One More Chance - 09

To my Sons: Unbroken, Alexander/Wingless, Dhenxo, Honeybun, Kearse, Jerick, Cody, Ayhian, Gboi, Gabbie and Eric Canicosa.

To my kapatid, kaibigan at attorney: Migs, Jai-jai and bx_35.

To my readers, critics and blog follower: Russ, adik_ngarag, Half, Earl of Dubai, James Wood, Fences, Eban Lopez, Mr. Brickwall, norimaru, Lemuel, Renz A., jsecretlover, emray08, ibanez, Ford, Dj, shanejosh, Razhly, Slazzer, arljamesdhine, carlorenz22, kokey, Jim, Ramm, ralph, arch_mon_char, jet javier, Steffano, ancel james, Roan, Norms, akie, keno, sk8rkid, shadow, Edge!, kogure, josh, wastedpup, aR, emray, Allen Cayetano, UnbreakableJ, Keme, rui-yi-yue, Jhay Ehm, Fayeng, JayThrow, Lonely402, kenblue08, joshX, joseph, harold, Bryan, Rham Jairus, ar.jhay, marQymarc, Anthony, raymond, Joshia_Von, Jasper Paul, Rupert, jayEm, earl22, Roj, VeryLucky, jake, RodgieLlarinTan, juicyp3n, Mcfrancis, Zoiana, silhouette, arch, nino, uno, jeffy, Nikkos, marclestermanila, chiichoi, keng barnes, coffee prince, archimides, chack chua, vincesaavedra, chinitoako, hardhat, lupin35, tweetybird, an avid fan, agentorange, bernardo carpio, ipe48, Dhigz, Kuya glen, Mormons27, mark_roxas45 at sa mga hindi ko nabanggit. sa susunod na lang mga hijo. :-) Makakalimutin na talaga ako. :-)

Chapter 9

"So, where did you meet this man-whore?"

Kahit ayaw ni Popoy na magtunog bitter ay ganoon ang kinalabasan niya ng humupa ang init ng kanilang mga katawan. He knew he sort of ruined the moment but he can't help it. And there it was, that question. Naroon sila sa sala, sumunod siya rito ng magtungo ito roon pagkatapos ng kanilang pagniniig. He was sure that they were having a good time dahil ganoon lagi ang gawi ni Basty after their steamy love making.

Marami siyang gustong itanong dito. Marami siyang gustong malaman. Para siyang masokista na hindi matatahimik hangga't hindi niya nahihimay ang bawat detalye kung paano nagkakilala ang dalawa. Kinakain ng selos ang buong pagkatao niya. Pagkatapos kasi ng maraming taon ay ngayon lang niya narinig kung ano ang mga reklamo nito sa pagsasama nila. Kahit pa sabihing may nangyari sa kanila ngayon ni Basty -na isang magandang pangyayari dahil indikasyon iyon na hindi maganda ang pagsasama ng dalawa- ay gusto pa rin niyang malaman ang lahat.

"Please. Stop saying that Popoy"

Napairap siya. "Huwag mong sabihing nasasaktan ka?"

"Hindi ko lang gustong naririnig kang nagsasalita ng ganoon."

"Nagsasabi lang ako ng totoo Basty."

"Paanong nangyaring ang pagiging man-whore niya ay ang totoo? Kung magtatanong ka lang ng maayos ay sasabihin ko sa'yo ang lahat ng gusto mong malaman."

Nasaktan siya sa narinig. Ganoon na lang ngayon kung magsalita si Basty sa kanya. Tinungo niya ang kusina at kinuha sa ref ang natirang pizza. Ininit niya iyon sa oven.

"So, where did you meet this stud? Sorry, that's the nicest it can get, sweetie." aniya sabay ngiti ng pagkatamis-tamis.

"I met him in an art gallery."

Natigilan siya. "He's an artist?"

"Yes. He's a painter," tila walang-ganang sagot nito.

"How come you look bored?"

"Maybe because this conversation is starting to be a bore."

Napabuga siya. He should have see that coming. Sa gandang lalaki ni Basty, hindi malayong may magkagusto rito. Lalo pa ngayong hiwalay na sila, hindi na nito mapipigilan ang mga taong nagpapakita ng motibo dito. Magiliw pa naman ito sa lahat kaya hindi imposibleng may mahumaling dito. But from what he heard, Nikkos was a very submissive guy. His total opposite. At iyon siguro ang dahilan kaya ito nagkagusto kay Nikkos.

"He's a retard, isn't he?" nang-iinis niyang sabi.

"No. But you're acting like one."

Nanggilalas siayng bigla sa direktang pagbalik nito sa kanyang insulto.

"Tama na Popoy. Kunin mo na at ilabas ang mga gamit ko. Para na rin maisoli ko na sa iyo ang susi mo. In the first place, bakit mo pa ba ako pinadalhan ng kopya? Pwede mo namang itapon na lang ang lahat ng mga iyan. Hindi ko na siguro kakailanganin ang mga iyan sa bagong bahay namin ni Nikkos."

Hindi agad siya nakahuma sa sinabi nito. Parang gusto nitong palabasin na kaya niya ito pinadalhan ng kopya ng susi ng bago niyang bahay ay dahil gusto niya pa itong makita. As if!

Bakit, hindi nga ba?

Tumayo siya ng tuwid at itinaas ang baba. Hindi siya magpapatalo sa kung anong gustong sabihin nito sa kanya. Anything this man would throw at him, ibabalik niya. May interes pa.

"Didn't it occur to you that I may not want to see your face again? How confident can you get Basty when you were nothing ten years ago? Had It not been for me, siguradong ulilang lubos ka na ngayon. Mabuti na lang, marunong tumanaw ng utang na loob ang kapatid mo. Hindi katulad mo..."

"Damn you!"

Hindi na niya natapos ang sasabihin niya ng tumama ang kamao ni Basty sa pisngi niya. Napasadsad siya sa sahig. Sapo ang kaliwang pisngi.

"Kung gusto mong pabayaran sa akin ang professional fee mo ng inoperahan mo ang ate ay sabihin mo! Hindi iyong isusumbat mo pa sa akin ang ginawa! Hindi ko hiniling sa'yo na gawin mo iyon Popoy at ipinagpapasalamat ko sa Diyos na naroroon ka ng kailanganin ko ang tulong but I never expected na isusumbat mo ang bagay na ito." ani Basty na galit na galit.

Napayuko siya. Hindi dahil sa sakit ng suntok nito kundi dahil sa sakit na dulot ng mga sinabi nito. He didn't mean what he just said but his anger took over his reasons. At nagi-guilty siya. Nagtagumpay siya na galitin ito tulad ng nauna niyang plano pero mas siya ang nasaktan sa ginawa niya.

Mahal niya ang ate nito. Mahal niya ang lahat ng tungkol dito. Kaya hindi rin niya alam kung paano niya nagawa ang bagay na iyon.

"Leave..." aniya sa mahinang boses.

"Popoy..." ani Basty sa mahina ring tinig. Halos di makapaniwala na hindi siya tumatayo sa kinalulugmukan para gumanti rito.

"I said leave Basty!" galit na niyang turan. Hangga't maaari, hindi niya ipapakita rito na nasasaktan siya.

"I-i'm sorry..." akmang lalapit pa ito sa kanya.

"Leave! Get out! Get out of my damn life!" hiyaw niya sabay abot ng kung anong mahahawakan sa kusina para ibato rito. Mabilis naman itong nakaiwas sa mga inihagis niya at umalis agad sa kanyang bahay.

Naiwan siyang napupuyos sa galit. Hindi para dito kundi para sa sarili. Kailan pa niya hinayaan na maging mukhang kawawa sa harap ninoman? At kailan pa siya naging matapobre?

Since Basty left you.

Napakagat siya sa labi at hinayaang bumagsak ang luhang kanina pa pinipigilan. Akala niya ay may maganda na silang patutunguhan. Mali pala ang akala niya. Tumayo siya. Kailangan niyang pag-isipan ang susunod na hakbang.

Nakakalitong isipin na ang kanina'y umaagos niyang luha ay mabilis na nawala. Siguro ay dahil sa pagod na siyang lumuha. Ayaw na niyang maging malungkot. Kung si Basty ay nagsasabing masaya na kay Nikkos, bakit hindi rin siya tumulad dito.

Ting!

Napatingin siya sa oven. Ininit niya nga pala ang pizza. Kinuha niya iyon at inihain. Habang ngumunguya ay may naisip siya. Kung mayroon na itong Nikkos, may Gabe naman na naghihintay sa kanya. Susubukan niya ang kapalaran niya rito. Siguro naman oras na para mag-move on. Patunay lang ang pananakit ni Basty sa kanya bilang tanda na wala na siyang halaga rito. He was only sorry he was the one that triggered Basty's violent side.

Napailing na lang siya at napangiwi ng maramdaman ang sakit ng pisngi habang ngumunguya.

BUZZ. BUZZ.

Napabalikwas si Popoy ng bangon ng maramdaman ang malakas na vibration. Mula iyon sa kanyang cellphone na nadaganan pala niya. Pagkatapos kasi niyang kumain ng pizza ay nagpahinga siya habang may nakatapal na cold compress sa mukha niya. Dagli niyang hinanap ang aparato.

"Hello." aniyang di na tiningnan kung sino ang caller.

"Oh bakit parang agitated ka pare?" natatawang bati ng nasa kabilang linya. It was Half.

Napangiti siya. "Napatawag ka?"

"I have good news." excited na sabi nito.

"Talaga lang ha?"

"Oo. Remember Gabe Kerby? Nakontak ko na siya."

"And?"

"He said he's willing to meet you."

Napangiti na siya ng husto. At least, there's someone who's still willing to know him. "Kailan daw?"

"Kung gusto mo, ibibigay ko na lang ang number niya sa'yo. Tapos ikaw na tumawag. Okay lang ba?"

"Oo naman." natatawang sabi niya sa kaibigan.

"Okay. I'll forward it to you." saka nito tinapos ang tawag.

Ilang saglit lang ay tumunog ulit ang cellphone niya. Isang business card number.

With a great hope inside his heart, he took a deep breath and dialed the number.

Itutuloy...

The Letters 7

WRITER:Unbroken/Rovi

Unbroken's Blog:http://strangersandunbrokenangels.blogspot.com/
Dhenxo's Blog:http://angbuhaynidhenxo.blogspot.com/



Ang pagkakapareho ng mga pangalan at pangyayari ay parang conincidental lamang.









March 20, 2009

Journal,

Madaling araw na pero di pa din ako makatulog.Di ko malaman kung anong nangyayari. I feel better dahil nakapagpahinga ako at naalagaan naman ako nung nurse sa clinic. Masaya din ako dahil kahit papaano bumaba ang lagnat ko at di na ako masyado nagchichill unlike kanina nang pumasok ako sa office. Nakita ko ang aking sarili sa salamin,mukha akong may sakit pero di pa rin naalis ang nakaplaster na ngisi sa aking mga labi.

“Bakla. Oh bakit pumasok ka pa kanina sa office? Eh may lagnat ka na nga?” sabi ni Kevin na aking officemate/roommate

“Bebegirl. Kailangan eh,alam mo naman na kailangan kong pumasok at magagalit ang mga Koreano pag absent ako.” sabi ko.

“Sabagay. Pero how are you feeling na ba bakla?” tanong ni Kevin sa akin.

“Medyo okay na naman ako. Nakapagpahinga na ako sa clinic kanina.” sabi ko sa kanya.

“Malanjutay ka. Kaya ka lang masaya kasi balita ko si George ang nagdala sayo sa clinic.” pangaasar nito sa akin.

I really couldn't help but to giggle nang marinig ko ang sinabi ni Kevin. Di ko alam pero parang may kuryenteng dumidila sa katawan ko sa twing maririnig ko ang pangalang George. Di ko maiwasang di kiligin at obvious na obvious sa akin. Nakakahiya.

“Bakla nagbablush ka oh!” pangaasar ni Kevin.

“Bebegirl hindi ah! Ang OA mo!” depensa ko

“Ayan oh! Icheck mo sa salamin!” Agad nitong dinampot ang pink na kwadradong salamin at itinapat sa mukha ko.

“Ayan! Namumula ka!” sabi pa nito.

“Ha? Hindi ah! Grabe ka!” sabat ko.

“Eh ano yan? Namumula oh? Nagmaxipeel ka?”

Tawanan.

“Oo na. Dinala ako ni George sa clinic. Masaya ka na?” sabi ko

“Kaloka ka. Namanchi! Kaso bakla may pechay si George no. Paano ka? Number two ka ganun?” sunod-sunod na tanong nito.

“Bakit kami ba? Di naman ah.” sabi ko.

“Di nga kayo,pero mukhang nagugustuhan mo na sya.” seryosong sabi nito.

“Ang OA mo talaga bebegirl! Ang OA ha? Wala pa ngang one week yung tao sa office magugustuhan ko na agad? Grabe ka!” sagot ko.

“Bakla,sa basketball ko nga,in 2 minutes nananalo pa ang dehado. Sa loob pa kaya ng ilang araw na nabigyan kayo ng pagkakataong magmoment? Wag mo akong echusin. Bakla na ako. Wag mo na akong baklain. Echusera ka.” sabi nito

Natahimik ako sa narinig. Di ko alam kung anong isasagot ko. Habang sinasabi ni Kevin yung linya na yun,nangingiti ako. Kaso nung bigla nyang inispluk na may pechay o may jowa si George ay parang nasira ang moment. Parang biglang gumuho yung magandang mga bagay na naiisip ko para samin. Oo nga pala,may GF nga pala si George at nagpapakatino na sya. Pero kung ganoon bakit ba napakafriendly nya sakin? Ano bang gusto nya? Di ko din sya maintindihan. Magpapakita ng sweetness,pero di ko maintindihan kung para saan? Bakit? Am I spreading myself too thin? Masyado bang obvious na I have this something para sa kanya? Teka? May something ba ako para sa kanya? OMG.

“Bakla. Natulala ka na dyan. Di mo na ako sinagot. K. Thanks. Bye. Goodnyt.” sabi ni Kevin sabay talon sa kama at talukbong ng kumot.

Agad akong umupo sa gilid ng kama namin ni Kevin.

“Bebegirl,bakit ganun sya sakin?” nagtataka kong tanong sa kanya.

“Wala na. Tulog na ako. Goodnyt. Zzzzzz.” pabirong sabi nito.

“Gaga ka talaga! Dali na mamaya ka na matulog, Dali na!” pangungulit ko.

“Kiki naman nito oh. Anong problema? Dedede ka?”

“Gaga! Bakit ganun sakin si George?” tanong ko dito.

“Ewan ko. Di naman kami close no.”

“Sa tingin mo nga?” tanong ko.

“Di ako makatingin.”

“Sa palagay mo?” sabi ko.

“Di ako mapalagay.” pangdadaot nito.

“Taena naman bebegirl eh.” sabi ko.

“Hahaha! See? Eh di interested ka din sa kanya. Inarte ka pa dyan kanina.”

“Oo na fine! Fine! Fine! I kras him na.” sagot kong namumula.

“You kras him? Does he kras you ba?” sabi nito.

“Ewan.” clueless kong sagot.

“Ayan ka na naman Criselda ha? Kiki mo. Pag nasaktan ka na naman sakin ka na naman iiyak. Basta di dapat laging puso. Ginawa ang utak para gamitin,wala pa kong nakitang utak na pangdisplay. Gamitin mo utak mo this time,para di mangalawang.” sagot nito.

“Bebegirl naman eh.”

“Ayyy ang kikay mo ha? Para kang bata dyan. Kiki mo.” sabi pa nito.

“Sige pagiisipan ko. Matulog ka na nga.” sabi ko.

“K, Thanks. Bye. Nyt.”

Ilang segundo pa ay nakita kong naghihilik at tumutulo na ang laway ni Kevin. Bakla kung bakla magpayo,pero he makes sense naman. Sana nga ay maisip ko kung ano ba talagang nararamdaman ko kay George. Sana nga maging tama ang desisyon ko. Sana maging maganda din ang kahinatnan nito. Sana lang.

* * *

Maaga akong nagising bukas. Wala na si Kevin sa room,siguro ay pumunta na sa kanyang part-time job. Naginat-inat ako at bumangon sa kama. Iniligpit ko muna ang aking pinaghigaan at ibinukas ang bintana para pumasok ang hangin sa kwarto. Nilaplap ng sinag ng araw ang aking maputlang balat. Maganda ang buhay,masaya ang buhay. Nakakaramdam ako na magiging okay ang araw na to. Sana nga.

Naligo,nagbihis,nagayos ng buhok. I'm off to work.

Lord,sana naman di ko makita si George at yung GF nya na magkasama. Please?

I took a cab going to work and wala pang 20 minutes ay nasa office na ako. People have been asking how I was and all that. I feel okay na naman kahit papaano. May hinahanap ako sa office,wala pa sya. Napansin ni Allyna na ilang stations lang ang layo sakin na parang may hinahanap ako,she went near me and said:

“Si George ba? Di ata makakapasok kasi may problema daw na inaayos.” sagot nito.

“Really? Sana maging okay na naman.” sabi ko,trying not to sound concerned

“Bakit Ati? Bakit mo hinahanap si George?” tanong nito sa akin.

“Wala lang.” sagot ko

“Echusera. Bakit nga?”

“Wala lang. Gusto ko lang sanang magpasalamat.” sabi ko sabay bitiw ng isang malalim na buntong hininga.

“Ayyy ang sweet. Sana maging close kayo para maging masaya tayong friends.” sabi nito sabay balik sa kanyang station.

Isang minuto nalang at maguumpisa na ang mga klase ng mga teachers nang nagulat akong dumating si George. Humahangos at pawis na pawis. Halatang tumakbo para di malate sa work. Teka? Akala ko ba di sya makakapasok at may problema? Bakit nandito sya? Anyhow,di ko na naman business yun para pakialaman ko pa.

Umupo sya sa station nya at agad na inopen ang computer. He looked so serious at parang nakakatakot magstart ng conversation. Nakita nyang nakatingin ako sa kanya at tumingin ito sa akin na parang galit na ewan. Nakaramdam ako ng takot.

“Ahhh.” nausal ko.

Tinaas nya ang kanyang kilay bilang sagot sa aking sinabi.

“George salamat kahapon.” I managed to say atleast.

Ngumiti lang ito at nagpahid ng pawis na kanina pa tumutulo sa kanyang noo.

“George,is everything okay? I heard na problemado ka daw sabi ni Allyna? Maybe I could help.” sabi ko,di ko alam kung paano o bakit ko nasabi.

“No. Thanks.” matipid na sagot nito.

“Ahh okay.” I said,dumbfounded.

* * *

Naging ganoon ang set-up namin ni George. I tried to make a conversation pero parang di sya interesado sa akin. He's a totally different guy now. Kahapon ang sarcastic nya pero dinala ako sa clinic at kahit papaano'y inalagaan. Pero ngayon,I can't read what's on his mind. Nakakabingi yung silence nya. Di to maganda.

6PM na. Dinner break ko na. Saan ba masarap kumain?

I packed my things and left my station clean. I'll be back in an hour. Papaalis na ako nang biglang hatakin ni George ang kamay ko.

“Saan ka pupunta?” tanong nito.

“Ha? Bakit?” nagulat at natakot kong tanong.

“Wala lang. Sorry kanina ha? Medyo iritado ako kasi ang init sa labas. Tapos muntik pa akong malate.” paliwanag nito.

“Ahh Okay. I understand.” sabi ko sabay ngiti.

“Ang cute ng ngiti mo.” sabi nito withoout batting an eyelash.

“Ha?” sabi ko na natulala at kinilig.

“Wala sabi ko san ka pupunta?” sabi nito at binitawan ang kamay ko.

“Ahhh dinner time. Kakain ako sa baba.” sabi ko.

“Ahh nice.”

Then there's an awkard silence.

Binitawan ni George ang kamay ko at nakita kong inayos ang kanyang work station. Kinuha din nito ang bag nya at muling humarap sa akin.

“Tara?” tanong nito.

“Ha? Saan?” tanong ko.

“Dinner.”

At muli nyang hinatak ang kamay ko papalabas ng opisina.

Till next time,
Chris.

Tuyo ng Damdamin

Salamat ke Ginoong Unbroken lol

-Aeki

------------------------------------------------------------------------------------------

Napakaraming bagay ang gumugulo sa aking ispan, napakaraming katanungan na hinahanapan ng kasagutan.

Marahil para sa iba ay medaling sulosyunan. Ngunit sa akin at isa itong tila pag susulit na hindi ko napaghandaan.

Patuloy akong anaguguluhan sa aking nararamdaman, patuloy ang pagsilip at pagtuklas kung saan nga ba ako nabibilang, may puwang sa puso na nagsasaad na mali ito at hindi wastong damdamin ang sa kapwa ay magisnan, at sa isang bahagi ay puwang na nagsasabing bakit hindi ko subukan ng akin itong malaman.

Marami na rin akong nasaktan, mga dahilang kaibigan lang ang hangganan, ngunit ang totoo nyan ay hindi ko lamang maintindihan. Kahit gaano ko kagusto ang babaeng aking napupusuan ay tila ang sarili ko ang syang nagsasabing huwag ko munang simulan.

Una kong nagisnan ang mga taong nagbigay dahilan, nang damdaming umusbong ng hindi inaasahan, kasagsagan ng aking kabataan ng akoy mahumaling sa masidhing kamunduhang pagnanasa na bumuo sa mundong aking kinabibilangan.

Sabi nga choice mo daw kung saan ka papanig, ano ang mas nakakalamang at ano ang nararapat? Katanungang hindi ko alam ang pinagmulan..

Mga pagkakamali, ganyan ko tingnan ang mga nagawa kong sala, mabuti man o masama, hindi ko lubos maisip na nagawa kong maging mahalay di lamang sa aking mga pinsan at maging sa kabarkada. Nagging dahilan ito ng pang araw araw na paghahanap sa kapirasong laman. Totoo ang kasabihan na once you pop you can stop, parang sigarilyo na hinahanap hanap at mahirap tigilan. Naglaon naman at natugunan ng aking isipan ang katanungan sa issue nay an.. nasarapan ba ako ? tama kaya na ginagawa ko ito ??

Naranasan ko nang iwasan, maiwanan at tingnan nila ng kakaiba. Tagos hanggang sa kalamnan.

Masaklap, ang iniingatan mong ihemplo ng isang maayos na tao ay nadungisan ng dahil sa isangdi mapagkakailang kasalanan na alam ko naming kanilang hinahanap hanapat nais balikan.

Gaano ba kadaling magmahal? Kadalasan kasi ay maraming nagsasabi sayo ng mahalagang salita nay an, ngunit hanggang saan nga ba talaga ang kayang marating nyan. Napakaraming tao na kasi nakapagsabi nyan sa akin , madalas ay sa text, gusto nilang minamadali ang lahat, at kapag sinabi mo naming ganito , iiwan ka na nila , susuko… masasabi mo ba itong tunay at tapat ?

Mga kasinungalingan , bagamat alam kong mayroon akong pagkakamali ay kumakapit ako sa sarili kong dahilan upang maikubling mali ako.. di ko matanggap sa sarili na nagkasala ako, pero sa huli anong mapapala ko sa d pag sasabi ng totoo? Kung lahat naman ng tunay ay lalabas mismo sa bibig mo.

Lagi ko na lamang iniisip na nagiisa ako , kahit ang totoo ay napakaraming nariyan para damayan ako. Nalulungkot , bahagi nay an ng buhay ko simula ng pumanaw ang ama ko, madalas walang nagtatangol sa iyo, walang nagpangaral, walang nagturo, kailangan matuto ka sa buhay n gang inaasahan ay sarili mo, nakakapagod na intindihin sila , habang ang ginagawa nila y kinukutya ang mga bagay na nagagawa mo. Gaano ba nila alam ang tunay na nararamdaman ko ?

Minsan ay ninais ko na rin wakasan ang aking buhay, pinilit isiksik sa sarili na wala na akong halaga sa mundo. Lahat ng pinahalagahan ko ay ang siyang sumusira sa pagkatao ko, ang siyang humahamak sa mga kilos ko, ang siyang patuloy na nagbibigay dahilan saking sumuko sa buhay na kapiling ang mga suliraning naibibigay nila. Pero kahit pa man ganoon ay pang unawa pa rin ang nangibabaw sa pagkatao ko.

Salamat sa musikang nagbigay tawid sa akin, nilanaw ang isip kong huwag sumuko sa laban ng buhay, na mayroon pang magandang bukas na maaring magbago sa takbo ng buhay na meron ako, na dapat harapin ko ang lahat ng problema kaakibat ng damdaming kinahaharap ko. Aabanga ko na lang ang pasya ng kamatayan ko. At pag tuunan ng may kasamang ngiti ang nalalabi pang kinabukasan.

Natutunan kong unawain ang maraming bagay, ngunit hanggang sa ngayon ay patuloy pa ding naguguluhan . saan nga ba ako tutungo? Kaibigan ?

The Letters 6

WRITER:Dhenxo Lopez

Unbroken's Blog:http://strangersandunbrokenangels.blogspot.com/
Dhenxo's Blog:http://angbuhaynidhenxo.blogspot.com/



Ang pagkakapareho ng mga pangalan at pangyayari ay parang conincidental lamang.








March 19, 2009

Dear mister lappy,

I don’t know what has gotten into me. May mali eh. Alam ko at ramdam kong may mali. Yesterday was a not-so-good day. I have no plans of talking or even staring - yes! staring - at Chris pero buwisit, buwisit, buwisit! I can’t help myself from looking at him.

Alam kong nararamdaman na niya ang coldness ko pero nag-uumpisa pa lang ako. He's going to see the monster in me. I kept my distance sa kanya para mag-work yung “silent treatment” ko. My plans are set to be done kaso letse talaga.

I don’t know how Allyna knew about me at na-shock ako nang i-announce niya sa loob ng elevator that I wasn’t straight. I held no reaction pero deep inside gusto ko nang ipa-salvage ‘tong babaeng ‘to. Believe me, pinilit kong dedmahin yung sinabi niya. Siguro likas lang talaga sa babaeng ‘to na makaamoy ng pagkatao. Parang isang tunay na bakla,masyadong malakas ang kanyang Gaydar.

Anyway, nakaramdam ako nang concern kay Chris when he suddenly run under the rain. I was astonished upon seeing that. Di ko maiwasang di magtaas ng kilay pero deep within me,I feel so concerned. What a stupid deed di ba? Well, your guess is as good as mine at apir tayo dyan. He's trying to avoid me which I don’t know kung bakit ayokong iwasan niya ako.Weird. Not now.

Tumakbo ako papunta sa kanya. Naiinis ako sa sarili ko. Hala ka! Kala ko ba bagong buhay ka na at pechay na gusto mo at hindi nutribun? Shut up stupid! Umatake na naman. Pinagalitan ko siya sa pagiging stupid niya pero nainis din ito. Ano ba gagawin ko sa taong ‘to. Nakakairita rin ang aking baklang alter-ego.

He was soaking wet as he stand like a stupid slut under the rain. Nilapitan ko sya at pinayungan. I saw how he shivered meaning nilalamig sya dahil sa kagaguhang ginawa nya. Kundi ba naman tanga eh. Ang bobo!

“Ihahatid na kita sa inyo!” sabi kong pagalit.

“Kaya kong umuwi. Salamat.” sabi niya,mahina ngunit dinig ko pa rin.

“Hindi ihahatid nga kita!”pagtutol ko.

May dumaan na taxi at agad niyang pinara.

“Salamat sa pagpayong George.” sabi niya.

At nagmadali nang sumakay ng taxi at iniwan ako.

“Manong,kapitolyo.” Narinig ko pang sabi niya bago tuluyang umalis yung taxi.



* * *


Naiinis ako! Sa kabila nang pinakita kong mabuti sa kanya kahapon eh ganun pa rin ginawa niya. Ano ba kasi gusto niyang mangyari? Hindi ko siya mai-spell. I have to clear things out.

Maaga akong pumasok ngayong araw na ito. Nasa may building na ako pero hindi pa ako pumapasok sa loob. Inaabangan ko siya. Gusto ko siyang kausapin. I guess luck’s hand is in mine dahil nakita ko na ang pagbaba niya mula sa taxi.

Hindi niya ako napansin dahil busy siya sa pagkalikot sa dala niyang bag kaya naman hinablot ko siya papalapit sa akin. Kitang-kita ko ang gulat na rumehistro sa kanyang maamong mukha.

“Ay palaka! Ano ba!” nagulat na sabi nito

Isang seryosong tingin ang isinagot ko sa kanya. Nabanaag ko naman ang rumehistrong takot sa mukha niya.

“A-anong problema G-george?”

“We need to talk!”

“Ah eh mag-log in muna ako.” Ramdam ko ang pag-iwas niya.

“Iniiwasan mo ba ako huh Chris?” Hindi ko pa rin siya binibitawan.

“Ah eh hindi ah. Bakit mo naman nasabi yan?”

“Nararamdaman ko eh.”

“Huh?” At nakita kong pinagpapawisan siya.

“Nararamdaman kong . . . mainit ka! Bakit ka pa pumasok? Nilalagnat ka ah?” Di ko maiwasang hindi mag-alala sa kanya.

Natameme siya sa reaction ko. “Naku, kaya ko ito. Nakainom naman na ako nang gamot kanina eh.”

“Halika!” Sabay hablot ulit sa kanya.

“Teka, saan tayo pupunta?”

“Ipupunta kita dun sa clinic para makapagpahinga ka muna.”

“Hindi pwede magagalit si TL tsaka ayoko um-absent.”

“Stupid! Hindi ka aabsent. Ako na bahala kay TL at ako na rin bahala sa DTR mo basta ang unahin mo ngayon ay magpahinga.”

Nag-alala talaga ako sa kalagayan niya. Hindi ko naman magawang sisihin siya sa katangahan niya kagabi dahil ayoko naman na madagdagan pa nararamdaman niya. Gusto ko sana syang sermunan pero para saan pa? Baka mas lumala lang ang lagnat nya pag nagkataon. Tatahimik nalang ako kahit gusto ko talaga syang batukan.



* * *


Matapos ko siyang iwanan sa clinic ay dumiretso na ako sa floor namin para mag-log in. Pumasok ako at dali-daling kinausap si TL tungkol sa kalagayan ni Chris. Sinabi ko rin na ita-time in ko na rin ito. Considerate naman siya kaya’t pinayagan ako.

Heto ako ngayon, natutulala. Nag-aalala pa rin kasi ilang oras na rin ang nakakalipas eh hindi pa rin pumapasok si Chris.

Bakit? Kayo na ba at ganyan ka mag-alala sa kanya? Siyempre hindi. Apat na oras na rin kasi siyang late. Siguro nagpapahinga pa rin siya. Kahit na ba, mali pa rin yang ginagawa mo. Paano na si Joy? Bigla akong natauhan sa sinabi nang buwisit kong other half sa akin. For the first time, hindi ko siya binara.


* * *


Matapos akong mag-dinner ay agad ko siyang pinuntahan sa clinic. May dala-dala akong pagkain baka kasi hindi pa siya kumakain. Pagpasok ko ay nakita ko siyang nakahiga at mukhang tulog. Lumapit ako nang dahan-dahan, nagmulat siya.

“Okay ka na ba?” May pag-aalalang tanong ko.

Tumango ito.

“Heto nga pala, binilhan kita nang pagkain. Kainin mo na habang mainit pa.”

Inayos ko sa may kalapit na mesa yung pagkain.

“Naku ako na. Kaya ko na.” Pagtanggi niya nang akma ko siyang susubuan.

“I insist. Say ahhh!”

At hayun, kumain na rin siya. After niyang maubos yung pagkain, bumalik na ako sa floor at nagsimulang magtrabaho. This time medyo panatag na ako. Maya-maya pa nakita ko siyang umupo na sa cubicle nito. Bagama’t medyo di pa rin maganda ang pakiramdam niya ay pinili pa rin nito ang pumasok.

“Thank you George!” Sambit niya.

Ngiti lang tugon ko.

Hayan. O paano mister lappy, sa susunod ulit. Masaya na ako ngayon. :DD

George :)

One More Chance - 08

This chapter is dedicated to Keng Barnes... a straight female who read my novels. Thank you hija. :)



Chapter 8

No you don't love me Popoy! You love nothing but yourself!

Tumataginting na hiyaw ni Basty sa isipan. Wala sa plano niya ang pakikipagkita ngayon sana kay Popoy kundi lang siya inudyukan ng matinong bahagi ng isip niya na puntahan ito sa bagong bahay nito.

Wala na silang koneksiyon nito, as far as he was concerned. Pero ang makatanggap ng sulat mula rito at ng kopya ng susi ng bagong bahay nito ay nagbigay ng kaunting pag-asa sa puso niya. Pag-asa na magkaka-ayos silang dalawa. 

But something hit him when he started reading the letter.

The fact that Popoy did not give him the key to his house personally meant only one thing. He doesn't want to deal with him anymore. That is why he sent him the key just so he could get his old things from his new house. As if he couldn't wait to get rid of those. Or simply put, get rid of him. Completely. 

So typical of Popoy.

Kaya naman ng pagpunta niya roon ay laking gulat niya ng makitang naroroon ang kotse nito. Wala siyang pasabi kung kailan siya pupunta. Talagang hindi siya nagpasintabi rito. Ayaw rin naman niya itong makita sa ganoong estado ng pag-iisip niya.

But heavens must be planning something evil for he got the shock of his life when he saw Popoy walking out of the bathroom in his birthday suit. Imagine how that got him hard in an instant. Wala siyang ideya na ng isipin niyang naroroon sa kwarto nito ang mga lumang gamit niya ay makikita niya itong nakahubad. All for his eyes to see.

Agad ang pagbalot ng init sa katawan niya sa nakita pero nagpigil siya. Idinaan niya sa insulto ang lahat kahit pa gustong-gusto na niyang hablutin ito at gawin ang pinakainteresanteng bahagi ng pagsasama nila noon, their love makings.

Kahit sa opisina niya, ang paborito nilang sofa ay naroroon pa rin. Halos limang taon na ang tanda noon pero pinapapalitan lang niya ng cover at ipinapa-reupholster lang becaue of sentimental reasons. Halos mawasak na nila ang sofa na iyon pero hindi niya magawang maipatapon. Kahit ngayong hindi na sila.

And now... Popoy was telling him he loved him?

Ganoon lang ba iyon? He knew that what they were talking about a while ago was closure. Hindi niya na kasi mapigilang ibulalas dito ang lahat. Everyone thought of him as the evil one. The bad one. Where in fact Popoy is the main reason they broke up.

Of course, they were both busy. But he can handle his appointments well. Ano bang silbi ng salitang time-management kung hindi mo gagamitin? Pero mukhang sa kaso ni Popoy ay hindi nito alam iyon. They could always make love? Sure they can, but the question was when is the most convenient time? And was Popoy giving his all whenever he's thrusting so deep within him?

It was so frustrating on his part that whenever they were making love, it was like a deed that has to get over and done with. The intensity was there but it was lacking something. From Popoy's part.

Naramdaman niya ang panginginig ng katawan ni Popoy sa ilalim niya. He liked it whenever he was doing it. He felt like a king. Popoy never fail to make him feel like that. But then, it was like hitting an impossible target. Because Popoy was here and then he was gone the next minute. 

He moved very slowly. Pinning the man under him so that the accommodation will be swifter. God how he missed the man. Walang araw sa buhay niya ang hindi ito nami-miss that's why he looked for his exact opposite. Nakilala niya si Nikkos. A very good listener. 

Gusto niya ng diversion mula sa pag-iisip kay Popoy. Kung hindi niya gagawin iyon ay mababaliw siya. Wala siyang paki-alam kung pinagtatawanan siya ng mga kakilala nila. As long as it can keep him from thinking about Popoy, its okay.

Nang makilala niya si Nikkos ay nag-click kaagad sila. He felt what he first felt when he and Popoy met. He was excited about getting to know the man more. At nakita niyang lahat kay Nikkos ang hindi niya nakita kay Popoy.

Nikkos was submissive and coy. Mahiyain rin ito pero may sense kausap. Hindi lang talaga ito masalita pero nagtatanong rin naman subalit hindi nakikipagtalo sa mga suhestiyon niya. Hindi rin nakikipagdebate -na palaging nangyayari kapag si Popoy ang kasama niya. 

Simpleng mga bagay lang katulad ng kung ano ang kakainin. Kung saan kakain. Pinagtatalunan pa nila ni Popoy. Kay Nikkos, wala ang mga iyon. Hindi na ito nagtatanong pa, bagkus, game na game na sinasamahan siya nito kapag may problema siya. Kaya naman naging sila.

Kay Nikkos, wala siyang kalabang kakampi ang mismong nobyo niya. Kay Popoy, you had to get in line to be with him. He was never submissive. Nikkos could set everything aside in his life for him. Nakita niyang lahat iyon dito. 

And so he broke up with Popoy. And he dated Nikkos afterwards. They talked. They dined out. And after one month sila na. At isang buwan pa lang... bored na siya.

Man,  he was bored out of his fucking wits! Yet, may mga times na maayos naman sialng dalawa ni Nikkos. Na-appreciate pa rin naman niya ang paglalaan nito ng oras, ang pag-aasikaso. In fact, he even bought him a condo just so they could cuddle each other whenever he is lonely, something that never happened when both Popoy and him got very busy. But still, the boredom struck every now and then. It was weird what he felt. At naiisip niyang siguro ay inaalipin lang siya ng kanyang nakaraan. Nasanay lang siguro siya na lahat ng bagay sa relasyon ay mayroon challenge at ngayong wala ng tila obstacle course na nakaharang para makasama ang kanyang boyfriend, saka naman siya nabo-bore. 

Naiinis siya na nagkaganoon ang mind-set niya sa relationships ng dahil kay Popoy. Kaya nga siya nakipaghiwalay rito kasi ayaw niya ng ganoong scenario pero bakit ganoon ang hinahanap niya ngayon? Para siayng addict na tumigil na sa pagdodroga pero hinahanap pa rin iyon sa tagal ng pagkakasanay sa paggamit niyon.

Napagdesisyonan niya na panatilihin at panghawakan pa ang relasyon kay Nikkos. Hindi tama an gpagkakaroon ng pagdadalawang-isip. Unfair iyon sa nobyo niya ngayon. Masaya naman silang dalawa. Huwag lang isali ang boredom niya.

He remembered his relationship with Popoy. They were very happy then. Damn happy, in fact, he decided to ask for his hand in marriage once they had the chance to go on a vacation. He would like to marry him someday But that was too far-fetched now. Everything in Popoy's life is in order. It's always been like that. It has always been the case.

It looked like someday will never come. Popoy changed and he needed so much more than his spare time. 

Basty had to admit though that kissing him, touching him, felt so awesome it reminded him of the way it used to be between him and Popoy.

Iniharap niya ang katawan nito. Without breaking the contact. He could see Popoy's mesmerizing eyes.

"Kiss me Popoy."

Tumalima ito. He liked it when he was submissive like that.

Itutuloy...

One More Chance - 07

Chapter 7

"Huh! You're not interested?" wika ni Popoy ng makabawi mula sa pagkabigla. "Then you won't mind if I go ahead and dry myself."

Nagngingitngit siya sa kaloob-looban niya. Salbahe itong si Basty pero kaya rin niyang maging salbahe. Tutal naman at nakita na nito ng ilang beses ang katawan niya kaya bakit pa siya magtatago? Ito na rin ang nagsabing hindi na ito interesado. Tila siya sinaksak ng ilang ulit sa sinabi nito. Paano nito nakalimutan ang mga gabing magkapiling sila? Nalimutan na ba nito nang tuluyan o gusto lang nitong pasakitan siya? O kaya naman ay ikinakaila lang nito sa sarili ang epekto niya rito?

"Magdamit ka at huwag kang umarte na para kang bayarang lalaki, hindi bagay sa'yo."

"Hindi ko alam na iyon na pala ang hanap mo ngayon."

"I'm not looking for a stud."

"Oh, I heard you found one though," aniya. Of course, nang-iinsulto lang siya. But from what he heard, no talk, no shit ang bago nito.

"For your information, Nikkos is everything you are not. So don't insult him and stop being childish."

He was childish now? Habang tumatagal, mas masasakit na salita ang naririnig niya mula rito. Parang gusto niya tuloy hablutin ang susi na ipinadala niya rito, ngunit ang ipinagtataka niya ay kung bakit nito ginamit ang susi kung wala na rin naman siyang halaga rito.

Ipinadala niya ang kopya ng susi niya sa kanyang bagong bahay kay Basty para kunin nito ang mga naiwanang gamit sa lumang condo nila. Inayawan kasi ng nakabili ang mga naiwan nilang gamit kaya hindi niya naiwasang kunin ulit ang mga iyon. Ayaw niyang tawagan si Basty para ipakuha ang mga iyon dito kaya ipinadala na lang niya susi sa kaibigan nitong si Mark kasama ng isang sulat na nagsasabing kunin nito ang mga naiwang gamit dahil nakakasikip na iyon sa bagong bahay niya.

Crap! You're one big crap Popoy. Admit it! You sent him the keys with the hope that he will be back into your life. You're that pathetic!

"Bakit hindi ka nagsabing darating ka?" sa halip ay sabi niya. "At bakit dumiretso ka sa kwarto ko? Hindi ka ba pwedeng maghintay sa sala? Ganoon ka na ba kabastos para isiping okay lang sa akin na naririto ka sa kwarto ko?" It was his turn to make a point. Masyado na itong rude.

Hindi ito umimik. Nanatili lang itong nakatitig sa kanya at saka naupo sa kama. "Please. Magdamit ka na."

"I thought you were no longer interested?"

"Of course I am! Ten years tayong nagsama Popoy, for God's sake. And you taunted me with that body of yours but never really gave it to me completely!"

Na-shock siya. "What?"

"You heard me."

"Oo. At hindi kita naiintindihan."

"Lagi ka na lang busy. Too caught up with whatever the hell your patients situation are or that damned hospital policies that you wanted to break just so could play hero and you left me hanging all the time so the answer is "yes," I still desire you but it has come too unreachable for me just thinking I can touch you again without worrying about what the hell you were thinking while I thrust deep within you is no longer possible"

Siya naman ang hindi naka-imik. Hindi dahil sa hindi niya kaya kundi hindi niya alam kung ano ang tamang sasabihin sa pagkakataong iyon. Wala siyang makapang tamang salita. Did Basty just say all that to him? Was it that bad for him? Hindi niya na dapat naiisp ang lahat ng ito pero hindi niya maiwasan. Gusto niyang malaman. This was closure and it was coming to him if even if he didn't ask for it.

"Ga-ganoon ba ako ka-occupied noon, Basty?"

Basty smirked. "I guess that's a question for you. Hindi mo man lang ba magawan ng paraan ang mga activities mo noon para hindi ka magkaroon ng oras para sa atin? All I'm asking is just a little of your time Popoy pero ni hindi mo man lang iyon maibigay. Was it too much for you?"

Napipilan siyang muli. Sa mga ganoong pagkakataon ng komprontasyon ay lagi ng umaakyat ang dugo niya sa ulo o di kaya ay inaabot na nito ang boiling point but that moment was different. Nanlamig siya sa reyalisasyon. Pero ang sutil niyang pride, ayaw magpatalo.

"There was no reason to cut short all of my responsibilities Basty. Maybe it's time for a little reality check, I am a doctor. I deal with lives. And it's not a simple task to do..."

"I'm not saying it is!" singit nito sa mga sasabihin pa niya. "Okay lang naman na maging on-call ka pamisan-minsan but not all the time. Ni hindi ka na nakakumpleto ng isang linggo sa pad natin dati. Kahit sa kalagitnaan ng tulog natin o ng paglalambingan natin ay ang mga pasyente at hospital ang iniisip mo. And I'm tired understand."

"You're pathetic Basty. Pati mga pasyente ko pinagseselosan mo. Ginagawa ko lang ang trabaho ko." depensa niya.

"At ako? Ano ako sa buhay mo? Parking lot? Kung saan mo naiwan ang kotse mo eh doon mo lang babalikan dahil alam mong naroroon lang ako naghihintay sa'yo? That's bullshit Popoy!"

"Anong gusto mong dapat na ginawa ko?"

"To lose control. Na sana man lang. Kapag tayong dalawa, give your all to me. Hindi ako ang pasyente mo o ang board members ng hospital. Partner mo ako pero feeling ko spare tire lang ako. Kapag kailangan lang gagamitin."

"There was no reason to lose control Basty!"

"There's always reason to!"

"No. We could always make love."

"But we didn't 'Poy, which makes it a good reason to lose control but Mister I Am Always Busy never did. I guess it was never good enough for you, wasn't it?"

"Iyan ba ang dahilan kung bakit ka nakipag-break?"

"Iyan at iba pa."

"Like what?"

"I really don't want to talk about it anymore Popoy, so just get dressed."

"I won't until you tell me why you broke up with me."

Nainis siguro ito sa kanya kaya hinila siya nito dahilan para mawalan siya ng balanse at mapakandong dito. He could feel Basty's raging maleness underneath the confinement of his slacks. Nalaman niya tuloy na totoo ang sinasabi nitong attracted pa rin ito sa kanya and the desire was evident in his chinky eyes.

"Do you realize how much I wanted to feel you this close without worrying about so many things?" ani Basty habang hinahaplos ang kanyang mukha.

Naramdaman niya ang pagtugon ng sariling katawan. Nais magdiwang ng kanyang puso sa katotohanang hindi pa rin nagbabago ang epekto niya kay Basty.

"I would like to know what you're thinking right now Popoy. Is it me or some damned meeting of yours?"

That deflated his ego big time. Pero hindi na niya pinansin ang tila malaking kamay na pumiga sa puso niya ng mga oras na iyon. Kung ganoon pala ay napakawalang-kwenta niya palang live-in partner noon? Ni hindi man lang pala niya naipadama kay Basty na mahalaga ito sa kanya in so many ways. In fact he was his life. Ang nais kasi niya talaga sa buhay ay ang mag-retiro ng maaga kapag nakaipon na siya ng husto and then take good care of Basty pati na rin ng mga magiging anak nila kung sakaling mapagdedesisyunan nilang humanap ng mga surrogate mothers.

Marahil ay hindi ito maniniwala sa kanya kung sasabihin niya iyon dito. Maaaring hindi rin siya paniwalaan ng mga nasa paligid nila na nakakakilala sa kanila but to hell with them, wala siyang balak na kumuha ng yaya para sa mga magiging anak nilang dalawa.

Gusto lang niyang maging maayos ang hospital na pinagtatrabahuhan at tiyaking maayos ang mga pasyente niya para walang masabi ang mga kumukwestiyon sa kakayahan niya gawa ng kanyang gender orientation. It was his battlefield and his sanctuary at the same time. Too bad he neglected Basty for the sake of his profession.

Ngayon lang sumiksik sa isip niya ang lahat ng katotohanan. Na siya ang mas nagkulang. And that Basty was still that lost boy na na-meet niya ten years ago. He played hero noon. Kaya niya ulit gawin iyon.

"Why didn't you tell me you felt that way before?" aniyang isiniksik pa ng husto ang katawan dito. Naramdaman niya ang pagpintig ng kahandaan nito sa ilalim niya.

"Would you have cared? Nakikinig ka lang sa akin kapag may kinalaman sa medicine ang topic. Otherwise you would cut me off."

"I always listen to you, Basty."

"Because I always ask you about things that involves the medical world. Iyon lang kasi ang interesante para sa'yo. God, how frustrating was that for a photographer?"

"You know that's not true."

Napaigtad siya ng magsimulang maglakbay ang daliri nito sa tagiliran niya. Drawing little circles on his skin. Maya-maya pa ay asa pagitan na ng mga hita niya ang kamay nito.

"You've got a woody."

"A-and what are you g-gonna do with it?"

Basty smiled. "How about making it a little interesting 'Poy?"

Pinadapa siya nito.

Bahagya siyang lumingon rito.

"You're not fair Basty. You still have your clothes on." kunwari ay reklamo niya kahit pa sa kaibuturan niya ay naroroon ang pananabik.

Nagkaroon siya ng kaunting pag-asa na magkakaayos pa sila. Na maibabalik pa nila ang dati. Ang dami pala nitong reklamo sa relasyon nila pero ni hindi man lang niya nakuhang pakinggan ito. Kung hinsi pa ito nakipag-break, hindi pa niya malalaman na nagkukulang na pala siya. Samantalang ito, laging nakikinig sa kanya. As if he's the most worthy person to listen to.

"You want me to undress? May oras ka ba para dito?"

"Don't mock me Basty?"

"I'm just asking."

"I'm giving you all the time you needed sweetie."

"Good. Cause this will be very slow."

Popoy could only close his eyes in delight. Tila siya sinisilaban sa paraan ng lovemaking ni Basty ngayon. God how he yearned for him to kissed by Basty again. He missed him. All of him. Basty was the only man who could make him feel great. Tila ba ginawa ito para paluguran siya. And he thought he died from the pain he suffered because of their break-up but no, the feelings that Basty were evoking to him now is taking his breath, literally. Ganito ang pakiramdam niya noong nagsisimula pa lang ang relasyon nila at lubos niyang pinagsisisihan na kinalimutan niya kung gaano kasarap ang pakiramdam na iyon. Babawi siya. Pangako niya sa sarili.

Sisiguraduhin niya na sa pagkakataong iyon, kung magkakaayos na sila ng tuluyan ay ipapakita niya kung gaano ito kahalaga sa kanya. Kung gaano niya ito kamahal. Huwag sana itong magsawang makinig sa kanya dahil marami siyang itatanong dito. Mga bagay na walang kinalaman sa mga propesyon nila. He would take it slow too. And this time, he planned to make Basty fall in love with him over and over again.

"I love you Basty."

Hinagod nito ng halik ang kanyang batok hanggang sa kanyang likod. Then Basty entered him. With his clothes on.

Itutuloy...