Wednesday, April 27, 2011

Kung Kaya Mo Ng Sabihing Mahal Mo Ako (Chapter 18 and EPILOGUE)

Photobucket

CHAPTER 18

Nakatayo lang siya sa bintana ng hospital suite na yun. Sa taas ng palapag na iyon ay nakikita niya halos ang kabuuan ng Quezon City. Halos said na ang pakiramdam niya. 

Wala ng natirang maaari pang maramdaman. Nakakalungkot na with all the wealth na nakapalibot sa kanilang pamilya ay hindi iyon naprotektahan mula sa dalawang bagay. Inggit at Paghihiganti.



Tiningnan niya ang dalawang taong natitira sa kanya ngayon. Isa sa mga ito ang salarin, ayon sa mga pulis subalit wala pa siyang balak alamin iyon. Parehas na hindi pa rin nagigising mga ito bagama't stable na ang kalagayan. Mukhang iniiwasan ng isa't-isa ang makaharap siya. Ngunit anu't anupaman ay kailangan nilang magharap-harap. May nagbabantay na pulis sa loob kung sakaling magising ang mga ito. Pinakiusapan na rin niya ang mga naging kaibigang alagad ng batas.

Naalala rin niya si Pancho. Huli niya itong nakita noong araw na may humabol sa kanila. Luckily, may nabuhay sa isa sa mga nakasagupa nila at iyon ay nasa pangangalaga na nila Rick. Mukhang nakarekober na raw ito at ngayon nga ay naghahanda ng sinumpaang salaysay sa mga pulis.

Sinulyapan niya si Elric. Nadale lang ito ng pagkakataon. Hindi para rito ang pagkawala ng brakes ng sasakyan niya. Para sa kanya dapat iyon. A strong pang on his chest came as he remembered how his brother insisted that he talk to Pancho alone and take a cab going home after they talk.

Isang swerte na buhay pa ito sa lakas ng impact ng pagkakabangga nito sa isang puno sa central island. Iyon nga lang, kinailangang putulin ang isang paa nito at hindi niya pa alam kung ano ang magiging reaksiyon nito kapag nalamang nailibing na ang ina sa durasyon ng pagiging coma nito. Tiyak na magiging hysterical ito. Sino ba naman ang hindi.

Nilapitan niya ang natutulog na tiyahin. Technically, ito na lang ang natitirang kamag-anak niya na kadugo talaga niya. Hindi niya alam ang iisipin kung sakaling ito ang salarin na kumitil sa buhay ng ama niya, ni Mildred at ang nagbayad ng mga tao upang patayin siya. Nakakalungkot kung magkakaganoon. Siguro napakalaki ng rason nito. Pero, mapapatawad kaya niya ito? Kung sakali man, matitiis ba niyang ilagi nito sa kulungan ang natitirang buhay nito sa mundo?

Nahahapong tumingala siya para hilutin ang nananakit na batok. Halos di na niya maaninag ang paligid sa tindi ng pagkalabo ng mata niya. Napakapit siya sa gilid ng hospital bed na kinahihigaan ni Mercy. Nakita siya ng pulis na nagbabantay at tinanong siya kung okay lang siya.

"Actually, No. I'm not okay. Can you take me to the sofa?" paki-suyo niya rito at agad na tumalima. Pagakaupo niya ay siyang bukas ng pintuan at pumasok ang grupo nila Rick, Rovi, Perse at yung dalawa ay di niya kilala. Basta yung isa ay may suot na salamin pero di maikakailang gwapo at may dalang laptop na agad umupo sa single seater at kinutingting na ang dalang aparato. Habang ang isa ay animo doctor na sinipat sipat ang dalawang nakahiga at nagulat pa siya ng makitang may stethoscope na inilabas sa dalang bag at maliit na flashlight at tsineck ang mga ito.

Tatayo sana siya upang pigilan at tanungin kung sino ito ng pigilan siya ni Rick. "Ah, alam niya ang ginagawa niya Gboi. Iyan si Doc Cody Unabia. Pasensiya na at inutusan ko kasi na i-tseck niya ang vital signs ng dalawa para malaman kung gising na ba ang isa or nagtutulug-tulugan na lang." mahabang paliwanag nito.

Nanghihinang bumalik siya sa pagkaka-upo at tiningnan na lamang ang doktor sa ginagawa nito. Masakit ang buong katawan niya. Halos wala pa siyang tulog. Naglamay at nagbantay pa siya dito sa ospital. Gusto niya kasing kahit anong mangyari ay naroroon siya paggising ng mga ito. Gusto niyang siya ang unang magtanong.

"Mukhang di rin maganda ang lagay mo ah. Natutulog ka pa ba?" tanong ni Rcik sa kanya.

"Oo, Colonel. Ikaw talaga. Ang taas pala ng posisyon mo inilihim mo pa sa amin." sinubukan niyang magbiro at ngumiti ng bahagya kahit batid niyang hindi iyon umabot sa mga mata niya.

"Hindi naman secret yun. Nataon lang na mahaba ang Lt. Col. kaya Tinyente na lang. Pero maiba tayo. Nagkita na ba kayo ni Pancho?" pag-iiba nito ng usapan saka tumabi sa kanya.

Inalok rin niyang maupo ang mga kasama nito. Nakilala na niya sina Perse at Rovi dahil sumunod ito sa kanila pagkatapos ng clean-up sa tulay. Sumama rito si Pancho para sa statements nila. Nagpaiwan na siya para asikasuhin ang kapatid at tiyahin.

"Siyanga pala. Si Doc Cody ulit at ang isang iyon na may sariling mundo ay si Jerick Salmorin. Dating sarhento ngayon gigolo." sabay taas baba ng kilay ni Rick at naki-high five pa sa mga kaharap.

Sumagot naman ang nasa single seater na di kalayuan sa kanila na mukhang naiirita na. "Feeling mo santo ka? Uy tinyente, isang demonyito na lang ang pipirma, papalit ka na kay Satanas." pang-iinsulto nito na ikinibit balikat lang ng nanunang mang-asar.

"In despair yan kaya ganyan." sabi pa ng makulit na Tinyente sabay mabilis na sapo ng ibinatong maliit na bola ng kaasaran.

"Shit ka. paano kung di ko nasalo ito?" galit na sabi ni Rick sa nambato.

"Eh nasalo mo diba? Pasensiya na, nadulas sa kamay ko." sarkastikong paghingi ng tawad ni Jerick.

"Ayos ah, kapag nadulas din ito sa kamay ko bahala ka ha." pananakot ni Rick at umayos na ng upo.

"Ang sweet n'yo naman." pang-aasar niya sa dalawa.

"Hindi ah. Iyan lang ang in-love pa rin sa akin hanggang ngayon."

"Ha-ha! I forgot how to laugh!" inis na sagot ng nasa single-seater.

"All right. Tama na iyan. Para kayong mga bata. Itigil na ninyo iyan mga lovebirds. Mamaya na. Okay?" saway ni Perse.

"Asus, naiinggit ka lang Katiyagaan eh. Halika, kiss kita dito." panunukso ni Cody na nakalapit na sa kanila.

"Hi. Cody is the name. Examining dead people is the game." nakangiting sabi nito sa kanya at naglahad ng palad.

Tatanggapin na sana iyon ng makatikim ito ng kutos sa inasar na Major. "Uhm! Umayos ka ungas. Poporma ka pa diyan eh kay Bossing na iyan." saka ito tumingin kay Rick.

"Ah ganoon ba? Pasensiya na. Kiss na lang sa cheeks? Pwede?"biro ulit nito sa kanya.

"Ha?" tanong niya. Napapantastikuhan siya sa kulit nito. Parang hindi doctor. Pero infairness, gwapo ang isang ito at malamlam ang mga mata. Nakarinig siya ng tikhim na nagpalingon sa kanya kay Rick. Nakasimangot ito at parang kakatayin ng tingin si Cody. Natawa siya sa inaasal ng mga ito.

"Ang kukulit ninyo. Para kayong mga bata." sabi niya in-between his laughter. Natigil ang tawa niya ng makitang nakatingin sa kanya ang mga ito ng may iba't-ibang reaksiyon sa mukha. Ang sa doktor ay nahihiya habang kumakamot ng ulong nabatukan. Si Perse ay parang anumang sandali ay handa siyang dalhin sa mental. Ganoon din si Rovi na kulang na lang ay tumakas sa loob ng kwartong iyon. Si Jerick ay passive at muling bumalik ang atensiyon sa laptop habang si Rick ay masama ang tingin sa kanya.

Kumalma siya at inalis ang bara sa lalamunan bago nagsalita. Huminga pa siya muna ng malalim bago sinalubong ang naiinis na tingin sa kanya ng Colonel. "Anong problema mo? Bakit ganyan ka makatingin?" natatawa pa rin siya pero pinipigilan niya iyon.

Umiling ito. "Wala lang." parang sira na sabi nito saka kinuha ang folder na hawak ni Rovi. "Oh basahin mo. Kaysa tumitingin-tingin ka sa iba." saka nito paisang ibinigay sa kanya ang folder.

"Ano ba ito?"

"Reports iyan ng mga insidente involving your brother and Aunt."

Binuklat niya iyon at nakita niya ang pangalan ng kanyang tiyahing si Mercy. Ayon sa report ay nakita raw itong lumabas ng hotel na pinagtuluyan nila ng gabing matagpuang patay si Mildred sa mansiyon. Bibili yata ito ng gamot dahil ayon sa napagtanungan ay nagtanong daw ito sa gwardiya kung saan may malapit na botika. Ipinasya raw nitong maglakad ng malamang ilang kanto lang ang lapit ng nasabing establisyimento. Ilang saglit lang ay nakita na itong nakahandusay sa kalsada gawa ng pgakakabundol sa isang sasakyan.

Nagulat daw ang nagmamaneho ng sasakyan dahil itinulak lang daw ito ng kasamang lalaki na may hawak dito pagkatapat ng sasakyan nila sa mga ito. Mabilis ang takbo nila kayo ito nabundol. Nakita naman ng ilang bystanders ang lalaki kaya nahuli ito at nabugbog pa ng magtangkang manlaban. Sa kabilang papel ay nakita niya ang larawan ng isang lalaki.

"Sino ito?"

"Iyan yung lalaking tumulak sa biktima." si Perse.

"Parang familiar siya sa akin." sabi niya at nahuli niya ang pagtitinginan ng mga ito.

"Pamilyar talaga dahil iyan ay ang kalaguyo ni Mildred na minsan ay naging hardinero ninyo." si Rick.

"Oo nga. I saw him before. Pero anong pangalan niya?"

"Nandiyan sa report."

"Josefino Jurado." wala sa loob na sabi niya. Nanginig na lamang bigla ang kamay niya sa galit. Bigla ang pag-ahon ng emosyon sa dibdib niya para sa lalaking gumawa ng kalapastanganan sa tiyahin niya.

"Bakit niya raw ito ginawa?" nakatiim-bagang na sabi niya? Asking no one in particular. He just kept looking to man on the picture. As if by doing so, he would inflict the same damage to this bastard.

"Actually andito rin sa report. Pero since emotional ka na. Let me just tell it to you." si Rick at inagaw sa kanya ang folder. Hindi naman niya iyon inintindi pa. Ito na ang pagsisiwalat na hinihintay niya.

"Ayon sa imbestigasyon. Noong madaling-araw na maaksidente si Mercy ay inaabangan na talaga kayo doon ng suspek na si Josefino Jurado. Nakita siya ng ilang tauhan ng hotel at mga bystanders na matagal ng nakatayo o naghihintay sa waiting shed sa labas ng hotel. Kahit sino sa inyo ay maari niyang kantiin gawa ng ang sabi niya ay ipinaghihiganti lang niya si Mildred. Isa pa, utos ni Mildred na alisin ang babaeng ito sa buhay niya."

"Why?" shocked niyang tanong.

"Dahil sa insultong pagtanggap ng iyong ama sa biktima. Dagdag pa iyan ni Jurado."

"But it was her birthright. Hindi niya dapat iyon ikagalit. Siya nga na dating sekretarya ng Daddy ay hindi ko na kinontesa na pinamanahan ng malaki dahil sa asawa siya. Ang mansiyon ng mga Arpon ay mananatili lamang sa mga mansiyon." mariing sabi niya.

"Unfortunately ay hindi niya nakikita iyon."

"Okay. Ano pa ang nasa report? Sino ang pumatay sa D-daddy." bigla siyang naging emosyonal. Siguro ay dahil sa ilang araw na rin siyang walang tulog.

"Well. Sa paglilibot namin sa mansiyon ninyo ay nakakuha kami ng mga substancial evidences na may kaugnayan sa kamatayan ng mga namatay doon. Like yung marbles na nakita namin sa scene of the crime. Pati iyong syringe na ginamit para sa champagne ng Tita Mildred mo and iyong insecticides na nasa bodega. Gumamit pa kami ng mga canine specie para lamang duon. Malakas kasi ang kutob naming naroroon din ang mga ebidensiya, at hindi nga kami nagkamali. Iyong iba ay ibinaon ang iba ay nasa loob ng bodega na itinago kasama ng ilang kagamitan doon."

"So ibig sabihin, nasa mansiyon din ang pumatay sa Daddy ko at Tita Mildred?"

"Oo. Noong gabing namatay si Don Armando ay ang Tita Mildred mo ang tumawag sa ospital hindi ba? Parang mali naman na mauuna kang tatawag ng ambulansiya kaysa ng tulong sa paligid mo pagkatapos mong makita ang asawa mo na nakahandusay sa ibaba ng hagdan.. A scream for help would have been sufficient enough para makakuha ng tulong sa mga kasama sa mansiyon."

"What are you saying? Si Tita Mildred ba ang pumatay sa Daddy?" nasosorpresang tanong niya.

"Yes. Nagtatalo sila ng Daddy mo noong gabing iyon bago maganap ang krimen. She made it looked like an accident. Nakalagay na ang mga holen sa hagdanan at kailangan na lamang ay ang presensiya ng Don sa crime scene. Tumutugma rin ito sa isang salaysay ng katulong na nagkataong nasa itaas at may kinuhang labahan sa mga kwarto sa itaas na nakaligtaan niya. Narinig daw niyang nagtatalo ang mag-asawa at pinapalabas ng Donya ang Don sa kanilang kwarto. Nakababa na ang katulong at nagtuloy sa servant's quarter na nasa kabilang wing ng mansiyon kaya duon siya bumaba sa kabilang panig ng hagdanan. Hindi na rin niya narinig ang pagkalabog ng Don dahil sa earpiece na inilagay niya sa tenga."

"It doesn't make sense. Wala siyang mapapala kung papatayin niya ang Daddy dahil protektado ito ng pre-nuptial agreement nila. Anong ugat ng pagtatalo nila?" manghang sabi niya.

"Lucky for us. Naiwan ng Daddy mo na naka-on ang surveillance camera niya sa kwarto. Naghalughog lang kami at sinuwerte na nakita namin ang bug na nasa ibabaw ng antigong aparador at naka-konekta sa isang connecting room na mukhang sikreto sa karamihan dahil maliit lang ito at kailangan mong buksan mula sa mga naka-display na libro sa estante."

Duon lumapit sa kanya ang kaninang busy na si Jerick at inilapit sa kanya ang laptop na naglalaman ng video na sinasabi ni Rick. Nagugulat siya sa nalalaman. Hindi niya alam na mayroong ganoon ang kanyang ama, but thank god for little mercy. Mukhang makakatulong ito sa kaniya.

"Lakasan mo ng kaunti at paki-ulit mo." sabi nito sa kasama.

Nang maiharap sa kanya ang aparato ay nagsimula na ang video na ipinapakita sa kanya.
Umalingawngaw ang malakas na boses ni Mildred sa paligid.

"That is unfair Armando! Utterly disgusting and unfair! Bakit kailangan mong isama sa will mo ang bastardang babaeng iyon?" sigaw nito sa ama niya.

"You don't get it Mildred. I have to. Hindi na nga siya kinilala ni Papa ng maayos. Ako pa ba na kapatid ang magkakait sa kanya ng karapatan niya sa bahay at sa pamilya na ito? It's time to build the bridges that once was burned. Matagal ng wala ang Mama, hindi na dapat pang intindihin ang galit niya kung isasama ko ang ate sa last will and testament ko."

"But it doesn't make any sense at all honey. Hindi mo na kailangan pang kilalanin ang bastarda mong kapatid. Panatilihin mo na lang na ganoon ang mga bagay. Mas makakabuti iyon." prantikong sabi nito.

"There's no way na tutulad ako sa Papa. Kung susundin ko ang sinasabi mo. Wala na ang Ate Mercy ay hindi pa niya nakukuha ang dapat na para sa kanya."

"Let her rot in hell. That old hag. Pabayaan mo na siyang ganyan. Hindi naman niya siguro mamasamain kung sakaling hindi na siya pamanahan. After-all your family has been very good to her. Hindi na siguro niya iyan hahabulin pa?" matalim ang dilang sabi ng madrasta.

"Ah Mildred! How did I marry a bitch like you? Wala kang puso. Hindi ka pa makuntento sa kung ano ang ibibigay ko sa iyo. The companies are Gboi's birthright. As well as the house. Nakasaad iyan sa testamento. Check with Benedict if you want but I won't hear any of this now. Let me sleep for the love of Christ! Will you?!" napipikong sabi ng ama.

"Well, if that is the case. Sleep outside Armando. I don't want to see your face here when I wake up." tumayo ito at iminuwestra ang pinto.

"What? I can't sleep in my own room? In my own bed? What kind of a sick joke is this?" napupunding turan ng kanyang daddy.

"This s no joke honey. It's either I'll sleep here alone or I'll go out and find myself a hotel to sleep to." banta nito.

"Fine. Go outside. If you think I didn't know that you are meeting with someone, you had another think coming. Hindi ako natutulog sa pansitan, Honey! You sleep here. I don't care. I'd rather trust a snake this time." maanghang na bulalas ng ama sa esposa.

Nakita niyang namutla ang madrasta at sinundan ng tingin ang asawa na ngayon ay palabas na ng kanilang kwarto. Saglit lang itong natilihan at matagumpay na ngumiti bago sinundan ang asawa. Nakalipas ang ilang minuto ay may mahinang kalabog siyang narinig sa paligid. Pagkatapos ay ang humahangos na itsura ng kanyang madrasta na tumatawag sa telepono.

Nakaharap ito sa camera at hindi nito itinago ang ngiti sa labi habang nakikipag-usap sa telepono at umaarte na nadisgrasya ang esposo saka malakas na tumawa pagkatapos na tapusin ang tawag. Muli itong lumabas at pagbalik ay may dala na itong bag na may lamang kung ano. Doon natapos ang video.

"Walang-hiya siya. I don't want to speak ill of the dead but she deserved to die. Whoever might've killed her." maigting na sabi niya.

Walang umimik sa mga kasama niya sa kwarto. Nanaitili lamang ang mga ito sa pananahimik nila. Hindi niya maintindihan ang nararamdaman. Bakit kailangan niyang patayin ang kanyang ama? Dahil sa pera? Heto pa, kailangan pa niyang malaman kung sino ang gustong pumatay sa kanya kung patay na si Mildred? Tuluyan ng nawala ang galang niya sa madrasta.

"I guess you want to know kung sino ang mga nakasagupa ninyo? Tama ba?" tanong ni Rick.

"Tama ka." iniabot nito ang isa pang folder sa kanya. Report iyon ng aksidente ni Elric. Binasa niya iyon at nanlaki ang mata niya ng mabasa ang kabuuan ng report. Nalaman niyang pagkatapos na basahin iyon ay pigil niya pala ang hininga. Hindi makapaniwalang tiningnan niya ang nasa paligid. Lumapit siya sa kapatid at halos hindi siya makapagsalita sa sobrang shock na nadarama.

"How could you, Elric?" nanghihinang sabi niya. Napaupo siya sa upuang katabi ng higaan nito. Napasabunot siya sa buhok niya. "After all this time. Alam mo kung sino ang may gawa ng lahat ng ito and yet you remained silent and tried to kill me and Pancho in the process." sabi niya habang nakayuko. Halos ang kausap ay ang sarili.

"Actually. Si Elric ang nagtatago ng missing link sa lahat ng ito. Siya ang pumatay sa kanyang foster mother na si Mildred. Salamat kay Jerick at na-trace namin ang pinagmulan nilang dalawa at nalaman namin na halos tiyahin na lamang niya ang babae. Pinatay niya ito sa konklusyon namin na nalaman nito ang pagpatay ng ina sa amain. Kinumpronta nito iyon na nauwi sa pagpa-plano nito na patayin ang ina-inahan. Nagulat din kami sa natuklasan namin at ipa-tseck pa namin sa NSO ang authenticity ng mga birth certificates na tutugma sa relasyon nilang dalawa. Buti na lang at may Archives Hacker tayo rito." sabay high-five ng tinyente kay Jerick.

"Hinid niya pala talaga ina ito kaya nagawa niyang patayin. Hindi na nakakapagtakang ako rin ay pagplanuhan niya." mapait na sabi niya. "So siya ang nabiktima ng sarili niyang kagagawan?" pangungumpirma niya sa naging dahilan ng pagkaka-aksidente ng kapatid.

"Tama. Nakuha rin sa sasakyan ang mga cellphones at sim cards na ginagamit nito para i-text si Pancho. But I think may conflict dito. Ang totoong may-ari ng mga cellphone at sims ay walang iba kung hindi si Mildred. Nakita namin ang ibang mensahe sa ibang sim cards na ginamit nito pagte-text. Kasama na ang unang text at rehistro ng tawag bandang madaling-araw sa dalawang numero. Kukumpirmahin lang namin na ang mga numerong ito ay sa inyo." Nagdial ito at nag-ring ang cellphone niya.

Naalala niya ang madaling-araw na may tumawag sa kanila ni Pancho na nagsasabing alam nito ang relasyon at kung nasaan silang dalawa. "Pero hindi lalaki iyong tumatawag? takang-tanong niya sa mga ito. Nagdial ulit si Rick at inanyayahan siyang sagutin ang tawag. May pinindot ito at naging boses babae ito. Nakuha niya agad ang ibig sabihin non. Isa iyong uri ng cellphone na kayang magbago ng boses. Maraming kagaya nun sa greenhills.

Napupuyos na sumandal siya. "So, she killed my father and then kept Pancho posted. Bakit hindi kayo gumawa ng entrapment dito? And how did you come up with Elric killing Mildred?" sunod-sunod niyang tanong sa mga ito.

"Here." ibinigay nito ulit ang report.

"He killed her by trying to poison her. Ang kaso sa nipis ng karayom ey hindi lahat nai-secret sa loob ng bote ng champagne ng i-inject niya ito through the cork. Nakatulog si Mildred at nadulas ang ulos sa pagkakasandal na naging dahilan para malunod siya. Binalikan siya ni Elric sa loob ng banyo ilang oras matapos niyang makita ang ina na pumasok sa kwarto nito. Nang makita niya siguro na nakalubog ito ay iniangat nito iyon at saka ini-ayos ng higa sa tub."

"Sa taranta niya siguro ay di sinasadyang nahawakan niya ang faucet ng tukuran niya ito para maiayos ang ina sa pagkakahiga nito. He didn't notice also the trace his shoes made on the tiles. Hindi alos maaninag iyon but nagawan ng paraan ng mga SOCO. Na-trace sa kanya ang prints at ang syringe na ibinaon niya sa garden na nakita namin using the dogs."

"Natuklasan rin niya ang mga cellphones at sim na ginamit ng ina at ipinagpatuloy ang pagtetext sa mga ito na ituloy ang plano. At sila ang mga nakasagupa ninyo. Sila rin ang nagtanggal ng brakes sa Hummer mo na hindi sinasadyang nasakyan ni Elric. He was trying to meet up with them ng maalalang iyon ang sasakyan na pinatatanggalan niya ng preno. At iyon nga. Minalas siya."

Everything is now in the open. Isa na lang. Ano ang tunay na motibo ni Josefino Jurado at itinuloy pa rin ang tangkang pagpatay sa kanyang tiyahin? Isinatinig niya iyon.

"Well, ang sabi niya ay si Mercy ang pinagbibintangan niyang pumatay kay Mildred na kalaguyo niya."

"Bakit kailangan niyang patayin ang nanay niya?" tukoy kay Elric.

"We suspected that he killed her because of one single reason."

"What reason?"

"That he won't have the control over your father now that he is dead. He blamed his mother for that and since she's not his real mother so he decided to kill him. Idinugtong lang namin ito sa mga salaysay ni Pancho na Elric was pinning for your company's presidency."

"Yes, that makes sense. And all the killings made sense now. Naalala ko. Since wala pa akong will. Kapag nawala ako ay open-contest ang lahat ng ari-arian until to the next of kin. That's it." nahahapong sabi niya.

Walang naka-imik sa mga ito. Galit na galit siya. Gusto niyang gantihan ang katabing si Elric at ihagis ito sa bintana. Gusto niyang magwala, pero what for? Para saan pa ang pagganti? Ang akal niyang nawala ng luha sa mata niya ay agad na bumukal. Ngumuyngoy siya sa kanyang palad na nakatakip sa mukha niya. Wala na siyang paki-alam. Pare-parehas lang ang mga ito. Si Mildred, Si Elric at maging si Pancho.

Lahat sila ay mapaghiganti. Lahat ay nababalot ng poot ang puso. Kailangan niyang lumayo. Kailangan niyang mapag-isa. Nakakalungkot lang. Kahit ganoon pa ang mga nangyari ay may pitak sa puso niya ang mga ito lao na si Pancho. Na minahal niya ng labis. Mabuti pa sigurong hindi na siya bumalik. mas maayos pa ang buhay niya siguro.

Tumayo siya. Pinahid ng palad ang luha. "Are you okay?" tanong ni Rick.

"No. But I soon will be. Can you do me a favor?" he asked bitterly.

"What is it?"

"Can you help me get away from here? I'll leave a check. Paki-ayos na muna ang lahat dito. Make sure this bastard rot in hell pagkagising niya and get my aunt out of his reach. Lalayo muna ako. Kahit saan. Tulungan mo ako, Rick. Please." nagmamaka-awang sabi niya habang bumubukal ang luha sa kanyang pisngi.

"Okay. Are you sure." medyo hesitant na pagpayag nito.

"Hell yeah!" full of conviction na sabi niya.

"Come with me." then he reached for his hand.

"Ikaw na muna ang bahala rito Perse." baling ni Rick sa kasamahan.

Tumango ito. "Wait." Pahabol na sabi niya.

"Please I don't want Pancho to know about this."

Napipilitang tumango si Rick at niyakag na siya palabas ng hospital suite.


Itutuloy...

EPILOGUE

Maganda ang panahon ng araw na iyon. May mangilan-ngilang foreigner at Pilipino ang nasa laot din tulad niya habang nakasakay sa surfboard. Kahit paano ay naaaliw siya at napapalipa ang kanyang oras ng hindi niya kailangang mag-isip. He dreaded the idea of getting home. Magiging mag-isa na naman siya at di na naman niya mapipigilang mag-isip.

Nang matapos mag-surf ay nagliwaliw pa siya ng kaunti sa isla. Tumingin-tingin siya sa mga souvenirs na nasa mga tindahan. He was in Siargao. Pero hindi siya doon nagtatago. Paiba-iba siya ng destinasyon. He can't afford to stay in one place for he didn't want Pancho to see him again. The last time he saw him ay nasaktan pa niya ito sa kakapilit na mag-usap sila.

Sa nakalipas na limang buwan ay ganoon ang sistema niya. Gamit niya ang sariling yate na binili niya sa isang kaibigng taga-Marina ng magpasya siyang lumayo dahil sa mga natuklasan. May kalakihan iyon kaya halos gawin niya ng bahay iyon. Convenient para sa kanyang naglalagalag.

Nakakatawa na para sa edad niyang iyon ay saka siya nag-istokwa. Pero iyon talaga ang nararamdaman niya. Para kasing sasabog na ang pakiramdam niya kung hindi siya lalayo muna. Nahihirapan pa rin siyang tanggapin na ng dahil sa pera ay halos maubos ang kanyang pamilya. Puro may intensiyon ng paghihiganti ang nakapalibot sa kanya kaya kahit si Pancho ay hindi niya makuhang mapalapit ulit. Natatakot na siyang sumugal.

Noong araw na "inilayo" siya ni Rick ay nagtungo sila sa Cebu. Panay ang tawag noon ni Pancho na hindi naman niya sinasagot. Pati kay Rick ay humihingi pa ito ng tulong kung hindi lang niya napaki-usapan ito na ilihim kng nasaan siya. Nang sumaglit to sa Maynila para sa follow-up ng tungkol sa kaso ay tumalilis siya papuntang Olongapo by booking the last flight for that day sa Subic.

Pagdating doon ay tinawagan niya si Attorney Pangan para ipagbilin ang lahat. Ang kumpanya ay ini-lease niya for sle sa may pinakamataas na share dito kasunod sa kanya na kaagad namang binili nito in a condition that the employees would not be affected by the transition of owners.

Ipinagbili na rin niya ang mansiyon at sa villa na lang pinatira ang tiyahing si Mercy ng magkamalay ito. Sa ngayon ay nakarekober na ito bagama't naka-cast pa rin ang nadamaged na binti. As for Elric, tinakasan nito ang mga kasalanan sa pamamagitan ng pagtalon sa bintana ng ospital ng makatulog ang bantay nito. Hindi niya inaasahan na ganoon ang gagawin nito. He felt sad na hindi ito mako-convict sa mga pagkakasala nito but the other side of him is telling him that justice was served already.

He strolled the beach a little while carrying his diving board. Ilang saglit lang ay napag-pasyahan na niyang magbalik sa dock area kung saan naroon ang kanyang yate. Malapit na siya ng marinig niyang bukas ang stereo ng sasakyan. At naka-full blast iyon and it was playing an Aerosmith song. Kinabahan siya. Paborito niya iyon. Dali-dali siyang umakyat doon at galit na galit na hinanap ang paki-alamerong nagpapatugtog doon.

Pababa na siya sa cabin ng makilala niya ang boses na sumasabay sa kantang iyon ni Steve Tyler. Singing his heart out. At maganda ang boses. Nasa may bandang pantry ito. He was wearing a board shorts that fitted his masculine hips and those oh so adorable pair of butt cheeks.

That kinda lovin'
Turns a man to a slave
That kinda lovin'
Sends a man right to his grave...

Pagpapatuloy pa rin nito sa pagkanta. It was his favorite rock song. And this guys has no right singing it not because he can't sing well. He was invading his turf. And why did he have to be so damed sexy while cooking in his little kitchen?

He didn't have a shirt on. Instead, he was wearing his apron. Nakatalikos sa kanya ito exposing beautifully muscled back. Nag-flash back sa isip niya ang mga sandaling nakakapit siya sa katawan nito. That alone made him ache for this guy. Pero hindi na siya makapagtitiwala rito.

I go crazy, crazy, baby, I go crazy
You turn it on
Then you're gone
Yeah you drive me
Crazy, crazy, crazy, for you baby
What can I do, honey
I feel like the color blue...

Hinayaan niya muna itong magngangawa duon. Hindi naman masama sa pandinig ito eh. Saka nag-e-enjoy pa siyang pagmasdan ito. Sa sobrang enjoy niya siguro ay hindi na niya namalayang pinatay na nito ang stereo sa pamamagitan ng remote at ngayon ay nakaharap na ito sa kanya at kumakanta habang papalapit sa kanya. Looking at him intently.

Come Here baby
You know you drive me up a wall the way you make good on all the nasty tricks you pull
Seems like we're makin' up more than we're makin' love
And it always seems you got somn' on your mind other than me
Gboi, you got to change your crazy ways
You hear me

He smirked as heard his name on the song. Aminin man niya o hindi ay kinikilig siya. Pero hindi siya nagpahalata. Nagtaas siya ng kilay ng lumapit pa ito ng husto. He was now an inch closer to him. Tinititigan siya nito ng husto. Gusto namang matunaw ng mga buto niya sa tuhod. He felt like jell-o all over. Iba talaga kapag tinitingnan ka ng taong mahal mo. Dama niyang lahat ng pag-aalinlangan na nadarama niya ng mga nakaraang araw ay katulad na lamang ng mga nagdaang araw na iyon. Lumipas na.

"Hello Sweetheart. Did you miss me?" he said huskily. Never for a moment that his eyes left his. Napapaso siya sa maamo at masuyong pagtingin nito sa kanya pero ayaw niyang tigilan ang pakkikipag eye to eye contact dito. Masarap kasi sa pakiramdam.

"Hmm? You asked something?" he teased.

"Did you hear me? Nakapaloob lahat sa kantang iyon ang nilalaman ng damdamin ko. Kung paanong naloloko na ako sa kakaisisip sa'yo." Pancho said as he moved a litle closer. Magkadikit na magkadikit na halos ang mga katawan nila. His breath fanning his face. He smelled fresh. Di niya maiwasang titigan ang mga labi nito na tila nag-aanyaya ng ilang libong pangako ng ligaya. Napalunok siya;

"Did you say something?" he concentrated on his eyes.

"I just sang sweetie. Hindi ka talaga marunong makinig." Pancho still seriously looking at him.

"I didn't hear you." he joked.

"Sayang. Kasi nasa kantang iyon ang lahat ng nilalaman ng damdamin ko. Pero okay lang. Hindi naman ako magsasawang sabihin sa'yo ang nararamdaman ko." seryoso pa ring pahayag nito.

"I told you Pancho. Its not going to work. Ayoko ng makipag-relasyon." biglang sabi niya. Obviously trying to look tough in front of him. Mukhang mahirap pero kailangan niyang pangatawanan.

"Ikaw lang ang nag-iisip niyan. I told you I'm sorry Gboi. Kung nagawa kong lokohin at gamitin ka para sa sarili kong intensiyon ay may balik naman sa akin iyon."

"And what is it?"

"Hindi mo kasi ako pinakikingan eh. I'm always trying to say I love you pero lagi mo akong itinataboy. Nang tinangka kitang paibigin, It backfired. I just didn't notice it a t first." halos desperado na nitong sabi sa kanya.

A very good feeling surrounded his heart. But he had to be sure. Ayaw na niyang magkamali ulit. The last time he let his heart decide over his fate it only turned his world outside down.

"You love me? Gaano kadali para sa iyo na bitiwan ang mga salitang iyan Pancho? At gaano kadali sa tingin mo ay paniniwalaan ko ang mga sinasabi mong iyan? mapait niyang tanong.

Bumalatay ang sakit sa gwapong mukha nito. Umiling-iling muna ito bago nagsalita. "You think it was a very convenient lie for me? Ano ba sa tingin mo ang mapapala ko kung sabihan kitang mahal kita?"

"I don't know. Money perhaps?"

"Damn you Gboi. I don't need your money. I have mine to last me a lifetime. Kaya ko ring suportahan ang luhong kinasanayan mo o makipagsabayan man lang sa mga kapritso mo." nanggigigil na sabi nito.

"How on earth did that become possible?" naguguluhang tanong niya.

"Maybe its time you get rid of that Pancho name. I'm Carmencito Vergara, President and the sole owner of Vergara Motors. 32 years old. Wala naman akong anak sa pagkabinata sa pagkaka-alala ko. Certified single pero ang puso ay taken." seryosong sabi nito at inilahad pa ang kamay sa kanya.

Napatunganga siyang saglit sa nalaman. May-ari pala ito ng isa sa pinakamalalaking car manufacturers sa bansa at sa ibang panig ng mundo. Hanggang natawa siya sa ginawa nito pero di niya tinanggap ang kamay na inilahad sa kanya. "Funny you should do that Pancho. Nagawa na natin halos ang lahat ng bagay pero hindi pala kita kilala ng lubos bukod sa ang alam kong tawag sa iyo ay Pancho. So, kung nagawa mong ilihim sa akin ang lahat ng iyan, paano at bakit pa kita paniniwalaan? It only shows how little I know from you pero nagawa kong ibuhos ang damdamin ko sa'yo." pagpipilit pa rin niya.


"Hindi ka rin madaling kumbinsihin no? Paano ko ba ipapaliwanag sa iyo yun noon? Ganito ba? Ah hindi totoong Pancho ang pangalan ko at ginawa ko lang iyon para makalapit ako sa iyo at magantihan ko si Elric na kapatid mo. How about that?" naiinis nang tanong nito.

He almost burst into laughing pero nagpakapigil-pigil siya. He was enjoying it. The proximity between them is intolerable. Gusto na niyang yakapin ito at kuyumusin ng halik. Pero may time pa naman. Later na. Pilyong sabi ng isip niya.

"Iyon na nga eh. Wala akong kinalaman sa inyong dalawa. Bakit ako nadamay at naging collateral damage pa." nagtatampong sabi niya kunwari.

"I know and I'm sorry for that. Hindi ko alam pero ng mahuli kitang nakatingin sa akin sa airport eh iyon na ang pumasok sa isip ko kaagad. Maybe I didn't know I was really attracted to you. Well who wouldn't? Ang cute-cute mo kaya." pinisil pa nito ang pisngi niya.

"So ganoon na lang iyon? Sorry na lang ako. Babalewalain ko na lang iyong sakit ng loob na natamo ko ng dahil sa iyo?" pagpapanggap pa rin niya kahit umaapaw na ang kilig niya.

"Hay! Nag-eenjoy ka dito eh no? Gustong-gusto mong mahirapan ako pero deep inside eh kilig na kilig ka naman." he stepped back a little that he felt something was taken from him that he couldn't fathom what.

"I'm not the one who just barged in here and took the liberty of turning my stereo on and cook something..." he looked at the cooking pan in he stove. "...toasted?" then he laughed.

With that being said, Pancho hurried back to the stove and turned it off. Agad nitong inilagay sa sink ang nasunog na niluluto nito. Halos maglupasay na siya sa kakatawa ng balikan siya nito na nakangiti rin.

"I'm glad I made you laugh." sabi nito at ikinulong ang kanyang kamay sa mga kamay nito.

Naputol ang pagtawa niya at hindi agad siya makapagsalita. He tried to pull his hands away but he wont let go. Hinayaan na lamang niya. Talo naman siya palagi sa lalaking ito.

"Thank you Gboi." he said sincerely.

"For what?"

"For this."

"This what?"

"For leting me stay here. Kahit na galit ka."

"Tama ka. Galit pa rin ako. Pero hindi sa iyo. O kahit na kanino pa man." that was true. Nawala na ang galit sa puso niya para rito. Natira na lang ay pag-aalinlangan.

"Then how come you won't keep me?" tanong nito.

"I'm just afraid Pancho or Ito or Mr. Vergara or whatever your name is. I'm just afraid." sabi niyang bahagyang nakangiti.

"Afraid of what?"

"Afraid to love again." he looked in his eyes. "To trust again." he added. "What if I indulge myself with your offer and you hurt me again? Ano lang ang mangyayari sa akin?" malungkot niyang tanong.

Pancho stared at him. Hindi niya inalis ang tingin dito. Gusto niyang makita ang sinseridad na hinahanap niya.

"Don't be afraid to love Gboi. Don't." he said as he touched the contour of his face. "For whatever we try to do. Love will always be the most fragile thing in this world. And we are not its best caretakers. Kahit gaano pa natin protektahan ang sarili natin mula rito or ito mula sa atin. We just meddle through it and do the best we can. Hoping that this fragile thing would survive, against all odds." his words felt like a warm blanket that covered his cold heart.

Tama ito. Hindi niya dapat ito iwasan. Hindi siya dapat matakot magmahal muli. Mahal naman niya ito eh. Hindi siya tumigil sa pagmamahal dito.

"But what if you hurt me again. What if I screw-up habang tayo pa?" huling hirit na niya ito.

"We're not perfect Gboi. Any of us. We make mistakes. We screw-up. But we forgive and move forward. Walang rason para mabuhay tayo sa galit. Naranasan ko iyan and I'm telling you. It didn't feel good."

He sighed. He's absolutely right. Kailangan lang niyang magtiwala rito. Hindi na siya dapat magpatumpik-tumpik pa. Siya na ang yumapos dito para tuluyang magdikit ang mga katawan nila.

"Salamat Pancho."

"No. Thank you. Thank you for coming to my life."

"Ang corny mo."

"Ganoon talaga. Hindi ko nga mabilang ang oras at araw na halos mabaliw ako sa kakaisip kung paano kita makukumbinsi to take a chance on me."

"Really? I didn't know you were that persistent." he teased.

"Ah ganoon." he kissed him. Wantingly, he grabbed his nape para mas dumiin pa yun. "WHoa!" natatawang kumalas ito sa kanya. "Relax sweetie." sabi nito saka pinisil ang baba niya. Nakuntento na lang ito sa pagkakahawak nila ng kamay.

"Let's talk first. Okay?"

He rolled his eyes. "We've been doing that since thirty minutes ago." natatawang wika niya pero nagpaubaya siya.

"Paano mo pala nalaman kung nasaan ako?"

May itinaas itong isang maliit na monitor na pang GPRS at may signal na kulay pula na umiilaw. Napapantastikuhang tumingin siya rito.

"I'm bugged? But where?" takang tanong niya.

"I don't know. Rick gave this to me after I punched the hell out of him ng hindi niya sabihin kung nasaan ka." he said casually.

"Ikaw ang hilig mong manakit."

"Eh ikaw, bakit sa kanya ka pa nagpasama?"

"Nagpatulong lang ako. Kita mo nga tinakasan ko siya."

"Alam mo kasing may gusto sa iyo yung tao kaya di ka niyaya mo."

"Patawa ka. Si Rick? May gusto sa akin?"

"Nya nya, si Rick? May gusto sa akin?" he parroted in a child's voice.

He chuckled on that sweet jealous gesture. Yumakap siya rito. He just hugged him tight. Naiiyak na halos siya sa sayang nararamdaman. Namamasa na ang mata niya.

"I love you." anas niya.

"Mas mahal kita."

"Kailan pa?" tanogn niya.

"Maybe when I first saw you. Maybe when I first kissed you. I don't know. All that matters to me is, kahit ano ka pa, kahit nasaan ka pa. Hahanapin kita dahil mahal kita. Kaya nga lapit ako ng lapit sa'yo kahit galit ka na kasi Mahal kita. Mahal na Mahal. And I'm willing to move heaven and earth to make you realize that you still love me at hindi totoo ang ipinasabi mo kay Rick na hindi mo na ako mahal." madamdaming pahayag nito.

Naalala niya iyon. Natawa ulit siya."Damn you Gboi. I didn't know na ang makukuha kong reception sa pagtatapat ko ay pagtatawanan lang ako. Much worst is by the man I love." galit na sabi nito.

He cupped his adorable face. Kissed him hard. Kissed him wet until he felt his own reaction to that intense kisses. Hinihingal na kumalas siya rito.

"What was that for?" takang tanong nito.

"Ang daldal mo kasi." nakangising sabi niya.

"Ang kulit mo kasi. Tawa ka ng tawa pagkatapos kong magtapat." nagmamaktol na sabi nito.

"It doesn't matter for me kung kailan mo ako minahal. Ang mahalaga, mahal mo ako. Mahal na mahal. At mahal na mahal din kita." puno ng pag-ibig na sabi niya.

"So we're on? Officially?"

"Asus. Oo, official na tayo." tukso niya.

"Guide me through this Gboi. Bago lahat sa akin ng nararamdaman ko ngayon. Lalo na sa ganitong relasyon." sinserong pahayag nito habang nakatingin sa kanya ng puno ng pagmamahal.

"Of course. Just always listen to what your heart is saying. And I don't think I will need again my list."

"What list?"

"The list I made until you can tell me you love me too."

"Where is it?"

Itinuro niya ang sentido at puso. Nakaka-unawang inakbayan siya nito palabas sa upper deck. Hindi niya inalis ang kamay nito at inihilig pa ang ulo sa balikat nito. He kissed his forehead. Their eyes met. Nagsusumamo ang mga mata nito na bumababa taas ang tingin sa kanyang mata at labi. He initiated the kiss. A very sweet kiss that melted his heart and made it surrender to his feelings;

Nasa kalagitnaan na sila ng paghahalikan ng makarinig sila ng mga palakpakan at flash ng mga camera. Nahihiyang yumuko siya habang si Pancho ay parang balewala lang. Gusto sana niyang bmaba na ng dahil sa hiya. Those pictures will surely hit the newspaper tomorrow but Pancho wouldn't let him go. Niyakap lang siya nito ng mahigpit.

"Huwag kang matakot. Nandito lang ako. Wala tayong paki-alam sa kanila. Okay?" puno ng seguridad na sabi nito.

"Hahaha, sige. I don't have anything to lose now." natatawang wika niya. Inakbayan ulit siya nito at kumaway pa sa mga miron na nagpi-picture sa kanila.

"Are you a couple?" sabi ng foreigner.

"Yes mam." nakangiting sabi ni Pancho sa nasa kabilang yate.

"How sweet." anito saka inaya ang asawa na mukhang natulala na sa nasaksihan na halikan nila.

"Why don't we give him a show?" Pancho asked.

"Sure." pagsakay niya.

Then they kissed again. And hurried downstairs to make up for the lost time. True to his words, Their picture was on the news the next day. Tinawanan lang niya iyon. Inulan sila ng tawag na napilitan siyang magpalit ng numero. They became celebrity because of that although wala silang pinapayagan na interview. Maybe some other time. Kay Boy Abunda siguro na tinawagan din sila.

Sa ngayon ay i-eenjoy muna nila ang isa't-isa. Masyado pang bago ang relasyon nila and they want to take it one at a time. They have the world ahead of them. And he have Pancho to hold on to. Wala na siyang paki-alam sa iba. Silang dalawa lang ang importante.


WAKAS

2 comments:

Anonymous said...

Alam mo ba kung bakit ni walang isang taong nakapag comment maliban sakin?

Di kasi nakayang e process ng utak nila ung kwento sa sobrang ganda nito. Napilitan pa akong e upgrade ung 512mb kong utak para maparating sayo kung gaano ko na appreciate ang style mo sa pagsulat. :)


~frostking
(frostking7@y.c)

Anonymous said...

maganda po ang kwento. nalibang nga ako at nalimutan ang mga problema. umaga ako nagsimula magbasa, now lang natapos. thank you, thank you at thank you.

bharu