3 Minahal ni Bestfriend : Memories GRAND FINALE

       
            Kamusta po sa lahat? ^_^

            Hays! Grabe! Ito na yun! Ito na ang finale.. Grabe, ewan ko pero nasasad ako sa pagtatapos nito. Di ko namalayan na 3 months na din pala tayong magkakasama. At tatlong bwan na din nating sabay sabay sinubaybayan ang kwentong ito. Kaya ngayon palang po, ay nagpapasalamat na po ako sa inyo ng sobra sobra.. Hinding hindi ko po makakalimutan ang support na ibinigay ninyo po sa akin. At tatanawin ko po itong malaking utang na loob sa inyong lahat. Kaya muli, maraming maraming salamat po.

            For the last time, gustoko po pasalamatan ang aking Bembem ko na laging andyan para sa akin all the way! Kay MIMI RAGE na syang gumawa ng cover, Kay Jojie, Zeke, at kay Erwin F. Syempre po kay --makki--,demure, ivan d., MaRIOnE, jemryo,mc ern james, Tommy,J, iamronald, cuirous19,youcancallmeJM, Roan,anton, kyle from clark, ANDY, robertmendoza94@yahoo.com, _rayne, Riley, Jeh (Thanks uli!), Rovi Yuno, j20green, Heaven, j.v, erion, price arl, Mark Jayson Pionela, Judaskyle13, JD Javra,Jasper, ZROM60, kapitanismo, Eiji_monster, =dereck=, Riley, Chris, Lei, arvie04,John Gino Basinang, Red of Singapore, Josue Altoveros, Nico, kean tongol, ryan lee, Anthon Gonzales, Edward, Christian, arljhay, hula_boy, 21, totix, erickvladd, calvin, PIP, J, -London-, Down D. Line, ,Mel Gibson, jrvr, vinz_uan, mon, Queckenstedt, kean tongol, Atsea, Bonzai, ryan lee, -rob-, IAN, JM MJ, Jay-Ar, robert, Ryvis Tan, vincent28, Jhumer Andres, shane, Nico, Bonzai, dhyames, wexersz_15, Ras, EUS, Iamrex, LordPauldemort, itsmethirdy, ryan lee, shane, Jhumer Andres, Hiya!, Jay-ar, renxz, pangz, jaymefrompalawan, Ryvis Tan, jamespott, Rez of Bacolod, Silent_al, ariel loniga, jheyjhey javier, maybe, g, patryckjr, Enrique, iRead,wil, jae.jae, RGEEE, Jim of Pangasinan, xheanne, eric sioson, Cloyd, LEI, Moon Sung-Min, meloh, _june_, JD Javra, d^,^b camotes \m/hunk, nam, itsmethirdy, =jess=, Marcanthony, knight_in_shining_armor(hehehe), nam, Danielle, alejojohn, _unspoken_words_, akosijames, Nicholadia, Enrique, lloydie, LemLem, Jayar, Nico, Unknown, Aldrin, , _alelojohn, Dada Marcelo, cris bautista, Malachimark, -erickboi-, Yoshi, Karl rickson, online via ginno, Nikko Ramos, toffer lopez, Prince Pao, ALex, ja, kris, ramzter, Jm_virgin2009, Marlone, edrich of cebu, Archivald, russ, Mars, foxriver, Burj of Abu Dhabi, maybe, pd, mykel22, ampugeh, mark5337, ALDRIN, Al, brenthotz18, toffer lopez, Prince Pao, MarcAnthony, - marcus -, Nikko Ramos, Rands of QC, harry, alex, .paisano, jay.19.bi, Pancookie, cris bautista, Bri, Alexis Gacayan, Paolo Escaba, tj, nikk, eric sioson, -rom-, shingha, Mr.handsome, Mac, nivz, MP of Pasig, ilyrars, erik, .lordsun pogie, Enzo12, Tnito Schrugs, aeigh27 of binan laguna, cris bautista, JC SHIN, marlboro, monty, cazlhers@yahoo.com, fixboy, jay Tagaro, kris, Keanu Reeves, Marky, -rom-, foxriver, diumar, P.Y.S.H, edrich of cebu, bon-bon, Gerald, dhenxo (UTOL!!), kira, Uri_KiDo, Arnold Lachica, iamfree, chadie, IgnorantengFrog, ericka, em_bie24, , arvin of Taiwan, nikk, A L P O, rain, shingha, pein_kyoya, Gian, Enzo12, MIMI RAGE, Brent Angelo, Lawfer, Levin, Ramm, razhly, luilao, kajiki_anton, Jerwin Caraang, slushe.love, Jamespott, pein_kyoya, monja, paul ni joseph ponce, iamdarkdreamer, trutsofme, 12334, Paopi Lopez, dyasper dyokson, Rj, Bequillo, jhexter vhon, Redrockerz, Jamespott, cheryllee, Kimpoy Feliciano, Yrec, Karl Ricson, kierlynez, jon888, archerangel, Cholo Sevilla, ramzter, cy, ian of k.s.a, krisluv, dro, allen mark, manuel, franklin alviola, sora cesar aloner, justine of QATAR, cap, vash18, ramy from qatar, hot_andrew_21, derek ramsey, Jm Fab, ARSTEVE, edward_cavite, g, jhayc, jaycee mejica, kiero143, MorLuck, Tagadxb, Charo Santos, Choy Sevilla, Chris Evans, PauuulFabian, Pao, Ayen, Lee, Toffer(charmedboy09), anita baker, -kiss-, lm_rix, jhay ar tabz, Saykz, hajji alivio, ryval winston, jaycee mejica, Leowenstein, nashdane, Manuel, Louis, Dylan of Jeddah, carlo lovendino, ireneomercado, LeonardCruzL@yahoo.com, johnjamesjohn, eelkahr, hormy, manila_sex_actor,DyEyD, carlo lovendino, Yhno, alphongx, zapfyre_01, -Dylan-, jumpin rooftops, Coffee Prince, KYLE DEXTER RIVERA, Dante Espinosa, Mon Tee, Lexin, PIP, akosichristian, rc, Vice Ganda, dylan of jeddah, Kierl Ynez, ireneomercado, MICO,  cef, Jordan Rey, -john el-, juanes, rascal, Acnologia, YUME at kay Kuya Mike. At syempre sa mga anonymous at silent readers po. :) At syempre po sa mga friends natin sa fb.





              Pwede nyo po pala ako macontact sa mga sumusunod. Favor na rin pala. Hehehehe ^_^

              Fb Add- http://www.facebook.com/kenji.bem.oya
              Fb Fanpage Like - http://www.facebook.com/minahalnibestfriend
              Blogsite - darkkenstories.blogspot.com

              COMMENTS AND VIOLENT REACTIONS HIGHLY APPRECIATED

Grand Finale

Pinanood ko lamang ang reaksyon ni Karen habang ikinikwento ko ang mga pangyayaring naganap. She looked startled. Eventually, napaluha ito ng bahagya na agad din naman nyang pinunasan.

“You have been through a lot, Ryan. I know that much.”, mahinahon na sabi nito.

“Yeah, at pinagpapasalamat ko na andyan ka para sa akin simula’t sapul. And I must say, napakaswerte kong magkaroon ng isang kaibigang tulad mo…”, sagot ko.

She smiled. It was certainly a smile full of contentment.

“Pero teka, matanong ko lang….”, biglang curious na tanong nito.

“Yes?”

“Why did you choose … instead of…?, takang tanong nito.

I just gave her a smile sabay inom ng juice na dala nya.

“Salamat Ryan…”, malungkot na sabi nito. I know. Gusto nya pang umiyak. Pero tila kapwa wala na kaming mailuha. Tila parehas na sumuko ang mga luha sa aming dalawa.

Tiningnan ko lamang sya.

Hinding hindi ko makakalimutan ang mga titig na yun. Punong puno ng emosyon at may mga salitang nilalaman na hindi kayang isalarawan ng kahit anong wika. The way he looked me meant a lot of different things.

Sadness.

Happiness.

Regrets.

Pain.

Achievments.

Memories…

Hinawakan nya ang mukha ko at tinitigan itong mabuti. I closed my eyes at dinama ang palad nya na nasa aking pisngi. It felt warm yet it was cold.

Naramdaman ko ang paghalik ng mga labi nya sa akin. Nakadikit lamang ang mga labi nito.

Suddenly, nalasahan ko ang luha sa mga halik na yun. I felt very sad. It was as if he was trying to cry his very last tears infront of me. Masakit.

I know it was his way of saying goodbye…

Kumalas si Andre sa pagkakahalik nya sa akin. I would never forget that look. It was in all levels of sadness.

Tumayo na si Andre at tiningnan ako for the last time. Napalingon ito kung saan, sabay lingon muli sa puno kung saan nya ako noon natagpuang natutulog.

“Kain tayo…?”, malungkot nyang sabi.

I just looked at him and gave a nod.

Halos bagalan nya talaga ang lakad naming habang lumalayo kami sa bench na inuupuan naming. It was if it was our final walk together. At alam kong sinasadya nyang bagalan ang aming lakad. Alam kong pilit na lang nyang pinagkakasya ang sarili sa mga huling sandaling magkakasama kami.

As expected, yun ang muling kinain naming, ang aming trademark na fishball. We also sat at the exact same bench where we first ate together.

“Teka… exact same bench?”, tanong ni Karen.

“Yeah…”, tanging sagot ko.

Tahimik kaming naupo habang hawak naming ang fishball na nakagawian naming kainin. Walang nagsisimulang kumain samin. Nakatitig lamang kami sa pagkaing nasa harapan namin.

Katahimikan.

Malalim na katahimikan.

Finally, nilapag ko sandali ang hawak na fishball sa tabi ko.

“I never had the chance to speak…”, pambasag ko sa katahimikan.

Nilingon ako ni Andre at tiningnan pa rin ako ng may lungkot sa mga mata.

Hindi ito nagsalita. Nakatingin lamang. Pero ang mga tingin nito ay para na ring nagsasabi na “Makikinig ako…”

Tumaliwas ako ng tingin at nilingon ang puno kung saan ako unang natagpuan.

“Bakit dito mo ako dinala? I mean, bakit dito mo naisipang makipagkita sakin?”, curious kong tanong.

Mula sa pagkakatingin sakin ay tumingin sa lapag si Andre.

“Marami lang kasing alaala ang lugar…”

Ngunit cinut ko ang sasabihin nya.

“I remember not too long ago, may gumising sakin dito. Ang akala ko nung una guard kasi hindi ko namalayan nakatulog pala ako… Pero naisip ko, inglisero si Manong guard ha. Pero nagtaka ako dahil bakit alam nito ang p-p-pangal-an ko..”

Right then and there, muling tumulo ang mga luha ko.

“Nabuko mo ko sa nangyari, tapos kumain tayo at nagkakilanlan. Nagtataka nga ako sayo nun dahil ibang iba ka noong araw na yun. Nasanay kasi ako na “Alalay” ang tingin mo sakin. Tapos pinauwi kita….”

Mula sa pagkakatitig ko sa puno ay nilingon ko naman si Andre at tiningnan ito sa mga mata. Nakita ko ang mga luha sa mata nyang muli. But he seemed different. Ibang iba sa ichura nya kanina.

“T-ta-tap-os?’, utal na sabi nito dahil sa pagkakaiyak.

“Sinabi mong ayaw mo pang umuwi dahil hindi ka pa pagod kahit kitang kita ko naman na pagod ka na. At nagpasya kang iuwi ako sa inyo.”

I saw more tears fell from Andre’s eyes.

“Oo. Tapos nung makatulog ka na ay kunwari tulog din ako pero buong gabi kita tinitigan…”, umiiyak mong tugon.

“Oo…”, iyak kong tugon.

“T-tapos?”, pagiyak pa din ni Andre.

“H-hindi ka pa ba nagsasawa sa kwentong to…? Bwan-bwan ko na lang kinikwento ito sayo ha…”, umiiyak kong sagot. Pero this time, I looked into his eyes and smiled.

Doon, agad agad niya akong niyakap.

“I haven’t heard this story for awhile… Please… Please.. Ikwento mo…”

“Tandaan ko nun, nagtxt ka na magmeet tayo sa front gate ng school. Ako naman, si punta. Tapos dinala mo ulit ako dito sa park, pero sobrang seryoso ka sa sasakyan kala ko anong nangyari, yun pala, style mo lang yun! Tapos tinanong kita kung bakit ka ba titig ng titig dahil naiilang na ko.”, pilit kong kwento. Nagpause ako sandali at nagpahid ng luha.

“And then I asked you…”, pagdagdag ko.

“Anong tinanong ko…?”, pagbulong mo sa akin habang nakayakap ka pa rin.

Kumalas ako sa pagkakayakap at hinarap ko ang mukha mo sa akin. I looked at you with tears in my eyes at ngumiti.

“Type mo ko…?”, pag ngiti ko.

Mas lalo kang umiyak. But this time, hindi ko na ramdam ang lungkot sa mga iyak mo.

Pagkasabik. Yan ang naramdaman ko.

Nagpunas ka ng mga luha mo at ngumiti. Nang makapunas ka na ng luha ay umiling iling ka.

“No. Kasi mahal na mahal na kita…”

Muling dumampi ang mga labi mo sa labi ko. But this time, hindi ang katulad kaninang nakadampi lamang ito. I was a very passionate torrid kiss. A kiss wherein all levels of fulfillment and content can be felt.

“So… Bakit mo nga ba ako dito dinala? Hindi pa naman natin monthsary ha..”, ngiti ko sakanya.

“Marami kasing alaala ang lugar na ito… Alaala nating dalawa…”

Tiningnan ko sya mata sa mata.

Tumawa naman ako bigla ng pagkalakas lakas na sya namang ikinabigla ni Andre.

“Ang korny mo pa rin!!”, pagtawa ko.

“Wala ka pa ring kupas! You are still as corny as I can remember…”, pagdagdag ko pa.

“Minahal mo naman…”, seryosong sagot nito.

“Always…”, pag ngiti ko.

“Ha..?”, umiiyak na tanong ni Karen.

Naramdaman ko agad ang biglaang pagyakap sakin ni Karen.

“You mean…?”

“Yeah… I remember.. I remember everything…”, ngiti kong sabi kay Karen.

Bahagyang umiyak si Karen sa sagot ko. Tuwang tuwa ito na muli na akong nakakaalala.

“Pero, teka. Kelan pa?”, takang tanong nito.

“Nagising na lang ako isang araw. Alam ko kung nasan ako, I was thinking there were 5 to 6 people inside that room kahit pa nakapikit ako. “Mahal ko…”, ang una kong narinig. At doon, nalaman ko na naalala ko na ang lahat. Dahil ang agad na pumasok sa utak ko ay ang pangalan ni Andre. Kaya ng minulat ko ang mata ko at nakita ko si Larc ay doon na ako napa-isip.”

Napatingin na lang ako sa kisame ng kwarto at nasabing…

“Now what?”- dahil hindi ko alam ang susunod na gagawin ngayong naaalala ko na ang lahat.

Kita ko ang pagkamangha sa mata ni Karen habang ikinukwento ko ang lahat.

“So you did end up with Andre… Akala ko kasi kanina, si Larc ang… Pero teka, did you choose Andre dahil natandaan mo na ang lahat?”, curious na tanong nito.

Again, I smiled at her.

“No.”

“Huh… Then why?”

“Because he lied… And I guess it was his way of setting me free…”, simpleng tugon ko.

“Huh?! He lied?! How?! Hindi ba inamin naman nya yung ginawa niya sayo at sabi mo, pinatawad mo na sya, diba?”

“Alam kong hindi na ako karapatdapat para sayo. Pero sana mapatawad mo ko, Ryan…”, umiiyak na sabi uli ni Larc.

Gumanti ako ng yakap kay Larc.

“Kung dumating man ang oras na makalimutan ko ito.. Alam ng puso ko na pinapatawad na kita at hindi ko na ito makakalimutan. Salamat, Larc.”

Tumigil ang pagtulo ng mga luha sa mga mata ko. Kumalas ako ng pagkakayakap at tiningnan ito sa mga mata nya. I then gave a faint smile.

“I still love you, Larc… And I always will…”, nakangiti kong sabi sakanya.

“Mahal na mahal din kita, Ryan.. I always did…”, masayang tugon ni Larc.

“But…”, bigla kong kalas sa pagkakayakap nya..

“We can’t be together anymore…”, malungkot kong tugon.

Tumingin ka sa akin at nagbigay ng malungkot na ekspresyon. Narinig ko na lang ang malalim mong buntong hininga.

“I know…”, malungkot mong tugon.

“I’m sorry…”, tanging naisagot ko.

Tahimik.

“Pero baki..”, itatanong mo sana.

“Because you lied… And I don’t know why…”, malamig kong tugon.

“I lied?”, taka mong tanong.

“Yeah, you lied…”

“Hindi ko maintindihan…”, tugon ni Larc.

“That day… The day of the accident, bat hindi mo sinabi sakin kanina? Bakit hindi mo inamin ang totoong nangyari?”, takang tanong ko.

Hindi sumagot si Larc.

“So you remember everything now…”, malungkot na tanong ni Larc.

“Oo..”

Katahimikan.

“That day, before the accident. Pauwi na sana ako ng tumawag ka at sinabing gusto mong makipag usap…. At naisip ko na dahil it’s been over a year na rin naman, ay pumayag ako makipagkita at makipag usap sayo…”

“Nang makapagkita tayo ay sinabi ko sayo na hindi ako pwede magtagal…”

“Dahil anniversary nyo…”, pagsabat mo sa pagpapaliwanag ko.

“Oo… At doon, ipinaliwanag mo ang lahat…”, may luha kong tugon.

“Remember that day?That day na umuwi ka sa bahay para kunin ang mga naiwan mong gamit? Yeah, I was drunk that day, too. I started drinking out of guilt. I was guilty about all the things I’ve done to you. Ang hindi ko paglaban para sayo. Ang paglalaglag ko sayo.”, panimula mong paliwanag.

“How can I forget?, medyo bitter kong sagot.

“And how things turned out that night…? I actually slipped some of my sleeping pills into your drink ng hindi mo napapansin. I know it was wrong… Pero I was desperate. Nasasaktan kasi ako na mapupunta ka sa iba…”, paliwanag mo.

Kahit pa matagal na itong nangyari ay parang biglang nanumbalik nanaman ang galit sa puso ko.

“Kahit na!! You shouldn’t have don…”, galit kong tugon.

“Teka, teka… Makinig ka muna…”, pagpapakalma mo sakin.

Natahimik ako ng bahagya at huminga ng malalim.

“Nagdilim ang paningin ko and I… I tried doing it with you… But with force… Pinilit ko ang sarili ko na may mangyari satin… Nabaliw ako dahil sa sobrang minamahal kita. But then, ng makita kong wala ka nang saplot at halos hindi na makagalaw ay natigilan ako. But still, I was decided na ituloy ang balak ko sayo. Until…”

“Until what…?”, tanong ko.

“You called my name softly…”, nakita ko ang luha sa mga mata ni Larc.

“And from there…Parang may sumampal sa akin na syang nakapag pagising sa akin sa makamundong pagnanasa ko. And there,  I just couldn’t do it… Nanginginiig kitang iniwan at kinumutan ka.I was crying for the rest of the night. Sising sisi ako sa nagawa ko.”, malungkot mong pagpapaliwanag. Narinig kong unti unting nagccrack ang boses mo. At nang muli kang magsalita ay tuluyan ng bumuhos ang luha mo.

“At mula doon, I realized. I wasn’t worthy of your love. How could I? I was ready to give up on you. I was willing to give you up. Pero the more I resist, the more lang kitang hinanap hanap.”, umiiyak mong dagdag.

Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako. Somehow, naramdaman ko ang pagluwag ng dibdib ko. It was close to being literal. Yung tipong naninikip ang dibdib mo ng sobra sabay dahan dahan itng lumuwag. That is exactly how I am feeling right now.

Nagiiyak si Larc sa harap ko. Kulang na lang ay lumuhod sya sa harap ko habang umiiyak at paulit ulit na sinasabing.. “I’m sorry, Ryan. I’m so sorry…”

Nagpahid ako ng mga luha at inabot ko ang mga kamay ni Larc.

“I forgive you… Pagpasensyahan mo na rin if hindi kita binigyan noon ng pagkakataon magpaliwanag…”, paghingi ko ng patawad.

Lumapit ako kay Larc at niyakap ito. Hiniga ko ang ulo nito sa aking mga balikat.

“I’m so sorry, Ryan…”, umiiyak nya pa ding sabi.

“Ssshhh.. Okay na.. Okay na ang lahat..”, pagpapatahan ko kay Larc.

I felt relief habang nakahiga si Larc sa mga balikat ko. Namiss ko din syang yakapin. After ng lahat ng nangyari ay ngayon lang kami nakapag ayos. And I must say, napaka fulfilling ng pagkakataong ito.

Larc shaked my hand bago kami tuluyang maghiwalay ng landas. Sinabi nyang he was looking forward na maging friends ulit kami… someday…

I gave him a smile at binate ako nito ng “Happy Anniversary”. Regards na lang daw kay Andre at ihingi ko na lang daw sya ng sorry. Tumango ako at tuluyang umalis.

“I was right…”, sigaw ko sa utak ko.

Finally, ang matagal ko ng haka haka ay nabigyan na ng kasagutan. Nagkaroon ako ng doubt after ng unang may mangyari samin ni Andre. Hindi ko kasi naramdaman ang naramdaman ko ng magising ako kinaumagahan pagkatapos may mangyari samin ni Andre noong magising ako kaila Larc. I just wasn’t sure. Pero salamat na rin at ngayon ay malinaw na ang lahat.

“So you mean…”, malungkot at guilty na sabi ni Karen.

“Yeah, nothing happened between us. Hindi nya tinuloy…”, mahinahon kong sagot kay Karen sabay bigay ng isang ngiti.

“Then I was wrong. Nagalit ako sakanya ng…”, maluha luhang sabi ni Karen. Agad akong sumabat.

“He knew you would say that.. And Larc told me to tell you na he understands… At...”

“At ano?”, curious na tanong ni Karen.

“Ang lakas mo daw pala sumuntok.”, pagbibiro ko.

Natawa si Karen ng bahagya na syang ikinatawa ko din. Malamang, nagflash back sa aming dalawa ang moment kung saan sinapak ni Karen si Larc sa parking lot ng school namin.

BUZZ!!! Biglang rinig namin na may nag doorbell. Agad kaming tumayo ni Karen ng makitang dumating ang bisitang nagdoorbell.

“Are you ready to go?”, nakangiting sabi ng binatilyo. Si Andre.

“Yeah, almost.”, ngiti ko kay Andre.

Agad tumakbo papalapit si Karen kay Andre at niyakap nito si Andre. Yumakap lang din si Andre.

“I have seen through all your efforts… And I must say na you really deserve to be with Ryan.. Aalagaan mo ang bestfriend ko ha.”, medyo emosyonal na sabi ni Karen.

“I will.. Kahit pa magka amnesia sya uli…”, paniniguradong sabi ni Andre habang nakatingin ito sa akin. I just gave a smile and a simple nod.

Kasalukuyan kaming nasa loob ng sasakyan ni Andre habang tinatahak ang daan pauwi. Nakatingin lang ako sa labas at iniienjoy ang aking mga nakikita. Doon, muli akong napangiti sa sarili ng sariwain ko ang lahat ng mga nangyari sa buhay ko. Aaminin ko, most of those memories ay masasakit, pero atleast, I managed to overcome lahat ng mga napagdaanan ko.

Natawa ko ng maalala ko ang una kong sinabi sa kwentong ito, “I just want a simple life.” Pero kung tutuusin, ang lahat ng nangyari sa akin ay napakalayo sa ibig sabihin ng simple. But then again, I’m thankful na napagdaanan ko ang lahat ng yun dahil ito ang mas lalong nakapagpatatag sa aking pagkatao.

As for my fantasy with Larc, natapos na rin ito. Minamahal ko pa rin sya, at alam kong hindi magbabago yun. I will always love him as my bestfriend. Walang makakaalis nun. Not even memory loss. We might not be together as lovers, pero atleast, we still have each other as bestfriends. Naisip ko na…

“There are some people who were meant to fall for each other, but not meant to be together…”

Dahil baka siguro, may dadating pa na mas higit pa sa inaakala natin.

Nilingon ko si Andre sandal at nilingon din ako nito sandali. Our eyes met and we just gave each other a smile. Mali si Karen kanina, He doesn’t deserve me… because we both deserve each other…

Alam kong hindi pa ito ang magiging katapusan ng aking kwento. Everyday will be a new page of my story. It might not be what I expect, but certainly it is something I would learn from. At alam ko rin na magiging makulay din ito dahil na rin sa aking mga kaibigan – sila Karen, Chelsea, Kulas, Gino, Brian, Andoy, Melai, Alex, Aaron, Jason at syempre ang minamahal kong si Andre at ang bestfriend kong si Larc.

I know there will be a new chapter of my life. Something more interesting. Pero masaya ako sa nangyayari ngayon. Ako bilang si Ryan, ang Minahal ni Bestffriend.

(Wakas)

Ito na ang pinaka sad moment for me. T_T

Nalulungkot po ako dahil natapos na ang story na ito. I was thinking na pahabain pa ito kaso po parang kawawa na si Ryan masyado sa mga naging turn of events. Baka mapilitan na lang ako patayin si Ryan o baka mabaliw na lang ito sa dami ng mga naging emotional torture na napagdaanan nito.

Aaminin ko sa inyo, napamahal din ako sa kwentong ito. For some reason, kahit ako na bilang manunulat ng kwentong ito ay naapektuhan sa mga scenes na ginagawa ko. Bawat sitwasyon, eksena, at linya ay talagang nadadala din ako. Bakit? Siguro kasi, sa bawat character na ginagawa ko ay nilalagay ko ang sarili ko sa sitwasyon ng tauhan at kaganapan. Tapos, iniisip ko kung ano nga ba ang magiging reaksyon ko sa mga ganun kaganapan. At sa mga yun ay nakaramdam ako ng kilig, bugnot, asar, tawa, iyak, saya, lungkot, at tuwa.

There were particular scenes in the story na talagang nag iwan ng mga moments sakin dahil isa yun sa mga scenes na nahirapan akong isulat. Katulad na lang ng pahiyain ng mga kaibigan ni Larc si Ryan sa mini-park ng school, tapos nakasalubong nito si Larc at nagbigay lang ito ng tipid na ngiti sabay tango. Gawd! Iniisip ko ng mga time na yun na kung talagang nangyari yun sakin, baka nabaliw na lang ako.

Speaking of baliw, paano ko ba naman makakalimutan ang scene na umuwi si Ryan kaila Larc to get his books for his term paper. Naging napaka hirap sa akin nun dahil napaluha din ako while writing Larc’s script. I mean Larc na baliw-baliwan. There was a scene there kung saan napahawak na lang si Ryan sa bibig nito as he watched Larc. Actually, after ko isulat yun ay napahawak din ako sa bibig ko at napaluha. Whew!!

Another scene na di ko makakalimutan was yung dinala ni Andre si Ryan sa bahay nila at pinakilala sa family nyang hobby ang magbigay ng atake sa puso sa bisita nila. Hahaha! Maaring korny ito sa iba, pero natawa talaga ako sa part na yun. Pero ang totoo nyan, wala lang talaga akong maisip ilagay sa part na yun kaya ganoon ang nangyari. Hahaha!

At hindi ko alam kung naramdaman nyo din ang naramdaman ko sa t’wing may naaalala paunti unti si Ryan sa kanyang nakaraan. Swear! Sa t’wing nilalagay ko ang mga katagang, “tumaas ang balahibo” ay talagang tumataas din ang balahibo ko.

I have been with you guys for ilang months din at sa totoo lang, mamimiss ko kayo. Sabay sabay kasi nating sinubaybayan ang story na ito. Kaya sobrang thankful po ako sa inyong lahat. If it wasn’t for you guys, hindi ko maisusulat at maipagpapatuloy ang pagbuo ng kwentong ito. Lahat po ng naging komento nyo ang naging inspirasyon ko sa pagsusulat. Kaya muli, maraming maraming salamat po.

Gusto ko din po humingi ng paumanhin sa mga “pro Larc” or ang mga “Larcans” natin. Pasensya na po kung hindi ko po kayo napagbigyan na si Larc ang makatuluyan ng ating bida. Siguro kasi, naramdaman ko na hindi naman sa hindi sila nababagay para sa isa’t isa, pero it just didn’t feel right. Kung bakit? Hindi ko din po alam.

Muli, ay pansamantala muna akong magpapaalam para sa kwentong ito. At ulit!!! Maraming maraming maraming salamat po sa inyong lahat. Sana po ay nag enjoy kayo at nainspire ko po ang iba sa inyo sa akda ko pong ito. Isang malaking saludo, yakap at halik po para sa inyo!!! ^_^

Book 4? Comment!!! ^_^