Kailangan Kita: Kabanata 6

Kailangan Kita

Kabanata 6: Pugad ng Kahirapan

“Mano po, ‘La.” sabay abot ni Camillo sa kamay ng kanyang lola na idinampi niya sa kanyang noo.

“O, bakit malungkot ang mukha ng apo ko?” tanong ni Lola Carmina na nangakasuot ng pulang duster.

“Wala po ito, ‘La.” sabay ngumiti ng pilit si Camillo.

“Sabi mo ‘yan eh...” parang bata na turan ng matanda. “Pero kung may problema ka, sabihin mo lang ha...”

“Opo...” magalang na sagot ni Camillo. “Siya nga pala, ‘La, ayos na po ang lahat.” panandaliang huminto ang binata saka nagpatuloy sa pagsasalita. “Kaso, may one (1) week training pa ako para sa designated office ko. Kailangan ko kasing mag-work ng 16 hours kada linggo in return sa tulong nila sa ’kin...”

“Anong kaso do’n?” tanong ng matanda na nakaupo sa isang upuan habang nag-gagantsilyo. “Kaya mo naman ‘yon ‘di ba, apo?” pagpapalakas ng loob na wika ni Lola Carmina para sa apong si Camillo.

“Salamat, ‘La...” napayakap si Camillo kasabay ng pagbagsak ng kanyang luha sa kanyang Lola Carmina na naging ina na niya simula sa pagkabata. “Mabuti pa kayo, concern sa future ko...mabuti pa kayo, iniisip niyo ang kalagayan ko.”

“Huwag ka nang umiyak, ang pangit mo kasing umiyak eh...” pagbibiro ng matanda.

“Lola naman...nag-e-emote ‘yong tao...” nagsisimula ng ngumiti ulit si Camillo. “Bibili na po pala ako ng uniform para sa picture-taking para sa scannable I.D.”

“Punta ka sa Lolo mo, sa kanya ka na raw humingi.”

“Huwag na po, ‘La, kay Papa nalang. I-save niyo nalang po para sa gamot niyo.”

Umalis na si Camillo para hindi na mapilit pa ng kanyang Lola Carmina.

^^^^^^^^^^

Nakasakay sa dyip si Camillo habang iniisip ang halik na ninakaw sa kanya ni Ron. Nawawalan siya ng gana na pumasok dahil sa mga hindi inaasahang pangyayari.

^^^^^^^^^^

“Mà, para po!” tawag ni Camillo sa atensyon ng tagamaneho ng dyip na kanyang kinalululanan para ihinto ang sasakyan

Huminto ang sasakyan sa isang parke, maraming taong naglalakad, maraming sasakyang nagdaraan, ‘di mabilang ang mga barung-barong, naglipana ang mga kalat, mga papel, bote ng inumin, supot ng mga pagkaing walang sustansya at maraming batang naglalaro sa may isang parte ng parkeng iyon. May mga binatilyong walang pang-itaas na nangakaupo sa isang pahabang silya at pinalilipas ang gabi sa tulong ng mga nakalalasing na inumin.

Sa harap ng parke, mayroong isang gasolinahan na may katabing isang unibersidad at mga kantina.

Dumaan si Camillo sa umpok ng mga binatilyo. Kilala niya ang mga ‘to at maging ang mga lalaki ay kilala rin siya dahil sa kanyang ama na popular sa lugar na iyon. Tanyag ang kanyang ama sa liblib na lugar na iyon dahil ito ang pinagkukunan ng mga tao roon ng isang bagay na kung tawagin nila ay ‘bato’ na naihahanay sa listahan ng mga ilegal na gamot.

“Ayan na si Mr. Pogi oh...” sambit ng lasing na lalaki. “Isang shot lang oh...”

“Hindi na, kayo na lang.” mahinahong si Camillo dahil ayaw niyang makabuo ng away.

“Sige na...” inilalapit ng binatilyo ang isang maliit na baso kay Camillo.

“Hindi na nga po...” saka hinawi ang baso ng alkohol na iyon.

“Hoy! Ano ‘yan?!” sigaw ng isang tanod kung kaya naman huminto na ang binatilyo sa pangungulit kay Camillo. “Sige na, Camillo.”

“Salamat po, Mang Ben!”

Oo, ito ang pamayanang sinilangan ni Camillo, datapwa’t ito rin ang pamayanang pilit niyang tinatakasan noon.

Pilit niyang kinakalag ang mahigpit na kalawanging bakal na nakapulupot sa kanya         ang iwan ang kanyang ama ng mag-isa at hayaan itong gawin ang napasukang trabaho.

Mahirap para kay Camillo na umalis sa tabi ng kanyang ama. Alam niyang napipilitan lamang ito na ibenta ang sarili sa mga kuko ng malalaking tao ng lipunan. Alam niya na noong pinasok ng kanyang ama ang ganitong gawain para sa kanilang kapakanan, hindi na ito kailan man o kailan pa makalalabas sa isang hawlang walang pinto o bintana man lang.

^^^^^^^^^^

“Subukan mong kumalas sa grupo, anak mo ang kapalit...” pananakot ng isang lalaking may malaking pangangatawan na may hawak na isang baril na itinututok sa kanyang bunganga na wari mo’y ginagawang isang mikropono. “Ano?” mahinahong tanong ng lalaking nagmamay-ari ng napakalalim na boses na may kasamang lima (5) pang kalalakihan.

Nag-isip si Conrad, natakot siya sa mga maaaring maganap kapag kumalas siya sa sindikatong kinabibilangan niya.

“Ano?!” bulyaw ng lalaki kay Conrad saka itinusok ang hawak na baril sa ilalim ng panga ng ikalawa.

“Hi-hindi na po!” biglang sagot ni Conrad habang tumatagaktak ang pawis.

“Mabuti kung gano’n, alam mo naman siguro ‘yong patakaran simula pa noong umanib ka sa kapatiran? Na walang kakalas oras na maging miyembro ka na nito.” tila nakontento na ang lalaki sa narinig na sagot ni Conrad dahil sa nakita niyang panginginig nito. Isa pa, alam niyang nasindak niya talaga si Conrad dahil sa biglang reaksyon nito.

Napalingon ang lahat nang may kumatok sa pinto.

“’Pa? Si Camillo po!”

Nagbalik ng tingin ang lalaki kay Conrad.

“Tandaan mo, makaalis ka man sa samahan, ‘yang anak mo-” saka itinuro ng lalaki ang kanyang hinlalaki sa kanyang leeg at umaktong ginigilitan ito.

Natatakot na tumango si Conrad, itinago ng lalaki ang kanyang baril at saka tumalikod sa nauna kasama ng lima (5) pang lalaki. Binuksan nila ang pinto, iniluwa nito ang imahe ni Camillo.

Naglakad ang mga lalaki at walang pakundangang binunggo si Camillo na naging dahilan ng kanyang pagtumba. Sa halip na tulungan siya ng mga lalaking ‘to, nag-iwan pa ito ng nakapang-aasar na ngiti, subalit hindi asar ang naramdaman ni Camillo, kundi takot.

Pagkaalis ng mga lalaking nangakasuot ng itim na panlamig na tulad ng suot ng mga sindikato sa mga teleserye, tumayo si Camillo at pumasok sa loob ng kwarto upang sabihin ang sadya niya sa kanyang ama.

“’Pa, sino sila?” nagtatakang tanong ni Camillo. Hindi na binanggit pa ni Camillo ‘yong nangyari kani-kanina lang.

“Ahh...sila? Mga ka-ka-k-kaibigan ko...” pautal-utal na tugon ni Conrad sa anak. “Kumusta ang enrollment ng pogi kong anak?” pinilit ibahin ni Conrad ang aura ng paligid. Habang binibigkas niya ang huling mga salita, ginulo niya ang buhok ni Camillo na nakagawian na niya sa t’wing bibisitahin siya ng kanyang anak.

“Enrolled na po ako, ‘Pa.” masayang pagbabalita ni Camillo saka tumungo sa isang upuan. “Hihingi nga po sana ako ng pambili ng uniporme para sa picture-taking para sa I.D. ko.”

“O, ito...” sabay abot ni Conrad ng pera sa kanyang anak. “Basta kapag may kailangan ka dumaan ka lang dito.”

“Sige po, ‘Pa!”

“Kain tayo?” pagyayaya ng ama ni Camillo.

“Sige ba!”

Totoo ngang gagawin lahat ng magulang maging ang mga paraang makasasama sa kanila para lamang sa ikauunlad ng kanilang pamilya.

^^^^^^^^^^

Pagkatapos ng pagkain ng mag-ama sa labas, ipinahatid na lamang ni Conrad si Camillo sa isang pedicab pauwi. Nakaramdam ng lungkot si Camillo dahil sa iiwan na naman niya ang ama sa masukal na lugar na iyon.

Pangarap ni Camillo ang maging isang mamamahayag, gagawin niya ang lahat ng mga posible at imposibleng paraan para lamang makamit ito. Alam niyang maihahango rin niya ang kanyang ama at ang buo niyang pamilya sa putik ng kahirapan.

^^^^^^^^^^

Inihanda ni Camillo ang lahat ng mga kailangan niya nang gabing iyon upang maging maayos ang takbo ng kanyang pagsasanay kinabukasan.

^^^^^^^^^^

“Saan kaya ako maa-assign bukas?” tanong ni Camillo sa kanyang sarili. “Bakit kasi hindi na lang sinabi, no’ng last meeting namin?” napabuntong hininga na lamang si Camillo habang naglalatag ng banig sa sahig.

“Camillo!” malumanay na sigaw ni Lola Carmina mula sa ikalawang palapag na gawa sa plywood ng kwartong inuupahan nila. “Matulog ka na, maaga ka pa bukas!”

Pinatay ni Camillo ang ilaw, humiga nagdasal at natulog upang maghanda sa bagong lakbayin ng kanyang pagtatagumpay.


^^^^^^^^^^
Please do subscribe:
fernandzsteppingstones.blogspot.com

Ang Mang-aagaw 1

Note: This is a new story. Matagal na to pero di ko napopost. Ito muna ang aayusin ko. Kung kaya ng schedule, pag-sasabayin ko to with Unbroken. :)

-Rovi-

P R O L O G U E

Nerd. Isa sa mga salitang bagay para idescribe si Philip. He was one of the promising students nung college. He knows every formula,mapalinear equation man yan o kung paano hanapin ang shelf life sa carbon dating. Parang kabisado nya ata ultimo atomic mass ng lahat ng elements sa periodic table. Tila isang sponge ang utak nya to easily absorb lahat ng mga detalyeng tinatapon ng mga professor nya sa kanya. He was even called as the walking encyclopedia ng mga kaklase nya since halos lahat ng bagay ay alam nya. Unfortunately,hindi sya naturuan ng tama sa pagibig,at ito ang tangi nyang kabobohan.

After graduation,agad na naabsorb si Philip ng isang higanteng kumpanya sa Makati dahil na rin sa kakayahan nitong matandaan ang galaw ng mga bagay in an instant. Naging steady lahat sa buhay ni Philip. Wala na syang mahihiling pa. Umuuwi sya sa isang masayang pamilya, halos lahat ng luho ay naibibigay ng kanyang ama, may sarili syang pera dahil maganda ang sahod sa company, sobrang supportive ng kanyang mga barkada sa kanyang booming na career. Pero kahit na ganoon, kinakantot pa rin sya ng kalungkutan dahil pakiramdam nya ay may kulang.

Philip decided to meet guys na nirereto sa kanya ng mga kaibigan nya. He called some of the guys na parang naghahanap lang sya ng business establishment sa yellow pages. He had seen some guys who are worthy of his time, he has seen those who are not.

Arvin, isang Team Leader sa isang callcenter sa Makati. Nakakatext ni Philip,nagkakilala sila sa Planetromeo. Laging ganito, laging ganyan. Sweet sa text. Lagi silang nagtatawagan. Iba ang nararamdaman ni Philip. He was really amazed with Arvin's affection. He has never felt anything like that before. After a month or two, when their schedules were finally fixed, they decided to meet.

Philip arrived first at the meeting place. Seconds after,Arvin got in with his office attire. Hindi makapagpigil si Philip sa kakatingin kay Arvin. He eyed Arvin as if there's no tomorrow. Their eyes met. Arvin acknowledged Philip,went near him, gave him a simple kiss on the cheek. Naramdaman ni Philip ang pagflush ng dugo sa kanyang mukha.

Bakit may kiss agad on the first meet? sabi nito sa sarili

Arvin and Philip did a handshake. They sat at the comfy couches of Starbucks in Greenfield District. Awkward at first,but the two managed to have a good conversation with them having Green Tea Frapuccino, Coffee Jelly and 2 slices of Blueberry Cheesecake. Their conversation went for many many hours. Ngayon lang sila nagkita pero ramdam nila na parang matagal ng niluto ng Diyos ang pagmamahalang ito. Ramdam ni Philip na magiging sila. He felt a glow. He felt it.

Naulit ang kanilang pagkikita. Lalong nahulog si Philip sa mga banat at sweetness ni Arvin.

One starry night. As Philip was heading home,he grabbed him phone and look at the messages that were sent by different people. Napabuntong hininga siya nang makitang walang text si Arvin kahit isa. Inisip nya na marahil ay busy lang ito dahil sa trabaho. He reminisced how they exhibited their devotion to each other.

Lumipas ang ilang mga araw ay wala pa ring text si Arvin. Aligaga si Philip.

The latter grabbed his phone and dialled Arvin's number.

“Hello?”

“Hey! Arvin,musta? Di ka nagtetext ah?”

“This is not Arvin. This is Arvin's boyfriend. JD.”

Hung up.

Hurt. Nakita na lang nya ang sariling lumuluha.

The next few days were history. He has never felt that miserable.

Charles. Manager sa isang Starbucks branch sa Ortigas. Gym Buff. Total Gentleman. Kinapos lang sa height. Ideal BF para kay Philip.

Laging sinusundo ni Charles si Philip sa trabaho. Sa twing magaout si Philip si trabaho ay laging nasa baba ng building si Charles na nagaantay sa kanya. Minsan may dala itong chocolates, minsan naman ay may dala itong Onion Rings na gustong-gusto ni Philip pero kadalasan ay may dala itong Coffee Jelly na kinaadikan ni Philip.

“Philip. Ang payat mo. Bakit di mo try maggym?”

“Ngek. Ayoko, masaya na ako sa katawan ko. Isa pa lagi mo naman akong dinadalhan ng kape,malamang lumobo ako nyan.”

“Ngek. Fats yun,iba pa rin talaga kung muscles. Mas okay.”

“Ngek. Alam mo naman na di ko hilig yun diba? Isa pa, di ba okay sayo tong ganito? I mean do you want me to change?”

Natahimik si Charles.

After that incident,naging cold si Charles kay Philip.

Philip analyzed what he has to do. Kailangan ba nyang baguhin ang sarili nya para kay Charles o dapat si Charles ang magadjust sa kanya? Nalilito sya. Lumipas pa ang isa't kalahating linggo at wala pa rin talagang text si Charles sa kanya.

Is this over? paulit-ulit na tanong ni Philip sa sarili.

Feeling lost. Philip decided to go sa isang bar sa Ortigas. The bar answered all of his questions.

He saw Charles kissing someone else. The guy was Charles's fit. Gym Buff. Gay high. Looks interesting.

Philip smirked. Tinaas ang kilay,tumapon ito sa kisame. Batid sa kanya ang galit dahil na rin sa matinding pagkakasara ng mga kamao nito. Kita rin ang panginginig ng kanyang panga. Then there were teardrops. He left the bar.

Jeff. Twink. Isang IT personnel sa isang company sa McKinley Hill. Mahilig sa twink. Sweet. Passionate. Sexaully Active. Sexually Satisfying.

Philip met Jeff thru his friend Edward. Tulad ni Charles, sobrang sweet ni Jeff. Parang babae ang trato nito kay Philip. Ultimo bag sa twing magkasama sila laging si Jeff ang may dala. Never ding pinagastos ni Jeff si Philip sa twing lumalabas sila.

Di mahirap mahalin si Jeff. Philip thought.

Nagdate sila ng paulit-ulit. Habang tumatagal,nahohook si Philip kay Jeff. Aminado si Philip na may pagkaboring si Jeff, pero naisasantabi na yon sa twing dumadampi ang labi ni Jeff sa kanyang balat. He must admit that Jeff has that special ability to instantly turn him on.

One day,Philip planned to give Jeff a surprise visit sa kanyang flat sa Makati. Dahil exclusive na nga sila, for some strange reasons, Jeff gave duplicate keys to Philip ng kanyang condo. Nakarating ng matiwasay si Philip sa unit, slowly opened the door without making any noise. There you go, dahan-dahan nyang binuksan ang kwarto ni Jeff just to see Jeff and Edward actually “doing” it.

Laking gulat ng dalawa ng makita si Philip sa harap nila. Agad na nagtalukbong si Edward ng kumot, agad na dinampot ni Jeff ang nagkalat na mga damit sa sahig. Nanatiling tahimik si Philip. Kita ang galit sa kanyang mga mata, teardrops fell.

“Let me explain.” Sumamo ni Jeff.

Philip stood there for a moment. He eyed Edward like a monster. There were silent screams heard.

“No need. I just came here to give you a surpise visit. Ako pa pala ang masusurprise.”

Tumalikod si Philip at agad na tinahak ang pinto.

“Next time don't ever give you're date your condo keys. Ayan tuloy. Caught in the act ka.”

Then the door slammed. There were teardrops. His heart was pounded to a hundred pieces.

Juddah. Isang aktibista. Nakikiisa sa mga rally para sa pagbabago. Nakadaupang-palad ni Philip sa isang worship center sa Robinson's Galleria. Despite the fact that Juddah was an activist, relihiyoso ito,isa sa mga dahilan kung bakit madaling nahumaling si Philip. Juddah looked a bit Jewish, balbas sarado at maputi. May love handles pero sobrang cute. The moment he laid eyes on him, he found him irresistible. Philip was surprised to know that the admiration was mutual.

They got each other's number and started communicating. Life has always been a vicious cycle, nainlove na naman si Philip. They were both vocal about what they feel towards each other. Sa lahat ng naging lalaki ni Philip,si Juddah ang hindi masyadong nakakasabay pagdating sa pera. Ayos lang naman kay Philip na gumastos dahil na rin napapaligaya sya ni Juddah. Only Juddah made him feel close to God. Si Juddah ang nakaachieve non. Pak na pak!

Kakatapos lang ng misa sa Manaoag,naging hobby nila magbyahe every Sunday para magsimba. Payapang nagliliparan ang mga Maya sa kalangitan. Malambot pa ang haring araw. Malamig at conducive ang temperature para sa pagtulog. Juddah and Philip stood there,they lit candles in front of the wooden statue of the Virgin Mary.

“Naramdaman kio na nauplift ako ng misa kanina. Grabe ang galing magmisa ni Father.” seryosong sabi ni Juddah

“Oo nga eh. Grabe.”

“Parang gusto kong maglingkod kay God.”

Philip looked at him in disbelief. He tried to say something pero bago pa man nya maibuka ang bibig nya,inunahan na sya ni Juddah.

“I want to be a priest.”

“Ha?”

“Seryoso ako.”

Napailing si Juddah sa narinig. Tahimik nilang tinahak ang kotse at nagdrive papunta ng Maynila. That's the end of the story. Ilang buwan pa,pumasok na ng seminaryo si Juddah.

Roj. Ang iyakan ni Philip. Ang bestfriend. Ang walang sawang nambabatok sa twing umiiyak si Philip sa mga lalaking walang ginawa kundi saktan sya. Si Roj ang naging sandalan sa lahat-lahat. Tanned, matangos ang ilong, gwapo, takot sa commitment. Sobrang husay magpayo pero he doesn't even practice what he preach.

Playboy, sex kung sex lang ang gusto. Nasaktan na at di na din atang marunong magmahal. Laging nandyan si Roj para kay Philip. Dati pa sila magkakilala, they were the best of friends since high school. Magkasabay sila sa lahat ng bagay.

“Roj,heartbroken na naman ako.”

“Ano bang bago? Ayusin mo kasi ang sarili mo.”

“Paanong ayusin? Maayos naman ako.”

“Ano ba? Lagi kang nakasalamin,ang nerd-nerd mo tignan. Ang payat mo. Para kang liliparin ng hangin any moment.”

“Di ko alam kung saan ako magsisimula.”

“So ano ako? Fairy Godmother mo? Ganun?”

“I need your help. Lagi nalang akong niloloko,naloloko. Ayoko na masaktan Roj.”

“Okay. Ikaw naman ang mananakit this time.”

“Paano?”

“I'll teach you.”

Then a bitter smile appeared in Philip's face.

The next month,Philip flew to America because of a new assignment. This is a beginning of something. This is it. He promised to make them all suffer.

Kailangan Kita: Kabanata 5

Kailangan Kita

Kabanata 5: Unang Halik

Nang mapansing nakatitig ang lalaki at hindi nagbabawi ng tingin, nakaramdam ng hiya si Camillo at ibinaling ang mukha sa kanyang kaliwa upang maiwasan ang nakatutunaw na mga titig ng binata.

“Ang bigat mo...” mahinahong reklamo ni Camillo.

“S-sorry...” nagmamadaling tumayo mula sa pagkakapatong kay Camillo si Ron. Hindi lingid sa kanya na kanina pa silang dalawa na magkapatong. Nakaramdam din ng hiya si Ron sa ikinilos.

Sinundan ni Ron si Camillo kanina upang mag-espiya sa binata. Hindi rin alam ni Ron sa kanyang sarili kung bakit ba interesadong-interesado siya sa binatang kailan lamang niya nakilala. Nag-out pa nga siya sa kanyang duty para lamang masundan kung saan ito tutungo at malaman na rin ang tirahan nito. Naglalaro sa kanyang isip kung anong uri ng tao si Camillo, at alam niya na lubos na nakaaapekto ang paligid na ginagalawan ng isang nilalang sa kanyang pagkatao.

Tinulungan ni Ron si Camillo na tumayo. Iniabot niya ang kamay sa nakatihayang si Camillo. Nang maglapat ang kanilang mga kamay, tila bumagal ulit ang takbo ng oras, may kung anong bagay na dumaloy mula sa kanilang mga palad patungo sa kanilang braso na tumutulay papunta sa kanilang mga puso.

Ayaw ni Ron ang ganoong pakiramdam kaya bigla niyang binitiwan si Camillo na noo’y nasa akto na ng pagtayo. Walang anu-ano’y natumba si Camillo na halatang nagdulot ng sakit sa kanyang likuran.

“Ahh...” sigaw ni Camillo habang nakagusot ang mukha at hinihipo-hipo ang kanyang p’wetan.

“Sorry...” nag-aalalang paumanhin ni Ron saka iniabot muli ang kanyang kamay upang tulungan si Camillo na muling tumayo.

“Ewan ko sa’yo!” sigaw ni Camillo kasabay ang paghawi sa kamay ni Ron, halata sa mukha nito ang pagkagalit. “Mag-aabot ka ng tulong, tapos bibitiwan mo ako, ang sakit kaya. Lakas din ng trip mo no?”

“Hindi ko naman sinasadya...” sabi ni Ron na hindi man lang makatingin kay Camillo kaya iniyuko na lamang niya ang ulo.

Tumayo si Camilllo ng mag-isa. Nawala na rin ang masa ng mga usisero at usiserang nabuo ng dahil sa aksidente.

Dahil sa galit ni Camillo, hindi niya tinanggap at pinansin ang latag ng mga salita ni Ron. Ikaw ba naman ang tulungang tumayo, pero bigla ka rin namang bibitiwan, hindi ka ba magagalit?

Tumakbo si Camillo. Hinabol siya ni Ron. Binilisan pa ni Camillo na minsa’y nakabubunggo ng mga naglalakad. Para silang magkarelasyong naghahabulan sa gitna ng maraming tao. Nahuli ni Ron ang braso ni Camillo, subalit hindi naging mahigpit ang pagkakahawak niya rito kaya nakawala si Camillo.

Hindi pa rin natitinag si Ron kaya hinabol pa rin niya si Camillo. Hindi mawari ni Ron kung bakit ba pilit niyang sinusundan ang binatang si Camillo, p’wede na naman niyang iwan ito dahil wala naman silang kung anong koneksyon sa isa’t isa at alam din naman niyang magkikita sila bukas sa parehong office, basta gusto niyang humingi ng paumanhin sa lalaking nagdulot at nagdudulot sa kanya ng kakaibang damdamin.

Nakaisip ng ideya si Camillo. Ililigaw niya si Ron. Nagsuot si Camillo sa iba’t ibang lagusan. Subalit magaling si Ron sa habulan. Ipinagpatuloy ni Camillo ang pagpasok sa mga lagusang ngayon lamang niya nadaraanan.

“Hindi baleng maligaw ako...mawala lang sa landas ko ‘tong lalaking ‘to...bakit ba kasi sinusundan pa niya ako?” tudyo ng isip ni Camillo.

Nagpatuloy ang habulan, lumiko si Camillo sa isang pasilyo.

“Ahhh...s**t!” sigaw niya sa isip.

Mali ang ginawang pagliko ni Camillo sa parteng iyon ng lungsod. May isang malaking pader ng isang bahay-paupahan ang nakaharang sa daan, dead end ika nga. Madilim ang lugar. Walang taong naglalakad-lakad sa paligid. Walang sasakyang nagdaraan, isa pa’y tahimik din ang lugar.

Pagkapihit ni Camillo upang lisanin ang lugar, nakita niya si Ron na hihingal-hingal at magkasalubong ang kilay. Kitang-kita sa mukha nito ang galit. Ibang-iba ito sa Ron na una niyang nakilala sa CASR.

Lumalapit si Ron at dahan-dahan, humahakbang si Camillo patalikod kasabay ng mabilis na pagtibok ng kanyang puso na sanhi ng takot.

“Patay...nagalit ko yata si Kuya Ron...ikaw naman kasi Camillo, p’wede mo namang tanggapin ang sorry niya, pinahabol mo pa ‘yong tao...”

Narating ni Camillo ang dulo. Ngayon nga ay nakalapat na ang kanyang likod sa pader.

Nakaisip na naman ng paraan si Camillo. Nakita niyang may uwang ang kaliwang bahagi ni Ron na sapat na upang magkasya siya. Plano niyang tumakbo sa espasyong ito upang makaiwas kay Ron na ngayon ay seryoso na ang mukha.

“One, two, three...”

Tumakbo si Camillo papunta sa gilid ni Ron, subalit naging maagap si Ron at nakuha niya ang gustong mangyari ni Camillo. Nang malapit na si Camillo, bigla niyang iniharang ang kanyang kaliwang braso habang nakalapat ang kanyang palad sa pader. Nabunggo dito si Camillo na ngayon ay todo ang kaba.

Inilapat pa ni Ron ang kanan niyang braso upang kulungin si Camillo. Kasalukuyang nakapagitna si Camillo sa dalawang malamang braso ni Ron na ngayo’y kaharap na niya. Malapit na malapit ang mukha nila sa isa’t isa.

Inilapit pa ni Ron ang mukha sa mukha ni Camillo hanggang sa magkadikit ang kanilang mga noo.

“Bakla ka ba?” panimula ni Ron na seryoso ang tono at mukha. “Takbo ka ng takbo eh...”

“Hindi ah...”

“Bakla ka...” pamimilit ni Ron.

“Hindi nga eh!” sigaw ni Camillo. “Baka ikaw?”

“Ako bakla? Hindi mo alam ang sinasabi mo p’re.” halata ang lalong pagkagalit ni Ron ng marinig ang bintang ni Camillo.

“Kitams? Ikaw ang bakla.” determinado ngunit takot na sabi ni Camillo. “Nagagalit ka eh...ang tunay na lalaki, pagsinabihan mo na bakla eh hindi nagagalit kasi alam niya sa kanyang sarili na lalaki siya.” tuluy-tuloy na sambit ni Camillo. “At mas-“ natigil ang mabilis na pagsasalita ni Camillo.

Inangkin ni Ron ang mga labi ng binatang si Camillo. Nagulat si Camillo sa ginawa ng binata. Naramdaman niyang iginagalaw ni Ron ang mga labi nito na kasalukuyang nakahinang sa kanyang mga labi. Pero itinigil din agad ni Ron at kumalas sa napipintong mapusok na halikan.

“Kilala...niya...ang...sarili...niya...” putul-putol na pagpapatuloy ni Camillo sa dapat sana’y sasabihin niya kanina.

Nabalot ng katahimikan ang paligid. Ilang sandali pa ay nagsalita na si Ron.

“Ba’t natahimik ka?” ipinakita niyang wala lang sa kanya ang nangyari. “Walang makakaalam nito ha?”

Hindi pinansin ni Camillo si Ron. Umalis siya at hindi na lumingon pa. Hinayaan na rin siya ni Ron na makaalis. Naisip ni Camillo na sa halip na humingi ng paumanhin si Ron, hiningian pa siya nito ng pabor.

Ngayon ay naiwang nakayuko si Ron habang nakasandal sa pinagkasandalan ni Camillo kanina.

“Bakit ko ginawa ‘yon?” tanong ni Ron sa sarili. “Baliw kang Ron ka, mamaya baka kung anong isipin no’n. Hindi p’wede ‘to! Ayoko...hindi ako....ahhh...” hindi matuloy ni Ron na bigkasin ang salitang ‘bakla’. “Bakit ba kasi dumating ka pa sa buhay ko? Sana lumipat ka na lang ng school. Maaalis din kita sa landas ko.” Paiba-ibang emosyon na turan ni Ron. “Sorry, pero

Kailangan lang talaga, Camillo...”

Gusto lang sanang takutin ni Ron si Camillo pero magso-sorry din naman siya dito. Nais niya lang sanang pagmukhaing biro ang mga bagay-bagay, ang mag-galit-galitan, subalit nagbago ang lahat sa isang halik, sa kanilang unang halik.


^^^^^^^^^^
fernandzsteppingstones.blogspot.com

Kailangan Kita: Kabanata 4

Kailangan Kita

Kabanata 4: Unang Pag-ibig, Unang Pighati

“Camillo!” sigaw ng isang pamilyar na boses kay Camillo na nagmumula sa kanyang likuran.

Dahil dito, napalingon si Camillo na noon ay lalabas na sana upang makauwi.

“Karen?” hindi makapaniwalang anas ni Camillo.

Hindi na nagsalita pa ang babae. Tumakbo ito palapit kay Camillo saka niyakap ang binata.

“Ito naman...nakalimutan na agad ako.” maarteng turan ni Karen. “Dito na rin ako mag-aaral, nandito ka kasi eh...”

“Ah...na-miss mo ako ‘no?” pagbibiro ni Camillo.

“Hindi kaya...”

“Kaya pala kung makayakap ka...” natawa si Camillo saka tinapos ni Karen ang pagkakabigkis sa binata. Natawa na lamang sila pareho.

“Uuwi ka na?” tanong ni Karen.

“Oo eh...” sagot ni Camillo. “Sige, good luck na lang.”

“Sige...” pagtatapos ni Karen sa usapan. “Bye!”

Saka tumalikod si Camillo at walang tingin-tingin na kumaway-paalam kay Karen.

Si Karen Gonzaga Piedad ay ang dating kasintahan ni Camillo noon pang tinatahak nila ang 2nd year high school. Dahil sa inakalang lihim ni Camillo, labis-labis na sakit ang kanyang nadama kaya napagdesisyunan niyang putulin na ang bagay na namamagitan sa kanila. Lalong naging mapait ang lahat ng malamang wala namang katotohanan ang lahat ng kanyang mga inaakusa at nagawa pa siya nitong ipaglaban.

“Nakita niyo ba si Camillo?” tanong ni Karen sa mga kaklase. “Kanina ko pa hinahanap eh...”

“Si Camillo ba?” balik na tanong ng isa sa kanyang mga kaklase saka panandaliang nag-isip. “Hindi namin napansin eh...”

“Ah...ganon ba?” malungkot na si Karen.

“Pero nakita ko siya, kasama ‘yong bestfriend niyang 3rd year.” sabat ng isa.

“Ah..oo nga ‘yong gwapo...Leo yata ang pangalan.” sali pa sa usapan ng isa.

“Ah...sige, hahanapin ko na lang sila.”

“Wow! Ang sweet naman!” halos sabay-sabay na sambit ng mga kaklase niyang babae.

“Kailan mo ba hihiwalayan si Karen?” tanong ng isang lalaki.

“Anong sinasabi mo, Leo?” si Camillo.

“Mahal na mahal kita Camillo, sana pagbigyan mo ako, hindi na ako makapaghintay.” naluluhang si Leo.

“Mahal din kita, Leo...” naaawang sabi ni Camillo habang hawak ang mukha ni Leo.

Napansin nilang gumalaw ang pinto kaya sabay silang napatingin dito. Lumabas si Camillo, wala siyang nakita, pumasok siyang uli at nagpatuloy sa mga dapat sana’y sasabihin.

“Mahal kita, pero bilang kaibigan lang...” pamimilit ni Camillo. “Sana maintindihan-“

Subalit hindi pa man natatapos si Camillo sa litanya, umalis si Leo at minabuting mapag-isa. Bakas sa mukha nito ang pagkadismaya.

Lumabas na rin si Camillo sa kwartong iyon. Naglalakad siya sa isang pasilyo ng makita ang kanyang kasintahan na malungkot. Masaya siyang lumapit dahil alam niyang naipaglaban niya ang pag-ibig dito, pero nagulat siya dahil sa ginawang pagsampal ni Karen sa kanya.

“B-bakit?” nagtatakang tanong ni Camillo habang nakahawak sa kanyang kaliwang pisngi.

“Wag ka ng magsalita!” kumawala na ang emosyon na pinipilit na pigilan ni Karen.

“Wala akong ginagawa...”

“Anong wala?! Ano ‘yong mga narinig ko kanina?!”

“Mali ‘yong iniisip mo, Karen...”

“Wala na tayong dapat pag-usapan.” saka tumalikod si Karen.

Hinawakan siya ni Camillo sa braso nang mag-umpisa siyang humakbang. Humarap siya at mabilis na sinampal ulit ang nobyo.

“Para ‘yan sa sakit na binigay mo!” tumalikod ulit si Karen at humakbang palayo, subalit ilang sandali pa at humarap siya ulit. “Oo nga pala, kailangan ko ng talino mo kaya sinagot kita, hindi talaga kita mahal, hindi na kita kailangan. At pinagsabay ko kayong dalawa ni Mark. Hindi ko lubos maisip na bakla ka...nakakadiri ka...I hate you!” saka umalis.

Naiwan si Camillo na dinaramdam ang isang sikreto na galing mismo sa kanyang pinakamamahal.

“Kung alam mo lang, Karen...”

Napag-alaman ni Camillo na mayroon ngang relasyon si Mark at si Karen. Pero ang hindi niya alam ay naging magkasintahan lamang ang dalawa matapos nilang maghiwalay ni Karen.

Dahil sa naidulot na sakit ni Karen kay Camillo, napag-isip-isip ni Camillo na hindi si Karen ang para sa kanya, kaya hindi na siya nagmahal ulit, ayaw na niyang maranasan pang muli ang kakaibang sakit, pait, at pighati, at napagpasyahang maghintay na lamang.

Si Karen nama’y pinilit na mahalin si Mark, ngunit hindi niya talaga magawang kalimutan si Camillo lalo pa’t hindi naman nagkaroon ng relasyon sina Camillo at Leo. Isa pa, nang kumprontahin niya si Leo, nalaman niyang ipinagtanggol siya ng dati niyang nobyo.

Subalit nangyari na ang lahat ng mga pagkakamali, nasaktan na niya si Camillo. Alam niyang hindi na ito kailan pa babalik sa kanya, ngunit umaasa pa rin ang kanyang puso sa kakatiting na posibilidad.

Sa kabutihang palad, kinalimutan ng sawing magkasintahan ang mga dapat nang kalimutan at ipinagpatuloy ang pagtahak sa daan na nakahanda na para sa kanila, subalit hindi rin nila maiwasang makapag-usap at magkrus ang kanilang landas kaya nabuo ang isa pang bagay          ang pagkakaibigan.

Samantala, patawid noon si Camillo sa pedestrian lane nang may tumulak sa kanya.

Sobrang bilis ng mga pangyayari. Tunog ng busina at sigawan ng mga tao ang tangi na lamang niyang nasaksihan. Saka niya napagtanto na muntik na pala siyang masagasaan ng makita ang isang motoristang nagagalit sa kanya.

“Kung magpapakamatay ka, ‘wag kang mandamay!”

Ngayon ang takot ay napalitan ng kakaibang damdamin ng malamang nakapailalim siya sa isang lalaki na nakayakap sa kanya ng mahigpit. Biglang bumagal ang takbo ng oras. Nararamdaman ni Camillo ang mabilis na pagtibok ng puso ng lalaki. Damang-dama niya ang mabangong hininga nito na dumadampi sa kabuuan ng kanyang mukha. Ang init na nagmumula sa katawan nito ay tila bumubuo ng isang emosyon na bago para kay Camillo. Isa pa, maliban sa hininga ng lalaking nakapaibabaw sa kanya, mayroong isang amoy na parang naamoy na niya kailan lang. Isang kaaya-ayang amoy na kayang pawiin ang panginginig ng kanyang katawan dala ng aksidente kasabay ng pagkatunaw ng tanikala sa kanyang puso na nagbabawal sa kanyang umibig lalo pa’t sa kapwa niyang lalaki.


^^^^^^^^^^
fernandzsteppingstones.blogspot.com

The Strongest Weak Heart (Christmas Special)

             “Merry Christhmas”, ang huli kong nasabi ko habang nararamdaman ko ang pag agos ng luha ko habang nakatingin ako sa mukha ni Gino.

            Matagal na kaming nagsasama ni Gino. Mag apat na taon na din. Kung ano ang hinahanap ko na pag ibig sa isang pamilya ay sakanya ko nahanap. Don’t get me wrong. May pamilya ako at hindi ako isang ulila. Ngunit simula nung malaman nila ang kasarian ko at naging kami ni Gino ay naramdaman ko ang mas panlalamig sa akin ng pamilya. Ramdam ko na hindi nila gaano tanggap o maintindihan ang aking kasarian. Pero wala akong paki. Hindi naman kasi kami close talagang pamilya. Lagi kasi naman lang napapansin ang kapatid kong babae, si Lara. Bukod kasi sa kagandahan nya ay ubod sya ng talino. Habang ako, hindi naman talaga mahina ang utak. Karaniwan lamang ako. Though nakakakuha ako ng honors sa school, mas matataas naman ang awards ng ate ko. She even graduated valedictorian nung highschool at Cum laude nung College. Achiever talaga sya. Ito ang dahilan kaya lagi akong nakukumpara sa Ate Lara ko. At isa pa ay nagkaroon kami ng malaking away ng ate ko kaya di rin talaga kami magkasundo hanggang ngayon. Sa Daddy ko naman, isa syang opisyal sa militar, kaya galit sa bakla. Kahit pa sabihin natin na isa akong bisexual dahil nagka girlfriend naman ako noon ay dahil sa pagkakaroon ko ng relasyon sa kapwa lalake, tingin nya pa rin sa akin ay isang bakla. Ang Mommy ko naman, ay medyo naging mailap din. Takot kasi yun kay Daddy. Actually, lahat kami.

            Ako nga pala si Jake, 23 taon gulang, maputi, may hubog ang katawan dahil sa pag ggym, at may kakayanan sa buhay. Sa ngayon, si Gino ang tanging kinikilala kong pamilya. He makes my everyday perfect kahit pa ganto ang aking sitwasyon. He never fails to put a smile on my face kahit pa anong pinagdadaanan ko o ano mang problema ang meron ako. Napakagaling nya sa pag aadvice at pagencourage sakin. Kaya naman sa twing nanghihina ang loob ko, hindi ako nangangamba dahil alam kong andyan lang sya para sa akin.

            Si Gino ay kasing edad ko din lang. Sa totoo lang, childhood bestfriends turned lovers kami. Nakakatawa nga kasi dati, sakanya ako nanghihingi ng mga advice sa mga ex lovers ko. But then, I ended up falling for him. Little did I know na ganun din pala sya sa akin. And that was the start of our happy days. Si Gino ay isang intelihenteng tao, scholar sa school, gwapo, makinis at higit sa lahat ay mapungay ang mga mata na sa twing titingin sya sayo ay mas nahuhumaling ka. He always had this warm glare and gentle smile na talaga naman nakakatunaw. He is the very description of a perfect partner. Isa lang ang problema. He has a weak heart. Ever since na nadiagnose sya with a certain heart ailment, unti- unti din napapansin ang pagbabago sakanyang pangangatawan. Panahon na lang ang hinihintay namin bago sya tuluyang lumisan. One year? One month? One day? Who knows……..

            “Nakasimangot nanaman ang mahal ko.”, nakangiting sabi sakin ni Gino.

            “Bwisit kasi sa bahay! Ako nanaman ang nakita! Alam mo bem, isanag araw, lalayas na talaga ako sa bahay!!”, galit kong sabi.

            “Ikaw talaga, halika nga dito. Sabi ko naman sayo, they only want the best for you. Walang magulang na gugustuhin na mapasama ang kanilang mga anak.”, sabay yakap nya sakin galing sa likod at pilit na pinalalamig ang ulo ko.

            “Bem? BEST?! By comparing me to my sister?! Kelan pa naging tama ang magkumpara ka ng dalawang tao?!”, galit kong pagmamaktol.

            “Sabihin na natin di maganda ang way nila, pero bem, take it as a challenge to yourself na rin. Wag kang magtanim ng sama ng loob sakanila dahil pamilya mo sila.”, mahinahon nyang sagot.

            “Pamilya? Ni hindi ko nga maramdaman na pamilya kami!”

            “Mahal kong Jake, your family loves you as much as I do. Trust me. Love mo ko diba?”, paglalambing nya. Eto na, naglambing na sya. Namungay nanaman ang mga mata nya. Nawala tuloy bigla ang init ng ulo ko.

            “Mahal na mahal….”, nakangiti kong sabi. Ramdam ko ang biglang pagkalma ko lalo na nakayakap sakin si Gino habang nakatitig ang kanyang pamumungay na mata.

            “Ugh! Ugh! Ugh!”, biglang pag ubo ni Gino.

            “Oh, are you ok? Sabi ko naman kasi sayo, magpahinga ka diba? Uminom ka na ba ng gamot mo? Ayos ka lang ba?”, pag aalala kong paguusisa. Sabay kuskos sa likod ni Gino.

            “Ito naman. Para ubo lang. Nasamid lang ako sa paglunok ko. Huwag ka nga masyado mag alala dyan.”, pilt nyang ngiti sakin. Alam ko sa sarili kong may nararamdaman na talaga syang hindi maganda. Pero pilit nyang itinatago ito sa harap ko.

            “Paano ako hindi magaalala! Gino naman……”

            “Hay nako mahal ko.. Dito ka nga sa tabi ko at makayakap sayo. Higa muna tayo.”, pagaaya nya sakin.

            Nakatingin ako sa paligid ng kwarto ni Gino habang magkayakap kami. Ito ang pinaka naging comfort zone ko simula bata pa lang ako. Sa twing may hinain ako ay kay Gino ko sinasabi ang lahat. Mga accomplishments, disappointments, lahat lahat.  Hanggang sa napatingin ako kay Gino. Nakapikit lang ito habang nakayakap sa akin. Bigla akong natakot dahil naisip ko, paano pag dumating ang araw na hindi na muling dumilat ang mga matang nasa harap ko? Hindi ko alam kung paano ko kakayanin yun. Sya ang naging saksi sa lahat lahat at kabuuan ng aking pagkatao. Kung mawawala sya ay mas nanaisin ko na mawala na lang din ako. Naramdaman ko na lang ang pagtulo ng luha ko. Hanggang sa napapikit na lang din ako. Ayaw ko munang isipin. Ayaw kong isipin. Hanggang sa naramdaman ko na lang ang paghalik ni Gino sa mga mata ko. Pagmulat ko ay nakita ko si Gino na nakatingin sakin.

            “Natatakot ka ba mawala ako?”

            Luha lang ang naisagot ko. Naramdaman ko na tuloy tuloy ng umaagos ang mga luha ko. Naramdaman ko din ang pagdampi ng labi ni Gino sa akin. Mas humigpit naman ang yakap naming sa isa’t isa. Ako lang siguro ang kaisa isang tao na ayaw magkaron ng bukas. Para hindi na matapos ang isang araw ng masigurado kong hindi lilipas ang panahon para sa mahal kong si Gino…

            “Polvoron?”, nakangiting alok ni Gino kahit pa may luha pa rin sakanyang mga mata.

            “Salamat.”, tanging naitugon ko. Alam kasi ni Gino na ispesyal sa akin ang polvoron. Nung bata pa kasi ako, naniniwala ako na may magic ito at pag kumain ka nito ay mawawala ang kahit anong lungkot at sakit na nararamdaman mo..

            Naging madalas ang pagbisita ni Gino sa bahay namin kahit pa pinipilit ko na ako na lamang ang pupunta sakanila para hindi nya na kailanganin pang lumabas. At isa pa ay ayaw ko din sya sa bahay. Kahit pa hindi naman sya ganoong minamata ng aking pamilya dahil na rin sa bata pa lang sya ay pumupunta na sya dito sa bahay, ay ramdam ko pa rin ang mga matang nakatitig palagi sa amin. Alam kong hinuhusgahan pa rin nila kami. Pffff.. Kahit pa sa gantong sitwasyon ni Gino ay di man lang nila pinalagpas.

            Isang araw, bwan ng Nobyembre, ay bigla akong niyaya ni Gino na magpunta sa Enchanted Kingdom. Dito din kasi ang unang date naming nuong nagliligawan pa lang kami. Agad naman akong pumayag ngunit..

            “Ano?! Kasama si Ate Lara?!”, maktol ko kay Gino.

            “Oo mahal ko. Gusto ko lang makasama si Ate Lara uli. Matagal na panahon na simula nung nakasama ko syang lumabas. Ang huli ay bago naging tayo. Namimis ko na rin kasi sya.”, mahinahon na paliwanag ni Gino sa akin. Wala naman akong nagawa. Kaya pinilit ko ang Ate Lara ko na sumama kahit alam kong tatanggi sya. Pero for some reason, napapayag ko sya. Bored din daw sya sa bahay at tsaka isa pa ay ako naman ang taya.

            Nasa byahe kami at tahimik ang lahat. Habang nagddrive ako ay nakaupo lang sa tabi ko si Gino, nakatingiin sa paligid at sa mga taong nadadaanan namin. Si Ate Lara naman ay nasa likod lang at nakikinig ng music sakanya ipod. Naging maayos naman ang byahe naman at maya maya pa’y nakarating na kami.

            Pagkadating na pagkadating ay tinanong ko agad si Gino kung ayos lang ba ang pakiramdam nya. Medyo malayo din ang naging byahe namin. Gusto kong siguraduhin na okay sya bago kami pumasok dahil siguradong mapapagod kami sa loob dahil sa kakalakad at kung sakaling sasakay kami ng mga rides.

            Una kaming sumakay sa Carousel. Kahit pa malalaki na kami ay pumila kami. Halos puro mga bata ang nakapila pero pinilit kami ni Gino na dun muna sumakay. Maya maya ay kami na ang sasakay.

            Bakas sa mukha ni Gino ang tuwa. Animo’y bata din sya na ngayon lang nakasakay sa Carousel. Titingin tingin pa sya sa paligid at minsan ay tumatayo tayo pa sa kabayong sinasakyan nya. Nakakatuwang pagmasdan.

            “Ate Lara, naalala mo ba yung iniwan natin si Jake at tayo lang ang sumakay ng Carousel nung minsan magpunta tayo sa peryahan?”, tanong ni Gino kay Ate Lara. Natahimik si Ate Lara. Ngunit kapansin pansin din ang biglaan nyang pag ngiti. Inaalala ang nangyari nung araw na yun.

            “Oo naman. Iyak ng iyak si Jake kasi hindi natin sya sinama. Hahahaha!”, masigasig na tugon ni Ate Lara. Aaminin ko, medyo nagulat ako. Dahil after a long time ay narinig ko ulit syang tumawa at nakita ko syang masaya.

            “Nakakatuwa pa rin ang tawa mo Ate Lara. Parang walang kaproble problema.”, ngiting tugon ni Gino kay Ate Lara. Napansin kong napatingin sakin si Ate Lara sabay biglang alis ng kanyang mga ngiti at balik sa suplada nyang mukha.

            Kung saan saan kami sumakay. Pero sa bawat sakay namin ay sinisigurado kong okay si Gino. Ayoko may masaman mangyari sakanya. Ngayon pang papalapit na ang pasko. Ito rin kasi ang araw na naging kami ni Gino.

            Masaya ang paglalakad namin at pagsakay sa mga rides. Parang bumalik kami sa panahon na mga bata kami at nasa peryahan. At sa paglalakad namin ay napadaan kami sa roller coaster.

            “Ate Lara, diba sabi mo, gustong gusto mo sumakay dyan kaso takot din ang mga kaibigan mo at ayaw ka din naman samahan ni Jake?”, pilyong ngiti ni Gino.

            “Mahal, hindi pwede dyan. Delikado yan para sayo. Alam mo namang….”, pagtanggi ko.

            “Alam kong yan din ang sinabi mo nung unang beses kitang niyaya na sumakay. Sapilitan pa kitang napasakay. Okay lang ako. Gusto ko lang din talaga sumakay..”, ngiting sabi ni Gino sabay pagpupungay nya ng mga mata. Naloko na! Wala nanaman akong nagawa kundi pumayag.

            “Oh sige, hihintayin ko kayo dito sa may food court. Total, kaharap lang naman.”, sabay yakap naman sakin ni Gino dahil sa pagpayag ko sa gusto nya.

            Habang nakaupo ako sa may food court ay naalala ko ang lahat lahat sa amin ni Gino. Ang first date namin dito, ang first anniversary namin sa beach, ang mga masasayang monthsary sa mga restaurant o kaya naman ang pagluluto naming dalawa para mas masaya, at kungg minsan, ay cinecelebrate naming sa hospital dahil bigla syang isinusugod.

            Maya maya ay nakita kong naglalakad na papuntang food court si Gino at si Ate Lara kaya agad naman ako naglakad para salubungin sila. Gusto ko muna icheck kung okay lang ba si Gino. Pero medyo nagulat ako dahil nakita kong tulala si Ate Lara at medyo naluluha luha ang mata habang nakatingin sakin. Hindi ko alam, nasobrahan ba to sa shock kaya nagkaganto? Naramdaman ko na lang na bigla nya akong niyakap na sadya ko namang ikinagulat ng sobra.

            “A-a-ate? Ok ka lang?”, utal kong sabi.

            “Huh.. Oo, natakot lang talaga ako sa roller coaster. Akala ko kasi mahuhulog ako galing sa taas. Pasensya na.”, sagot ni Ate habang nakayakap sya sakin. Naramdaman ko din ang pag iyak nya.

            “Ate, ok lang yan. Atleast, nakasakay ka na diba?”, nakita ko naman si Gino na nakangiti lang sa amin.

            Pagtapos ng sandaling yun ay alam kong may nagbago. Hindi man gaano kahalata. Pero ngayon, ikinagugulat ko ang pagkatok ni Ate sa kwarto ko at pagyaya sakin pag kakain na kami. Medyo naninibago talaga ako. Ngunit hindi lang yun ang nagbago, pati ang pakikitungo sakin ng lahat sa bahay ay nag iba. Hindi na ganoon kasungit ang Daddy sakin. Si Mommy naman ay tinatanong ako kung may gusto ba kong ulamin. At si Ate naman ay nakikinood sa akin twing nanonood kami ng dvd ni Gino sa entertainment room namin na hindi naman nya ginagawa noon. Hindi ko na rin masyado nararamdaman ang pagmamata sa amin ni Gino hindi tulad dati. Dahil kaya ito sa lumalalang sitwasyon ni Gino? Kaya naawa sila at nagpapakitang tao sa amin?

            Isang araw bago magpasko. Umaga pa lang ay nakahiga kami sa kwarto ni Gino at nagkwekwentuhan habang magkahawak ang aming mga kamay. Sinasariwa namin ang lahat ng alaala na nagdaaan samin. Hindi lang as lovers, pero as bestfriends. Mga kalokohan at mga problemang napagdaanan naming. Mga masasayang sandal at mga panahon na gusto naming ibaon sa limot. Bigla akong napatingin kay Gino. Medyo namumutla na talaga ang ichura nya. Ito yung mga sandali kung saan gustong gusto kong itigil ang oras at iniisip ko nanaman n asana wag na dumating ang bukas. Sana ganto na lang.. Para hindi na ko mangangamba na mawala pa sakin si Gino.. Ang taong minamahal ko ng buong puso.

            “Bem.. pwede mo ba ko ikuha ng tubig? Nauuhaw kasi ako. Hindi ako makatayo.”, nakangiti pa ring sabi ni Gino kahit bakas sakanyang mukha ang paghihirap. Tumango lang ako kahit naramdaman ko ang biglaang pagpatak ng luha ko. Agad akong pumunta sa kusina at kumuha ng tubig. Ngunit pagbalik ko, nakita ko si Gino na hindi kumikilos at halata ang hirap nya sa paghinga. Nagpanic naman ako kaya agad kong tinawag ang Mommy nya at dinala namin sya sa hospital.

            Pagdating na pagdating namin sa hospital ay agad pinasok sa emergency room si Gino. Habang ako naman ay hindi mapakali. Nararamdaman kong gumuguho ang kinakatayuan ko sa sobrang gulo ng utak ko. Maya maya ay lumabas ang doctor at umiling ito. Dinala na lang daw nila si Gino sa isang kwarto at oras na lang ang hihintayin bago tuluyang umalis si Gino. Napatingin ako sa mommy ni Gino, umiiyak ito at may kausap sa cellphone.

            Tuliro akong napaupo sa sahig. Biglang nablanko ang utak ko. Gusto kong umiyak pero walang mga luhang tumutulo. Tinatanggi ko kasi sa isipan ko ang mga nangyayari. Okay lang si Gino. Isa lang to sa mga attacks nya. Hindi pwede ngayon. Mag papasko na mamaya, 4^th year anniversary din namin. Magiging okay siya. Alam ko. Magiging Okay siya. Hanggang sa di ko namalayan na umiiyak nap ala ako. Hindi ko alam kung kelan tumulo ang mga luha ko. Pero parang biglang nagsink in sakin lahat ng mga nangyayari. Unang pumasok sa alaala ko ay ang ngiti ni Gino. Kailangan ko makita ang ngiting yun. Natataranta ako. Dyos ko po! Wag muna…

            Agad kong tinakbo ang chapel ng hospital. Dito ko binuhos ang luha ko. Nagmaka awa ako  sa harap ng Panginoon na wag muna. I was willing to give my life para lang ma extend ang buhay  nya kahit isang araw pa. Huwag muna ngayon. Hanggang sa naramdaman ko na lang ang isang kamay sa balikat ko.

            “Mommy………”, bigla kong yakap sa aking Mommy. Kasama nya din si Daddy at si Ate Lara. Niyakap din ako ni Daddy at ni Ate Lara.

            “Anak, hindi ko alam na ganto ka palang nasasaktan na. Araw araw mo itong pinagdadaanan. Ang takot na mawala si Gino. Pero mas pinili kong pairalin ang galit ko. Ang galit ko sa mga bakla. Ayaw ko kasing malihis ka ng daan. Gusto ko magkaroon ng sarili mong pamilya balang araw. Pero ng kausapin ako ni Gino ay parang bigla akong namulat. Ako dapat ang unang sumuporta sayo. Hindi si Gino. Ako ang ama mo at kami ang pamilya mo, per okay Gino mo nahanap ang dapat na sa amin mo nakuhang appreciation. Ngayon ko naiintindihan ang lahat.”, sabi ni Daddy sabay hawak sa aking mga kamay.

            “Anak, naaalala mo ba nung maliit ka pa? Sa twing natatakot ka o nalulungkot ka ay gusto mong hinahawakan ko ang kamay mo dahil lage kong sinasabi sayong isusumbong ko sa military ang kung ano mang dahilan ng kalungkutan mo. Heto anak ang kamay ulit ni Daddy, at ngayon hinding hindi na bibitaw ang Daddy.”, naluhang sabi ni Daddy. Bigla ko namang naramdaman ang pagyakap sakin ni Ate Lara.

            “Jake, I’m so sorry… Naaalala mo ba yung bumaba kami galing sa roller coaster ni Gino. I hated you for the wrong reason. Sinabi kasi sakin ni Gino ang dahilan ng pinagawayan natin noon. Nung bigla mongg pinalayas ang boyfriend ko at kinasahan ng baril pag nakita mo pa syang umapak sa bahay. Nagalit ako sayo noon dahil akala ko ay binastos mo sya. Yun pala, ayon sa sabi ni Gino ay nakita nyo si Arvin minsan sa isang bar na may kahalikang ibang babae. Kaya pala ganun na lang ang galit mo kay Arvin. I’m so sorry hindi ako naging mabuting Ate sayo. Ako dapat ang nagaalaga sayo bilang nakakatanda pero ako pa pala ang iniisip mo. I’m so sorry Jake……”

            Wala akong nasabi kahit isang salita. Nagiiyak lang ako. Kaya pala nagbago ang pakikitungo sa akin ng aking pamilya. Lahat pala ay dahil kay Gino. Totoo pala ang sinabi nya. Na mahal ako ng pamilya ko. Naalala ko bigla ang mga ngiti ni Gino na sya namang lalo kong kinaiyak.

            Pagtapos n gaming paguusap sa chapel ay tinungo na naming ang kwarto kung asan si Gino. Halatang halata sa kanyang mukha ang paghihirap. Alam kong anu mang sandal, mawawala na sya sa amin. At dadating na ang kinakatakutan ko. Ang hindi na muling pagmulat ni Gino. Agad akong nagtungo sa tabi nya at hinawakan ang kamay nya. Dahan dahan itong dumilat at tumingin sakin.

            “B-bem-bbem.. M-ma-hal na m-ahal k-ita. T-an-daan m-mo y-ung s-si-nabi k-ko s-sayo ha. I l-love y-ou so m-uch.”, nakangiti nyang sabi habang nakatingin sa mga mata ko. Hindi ko napigil ang aking emosyon at hinayaan ko lang umagos ang mga luha ko. Sumenyas naman sya sa akin na lumapit at dahan dahang hinalikan ang mga labi ko. Pagkalas ko ay kita ko naman ang sobrang paghihirap sa kanyang mukha.

            “Mahal kong Gino. Pahinga ka na. Kung pagod ka na. Pahinga ka na. Huwag mo na kami isipin. Pahinga ka na mahal ko. Mahal na mahal kita. At di ko malilimutan ang lahat ng sinabi mo. I love you. I love you so much mahal kong Gino.”, hirap na hirap kong sinabi.

            Nakita kong tumingin si Gino sa wall clock ng kwarto. 12: 03. Sabay tingin nya ulit sakin.

            “M-me-rry C-Christ-mas.. H-ha-ppy 4^th y-ear a-an-nipv-ver-sa-ry. I l-love y-ou so m-uch..”, nakangiti nyang sabi sakin.

            “Merry Christhmas. Happy 4^th year anniversary. I love you so much mahal kong Gino.”, ang huli kong nasabi ko habang nararamdaman ko ang pag agos ng luha ko habang nakatingin ako sa mukha ni Gino. Hanggang sa nagbigay ito ng huling pisil sa mga kamay ko. Agad naman akong humalik sakanya at gusto kong hulihin ang huling hininga nya. Hanggang sa iyakan na ang narinig ko sa buong kwarto.

            Nakayakap ako kay Gino habang inaaalala ang lahat ng aming nakaraan. Hindi ko alam na magiging ganto pala kasakit ang sandaling ito. Araw araw ko mang pinaghandaan ay hindi ko pa rin pala kaya. Ngayon, ang lahat ng kay Gino ay isang magandang alaala na lamang. Hindi, isa syang parte ng pagkatao ko. Binigay nya sa akin ang lahat ng kanya. At ibinalik nya pa sakin ang dati kong nawala, ang aking pamilya.

            Sunod kong namalayan ay nasa loob ako ng aking kwarto at nagbibihis para sa lamay ni Gino. Nakaupo ako sa aking kama at nakaharap sa salamin. Hindi pa rin makapaniwala sa mga nangyayari. Sa biglaang pagkawala ni Gino. Ngayon pang araw ng pasko at 4^th anniversary naming. Kung dati ay buong galak naming sinasalubng ang araw na ito, ngayon, ni hindi ko alam kung saan at paano magsisimula ngayong wala na sya. Naramdaman ko na pumatak muli ang luha mula sa aking mga mata. Kinakain ako ng sakit at kalungkutan. Nang biglang may kumatok at pumasok.. Si Mommy.

            “Anak……”, agad nyang bungad at abog sa akin ng isang plastic. Agad ko itong binuksan. Ngunit pagbukas ko ay mas lalong umagos ang mga luha ko. Isang plastic bag ng polvoron. May inabot ding sulat sa akin si Mommy. Binuksan ko agad at ito ang nilalaman..

            “Dear Mahal kong Jake,

                        By the time na mabasa mo ito ay nangangahulugan lang na wala na ako. Noon, natatakot akong mawala at dumating ang araw na mabasa mo ito. Pero I guess, wala tayong control sa sitwasyon.

                        Sabin g Doctor ay nalalapit na daw ang oras ko. Kanina, paguwi natin galing sa hospital ay sobra akong natakot. Hindi dahil sa alam kong mamatay na ko.. Kundi dahil natatakot ako at nalulungkot dahil narealize ko, sa sumpaang ginawa nating dalawa ay ako ang sisira. Ako ang unang mangiiwan. Napakasakit dahil ang dami ko pang gustong gawin kasama ka. Pero masaya na rin ako, dahil minsan sa buhay ko, naramdaman ko ang magmahal at mahalin.

                        Ginawa naming itong polvoron na to ng minsang dumalaw ako sayo. Kaso inutusan ka daw ni Tita kaya hindi mo alam. Minabuti ko na rin na wag muna sabihin. Dahil magiging sakto ito sa oras na to. Natatandaan mo ba nung sinabi mo nung bata pa tayo? Na pag kumain ka ng polvoron ay may magic ito? Na lahat ng kalungkutan at problema mo ay mawawala? Kaya ginawa ka naming ng sangkaterbang polvoron. Wala na kasi ako para making at punasan ang mga tutulo mong luha.

                        Nakausap ko na ang Tito at Tita. Alam kong tutol sila sa ating relasyon dahil na rin sa gusto nilang magkapamilya ka balang araw. Naiintindihan ko sila dun. Pero sinigurado ko sakanila na matutupad yun. Dahil alam naman nila na malapit na ang pag alis ko at sinabi ko sakanila na mas kakailanganin mo sila sa gantong panahon. Napaluha ako ng marealize din nila na malayo na ang loob nyo sa isa’t isa. Simula ngayon daw ay magbabago na ang lahat.

                        Ikaw talaga bem, hindi mo din pala talaga sinabi ang totoo kay Ate Lara about kay Arvin. Pasensya ka na kung sinabi ko sakanya nuong araw na sumakay kami sa roller coaster. Ginawa kong excuse ang pagsakay dun para makausap ko sya. Alam ko naman na mahal na mahal mo ang ate mo. Masyado ka lang pa macho kaya ayaw mo sabihin sakanya. Pasensya na ulit ha. Pero sigurado ko, magiging ayos na uli kayong magkapatid.

                        Bem, tulad ng sabi ko sayo, your family loves you as much as I do. Kaya kung mahal mo ako, ay mahalin mo sila. Huwag mong ilayo ang loob mo sakanila. Dahil ang bawat alaala na meron tayo ay ipamahagi mo sakanila. Ipakita mo ang naging resulta n gating pagmamahalan.

                        Bem, nararamdaman ko na malapit na ang panahon ko. Nararamdaman ko sa katawan ko na nanghihina na ako. Pero tulad ng pinangako ko, hihintayin nating sabay ang pasko, at syempre, ang anniversary natin. Pangako, aabot tayo..

                        Ito na ang mga huling katagang maiiwan ko sayo bem.. Sana pakaingatan at tandaan mo ang sasabihin ko..

                        Mahal kong Jake, kung bumigay man ang katawan ko ngunit ang puso at pagmamahal ko sayo ay hindi bibitiw. Mamahalin kita hanggang sa kabilang buhay. Kung saan man ako mapunta, sisiguraduhin ko na babantayan kita. I love you so much mahal ko.. I love you till the day after forever…..

                                                                                                Mahal mong Gino :)”

            Bumuhos ang aking luha kasabay ng agos ng damdamin ko. Npahawak ako sa aking mga labi at pilit na inaalala ang pakiramdam ng mga halik ni Gino. Napapikit ako. Sa aking isipan ay nakita ko ang mga ngiti ni Gino habang nakatingin sa akin ng may mapupungay na mata. Narealize ko na maaring namatay nga ang kanyang katawan, ngunit hindi ang alaala at pagibig nya. Mananatili sya sa aking puso habang buhay….

            “Anak, binilin yan sa akin ni Gino. Na kung dumating man ang iras na to ay ibigay ko ang polvoron at sulat na yan sayo. Anak, hindi ko alam na naniniwala ka pa rin pala sa sinabi ko na may magic ang mga polvoron. Bata ka pa noon nung una kong sinabi ko yun sayo. Hindi ko alam na dadalhin mo ito sa iyong paglaki. Pasensya ka na anak ha.. Hindi kita nasuportahan sa naging decision mo. Pero hayaan mong ang polvoron na ginawa naming ni Gino para sayo ang bumawi sa pagibig ko para sayo. I love you anak…”

            Napakayap lang ako kay Mommy at gumaan ang aking paramdam. Binigay ni Gino ang pinaka magandang regalo sa akin, ang kanyang pagmamahal at ang aking pamilya. Nakuha ko na ring patawarin ang aking pamilya. Napahalik lang ako sa aking Mommy. Kinuha naman nya ang kamay ko at niyaya na papunta sa lamay ni Gino.

            Hindi ko man alam kung paano pa haharapin ang bukas ngayong wala na si Gino. Pero alam kong lahat ng iniwan nyang aral sakin ay magagamit ko. Ang akala ko ay hinahanda ko ang sarili ko para sa sitwasyon na to, pero si Gino pala ang naghanda ng lahat para sakin. He really is the very definition of a perfect partner. Mapagmahal, mapagbigay, mapagintindi, lahat na ata na sakanya. He is the person with the strongest weak heart.