Unbroken 2.14

Patuloy ay pagsiil ng halik ni Miguel sa matalik na kaibigan habang ang isa naman ay patuloy sa pakikipagbuno para makaalis sa mga yapos at halik nito.

“Please Daniel,” there's plead in his tone.

Mabilis nyang hinigpitan ang pagkakahawak sa mga braso ni Daniel at mabilis na ipinako ito sa pader na kanina pa sumasalo sa bigat ng kanilang mga katawan na patuloy sa pagtutungali. Hindi nga nagtagal, tuluyan na sya nitong nasakop.

Daniel doesn't really know what to feel nang mga panahong yon. The kisses were wet and warm. At aminado sya sa sarili nyang tinatamaan sya ng libog pero hindi nya alam kung bakit hindi nya magawa ulit ito sa kanyang kaibigan. Patuloy ito sa paghalik sa kanyang labi pero ni isa ay wala syang tinugunan. Sa t'wing tatama ang dila nito sa kanya ay napapaiwas nalang sya.

Alam nyang wala syang magagawa dahil lubos na mas malaki si Miguel sa kanya.

“Migs, stop it. I don't want to do it,” humihingal nyang sagot.

Wari'y hindi naintindihan ni Miguel ang pakiusap na iyon ni Daniel. Patuloy pa rin sya sa paghalik dito. Naramdaman nya ang pagtanggi ni Daniel sa kanyang mga halik, nakaramdam sya ng pagtataka.

“Alam kong galit ka sakin dahil sa nagawa ko. Pero di mo na ba ako kayang kausapin man lang?”

Nakaramdam si Daniel ng kurot sa sinabi ng kanyang matalik na kaibigan.

I must not buy that crap again. Kailangan kong maging matigas. Ayaw ko na sa ginagawa namin ni Miguel.

“Let me go,” seryosong sagot ni Daniel.

Nasaktan si Miguel sa narinig pero hindi nya ito kayang ipakita kay Daniel. He slowly let go of his hands. Feeling defeated, the only thing he could do was look in to his eyes. Nagtama ang mga mata nila. Nakita nya kung gaano kaganda at kamisteryoso ang mga matang iyon. Kita nya sa mga matang ito ang lungkot, pero mas banaag nya ang galit.

Marahan syang umatras. Isa, dalawang hakbang.

“Fine,” mahina nitong sambit.

“Thanks,” sagot ni Daniel.

Katahimikan.

“Are you still mad at me?” tanong ni Miguel.

Tinungo ni Daniel ang sofa. Isinalampak ang katawan dito at pinikit ang mga mata.

“Hey, Daniel. Are you still mad at me?”

“What do you think?” pangbabara nito rito.

“You are,” mahinang sagot ni Miguel.

“Just leave me alone,” sagot ni Daniel.

Naramdaman ni Daniel ang pagupo ni Miguel sa kanyang tabi. Pinilit itong kunin ang kanyang kamay at ni-lock sa kanya.

“I will explain.”

“I don't need it.”

“Please, Daniel. Magpapaliwanag ako. What you're thinking is wrong. Please,” naiiyak na sabi nito.

Napabuntong-hininga si Miguel. Alam nyang galit pa rin talaga sa kanya si Daniel.

Dinilat ni Daniel ang kanyang mga mata at nakitang lumuluha ang kanyang matalik na kaibigan. Alam nyang hindi nya ito natitiis pero hindi nya alam kung bakit ngayon, ay parang magagawa nya na itong tiisin at di kausapin.

“And what do you think I'm still interested to hear you out?”

Parang bombang sumabog ito kay Miguel. He knows that Daniel is a very nice and forgiving guy, but for him to say those words, it must mean na sobrang galit sya. Nangilid muli ang kanyang mga luha. Pinigil nyang ibalik ang kanyang composure. Pinilit nyang wag umiyak.

“Please. You need to hear me now,” pagmamakaawa nito.

Daniel threw him an odd look. He rose to his feet then headed to the kitchen. Kumuha si Daniel ng tubig at uminom. Makalipas nito ay bumalik sya kung nasaan ang kanyang matalik na kaibigan.

“Please Daniel. You need to hear me now. I mean now,” at tuluyang nagcrack ang kanyang boses.

“I don't need your explanation now. I needed your explanation months ago. I called you. I texted you. I sent you e-mails. I even went to your house. You were never there.”

Napahinga si Daniel, malalim.

“And what made you think I'm still interested to know what crap your reasons are? Kinailangan ko ang mga paliwanag mo noon pero kahit isa, wala kang binigay. I decided to go on with my fucking life, having the mindset na wala ka na sa akin. At eto ka ngayon, babalik na parang walang nangyari? Who do the hell you think you are?”

Mas lalong naging malakas ang pag-iyak ni Miguel.

“I know that I did the wrong thing. I know that I cheated. Alam kong mali ako for leaving you there. For letting you hang for so long, for months. But I did it for the best.”

Umiling si Daniel.

“I can't escape drugs. At ayaw kitang madamay. I got more addicted to the substance. At ayaw kong sirain ang buhay mo. I decided to go with him, I know he's an addict at masasabayan nya ang mga trip ko,” paliwanag ni Miguel.

“So that's for the best? Putangina ka! Nagaadik na rin ako. That depression made me crave for more substance. Buti nalang naagapan at nakapagparehab agad ako. Pinilit kong maging malakas. Nilabanan ko ang temptation na bumalik sa drugs. At sa pagkakaalam ko, nakaalis na ako.”

“I'm sorry.”

“Fuck you! If you really wanted the best for me, I mean the best for us, sana hindi mo na ako inimpluwensyahan at sana di na ako nagpaapekto sa mga sulsol mo. At sana, if you wanted the best, even just for yourself, nagparehab ka na agad. Look at you! I mean look at you! You're a junkie Miguel.”

“I'm here to make everything right. I'll be better. Tulungan mo ko magparehab. Please be supportive.”

Napabuntong-hininga si Daniel.

“I love you still, Daniel. Namali lang ako ng landas. I chose the wrong set of friends and I am regretting it now,” rinig ang sincerity sa boses nito.

“And for the record, I didn't cheat on you,” dugtong pa nito.

“Don't expect me to buy that crap now, Miguel. I saw you kissing him.”

“That's not really what it was.”

Tinuro ni Daniel ang pinto ng kanyang pad.

Umiling si Miguel.

“Please, get out of my house.”

“Forgive me.”

“Get out.”

Feeling so defeated, Miguel rose to his feet. He then decided to walk away. Palabas na sana sya ng pintuan nang bigla syang may naalala.

“Before I go, I wanted to give you this.”

He threw a small sachet that has something to Daniel. The reflexes of Daniel were really quick to catch the small thingy thrown at him.

“Bye.”

Daniel then was left alone. He looked at the sachet. Mabilis na kumalabog ang kanyang dibdib at nanghina ang kanyang tuhod. Hinigpitan nya ang pagkakahawak rito. Muli syang napabuntong-hininga. Muli nyang tinignan ang sachet.

“Shabu.”

Marahan syang bumalik sa kanyang kwarto, lumuluha.

“Nag-enjoy ka ba?”

“Oo naman Doc. Bakit mo naman natanong?”

“Wala naman, gusto ko lang na lagi kitang nakikitang nakangiti.”

Naramdaman ni FR ang sinseridad mula sa tinurang iyon ng doktor.

“Masaya ako. At sobrang thankful, Doc. Wag kang mag-alala don.”

Naramdaman nya ang pag-akbay sa kanya nito. Ilang segundo pa ay binuhay na nito ang makina ng sasakyan.

“Mabuti naman kung ganon.”

Ngiti lang ang sinagot nito. Naramdaman nya ang kamay ng doktor sa kanyang mga hita. Kita sa mga mata nito ang labas na kasabikan. Nakaramdam si FR ng kaba.

“I-I think I better get going, Doc.”

Ngumiti sa kanya ang matanda.

“Kinakabahan ka ba?”

Namutla si FR.

“Ha? Hi-hindi po,” pagpapalusot ni FR.

“You were stutterring.”

“I'm not.”

Naramdaman nalang nya ang pagtaas ng kamay ng doktor sa kanyang hita. Naging mas malikot ito at hindi maiwasan ni FR na hindi tablan sa ginagawa nito sa kanya.

FR quickly got back to his senses. Hindi sya bibigay this time. Alam nya kung paano ang tamang pakikipaglaro.

“Not this time. Still got some things to do, Doc,” sambit nya sabay alis ng kamay ng doktor sa kanyang mga hita.

The doctor gave a hearty laugh. Aminado syang matalino si FR at marunong itong mangbitin kaya nya ito mas labis na hinahangaan.

“I have always adored you, FR.”

Ngiti lang ang sinagot nya rito.

“I have to go Doc. Aalis na po ako at late na. May raket pa ako mamayang gabi.”

Nakita ni FR na dumukot ang doctor sa kanyang bulsa. The next thing he knew was the doctor was giving him an amount he couldn't resist. Dahil na rin sa kailangan nya ng pera ay tinanggap nya ito.

“I have to go.”

“Ingat.”

Before he got off the car, he gave the doctor a quick kiss on the cheeks. Doc Erdie got very surprised with the gesture but deeply felt touched and loved.

“Bye Doc.”

Mabilis na naglaho si FR sa karamihan ng kotse sa carpark.

“Kung alam mo lang FR, mahal na kita.”

I t u t u l o y . . .