulala muli si Roj. Tila ba bell na tumunog sa utak nya ang hinuhang iyon. Bigla nyang naalala si Philip. Oo. Si Philip. Sya ay napabuntong-hininga. Muling pumasok sa isip nya ang kanyang bestfriend. Oo. Bestfriend. Wag ngang makulit, bestfriend nga at dapat naka-italic yung word na bestfriend.

Pinikit niya ang kanyang mga mata. Kahit sa pagpikit ng kanyang mga mata ay mukha ni Philip ang kanyang nakikita.

Hindi to maganda. I've been thinking of you. I feel extremely sad dahil hindi tayo okay. I mean bakit ba? Bakit ba ako nagselos sa mga nakita ko? I have never seen myself this way. Parang naninibago ako. Bakit ka pa kasi bumalik diba? Sabi nya sa kanyang sarili.

Kinapa nya ang kanyang cellphone sa kanyang kama. Umaasa, na sana, may text message si Philip para sa kanya.

I mean why do you have to look so hot? I mean why do you have to appear like a perfect freak to me? I mean why do I feel this way?

Alam ni Roj sa kanyang sarili na sobrang lakas ng atraksyong nararamdaman nya para kay Philip. He just couldn't tell if Philip's just leading him on or what. He couldn't use his “playboy” cards on him. Mukha ngang nakahanap na sya ng katapat.

Kinuha nya ang kanyang cellphone at napangiti nang makita na mayroon syang mga mensahe.

Sana si Philip.

He then opened the messages, lahat ay nanggaling kay Gab. Kahit isa ay wala man lang galing kay Philip.

What the fuck.

Hindi na sya nagabala pang basahin ang mga mensahe nito. He marked them all, then deleted. Initsa nya ang kanyang unit sa kanyang malaking kama. Bumaluktot sya at dinama ang malamig na buga ng aircon. Nakaramdam sya ng lamig. He then grabbed his comforter. Nakaramdam sya ng ginhawa.

I want a fuck. I need a fuck.

Muli nyang pinikit ang kanyang mata. Nakarinig sya ng mga yabag.

Ilang segundo pa, someone's knocking on his door.

Hindi nya ito pinansin.

Naging mas malakas at mabilis ang bawat katok. Nakaramdam sya ng inis.

“Yaya! I don't want to eat breakfast.”

Walang imik. Patuloy ang katok. Nakaramdam si Roj ng labis na pagkairita.

“I said yaya! I don't want to eat breakfast!”

Punyeta!

The knocking stopped. Muling syang napahinga ng malalim. Pinikit nya ang kanyang mga mata.

Narinig nyang bumukas ang pinto ng kanyang kwarto. Masyadong masama ang kanyang pakiramdam para tignan kung sino ang pumasok. Nagtalukbong sya ng comforter.

He heard footsteps. Tunog ito ng takong ng leather shoes kapag tumatama sa kahoy na sahig. Narinig nya ang mga yabag na papalapit sa kama.

“Get out. I want to be alone.”

Mas lumakas ang mga yabag.

Si Daddy ba to? I feel so lazy to look at him.

“Dad, please. Leave me alone first. I want to sleep.”

Naramdaman nya ang paglubog ng kanyang kama. He then felt a presence beside him. Naramdaman nyang lumalapit ang tao sa kanya. Binigla nitong tinanggal ang comforter na ginagamit ni Roj.

“Leave me alone, Dad. Ano ba namang drama to?” naiirita nyang sabi.

Naramdaman nya ang marahang pagyakap sa kanya ng lalaking pumasok sa kanyang kwarto. Hindi ito ang kanyang ama. He felt that his arms were toned at muscled. Naramdaman nya ang init ng katawan nito.

“You no longer need your comforter Roj. I'm already here.”

Nagitla si Roj sa boses na kanyang narinig. Hindi sya maaring magkamali.

Mabilis syang tumalon papalayo sa kama. Nagulat sya sa nakita.

Si Philip.

Nanlaki ang kanyang mga mata. Hindi nya maipaliwanag kung ano ang kanyang nararamdaman. Wari ba'y nakakita sya ng multo. Isang napakagwapong multo.

Bago pa man sya makapagsalita ay natulala na sya sa kaanyuan ni Philip.

“Roj.” mahinang usal nito

Hindi sya umimik.

“Roj. Nahihilo ako.”

Nakaramdam siya ng pagaalala sa narinig. He stood and and was on his way to him but he held back.

Bakit kita aalagaan eh ang landi-landi mo? Doon ka magpaalaga sa lalaki mo! His mind told him

Nanatili syang nakatayo at nakatitig kay Philip.

“Di mo man lang ba ako aasikasuhin? May sakit ako oh?” wika ni Philip

“Ang kapal mo naman.”

Biglang nawika ni Roj.

Tumitig sa kanya si Philip. Nakita nya kung gaano kalungkot ang mga mata nito. He tried to look away pero hindi nya maipaliwanag kung bakit parang nakadikit ang kanyang paningin dito. Sinuri nya ang mukha ni Philip, he noticed that he's really in pain. Sya ay napabuntong-hininga.

“Bakit galit ka sakin?” sabi ni Philip na nakahiga.

Mas naramdaman ni Philip ang pagikot ng kanyang paningin. Hindi nya alam kung bakit. Marahil dala ito ng mga inhalants na ginamit nila ni Charles sa kanilang pagniniig. Sabayan pa ng shots ng whiskey. Nararamdaman nya ang grabeng pagkahilo.

“Hi-hindi ako galit.” nakokonsensyang sagot ni Roj.

“Eh anong tawag mo dyan?” tanong ni Philip.

Inangat ni Philip ang kanyang kamay, wari'y inaabot si Roj. Nakaramdam si Roj ng kakaiba. Hindi nya matiis ito. He then grabbed his hand and had it locked in his. Umupo si Roj sa gilid ng kama, he held Philip's face.

“A-ano ba kasing nangyari sayo?” sagot ni Roj

Pinipilit nyang palabasin na galit sya at pinipilit nyang magmatigas, but deep within him, gusto nyang alagaan si Philip.

“Hi-hindi ko alam.”

“Pwede ba yung hindi mo alam? Bakit ka ba kasi nahihilo? Naglasing ka ba?”

“Hi-hindi.” pagsisinungaling ni Philip

“Eh ano?” giit ni Roj

“Masama na nga pakiramdam ko ang dami mo pang tanong.”

“Fine.”

Hindi na nakapalag si Roj. Lahat ng inis at iritang nararamdaman nya kay Philip ay nawala na parang bula. He saw how sick and helpless he was, and just right then, he decided to let go of his inhibitions and just take care of him, for the moment.

And here I go again. Roj said to himself.

Inayos nya ang pagkakahiga ni Philip. Nilatag nya ng maayos ang ulo nito at sinapo sa malambot na unan.

“Paano ka nakapasok sa kwarto ko?”

“Nakalimutan mo na bang ninang ko ang mama mo?” sagot ni Philip

Oh fuck. Oo nga pala.

“Ahh oo nga pala.” pagpapalusot nito.

He then touched his forehead. Napuna nyang medyo mainit ang noo nito.

“Nilalagnat ka Philip.”

“I'm fine. Gusto lang kitang makausap, kaya ako pumunta dito.”

He looked at him.

“At gusto ko ring magpaalaga.”

You're so impossible. How could you be? Wag kang ganyan. Baka umasa na naman ako eh! Giit ng puso ni Roj

“Don't toy me Philip.”

“Asshole. I'm not toying you. Namimiss ko lang yung mga panahon na inaalagaan mo ako kapag may sakit ako. Diba dati nga nung nagkaflu tayo habang nasa camping eh ikaw yung nagalaga sa akin?”

Roj nodded.

You remember that? Stop it! I might just find myself smiling for no reasons. Roj thought.

Tumitig si Roj kay Philip. Philip gazed at him, his eyes pleading. Muli, sya ay nagsalita.

“Tapos t'wing may lagnat ako, ikaw yung laging nandyan para gawan ako ng lugaw.”

Roj smiled.

“Do you still know how to make lugaw?”

They both smiled.

Now, they are both loosening up.

“I think. I do.” maiksing sagot ni Roj.

“Will you make me one?”

Naramdaman ni Roj ang pagpisil ni Philip sa kanyang kamay. Nakaramdam sya ng kilig.

“I can ask our maid to make you one.” nakangiting sagot nito.

Philip frowned. Para syang batang naglalambing ng kanyang paboritong pagkain.

“No. I want you to cook for me.” demanding nitong sagot.

“Ang demanding naman. Kung magluluto ako sinong titingin sayo rito?”

He then pulled Roj closer.

Hindi nya alam ang sunod na nangyari. Ang alam nalang nya ay magkayakap na silang dalawa. Philip was hugging him from behind. Ramdam nya ang init ng katawan nito. Dama nya ang malakas na pintig ng puso nito.

“Nagpapalpitate ka ba?”

“Hindi. Normal yan. Kasi kayakap kita eh.” sagot ni Philip.

Natahimik si Roj. Pakiramdam nya ay lahat ng kanyang dugo ay napunta sa kanyang mukha. He's blushing. He felt his heart thumping so loud.

“Asshole.”

“Totoo.”

“Stop leading me on, Philip.”

Tumahimik sya pero hindi sya umalis sa kanilang pagkakayakap. Nalilito sya dahil hindi nya talaga alam kung ano ang intensyon ni Philip sa kanya. Nakaramdam sya ng takot.

Mas humigpit ang yakap sa kanya ni Philip.

“Nahihilo ako.”

“Ang init mo. Parang tumataas ang lagnat mo. Kukuha lang ako ng bimpo.”

“Wag na. Okay lang ako.”

“Dali na.”

“Wag na nga sabi.”

“Kahit kailan ang tigas ng ulo mo Philip.”

“Ayos lang yan, hubaran mo nalang ako.”

Nanlaki ang mata ni Roj sa narinig.

“Ano??”

Nangiti si Philip nang marinig ang tono ng kanyang bestfriend. Alam nyang natetense ito.

“I said hubaran mo na ako.”

Nagsimulang magpawis si Roj kahit na sobrang lamig ng buga ng aircon.

“Huhubaran mo ba ako? O ako ang maghuhubad ng damit ko sa harap mo?”

Napalunok si Roj.

“A-ahhh..”

I T U T U LO Y . . .

Comment/s naman dyan teh. :)