One More Chance - 02

CHAPTER 2

"Please be a darling Juvy and call me if I'm needed."

"Yes Doc."

"Thanks."

Maagang natapos ang duty ni Popoy ng araw na iyon. Kahit ang daming tao ang i-n-operahan niya kanina ay parang ang lakas pa ng katawan niya. Paano ba naman, tumawag si Basty at sinabi nitong magkikita sila mamaya.

Ilang araw na rin ng magkakilala sila. Nasa dating stage pa lang sila though they've shared a few kisses already. Ayaw niya munang tumalon sa isang relasyon kung hindi siya sigurado kahit pa iba ang isinisigaw ng libido niya.

Napakalakas ng hatak sa kanya ni Basty. Naalala niya ang una nilang pagkikita. Sobra ang sexual tension sa pagitan nila pero hindi nauwi iyon sa kama. Siguro, paraho lang sila nito na tinatantiya pa ang sarili.

Mabilis siyang nakarating sa parking lot ng Presbyterian Hospital na pinagtatrabahuhan niya. Nitong nakaraang buwan lang ay halos hindi sila magkamayaw sa dami ng isinugod na mga tao dulot ng isang trahedya sa New York. Mabuti at nakabawi na ng kaunti ang mga tao bagama't shock pa rin ang iba.

Nagtungo siya sa midtown at bumaba sa restaurant na unang pinagkakilanlan nila ni Basty. The place really looked spectacular. Maybe because he met Basty here. Nasulyapan niyang kumakaway ito mula sa loob. Nagmamadali siyang pumasok.

Paglapit niya ay tumayo ito at sinalubong siya ng marubdob na halik. Oblivious to the amused, disgusted and shocked crowd. That's how carefree Basty is. He doesn't care if you like him or not.

"Whoa! Hello to you too!" kinikilig na sabi niya pagkatapos ng halik.

"Hello yourself." ngumiti ito at kinalabit ang kanyang ilong.

Nang maupo sila ay may lumapit na lalaki sa kanila at inabutan sila ng leaflets. Bahagyang nangunot ang noo niya ng walang sabi-sabing tumalikod ito bago pa man sila makapagpasalamat. Tiningnan niya ang papel at nakitang isa itong religous hand-outs. Naiiling na itinabi niya iyon. Ang pambabalewala niya sa bagay na iyon ay kabaligtaran naman ng kay Basty.

"Hey asshole! What's this for?" tawag nito sa lalaki.

The man stopped and gave them a sympathetic look. "You need Jesus in your life my dear. Both of you." anito kapagkuwan.

"Oh yeah?" sagot ni Basty.

"Basty don't." pigil niya rito.

"Hell no, Popoy!" asik nito. "You listen dude, what I think you need is a good blow job. That is, if you can find one to give you one."

Maang na napaantanda ang lalaki at nanlalaki ang matang napatitig kay Basty.

"And don't look at me!" dagdag pa ng kasama niya.

Nahihintakutan na lumabas ang lalaking nagbigay ng leaflets sa kanila na para bang ang lugar na iyon ay isang malaking tipunan ng mga pagkakasala.

"Basty?"

"What?" maasik pa rin na sagot nito.

"I'm not that guy. So don't raise your voice, please."

"I'm sorry."

"Accepted." nangingiti niyang sabi.

"What happened to you? You look a bit... agitated." nag-aalalang dugtong niya.

Sinalat pa niya ang mukha nito at noo. Bahagya ring ibinaba ang ilalim ng mata nito para tingnan kung may kakaiba rito. Natatawa namang hinuli nito ang kamay niya at hinalikan ang likuran ng kanyang palad.

He shivered from the gesture. It was very sweet. Pero dama rin niya ang pagiging aligaga nito. Nagpasya siyang bawiin ang kamay mula rito.

Halatang nagulat ito sa ginawa niya kaya naman ng akmang magtatanong na ito ay inunahan na niya. "What's your problem Basty?"

Nangunot ang noo nito. "What are you talking about?"

"I can sense it. Come on, tell me."

"Nothing. Besides, it doesn't concern you."

Napamaang siya sa sinabi nito. Para siyang sinampal ni Ate Vi ng tatlong beses. Buti na lang at take one lang. Sobra siyang napahiya.

Ngumiti siya ng mapakla. "Sorry kung sa tingin mo ay nang-iinvade ako ng privacy mo. Gusto ko lang makatulong." di niya mapigilang sabi sabay bira ng tayo.

"Hep! Hep! Where are you going?"

"That does not concern you." he retaliated sarcastically.

"I'm sorry. Okay? I'm just a little bit out of sorts."

Sinubukan niyang bawiin ang kamay na pigil-pigil nito pero hindi niya matinag ang lakas nito. Nang titigan naman niya ito ay nakita niya ang pagmamakaawa doon at ang determinasyong huwag siyang umalis. Unti-unting natunaw ang resolve niya.

"Please." his voice cracked.

Nag-aalala na naman siyang napaupo. This time siya naman ang humawak sa kamay nito. "Hush now, what happened? Come on tell me."

Nagyuko ito ng ulo at marahang yumugyog ang balikat. Pinabayaan muna niyang umiyak ito at ibuhos ang anumang nararamdaman bago siya muling nagtanong nang sa tingin niya ay kumalma na ito ng kaunti.

"Basty. I want to know what's bothering you."

Suminghot muna ito bago nagsalita.

"My sister had seizure this morning."

"What?"

"Yes. That's what happened. Hindi niya man lang sinabi sa akin na matagal na pala siyang nagkakaroon ng mga malalang headaches. All along I thought she was okay. Hindi pala. Nagulat na lang daw ang katulong niya ng katukin siya nito at gisingin ay bigla na lang nagkikisay at nalaglag pa nga daw sa kama."

"Oh my God. Did her doctor ordered a CT scan?"

"Yes. But I can't understand what he's saying. Ang naalala ko lang ay meron daw huge mass sa ulo si Ate. I can't recall the term. It sounded like arachnoid or something." parang batang nagsusumbong na sambit pa nito.

"Subarachnoid Hemorrhage. It is caused by the rupture of an intracranial aneurysm."

"English please."

Natawa siyang bahagya. "The symptoms of subarachnoid hemorrhage are characterized by a sudden onset of severe headache that worsens over time, and includes nausea, loss of consciousness, that is with or without seizure, and vomiting."

"And how does this rupture of intra-whatever-it-is occur?"

"You said your sister had major headaches before right?"

Tumango si Basty.

"Things like that, as well as dizziness, tends to go unnoticed by the patient." He held his hand firmly. "I want to help you Basty. Which hospital did you bring your sister."

"Presbyterian."

"Lucky you. I work there."

Bahagya itong napangiti sa sinabi niya. Gumanti ito ng pisil sa kamay niya ng pisilin niya iyon. It was his way of saying na nasa likod lang siya nito para sumuporta. At gagawin niya ang lahat para sa ate nito. Nagagawa niya ngang magligtas ng buhay ng ibang tao, sa lalaking mahal pa kaya niya?

Mahal? Ang bilis naman yata?

Nang lumapit ang waiter para tanungin ang order nila ay nagkaroon siya ng pagkakataon na pag-aralan si Basty. He felt a strong kick to his chest. Nang umiyak ito ay ganun na lang ang pag-alala niya. Parang gusto niyang awayin din kung sino man ang dahilan ng pag-aalburuto nito kanina. Ngunit ng malaman niyang may sakit ang kapatid nito ay para rin siyang nalungkot. It was as if they were one.

Gusto niyang nakikitang masaya ito palagi dahil ang cute ng ngiti nito. Pamatay, ika nga. At ang chinitong mata nito ay tila kumikinang kapag nakatawa. Kaya naman anong lungkot niya ng maaninang ang mga luha doon. Para siyang namatayan ng isang bahagi ng pagkatao niya.

Nalito siyang bahagya sa nararamdaman. Kinastigo niya ang sarili. Hindi ba at ayaw niya pang tumalon agad sa relasyon? Bakit ganun ang emote niya ngayon? Nalulungkot din kapag malungkot si Basty. Natutuwa kapag masaya si Basty. Si Basty. Si Basty. Si Basty na walang malay sa itinatakbo ng isip niya ngayon.

"Popoy."

Si Basty na hindi niya lubusang kilala.

"Popoy."

Si Basty na nagpapakilig lang sa kanya pero ni Apelyido ay hindi niya alam.

"Popoy!"

Nagulantang siya sa pagsigaw na iyon ni Basty.

"Basty?"

"What happened to you? You spaced out." natatawang sabi nito.

"Ah, iyon ba? I'm sorry. I'm just worried for your sister. I'm already thinking of what I can do for her."

Those words seemed to touch Basty's heart that he crossed the distance between their necks and grabbed his nape to give him a heartwarming kiss. It easily ignited a fire in his heart. Instantly, he was rock hard underneath his slacks. But Basty ended the kiss abruptly.

"What is that for?" humihingal niyang tanong dito.

"My advanced payment for your services." nangingiting saad nito.

He arched his brow. "Am I that cheap? You think a kiss will do?" he said grinning.

Umiling ito. "No. But I'm hoping it would mean a lot to you."

He felt a warm hand touched his heart and made it thug like crazy. Kinikilig siya sa sinabi nito.

"You don't have to pay me Basty. But yeah, that kiss meant a lot."

"I know." conceited na sabi nito.

"How dare you." pisil niya sa ilong nito.

Napa-aray ito at ginantihan siya. Nagpisilan sila ng ilong na nauwi na naman sa marubdob na halik. Kapwa pa sila humihingal ng matapos.

"Seriously, Poy, I want to pay you. Though, I doubt if I can afford you. From what I heard, you're one of the best."

"Like I said, you don't have to. Tama ka, you might not afford to pay my full services, that's why I'm offering it free. Besides, I won't exchange your kisses for dollars."

"You're that rich huh?"

"Nope. Let's just say that your kiss is on the top of my list."

"What list?"

"Christmas list. Silly. It's on Saturday already."

"Oo nga pala." Napatapik ito sa noo.

Cute na cute siya talaga sa mokong na ito kaya lang, napigilan ang panggigigil niya ng dumating ang order nila.

"After this, lets go to the Hospital and see you're sister. Okay?"

"You're the boss."

Iyon lang at magana silang kumain. Nang matapos ay dumiretso sila nito sa hospital kung saan naka-confine ang ate nito. Agad niyang ipinutos ang pagsasagawa ng MRI at ipinadala ang kapatid nito sa ICU. Nakita niya ang pag-aalala sa mukha nito kaya kinuha niya ang kamay nito to assure him that his sister is in great hands.

Nagsalo muna sila sa isa pang halik bago naghiwalay para daluhan ang sister nito. Matapos ang ilang sandali ay nagpagawa rin siya ng ilan pang tests kabilang na ang CSF para ma-identify ang aneurysm ng pasyente. Nang makasiguro sa lahat ng preparasyon para sa operasyon ay tinanong niya ang ate nito.

"Myrna, ayon sa mga tests ay mayroon kang kasing-laki ng golf ball na tumor sa utak mo. Now, I want you to know that I am willing to remove that thing only if you allow it. We can not force you if you don't want to. Although its vital that we remove it fast, its still your decision."

Nag-isip ang babae at tumingin sa kanya kapagdaka. "Libre di ba?"

He chuckled. "Of course. You can sign the waiver while I talk to your brother. Baka kasi maglupasay na iyon doon."

Tumawa si Myrna ng pagak sa sinabi niya. Naabutan niyang nakapikit habang nakaupo si Basty. Tumabi siya dito.

"How is she?"

"She's signing the waiver. O-operahan ko na siya."

"May tiwala ako sa'yo Poy."

"Thanks. I won't fail you."

"Pampalakas."

Ikinawit nito ang braso sa kanyang batok para sa sinasabi nitong pampalakas. Isa palang halik. Sa lahat naman ng pampalakas iyon ang pinakagusto niya. Pero siyempre, tao lang siya kaya ng putulin niya ang halik ay anong pigil nito ng tawa sa sinabi niya.

"I think I need an energy drink."

Mabilis itong nakabili ng kailangan niya kaya naman buong lakas na siyang sumalang sa O.R. para sa operasyon ng Ate Myrna nito. Kumpiyansa siya sa gagawin. Lalo pa at inspirasyon niyang si Basty ang umaasa ng tulong niya. After ng humigit-kumulang sampung oras ay natapos niya ng matagumpay ang operasyon.

Nang stable na si Myrna ay nakangiti siyang lumabas. Hindi pa siya nagsasalita ay parang nakakita na ng kaluwalhatian si Basty na sinalubong siya ng halik. Nakakarami na ito ha. Then it dawned him. Sa inaantok niyang estado ay naunawaan niyang mahal niya ito. Mahal na niya si Basty.

After the kiss ay bahagya siyang nagkalakas. Ipinaliwanag niya ang mga maaaring maging kalagayan ng pasyente sa mga susunod na araw. Pero ang maghapong pagtatrabaho at ang mahabang operasyon ay naningil na. Nakatulog siya habang kausap si Basty sa upuan.

Naiiyak na naliligayahan naman siyang niyakap nito at hinayaang makatulog sa mga bigig nito. Hindi na niya namalayang nasambit niya ang mga katagang kanina lang niya naipangalan sa damdamin niya para dito. Napasinghap si Basty sa narinig at nangingiting hinaplos ang kanyang ulo.

Author's note:

Thanks sa Tita ko for the medical terms. The next chapter is 10 years after. Sana po ay naibigan ninyo ang kabanatang ito. :) 

Dear Hyen Beom, You're such an asshole.

Naloka ako sa office today. The trainer approached me and said he has to talk with me daw. So naloka naman ako kung bakit. Sumunod ako ngayon sa ofice.

Nung nasa loob na ako ng office, nakita kong may papel na alam na alam kong para sa memo. So ngumiti lang ako at naisip ko na "this is it" for me. Kasi ba naman, 2 years na akong nagtatrabaho, wala pa akong nagagawang violation. So for a change diba?

Going back, he tried to look calm kahit alam kong natetense syang kaharap nya ako. It's just amazing how they see me. As if naman kakainin ko sila ng buo. Malamang sa alamang ay alam nya na lalaban ako kapag tama ako, nakita na nya akong makipagsagutan (in a diplomatic way) and he knows how bitchy I can get.

Nakita ko na natetense sya.

I said "Relax."

Ngumiti si trainer.

"Teacher Rovi, ahh kasi."

"Yes, dear?"

He looked at me. Nagaalangan.

"May student complaint ka."

"Ohhh. Interesting."

At naloka ako sa sarili ko. Interesting ang student complaint? Hahaha!

Pinaliwanag nya sakin ang nangyari. Ang aking shungaers na student na si "Hyen Beom" ay tumawag daw sa Korea Office at nagreklamo. Kasi daw ginaya ko ang boses nya at kung paano sya magsalita, at isa pa, di daw ako polite sa kanya keme.

Syempre, natawa nalang ako. Kilala ko yung talipandas na yon. Bobo yun eh. What do you expect?

Hyen Beom was very passive. Akala mo laging pagod. Akala mo laging nakipagsex. Akala mo laging nabottom. Everytime na kausap mo sya, ipaparamdam nya sayo na wala syang interes sa lesson. Ayaw magprepare ng topic, ayaw sumagot ng matino, ayaw makipagcooperate. Minsan bastos pa. Putang Ina. Paano sya matututo?

I was able to listen to the said "Class". Yeah. I admit that I mimicked his voice. I imitated how he speak, but that was just for fun. Ginagawa ko yan sa lahat ng students ko. Maarte sya bobo naman. I did that para macapture yung attention nya. Hindi para asarin sya and all that, eh kaso, ang putangina, sensitive. Nagreklamo. Ayun, memo. Hahaha!

Actually, wala naman akong pakialam sa memo. Nung binigay nga sakin kanina nakikipagtawanan pa ako sa HR assistant. So Kebs lang. At isa pa, First ito sa aking 2 years na pagtatrabaho ditey! Achievement!

Ayun lang, naisipan ko lang ishare senyo.

Pero di ako galit. Hihihihi.

It's just that,

I don't take words from a man who can't even pronounce the name of his own country correctly. Kolea? Kolea? Kolea? Hahaha!

Last message ko dun sa student kong yun? Mamatay ka! Pak u! Pak u! Hahahaha! Echos.

The Letters 1

NOTE: Collaboration po namin ito ng aking friend na si Dhenxo Lopez. Nawa po'y inyo iyong maibigan. :)








March 16,2009


Kupal kong diary/journal/spring notebook,


Fuck. Ang sakit ng ulo ko. I just had one hot steamy sex with someone I met sa isang bar sa Malate. Goodness Gracious,he was so big. But I must admit that I had a very good time. I just so love sex. I just so love hooking up and flirting with guys sa bars. I think that this is really my thing. Who knows? True love might meet me there.


Okay. So ang sakit nga ng ulo ko diba? Grabe yun,alam mo yung feeling na lasing na lasing ako tapos i'll have a good sex? Chemical Fun! Just heaven. Ang sarap. Pero pag gising mo,disaster!


I'm thinking of not going to work today. Tinatamad ako. Ang sakit pa ng ulo ko eh. Wag nalang kaya akong pumasok? Nadedemonyo na naman akong gumimik ngayong gabi.


Ewan ko ba kung bakit ako nagkaganito. Dati naman okay ako nung nasa Isabela pa ako. Masaya at simple ang buhay,di ko alam ang paginom at pagyoyosi. Clean-living ika nga. Pero masaya naman ako sa Maynila. Though napakalaki nga lang talaga ng pinagiba ko nang mapadpad ako dito.


Nung una ayaw ko sumama sa Maynila,nung nagtagal na,napapayag ako ng tita ko. Pangako nya kasi sakin na pagaaralin nya ako ng Nursing dito sa Maynila. Well.tinupad naman nya,yung nga lang naobliga na rin akong huminto dahil kulang na sa pera. Sayang nga at mga Duty nalang ang kulang ko.


Naobliga din ako magtrabaho. Awa naman ng Diyos,napasok ako sa bilang isang ESL teacher. Madali lang ang trabaho,Petiks kung petiks,kahit papaano naman ay okay ang sahod. Di ko lang maintindihan kung bakit parang nawawala ako sa landas? I mean bakit parang nagiging makamundo ako? I feel so lost. Nangungulila ako sa pagmamahal. I just need someone to tame the devil in me.


* * *



So ayun,nalabanan ng mabuting ako ang masamang ako. Pumasok ako ngayon sa trabaho.


Same typical office set-up. Ang daming cubicles kung saan nandun ang stations naming mga teachers. Isang computer per teacher. May headset,phone etc. We have to call our students then have classes with them. 10 minutes per class so hindi na din naman masama. IN fact,napakaentertaining nga ng mga trabaho.


Okay naman ang mga tao sa office. Mababait naman silang lahat,isa pa wala namang kaso sa kanila kahit bakla ako,so keri lang. People in the office knows that I'm gay,wala naman akong tinago. Syempre may mga nanghinayang,pero natanggap din naman nila ako.


“Chris,may mga bagong trainee oh.” sabi sa akin ng isa kong kasama.


“Really? Naku,hayaan mo sila. Magtrabaho nalang tayo.” sabi ko.


“Okay. Arti mo.” pabirong sabi nito.


“Gaga. Hayaan mo na,di naman natin ikakayaman ang mga bagong trainee. Buti sana kung may malalandi dyan.” pabiro kong sagot.


“Te,malay mo naman no. Don't lose hope.” sabi nito.


“Gaga.”


Narinig ko nalang na pinapakilala ng TL ko ang bagong member isa-isa. Hindi ko masyadong pinansin kasi makikilala ko rin naman sya pag turn ko na syang makilala eh. So ayun na nga.


“Bakla.” tawag ni Ate Joy sa akin na seatmate ko.


“Yes Straight?” sabi ko.


“Moreno yung bago. May nunal.” nanchichismis na sabi nito sa akin.


“Ayy talaga? Hayaan mo sya.” sabi ko,sounding so aloof.


“Echusera. Kagandahan?” nangiinis nitong sabi.


“Ewan ko sayo.”


Patuloy ako sa pagtatype. Hinantay ko nalang na lumapit sa akin ang aming TL o Team Leader na si TL Mary. Ilang segundo pa,nakita ko na syang nakabungisngis with her braces. Nasa likod na nga nya ang Trainee.


“Uhhmmm. Teacher Chris.” tawag nito bilang pagkuha ng atensyon ko.


“Yes TL?” nagigiliw-giliwan kong sabi.


“Uhhmm.” sabi nito sabay hawi ng buhok papunta sa kanyang tenga.


“Uhmm,we have a new member for the team.” dugtong nito.


Nanatili akong nakatitig sa kanyang mga mata. Nagaantay akong ipagpatuloy nya ang pagpapakilala sa amin ng bagong empleyado. Bakit parang natetense ang TL ko? Mukha ba akong masungit?


“Uhhhm,Yes. Uhhm. Yes. This is Teacher George.” sabi ni TL sa akin.


Ngumiti ito bilang respeto. Muling bumanat si TL.


“Ahhh Teacher Chris,he'll be sitting here.” sabay turo sa bakanteng upuan sa kanan ko.


“Ahh okay. Sure sure.” sabi ko rito sabay ngiti.


“Nice meeting you Chris.” sabi ni George sa akin.



Tila huminto ang mundo ko ng masilayan ko ng husto si George. Di ko alam pero parang he made an impact sa akin. Di naman sya kagwapuhan,sakto lang. Tama nga si Ate Joy,moreno nga sya at may nunal. Sakto lang talaga sya. Pero I can't take my eyes off of him. Weird.


Inaalyze ko ang mukha nya.


“Teacher Chris?” sabi ni TL.


“Uhh yes? “


Nakita kong nakaumang ang kamay ni George,imposing a handshake. Nagulat ako. I took his hand and we did a firm handshake. Ngumiti ako sa kanya. Ganun din sya sa akin. Hindi ko alam,pero parang may something. May Spark,parang Meralco.


“Teacher Chris,are you okay? Namumula ka.” concerned na sabi ni TL.


I instantly checked myself in the mirror and see myself blushing. I felt an iota of mortification within me. Nakakahiya. Kinikilig ba ako?


“I'm okay TL. Thanks.” sagot kong pagiwas sa panunuksong nangangamoy.


“Okay. Teacher Chris,iiwan ko muna dyan sa tabi mo si Teacher George. Kindly assist him if he has questions ha? Be kind.” sabi ni TL.


“Yes TL.”


Ayun na nga. Tumabi na sa akin si George. Bakit parang iba ang pakiramdam ko? Nahihiya ako sa kanya. Alam mo yun? Nakakainis. Para akong teenager na kinikilig twing nakakatabi ang campus crush. Di to maganda.


“Bakla namumula ka oh?” pangiinis ni Ate Joy sa akin.


“Ako? Namumula? Hindi ah! Nakakainis ka Ate Joy!”


I looked at the mirror again. Dumbfounded,Yeah. I'm blushing.


This is just not right.


Laters,
Chris.

ONE MORE CHANCE - 01

CHAPTER 1

It was a very beautiful winter evening. Tama lang ang ginaw na nararamdaman ni Richard ng mga oras na iyon. Kakaparada lang niya ng sasakyan niya sa tapat ng isa sa pinakasikat na restaurants sa New York. Ang ViceVersa. He made sure he looked good that night kasi may blind date siya. Mula sa labas ay tiningnan niya kung mayroon ng nagma-match ng description nito na ipinadala sa kanya ng kanyang pinsan. His cousin made sure he'll attend the date. She was a monster in Prada. Talagang dinayo pa siya sa opisina wearing her four-inch Manolo.

Pinagpag niya ang kaunting snow na mabining bumabagsak mula sa langit. Inayos niya ang scarf at ang gwantes na suot. Binati siya ng gwardiya papasok at sinalubong siya ng pagbati ng maitre'd sa pinto.

"I have a reservation." usal niya rito.

"And that is for?"

"Mr. Mondragon."

The man checked his list and when it confirmed his reservation he guided him to his table. He scanned the place. Searching for familiar faces. He smiled when he saw no one. He's a doctor at the famous Presbyterian Hospital specializing in neurological surgery and one of the best in the country. Being the best means more time for work than playing and fooling around with girls and boys. Yes, he's into boys too. He liked them hot. Like brewed coffee. Makes you want to shout for joy.

Although his being bisexual was a never a problem to him, to his work or to his loved ones. Still, some mocks him and some almost want to spit to his face. Maybe because he always say what he perceived. He's a very honest guy and that made him the most loved and the most hated doctor in the city.

His attention was suddenly caught by a cute but weird looking guy. The man's chinito features are well defined. But his nose was a contradiction to the asian features. A perfect square jaw matched with thin lips curved in a smile that looked-like intended for him. For him? He can't be his date tonight!

Richard were aghast to see that the asian man was really his date. Natatarantang napatayo siya para salubungin ito.

"Hi! Are you Richard? I'm Bullet." pagpapakilala nito. Nakangiting naglahad ng kamay.

"Ahm.. yes!" medyo pumiyok na sagot niya na ikinatawa ng kaharap.

"You're nervous?"

"Ahmm.. no. What made you think so?"

"You're stammering."

"Maybe it's the weather." kibit-balikat na sabi niya.

"Oh it's really cold outside."

Siya naman ang napatawa.

"Why?" nalilitong tanong nito.

"Let's take a seat first." sagot niyang pinipigil ang tawa.

"Oh..." napakamot pa ito ng ulo ng mapansing nakatayo pa rin sila.

"So what are you laughing for?" naaaliw na sabi nito.

In fairness, Bullet really looked cute. His shoulders were wide at parang ang sarap kapitan. "Nothing."

"Come on. You wouldn't be laughing for nothing." di kumbinsidong sagot nito.

"Okay. I thought you just said a familiar line from a song."

"Which one?"

"Baby it's cold outside."

"Oh, my personal favorite."

"Really?"

"Yeah."

"So you're a sucker for classical songs?"

"You can put it that way."

Naputol ang kanilang pag-uusap ng lumapit ang waiter at tanungin kung oorder na sila. Habang tinitingnan ang menu ay hindi niya napigilang sulyapan ang ka-date niya ngayong gabi. So, this date turned-out to be a promising one. Base sa sandaling pag-uusap nila kanina ay nahulaan na niyang may sense itong kausap. He just hoped that it will not be a boring date. Well, judging from Bullet's profile, mukhang mag-eenjoy naman siya.

"What will you have first?" tanong nitong hindi tumitingin sa kanya.

"I think I'll have Blueberry Filet. How about you?"

"Red wine."

"What's for the main course Sir?" anang waiter kay Bullet.

"I'll have two lamb chops. You?" sagot nito saka tanong sa kanya.

"Same." Napangiti ito sa sagot niya.

"And for dessert?" ang waiter ulit.

"Strawberry-rhubarb Pie" magkapanabay pa nilang sagot.

Natawa ang waiter sa kanila. Napailing lang siya habang si Bullet ay pilit na sinusupil ang ngiti. Nang makaalis ang waiter pagkatapos ulitin ang order nila ay nagkatinginan silang dalawa ni Bullet saka bumulalas ng tawa. Kapag ganoong natatawa siya ay napapasabi siya ng "Putsa!" na siyang paborito niyang expression sa tagalog.

Napatitig ito sa kanya. Nanlalaki ang mata. Umawang pa ang labi. "Why?" naiilang na taong niya.

"Pilipino ka rin pala." sabi nito.

It was his turn to be shocked. Prominente ang Asian features nito pero hindi niya alam na pinoy pala ito. Talk about coincidence. At least hindi nga boring ang gabing ito, albeit, it won't be a problem for him conversing in English.

"Ikaw rin?" parang timang na tanong niya.

"Malamang."

Naiiling na napangiti siya. So the cute guy is a Filipino. That's great. Sa fifteen years niya sa New York ay hindi pa siya nakipag-date sa Pinoy. Ayaw niya sa ideyang yun. Pero mukhang nag-iba na siya ng perspective ng dahil kay Bullet. Bakit? Kasi hot siya? Napangiti siya lalo sa naisip.

"Ang cute mong ngumiti."

Natigilan si Richard sa papuri. Namula yata siya hanggang sa batok. Nahihiya talaga siya kapag pinupuri siya.

"Whoa! Yu're blushing!" malakas na sabi pa ni Bullet to his horror.

"Stop it already." saway niya.

"Ayaw mo ng pinupuri ka?" anito ng mapansing nagtitinginan sa kanila ang ilang customer.

"Oo." maiksi niyang tugon.

Dumating ang waiter para i-serve ang wine nito at ang filet niya. Akala niya ay hihinto na ito sa pagsasalita pero nagtanong pa rin ito sa wika nila.

"So pinsan mo si Chiza?"

Tumango siya. Hindi siya makapag-salita sa harap nito. Parang nauumid ang dila niya na hindi mawari. Ngayon lang siya nawalan ng sasabihin sa harap ng isang tao. Madalas madaldal siya pero hindi niya alam kung bakit pagdating kay Bullet, parang gusto niyang makinig lang ng makinig.

Napansin siguro nito ang pananahimik niya kaya tinanong siya nito. "Hey. Something wrong?"

Nangiti siya. "No."

"Eh bakit parang natahimik ka na diyan?"

"Wala lang. I'm just appreciating the ambiance."

"Sabagay." napakibit-balikat ito. "Ang ganda dito."

"Yeah. And it's cheap too."

"And very conducive to romance." nangingiting sabi ng loko.

Napatitig siya dito. Mukhang game ang isang ito. Sabagay, type din naman niya kaya okay lang sa kanya ang slight flirtations nito. Usually kasi, siya rin ang humahabol. Dito, parang gusto niyang magpahabol. Naiiba na agad ang mga pananaw niya sa buhay sa kabila ng katotohanang sandali pa lang silang nagkakakilala nito.

"You're right. So tell me, paano mo nakilala ang magaling kong pinsan?" he asked.

"Oh, she's my model."

"Model?"

"I'm a photographer. I own a shop downtown. Maybe you've heard of Bullet's Corner."

Napatango siya. Nadadaanan niya iyon pauwi. "I actually live three blocks from there." sabi niya na ikinaluwang ng ngiti nito.

"Really?"

"Yeah."

"That's great."

"And why is that?" curious niyang tanong.

"Maybe I can drop by your house or something kapag wala akong ginagawa."

"Ano namang gagawin mo doon? And besides wala ako sa bahay madalas."

"Bakit naman?"

"I'm a doctor."

"Cool."

"Anong cool doon?" natatawang sambit niya. Bullet chuckled to his obvious contest over the statement.

"You can cure sickness. That's cool."

"Maybe."

"Come on. I'm actually praising you."

Natatawang napatitig na naman siya dito. Ang cute talaga nito.

"Ang gwapo ko no?" sabi nitong ikinagulat niya.

"Hindi ka rin mayabang no?"

"Oo naman. Ang bait-bait ko kaya. Saka di ka naman siguro makakatagal tumitig sa akin kung di ako gwapo."

"Hindi ka gwapo."

"Okay."

"Cute ka kasi."

"Ikaw rin."

"So what do we have here? A mutual admiration society?" sabi niya. Nagkatawanan na naman sila ni Bullet.

Kaso parang kapag nagtatawanan sila, nagiging dead-air yun para sa kanya. Wala siyang masabi na naman. Nilantakan na lang niya ang appetizer niya. Uminom na rin ito sa wine. Ilang saglit pa ay isinerve na rin ang kanilang pagkain. Para namang nagkasundo na silang manahimik na muna at harapin ang pagkain.

Pero hindi niya matiis ang hindi magsalita. Nag-isip siya ng itatanong dito.

"Bullet ba talaga ang pangalan mo?"

"No." sabi nito pagkalulon ng isinubong karne. "It was a nickname given by my officemates kasi para raw akong train sa bilis kong kumilos. Ikinumpara nila ako sa bullet train." bahagyang napatawa ito.

"So you're real name is?"

"Sebastian. But you can call me Basty na lang for short."

"Ako you can call me Popoy."

"What?"

"Ang pangit ng palayaw ko no?"

"Hindi. Ang cute nga eh."

"Cute ka diyan. Mommy ko ang nagbigay nun sa akin."

"So Mama's Boy ka?"

"Hindi ah."

"Weh?"

"Gusto mong i-slice kita ng scalpel ko?"

"Huwag naman Doc."

"Joke lang."

Kumportable na siya agad dito. Isang bagay na ipinagtataka niya. It always take him quite some time bago maging at ease sa bagong kakilala. But with Basty, everything seems so easy. Mas gusto niyang tawagin itong Basty. Mas personal ang dating kasi mula sa pangalan nito mismo yun. And the fact that he told him his real nickname means something deeper. Something ka diyan!

"I like it. Popoy." nangingiting sabi nito kapagkuwan.

"Ako rin, I'll call you Basty na lang."

Kumislap ang mata nito sa katuwaan. "Say, we hang-out in a bar after this?"

Gusto niya yun kaya napatango siya. Nang matapos silang kumain ay nagpahinga na muna sila para sa dessert. Parang napakahaba na ng dinner na yun. Ang dami na nilang napagkwentuhan at napagusapan hangang sa tuluyang matapos ang lahat ng inorder nila.

"Dito na lang kaya tayo?" biglang tanong nito.

"Ha? Bakit?"

"Look." itinuro nito ang bintana. Lumakas ng kaunti ang pagbagsak ng niyebe.

"Oh my. It will freeze us to death."

"Yeah. Don't worry. We can drink here. How about some brandy?"

"Sure." at nag-order nga ito ng isang bote ng Johnny Walker.

Nagsalin ito ng para sa kanilang dalawa. Naaliw pa siya ng makipag-toast ito sa kanya.

"How can you do this thing to me?" tanong nito na ikinagulat na naman niya. How come this man always manage to surprise him?

"What do you mean?" nalilitong tanong niya.

"You're evoking feelings from me I've never felt before." diretsong pahayag nito.

"Bolero."

"Ikaw pa bobolahin ko eh matalino ka."

"Thank you."

"So paano mo nga nagagawa iyon?"

"Ewan ko."

Kibit balikat na sabi niya. "Truth is. You're doing the same thing to me." pag-amin niya.

"Really?"

"Yeah."

"Well, I like you Popoy."

"Me too, Basty."

"So tayo na?"

"Ganoon kabilis?" natatawang sabi niya.

"Hindi naman. I mean, let's take one step at a time. Let's get to know each other more. And kung sakaling magki-click tayo, let's take another step. Hindi kita mamadaliin. Promise."

Natawa siya dito. "Well, payag ako diyan."

"Let's drink to that."

"Cheers."

"But are you out?" naalala niyang itanong.

"Yes." walang gatol naman nitong sagot.

"Hindi ko akalaing magkaka-boyfriend ako ngayong gabi."

Tumawa ito. "Ako rin."

"Maybe it helped that we are in one of the most romantic spots here in midtown. Sabayan pa ng napakasarap na upscale Northern Italian cuisine, prepared and presented to perfection. It was such a romantic evening." Popoy said dreamily.

"You sounded like an advertisement of this restaurant Popoy." amused na sabi ni Basty.

He chuckled. "Did I?"

Nakaka-ilang shots na siya ng makaramdam na ng pagkahilo. Napansin iyon marahil ni Basty kaya niyaya na siya nitong umalis. Pagkabayad ng bill ay pumunta na sila sa parking. Mabuti at naka-inom na sila ng hard kaya medyo hindi na siya nilalamig. Kaya pa naman ng coat niya ang temperatura ng paligid.

Laking-gulat niya ng hawakan ni Basty ang kamay niya. He is thrilled with what was happening. Hawak kamay nilang tinungo ang kotse niya. Nag-taxi lang daw ito papunta doon. Pagbukas niya ng pintuan ng kotse ay sinorpresa na naman siya nito ng isang mabilis na pagkabig saka siya ginawaran ng isang halik.

Bahagya pang nanginig ang mga labi niya sa sandaling dumaiti ang mga labi ni Basty sa kanya. Pero sandali lang iyon. Hindi na siya nagpigila and he parted his lips to welcome his sweet intrusion.

Noong una ay nagkasya lamang ito sa mabinign paghalik sa kanya pero kalaunan ay naging mapangahas na ang mga labi nito. Nakikipagpingkian na rin ang dila niya dito ng bonggang-bongga. Nagpaubaya na lang siya at buong-pusong tinugon ang halik nito.

Basty's kisses went ona nd on. Well, Popoy wanted it to go on forever.

Forever? They had just met for Christ's sake!

Pero napatunayan niyang mahirap labanan ang utos ng damdamin. Gusto niya si Basty, bakit niya pipigilan ang sarili niya? Narinig niya ang mahinang pag-ungol nito at ang paghigpit pa ng pagkayap sa kanya. Ang mga kamay niya ay kusang pumulupot sa batok nito. Urging Basty to kiss him forever. Nang mapa-ungol siya ay tila natauhan ito at agad na itinigil ang paghalik sa kanya pero idinikit ang noo sa noo niya. Humihingal pa silang pareho mula sa halik na iyon.

"We better stop. Baka anong magawa natin dito."

Natatawang naka-unawa siya. "You go ahead. Dadaanan na lang kita sa bahay niyo bukas. May pupuntahan pa ako." sabi nito at kinuha ang numero niya.

Bahagya mang disappointed ay natuwa na rin naman si Popoy. At least magkikita ulit sila ni Basty. And he's already looking forward to it. Bago niya tuluyang paandarin ang sasakyan ay binigyan ulit siya nito ng maalab na halik. Halos mapugto ang hininga niya sa ginawa nito.

"See you tomorrow." sambit nito at sumaludo sa kanya.

Itutuloy...

The Letters

Isang pagibig na tinago sa mga sulat.


Kauna-unahang collaboration na ginawa namin ng aking kaibigan at kapatid na si Dhenxo Lopez.


Sana po ay magustuhan nyo.


"The Letters" mamayang gabi na po. :)

Terrified 13:Finale

NOTE:Salamat sa mga nagbasa nito. :)








Napatitig nalang ako sa kawalan.

Halfhearted na ako kung sasama ako kay Raf o hindi. Hindi ko alam kung bakti bigla nalang syang tumawag at madali akong pinapupunta doon sa may intersection. Ni hindi ko pa naayos ng husto ang aking mga gamit. Natataranta na ako sa mga maaari pang mangyari.

Isang malalim na hininga. Yun ang kailangan ko for the moment.




Unconsciously, naramdaman ko nalang na kumikilos mag-isa ang aking katawan. Dali-dali kong inimpake ang ilan sa aking mga damit. Sapat na ito para sa akin. Kinuha ko ang aking mga cards at ilan sa aking mga ID's, just in case na kailanganin ko ito.

Naayos ko ang aking mga gamit. Masyadong mabilis.

“Aasahan kita bukas ng gabi. Pag di ka dumating di mo na ako makikita ulit. Kahit kailan.”

Patuloy na nag-eecho sa aking utak ang sinabi na yan ni Raf sa akin. Ito siguro ang dahilan kung bakit, kahit alam kong mali at ako ay parang ako ay magpapakatanga lang. Having Raf with me forever will truly be happiness, pero I think that equates na dapat kong talikuran lahat ng tao sa kwento ko, habangbuhay.

Hindi ko alam. Kaligayahan ba ang pipiliin ko o magstick ako sa mga bagay na nakasanayan ko kahit alam kong di nila ako mapapasaya?

Iniwan ko ang aking bag sa kama at nagpasyang pumunta sa banyo para maligo.

Habang tumatama ang malamig na tubig mula sa shower ay naiisip ko ang mga bagay-bagay na dati pa bumabagabag sa akin.

Ako pa ba ito?

Bakit parang ibang-iba na ako ngayon?

Ganoon ba ako talaga katanga pagdating sa pagibig?

Handa ko ba talagang iwanan ang mundo ko para kay Raf?

Ano ang dapat kong i-expect sa gagawin naming pagtakas sa mundo?

Nasaan ba si Raf?

Bakit kailangan pa nya akong papiliin ngayon?

Sasaya ba talaga ako sa isang diktador na gaya nya?

Ano ba talaga ang gusto kong gawin?

Tumulo ang aking luha.

Natapos akong maligo na punong-puno ng pagtataka ang aking utak. Alam kong dapat masagot ang lahat ng mga ito pero di ko alam kung paano. Siguro nga, dapat akong pumunta sa meeting place natin para hanapin lahat ng kasagutan. Pag nasagot nya lahat, dun ako sasama sa kanya. Hindi ko alam ang dapat kong gawin.

Kaya ko to.

Nagbihis ako at kumuha lamang ng isang simpleng white T-shirt at maong pa pantalon.

I put my favorite scent on. Mabilis akong bumaba ng bahay at lumabas. Hindi ko na dinala ang aking mga inempakeng mga gamit. Hindi ako sasama pag hindi ko nagustuhan ang kanyang mga paliwanag. Sasama ako pag naging okay ang aming paguusap. Marahil ay tama ito. Kahit kaunti ay may katinuan pa palang natitira sa utak ko.

Lumabas ako ng gate ng bahay. Nag-aabang ako ng taxi nang biglang bumuhos ang napakalakas na ulan. Parang wala akong nararamdaman, ininda ko ang mabigat na patak ng ulan sa aking balat. Ilang segundo pa, may dumating ng taxi at ako ay mabilis na nakasakay.





“Manong, intersection lang po tayo.”

“Sir, gabi na po. Delikado na sa intersection.”

“Manong okay lang. Urgent lang po.”

“Sigurado ho kayo Sir?”

“Oo Kuya.”

“Sige po.”




Wala pang 20 minutes ay narating ko na rin ang intersection. Maingat akong bumaba ng taxi at alertong luminga-linga sa paligid. Wala akong nakikitang tao. Kahit papaano, nakaramdam ako ng ginhawa. Pinipilit kong maging kalmado kahit alam kong pugad ng patayan ang lugar na ito.


I stood near the flickering post light. Walang anino ni Raf.

I didn't know what to feel. Nagmamadali syang pumunta ako pero wala sya. Ano ba naman yun? Maybe he's just tripping. He's up for a ride. At hindi ko alam kung ano yun.

May 5 minuto na ang nakakaraan, wala pa rin sya. Tinignan ko ang paligid at may mangilan-ngilan na dumadaan. So far, wala pa nama akong suspicious na nakikita. Mukha naman silang normal at parang di naman gagawa ng masama. Pero kahit na, natatakot pa rin ako.

Nasaan na ba si Raf?

Nanatili akong nakatayo sa patay-sinding ilaw ng poste. Creepy kung tutuusin dahil sinasabayan pa ng malamig na hangin. Pero hindi ko ininda, dapat makausap ko si Raf ngayon.

Lumipas ang 15 minuto, wala pa rin si Raf.

Naiinip na ako.

Lumakad ako papalapit sa kalsada. Biglang may huminto na kotse sa akin.

Binaba nito ang bintana, isang matandang Chinese ang aking nakita.

Ngumiti ito sa akin at nagwika.

“Magkano?”

“Ha”

“Magkano?”

Hindi ko maintindihan ang sinasabi nya.

“Ano po?”

“Magkano ang isang gabi?”

Napatulala ako sa kanyang sinabi at natauhan.

I smiled and just gently refused.

“Di po ako ganun. May inaantay lang ako.”

Ngumiti lang sya at nagdrive ng papalayo.

Naiwan akong muli mag-isa.




Lumipas ang 30 minuto. Wala pa rin si Raf. Hindi ko alam kung aalis na ba ako o hindi.



“Jared!”

I tried to recognize the voice. It's Raf's. Hinahanap ko agad kung saan nanggaling ang boses na iyon at nakita ko si Raf na nakatayo malapit sa poste na kinatatayuan ko kanina.

Naaninag ko si Raf mula sa aking kinatatayuan. Nagulat ako, bakit parang ang payat nya at parang nagmukha syang matanda? Bakit parang iba na yung balat nya? Bakit parang ang tuyot? Bakit parang may mali. Hindi ko alam kung ano, pero parang may mali sa kanya. He looks weird.

“Jared!”

Marahan akong lumapit sa kanyang kinatatayuan. Inaninag ko kung sya ba talaga si Raf.

“Jared!”

“Raf? Ikaw ba yan?”

Kita ko ang excitement sa mata ni Raf. Hindi ko alam pero ang saya nya nang makita nya ako. Kahit na nagaalangan, dahan-dahan akong lumapit sa kanya. The moment I saw his face, gusto ko ng tumakbo. Hindi sya ang Raf na kilala ko, ibang-iba ang kanyang mukha.

Nakaramdam ako ng kakaiba. Well oo, may resemblance sya pero alam kong hindi sya yon. Same set of eyes at moreno, pero bakit ang laki ng itinanda nya? Hindi to pwede, siguro dala lang ito ng tinira ko kanina. Hindi to maari.

Naramdaman ko nalang ang pagdampi ng kamay ni Raf sa aking mukha. Kung tutuusin ay dapat masaya ako dahil sa aming pagkikita, pero hindi ko maipaliwanag kung bakit iba ang pakiramdam ko. Dama ko ang mainit nyang palad na gumagalugad sa aking mukha, ramdam ko ang init ng kanyang katawan, pero di ko alam, may mali.

Imbis na makaramdam ng kilig ay nakaramdam ako ng takot. Ngayon, nakikita ko na ang mukha ni Raf. Si Raf nga sya, oo. Lubog na lubog lang ang kanyang mata at parang luluwa na ito sa laki. Kita ko rin ang labis na pamumula nito maging ang maliliit nitong ugat. Kita ko rin ang mga kunot sa kanyang noo. Hindi ko alam.

Totoo ba ang nakikita ko? O lumilipad na naman ako? Ano ang nangyayari sa akin?

“Jared? Bakit wala kang dalang gamit?”

The question caught me off-guard.

“Ha?”

“Bakit wala kang gamit na dala? Akala ko ba aalis na tayo? Bakit wala kang dalang bag at gamit?”

Rumehistro ang galit sa mukha ni Raf. Hindi ko alam ang gagawin ko.

“E-eh kasi Raf, ano eh.”

“Anong-ano? Di ka sasama sakin Jared? Ha?”

“Raf gusto ko lang linawin lahat. Ang dami kong mga tanong at alam kong ikaw lang ang makakasagot nito.”

Nanahimik si Raf. Halatang may iniisip.

“Anong gusto mong malaman Jared?” nasabi nito, nagpipigil ng galit

“5 o 6 na taon kang nawala. Saan ka nagpunta?” nanginginig kong tanong

Tumitig ito sa akin at tiim-bagang nagwika.

“Wala ka bang tiwala sa akin Jared?”

“Raf, meron! Pero gusto kong malaman kung ano ba talagang nangyari sayo? Bakit bigla kang nawala! Bakit iniwan mo ako noon!”

Hinawakan nito ang aking braso, mahigpit. Ramdam ko ang sakit, hindi ito basta lang hawak, pinipiga nya ang wrist ko.

“Anong sabi ko sayo Jared?”

Tahimik.

“Anong sabi ko sayo Jared!” pasigaw nitong sabi

“Wag mo akong sigawan!”

Mabilis akong kinaladkad ni Raf pababa sa gilid ng gutter. Hindi ako makapalag dahil hamak na mas malakas sya sa akin. Hawak pa rin nya ako sa aking braso. Mas bumigat ang kanyang pagpiga dito, di ko maiwasang di mapangiwi.

“Anong sabi ko sa'yo Jared? Diba ang sabi ko sayo, wag na wag kang magtatanong!”

“Gusto ko lang malaman Raf. Ang laking puzzle sa utak ko kung ano ba talagang nangyari!”

“Wala ka bang tiwala?”

“Me-meron naman. Bakit ba ayaw mong sabihin!” napasigaw na rin ako



Natahimik kaming dalawa. Naramdaman namin ang unti-unting pagihip ng malamig na hangin sa madilim na sulok ng intersection na aming kinalalagyan. Dahan-dahan nyang niluwagan ang pagkakapiga nya sa aking braso. Mabilis akong kumalas at lumakad papalayo.

“Saan ka pupunta Jared?”

“Uuwi na ako sa amin!”

Hindi ko alam pero bigla akong nakaramdam ng galit. Bakit ba parang lagi nalang akong sunod ng sunod? Bakit parang konting kibot nya ay mangingig na ako sa takot? Bakit para akong aso na tango nalang ng tango?

“Hindi ka sasama sa akin?” galit na sabi ni Raf

Hindi ko sya iniintindi. Patuloy ako sa paglakad papalayo sa dilim.

“Ano Jared? Hindi ka na ba sasama sa akin ha?” pasinghal na sabi nito

“Putang ina ka pala eh!”

“Hoy Jared! Akala ko ba aalis na tayo! Bakit ngayon aalis ka? Ano ba!”

Hinayaan ko syang maglitanya. Puro sigaw, pulos mura ang naririnig ko sa kanya. Sya ba talaga ang lalaking minahal at inantay ko ng pagkatagal-tagal?

Tumayo ako sa ilalim ng ilaw. Nagantay ng taxi. Nakita kong nakabuntot sa akin si Raf.

“Ayoko na Raf.”

“Jared!”

“Ang sabi ko ayoko na.”

“Bakit? Putang ina!”

Tinignan ko syang muli. Ang pula ng mata nya. Halatang hayok na hayok na naman sa droga.

“Bakit Jared? Ahhh, sabagay di mo naman ako minahal eh.”

“Minahal mo lang ako kasi sex lang naman ang habol mo sakin Jared eh.”

“Ayan, ngayong nakatikim ka na naman ng iba, ayan iiwan mo na ako.”

“Eh putangina ka pala eh? Ano ako parausan mo lang Jared? Alam kong hindi mo naman ako minahal o mahal. Sex toy lang ang tingin mo sakin.”


Nairita ako sa mga narinig ko.

“Raf? Naririnig mo ba yung sinasabi mo?”

Tumingin si Raf sa akin,blanko.

“Paliwanag. Yun lang ang hinihingi ko.”

“Hindi naman siguro masamang humingi ng kahit konting paliwanag Raf? Ilang taon mo din akong iniwan sa ere. Tapos babalik ka at imamando mo ang buhay ko?”

“Raf? Mahirap bang magpaliwanag kung anong nangyari at bakit mo ako iniwan?”

“Mahirap ba yon?” pasigaw kong sabi

“Eh sa ayokong magpaliwanag eh!”

“Fine! Tapusin na natin to!” galit kong sagot

“Tapusin na natin? May reserba ka nga pala. Yung syotang mong pumapatol sa bakla!”

“Hayop ka Raf!”

“Mahal kita, pero kung hindi mo maibigay yung simpleng paliwanag na hinihingi ko, mabuti pang magsimula nalang ako ng bagong buhay kasama ang fiancee ko.” dagdag ko pa


Napapikit ako at nagpakawala ng isang malalim na buntong-hininga.

Dinilat ko ang aking mga mata. Wala si Raf sa paligid. Mas lumakas ang iyak ng hangin. Mas ramdam ko ang nakakakilabot na hagod nito. Luminga-linga ako sa paligid, wala si Raf. Hindi ito maari.

Ramdam ko ang kakaibang takot. Sino yung kausap ko kanina? Sino yung kaaway ko kanina? Nasaan si Raf? Nasaan si Raf? Bakit? Bakit bigla syang nawala? Nasaan na ako? Bakit nagkakaganito?

Biglang bumuhos ang malakas na ulan. Kita ko rin ang pagguhit ng kidlat sa langit. Nabasa ako. Nanatili akong nakatayo sa ilalim ng poste. Nasaan si Raf? Nasaan si Raf? Bakit nawala si Raf?

“Jaaareeeeddd.”


“Jaaaarrreeeddd..”

Andyan na naman sila. Kukunin na nila ako. Bakit? Wala akong ginagawang masama.

“Jarrreedddd.”

“Jaaaarrreeeeeedddd...”

“Jaaaaarrreeeeeeddddd”

Mas lumakas ang ulan at mas naging frequent ang pagkidlat. Hindi ito maganda.

Patuloy pa rin ang pagtawag nila sa pangalan ko.

“Jaaarrrreeeed”

“Jaaaaaarrreeeeeddd...”

“Sumaaammaaaa kaaa naaa saa aaaaakkiiinnnn.”

Hindi. Hindi ako sasama. Hindi ako sasama!

Mabilis akong tumakbo. Mabilis akong tumakbo. Lumayo ako at gumitna sa kalsada. Hindi nila ako mahahabol. Hindi ako mahahabol ni Raf. Hindi nya ako makukuha. Magkikita kami ni Kath at magpapakasal kami. Hindi nila ako maisasama sa impiyerno! Hindi nila ako maisasama sa impyerno.

Hindi.

Ayan na. May kasalubong akong isang liwanag. Ayan na. Magtatama na kami at magiging ligtas na ako. Maililigtas na ako ng liwanag. Takbo. Takbo. Takbo.

Liwanag! Malapit na akong makarating sa iyo. Malapit na!

Tumama ang aking katawan sa isang matigas na bagay na pinagmumulan ng liwanag. Ramdam ko ang pagtilapon ng aking katawan. Matindi ang pagbagsak ng aking katawan sa malamig at basang kalsada. Muli, ako ay kinain ng kadiliman. Muli, ako ay kinain ng kadiliman. Muli, ako ay kinain ng kadiliman.


W A K A S

TULA

Ni Aeki

Salamat ke Sir Rovi for letting me post here :D

Noong una palang kitang nakita

ako sa iyoy tinamaan talaga

ngiti mo pa lang ulam na

sa akin ganda mot porma nangunguna

minsan man akoy makulit

damdamin ko naman ay malupit

kahit magkadang ipit ipit

ang puso mo pa rin ang syang aking bitbit

khit minsan ikay aking inaaway

hindi naman ako pasaway

yun nga lang pag ikaw ay inaaway

pag umiyak ka ay palague tulo ang laway

pero kung sakaling ikaw ay kumaway

sa tulad kong mukang mamaw este pasaway

tiyak ako ngayon ay nangingisay

sa daan tiyak magiging bangkay

ang kulay ko man ay maitim

hindi naman ako sakim

hindi rin dahil sa makulimlim

sadya lamang talagang kulay koy madilim

dahil ngaun ko lang napag tanto

sadyang ganito lamang pala ako

hindi hayop, bagay kundi tao

isang taong lokoloko na pag dating sayo

kayat sana ay tanggapin and damdamin

tulad ng pagtanggap ng iba sa akin

kahit na akoy nakakatakot sa salamin

ikaw naman ay aking tunay na mamahalin

Terrified 12

NOTE:Last chapter coming up!







Di ako mapakali sa mga narinig. Para bang napakalaking coincidence ng mga sinabi ni Mikey. Alam kong malaki ang mundo, maraming tao, maraming magkakapangalan, pero I wonder bakit parang iba ang dalang kilabot sa akin ng aking mga nalaman.

Patuloy ang aking pakikipagbuno sa aking walang labang kama. Hindi ko alam. Ramdam ko na mulat na mulat ang aking diwa dahil na rin sa jamming kanina. Di rin maitatanggi ang confusion na aking nararamdaman dahil sa mga nasabi ni Mikey tungkol sa kasong hinahawakan ng kayang barkada. Hindi ko na alam.

Kinakabahan ako. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kapag sumama ako kay Raf bukas. I don't know kung tama ba, pero ang alam ko ay gusto kong gawin ang mga bagay na ito, para na rin sa aking sariling kaligayahan. Kaligayahan na alam kong hindi mabibigay sa akin ng iba, kundi si Raf lamang.

Patuloy ako sa pagiisip ng mga bagay-bagay. Pinipilit kong ayusin ang mga bagay na nakakapagpagulo sa aking isipan. Hindi ko alam, alam kong malaking confusion ang dala sa akin ng aking mga nalaman pero alam kong dapat ko pa ring ituloy ang aming mga plano para na rin sa aking kaligayahan, isang kaligayahang pangmatagalan.

Unti-unti, naramdaman ko ang pagbigat ng aking mga mata. Muli, ako ay nilamon ng walang hanggang kadiliman.





Nagising ako ng bandang 6 ng gabi. The usual thing na ginagawa ko pagkagising, agad kong tinignan ang aking cellphone. Nakita ko ang 6 missed calls ni Raf sa akin. Nakaramdam ako ng kakaiba, malamang ay emergency kaya nakailang beses sya ng tawag sa akin. Nabasa ko rin ang ilang mga mensaheng nagmula sa iba-ibang tao.

Isa kay Kath:

“I hope we could still fix some things. Sana naman di natin hayaang mawala ang relasyon natin. Ilang taon din yun. I hope we could fix things. If not, sana lang bigyan mo ako ng isang matinding dahilan Jared. Mahal na mahal pa rin kita.”

Upon reading the message, nakaramdam ako ng guilt na kumurot sa aking puso. Alam ko ang lahat ng pinagdaanan namin. Sa t'wing nagbabalik tanaw ako sa aming mga nakalipas, naiisip ko na hindi makakailang si Kath nga ang isang babaeng dapat mong mapangasawa.

Ako ay napabuntong-hininga.

Nanatili akong nakatitig sa kanyang mensahe. Di ko alam ang aking gagawin. Magrereply ba ako? O buburahin ko nalang? Ramdam ko ang dahan-dahang pagbigat ng aking dibdib. Tumulo ang luha ng pagsisisi. Alam kong nasaktan ko ang babaeng nagparamdam sa akin ng tinatawag na “unconditional love”.

Sino ba dapat? Sino ba talaga? Pag pinili ko ba si Kath magiging masaya ako? O si Raf talaga ang makakapagpasaya sa akin? Hindi ko alam.

Ilang segundo pa, ramdam kong unti-unti ng gumagana ang aking reflexes. Namalayan ko nalang na dina-dial ko nalang pala ang numero ni Kath. Narinig ko ang ring ng kanyang cellphone, mas lumakas ang kabog ng dibdib ko.

Nakakailang ring na pero wala pa ring sumasagot. Hindi ko alam kung ibaba ko na o hindi.

“Hello?”

“Ka-Kath.”

“Jared.”

Ramdam ko ang lungkot sa boses nito.

“Sorry sa lahat.”

“Di na ba talaga kaya? I mean di mo na ba talaga ako mahal?”

I felt despair sa kanyang mga salita. Di ko maiwasang hindi lalong ma-guilty. Alam kong sa loob ng ilang taon ay sa akin nya lang pinaikot ang mundo nya.

“Kath. I really love you. Pero I think this has to end.”

Nakarinig ako ng mabagal na hininga sa kabilang linya. Alam kong iiyak si Kath. Alam ko.

“Bakit Jared? Pwede mo bang sabihin kung bakit? Pwede ko bang malaman? Ilang taon tayo Jared. Ilang taon.”

Dinikdik nya ang “Ilang taon” sa aking tainga. Alam ko, pero hindi ko alam kung bakit nagawa ko pang magloko.

“Kath, I'm giving you the greatest respect. Sinasabi ko sayo na nakikipaghiwalay ako ng maayos. Mahal kita pero di ko na gustong magpakasal pa tayo.”

Rinig ko na ang marahang paghikbi nya sa kabilang linya.

Bumigat ang dibdib ko. Pinipigil kong umiyak.

“Kath, para din sating dalawa ito.”

“Hindi eh, sa nakikita ko para sayo lang to Jared. Selfish ka! Selfish! Paano ako? Pinaikot ko ang sarili ko sayo. Hindi ako nagloko Jared. Tapos sasabihin mo sakin ngayon na ayaw mo na magpakasal sa akin?” umiiyak nitong sabi

“Maniwala ka sakin, para na rin sa ikabubuti natin to.”

“Sabihin mo sakin ang dahilan.”

Tahimik.

Humugot ako ng isang malalim na hininga. Hindi ko alam kung ito ba ang tamang oras o panahon para malaman nya ang lahat. Pero parang pagkakataon na rin ito.

“Jared, tell me.”

“Kath. I'm in love with someone else.”

“Jesus Christ.”

Tila bombang sumabog, ramdam ko ang pagmumura ng kanyang sugatang puso.

“Ka-kanino?”

“Someone you don't know Kath.”

“Let me know her.”

Ramdam ko ang sakit, desperasyon at galit sa kanyang tono. Parang kape, 3-in-1.

“Him.”

“Ha?”

“Yes. Him.”

“I can't believe it.”

Patuloy ng humagulgol si Kath sa kabilang linya. Tinapos ko na ang tawag.

Muli, binagsak ko ang aking katawan sa kama.




Isang mensahe ay nagmula kay Mikey:

“Kuya, I miss you. Ingat ha? Alam mo na ang panahon ngayon. Sorry nga pala kung napaalala ko pa sa'yo yung Raf na yon ha? Curious lang naman ako ng husto. Magkita tayo mamaya. Let's have some coffee.”

Mikey never failed to make me smile every time. Ang pagiging malambing nya ang isa sa mga bagay na nagreremind sa akin na mayroon akong pamilya. Agad akong sumagot sa kanyang mensahe.

“Mikey, I might not see you for a while. May mga aayusin lang. Mag-iingat lagi. Let's keep communication constant.”

Lumipas ang ilan pang minuto, wala syang reply.


I scanned messages again at nakita kong may isang mensahe si Raf:

“I'll be selling this phone so wag ka ng magrereply. Aasahan kita mamaya sa napagusapan nating lugar. Same time, 12:30 ng madaling araw. Sa crossing. Humanap ka ng lugar na di tayo agad makikita. Aasahan kita Jared. Mahal na mahal kita.”

Nataranta ako pagkabasa ko ng mensahe. Bakit kailangan nyang ibenta ang phone nya? Anong meron? At bakit parang ang weird ng dating ng kanyang mensahe sa akin? Alam kong normal na mensahe lang naman. Pero? Weird.





7pm. Di ako mapakali. Palakad-lakad ako. Di ako mapalagay kakaisip.

Naisip ko lang, mula ng bumalik si Raf, hindi sya nagpaliwanag kung saan ba sya nagpunta. Tinanong ko kung ano ba talaga, pero wala syang paliwanag na binigay. Hindi ko alam kung bakit parang hinayaan kong di masagot lahat ng tanong ko. May karapatan naman akong magtanong, pero parang ang lakas ng boses nya, masyado nya akong nauunder. Ganoon ako katanga pagdating sa kanya. Para syang demonyong nagdidikta sa uto-utong tulad ko.

Maraming mga katanungan sa isip ko. Pero I never dared ask him any. Ang alam ko lang ay masaya akong nagbalik sya at naituloy namin ang mga dapat ituloy. Alam kong mali, pero hindi ko alam kung susunod ako. Ganoon ba ang pagmamahal?




9pm. Nagdadalawang-isip ako sa plano. Ano ba ang dapat kong gawin? Tutuloy ba ako o hindi? Half-hearted.

Ilang segundo pa ay narinig kong nagriring ang aking cellphone. Nakita kong landline ang tumatawag.

I instantly grabbed it.

“Hello?”

“Jared? Nasaan ka?”

I tried to identify kung sino.

“Jared?”

Si Raf.

“Raf? Nasa bahay. Bakit?”

“Pumunta ka na ngayon?”

“Ha? Akala ko ba 12:30 pa?”

“I said now.”

“Ha? Bakit ganoon? Akala ko ba 12:30? Di pa ako nakakapagayos.”

“Wala akong pakialam. Ang sabi ko ngayon. Kaya whether you like it or not. Pupunta ka dito.”

“Raf naman!”

Bigla nyang pinutol ang aming usapan.

Napatingin ako sa aking cellphone.

Isang malalim na buntong hininga.


I T U T U L O Y. . .